Coen – Remnants of Yesterday

Intro: Lefterris Statharas
01 / 03 / 2018

When I moved to Singapore about three years ago, the last thing I expected was that I would find local prog music. When most local “rock cover” bands cover Ed Sheeran and Bruno Mars, the hopes for something more are poor. A brilliant exception to these bands is Shirlyn & the Unexpected. A band that sets off its setlist by playing remixes on Radiohead makes a pass from Megadeth and ends up in a cover of Bohemian Rhapsody. The discussions with the band made me realize that Brandon, the drummer of the band, was a big fan of Rush and Dream Theater. Shortly after, Brandon told me about his prog metal band and how they are getting ready to release their first album. The debut of Coen is called Remnants of Yesterday, and it seems that the first reactions come from Japan and are very positive.

Made by fans for fans

In a country where the hard sound does not have much representation and the progressive sound even less, Coen come as one of the few (if not the first) prog metal bands on the island. From the first track, influences from bands such as Dream Theater and Symphony X are obvious. The talent and abilities of the band members are more than obvious, with all the tracks in the album being extremely well played.

Island in the Sky opens the album is an excellent introduction to the sound that will follow on the record. This is a very nice melody based on Rudy’s guitar and Derrick Tan vocals. The rhythm section is extremely robust with Brandon building very nice rhythm patterns and often leads the tracks. Remnants of Yesterday is the essence of the album made by fans of progressive sound for progressive fans. At a time when prog metal is not going through its most creative period, Coen made an album that sounds very pleasant overall.

The highlight of the album is Perpetual: Remnants of Yesterday, not because of Dream Theater’s Jordan Rudess being a part of it. The song lasts almost 14 minutes and is probably the most carefully composed song on the record, with several alternations of rhythms and emotions. The solo that closes the track is the best solo on the album with a sensation that closes the eye on G3. The guest appearance of Rudess gives even more emphasis on the love that Coen obviously feel for Dream Theater.

Coen’s debut can do very well globally. But every local scene needs a first release that will disturb the waters a little and will give birth to new bands. In Greece, it took several years, a lot of development, and handfuls of cassettes to go from Dark Nova’s The Dark Rhapsodies to Fragile Vastness, Need and so on. In 2018, with technology being an important tool, there may be a faster development for a local scene.

7.5 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion

Coen play progressive metal with clear 90s references, mainly Dream Theater and Symphony X, and also bring Enchant to mind. Their tracks are well-played, as they all seem to be technical and thoughtful players. Compositionally, however, I would not say that you find something original or something that will impress, while several songs are rather boring. There is a compositional safety that gives them security, but not personality and uniqueness. The production is somewhat dry and I personally would like it more organic and lively. The absence of backing vocals in several spots makes the result sound empty, while the sound of the drums is probably the biggest sound problem. It’s too high in the mix, while the rhythm guitars are disproportionately low. This is a record directed to the prog metal audience. I think that for the rest the lack of originality and personality will not keep their interest.

5 / 10

Tasos Poimenidis

Εισαγωγή: Λευτέρης Σταθάρας
01 / 03 / 2018

Όταν μετακόμισα πριν από περίπου τρία χρόνια στη Σιγκαπούρη το τελευταίο πράγμα που περίμενα ήταν ότι θα έβρισκα καινούρια ντόπια μουσική. Όταν τα τοπικά “rock cover” συγκροτήματα αναλώνονται στο να κάνουν διασκευές σε Ed Sheeran και Bruno Mars οι ελπίδες για κάτι παραπάνω είναι λιγοστές. Λαμπρή εξαίρεση στα παραπάνω συγκροτήματα είναι οι Shirlyn & the Unexpected. Ένα συγκρότημα που ξεκινάει το setlist του παίζοντας διασκευές σε Radiohead κάνει πέρασμα από Megadeth και καταλήγει σε διασκευή του Bohemian Rhapsody. Οι συζητήσεις με την μπάντα έφεραν στην αντίληψη μου πως ο Brandon, ντράμερ της μπάντας, ήταν μεγάλος fan των  Rush και των Dream Theater. Λίγο καιρό αργότερα ο Brandon μου λέει για την prog metal μπάντα του και πως ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο. Το ντεμπούτο των Coen λέγεται Remnants of Yesterday και φαίνεται πως οι πρώτες αντιδράσεις έρχονται από την Ιαπωνία και είναι ιδιαιτέρως θετικές.

