Από τον Νίκο Βέβε
Μπαίνοντας στον χώρο της ΛΕ.Φ.ΚΑ το Σάββατο 23 Μαΐου, ήταν προφανές ότι το live που θα παρακολουθούσαμε θα ήταν «ιδιαίτερο», κάτι πιο κοντά σε intimate gig απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει οι περισσότεροι που πηγαίνουμε σε συναυλίες. Μικρή σκηνή σε απόσταση αναπνοής από τα τραπεζάκια, με το drum kit του Γιάννη Ηλιάκη στριμωγμένο στη γωνία και τα τέσσερα (!!!) κλαβιέ του Νικόλα Νικολόπουλου να έχουν πιάσει όλο το δεξί μέρος της σκηνής, μια μικρή κονσόλα, μόνο τα απολύτως απαραίτητα στο μπαρ και οι τοίχοι καλυμμένοι με αφίσες από άλλα live που έχουν γίνει στον ίδιο χώρο, από τους Σπυριδούλα του Πουλικάκου μέχρι τους Verbal Delirium.
Με καθυστέρηση περίπου μισής ώρας, τα ακροβολισμένα στον χώρο τέσσερα μέλη της μπάντας διένυσαν τα μάξιμουμ πέντε βήματα που χρειάζονταν ώστε να ανέβουν στη σκηνή και να αρχίσουν την παρουσίαση του καινούριου τους δίσκου, “The Finest of Miracles” (oι κριτικές μας εδώ), με το “A Night Ride” σε εκδοχή διπλάσιας διάρκειας από τη στούντιο εκδοχή των έξι λεπτών. Αναμενόμενα έξοχο παίξιμο από τη μπάντα εξ αρχής και καθαρός ήχος, με την εξαίρεση του μπάσου, που σε ορισμένα σημεία προκαλούσε συντονισμό και συνεπώς τρίξιμο.
Για αυτούς που δεν είχαν την ευκαιρία να δουν τους Ciccada στο παρελθόν, ήδη αυτό το πρώτο κομμάτι ήταν ενδεικτικό για το ποιόν της μπάντας. Από τη μία ο Νικόλας Νικολόπουλος δεν έμεινε άπραγος ούτε για μια στιγμή περνώντας από κλαβιέ σε κλαβιέ (σε κλαβιέ, σε κλαβιέ, σε φλάουτο, σε ό,τι άλλο είχε απλωμένο γύρω του τέλος πάντων), ο Γιώργος Μούχος να περνάει από συνοδευτικές συγχορδίες σε έξοχες κιθαριστικές φράσεις, ο Όμηρος Κομνηνός να είναι κρυμμένος (πίσω από τον Μούχο, μικρή σκηνή γαρ) στυλοβάτης και ο Γιάννης Ηλιάκης να είναι απλά ένα τεχνικό θηρίο πίσω από τα τύμπανα.
Με την ολοκλήρωση του πρώτου κομματιού μάθαμε πως αυτή η παρουσίαση του δίσκου θα ήταν instrumental, καθώς η μπάντα βρίσκεται στη διαδικασία αναζήτησης αντικαταστάτριας τραγουδίστριας.
Κι έτσι λοιπόν ακούσαμε το “Around The Fire” άνευ φωνής για να ανακαλύψουμε πως, όσο ωραία κι αν είναι η φωνή της Ευαγγελίας Κοζώνη στον δίσκο και όσο σημαντική κι αν είναι η συνεισφορά της, η μουσική μπορεί κάλλιστα να σταθεί και μόνη της τόσο επιτυχώς ώστε να υπάρχουν ουκ ολίγα χαμόγελα στον χώρο κατά τη διάρκεια των πιο ευδιάθετων σημείων αυτού του εξαιρετικού prog folk κομματιού με ιδιαίτερα ρουστίκ χαρακτήρα.
Συνέχεια με την ομώνυμη σουίτα του “The Finest of Miracles”, δηλαδή τα πέντε τελευταία tracks του δίσκου. Κι αν κάποιος είχε (παράλογες) αμφιβολίες για το πόσο καλοπροβαρισμένοι και δεμένοι ήταν οι Ciccada, εδώ έπαψε να τις έχει. Πέρα από την τεχνική που ήταν προφανές ότι διέθετε κάθε μέλος της μπάντας, σίγουρα χρειάζεται ένα συγκρότημα να λειτουργεί καλά ως μονάδα ώστε να μπορεί να περνάει με τέτοια άνεση από τόσες εναλλαγές τόσο εντός του κάθε μέρους της σουίτας όσο και από το ένα μέρος στο επόμενο. Το ενθουσιώδες χειροκρότημα που δέχτηκαν μόλις ολοκληρώθηκε η σουίτα ήταν απόλυτα δικαιολογημένο.
Το live ολοκληρώθηκε με μια καθ’όλα έξοχη διασκευή στο “Nimrodel/The Procession/The White Rider” των θεών Camel με τους Γιώργο Μούχο και Γιάννη Ηλιάκη να ερμηνεύουν φωνητικά την Tolkien-ική θεματολογία του κομματιού. Σίγουρα ήταν μια έξυπνη επιλογή κομματιού και ιδανικό κλείσιμο για μια άψογη εμφάνιση της μπάντας.
Εδώ να σημειωθεί πως ο Νικόλας Νικολόπουλος έδωσε υπόσχεση για ολοκληρωμένη (δηλαδή με φωνητικά) παρουσίαση του δίσκου στο άμεσο μέλλον. Αν λοιπόν δεν είχατε την τύχη να βρίσκεστε στη ΛΕ.Φ.ΚΑ το Σάββατο, φροντίστε να μη χάσετε την επόμενη ευκαιρία να δείτε τους Ciccada.
Κάντε το πρώτο σχόλιο