Made by fans for fans

Σε μια χώρα που ο σκληρός ήχος δεν έχει ιδιαίτερη αντιπροσώπευση και ο προοδευτικός ήχος ακόμα λιγότερη οι  Coen έρχονται σαν μια από τις λίγες  (αν όχι η πρώτη) prog metal μπάντες του νησιού. Από το πρώτο κομμάτι οι επιρροές από μπάντες σαν τους Dream Theater και τους Symphony X είναι προφανής. Το ταλέντο και οι ικανότητες των μελών της μπάντας είναι παραπάνω από εμφανής με όλα τα κομμάτια στον δίσκο να είναι εξαιρετικά καλοπαιγμένα.

Το Island in the Sky ανοίγει τον δίσκο είναι μια εξαιρετική εισαγωγή για τον ήχο που θα ακολουθήσει στο δίσκο. Πολύ ωραία μελωδία βασισμένη στην κιθάρα του Rudy και τα φωνητικά του Derrick Tan. To rhythm section εξαιρετικά στιβαρό με τον Brandon να κάνει χτίζει πολύ ωραία ρυθμικά μοτίβα και πολλές φορές να οδηγεί τα κομμάτια. Το “Remnants of Yesterday” είναι η πεμπτουσία του δίσκου φτιαγμένο από fans του προοδευτικού ήχου για fans του προοδευτικού ήχου. Σε μια εποχή που το progmetal δεν περνάει και την πιο δημιουργική περίοδο του, οι Coen έρχονται να προσθέσουν ένα δίσκο που ακούγεται συνολικά πολύ ευχάριστα.

Το highlight του δίσκου έρχεται στο κομμάτι Perpetual: Remnants of Yesterday και όχι επειδή σε αυτό συμμετέχει ο Jordan Rudess των Dream Theater. To κομμάτι διαρκεί σχεδόν 14 λεπτά και είναι ίσως η πιο προσεγμένη σύνθεση στον δίσκο, με αρκετές εναλλαγές ρυθμών και συναισθημάτων. Το solo που κλείνει τον κομμάτι είναι το καλύτερο solo στον δίσκο με αίσθηση που κλείνει το μάτι στους G3. Η εμφάνιση του Rudess δίνει ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στην αγάπη που προφανώς τρέφουν οι Coen για τους Dream Theater.

To ντεμπούτο των Coen μπορεί σε παγκόσμιο επίπεδο να περάσει στα ψιλά. Όμως κάθε τοπική σκηνή χρειάζεται μια πρώτη κυκλοφορία η οποία θα κινήσει λίγο τα νερά και θα γεννήσει και άλλες μπάντες. Τις προηγούμενες δεκαετίες χρειαζόντουσαν αρκετά χρόνια, αρκετή εξέλιξη και αρκετές ανταλλαγές κασσετών χέρι με χέρι για να πάμε από το  “The Dark Rhapsodies” των Dark Nova, στους Fragile Vastness και τους Need. Το 2018 με την τεχνολογία να είναι ένα σημαντικό εργαλείο μπορεί να υπάρξει μια πιο γρήγορη εξέλιξη για μια τοπική σκηνή.

7.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη

Oι Coen παίζουν progressive metal με σαφείς 90s αναφορές, που πέρα από Dream Theater και Symphony X, φέρνει και κάτι από Enchant. Tα κομμάτια τους είναι καλοπαιγμένα, καθώς φαίνεται ότι όλοι τους είναι τεχνικοί και μελετημένοι παίχτες. Συνθετικά όμως δε θα έλεγα ότι βρίσκει κανείς κάτι το πρωτότυπο ή που θα εντυπωσιάσει, ενώ αρκετά κομμάτια θα τα έλεγα και βαρετά. Ακολουθούν μια συνθετική ασφάλεια η οποία  τους χαρίζει μεν μια ασφάλεια, εντούτοις τους στερεί πόντους σε προσωπικότητα και μοναδικότητα. Η παραγωγή είναι κάπως ξερή και προσωπικά θα την ήθελα περισσότερο οργανική και ζωντανή. Η απουσία δεύτερων φωνών σε πολλά σημεία κάνει το τελικό αποτέλεσμα να φαντάζει άδειο, ενώ ο ήχος των τυμπάνων είναι μάλλον το μεγαλύτερο πρόβλημα ηχητικά. Είναι πολύ ψηλά στη μίξη, με μέτριο τόνο, με τις ρυθμικές κιθάρες να είναι δυσανάλογα χαμηλά. Πρόκειται για έναν δίσκο που απευθύνεται στο prog metal κοινό. Θεωρώ ότι για τους υπόλοιπους η έλλειψη αυτή πρωτοτυπίας και προσωπικότητας αλλά και ποιότητας δε θα τους κρατήσει κοντά στον δίσκο αυτό.

5 / 10

Τάσος Ποιμενίδης