Από τον Γιώργο Αλιμήση
Γνώρισα τους Borderline Syndrome μεταξύ μπύρας, κολοκυθοκεφτέ και απακίου, στο μαγαζί που δουλεύω στοn Νέο Κόσμο, κοντά στο στούντιο που προβάρουν τα παιδιά. Κουβαλούσαν τα όργανα μαζί τους και εγώ δαγκωνόμουν… Έτσι άρχισε η κουβέντα και έγινε η πρώτη επαφή μας και επιτέλους ήρθε η στιγμή να τους δω ζωντανά με αφορμή την παρουσίαση του EP τους Synapses. Eίναι η δεύτερη κυκλοφορία του συγκροτήματος, αφού έχει προηγηθεί το full album τους stateless του 2013. Κυριακή βράδυ και νωρίς ήταν μία εξαιρετική αφορμή για τον στερημένο από μουσική πατέρα για έξοδο…
Με το progressive γενικά δεν έχω μεγάλη σχέση, αλλά για κάποιο λόγο με κυνηγάει τα τελευταία χρόνια και ευτυχώς με κυνηγάει το ελληνικό progressive, καθώς ανακαλύπτω ότι υπάρχουν εξαιρετικά ελληνικά σχήματα στην prog σκηνή. Ξεκίνησα λιγάκι υποψιασμένος μιας και είχα ακούσει αποσπάσματα από τον πρώτο δίσκο των παιδιών, αλλά ευτυχώς με περίμεναν πολλές εκπλήξεις!
Δυστυχώς λόγω δικής μου καθυστέρησης δεν πρόλαβα να δω το σετ των Loop Vertigo και είμαι βέβαιος πως θα ήταν πολύ ενδιαφέρον. 
Η εμφάνιση των Borderline Syndrome ξεκίνησε με πολύ μικρή καθυστέρηση και οι εκπλήξεις πέφτουν η μία μετά την άλλη. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός στο Kookoo, όπως και κάθε φορά που έχω βρεθεί στον χώρο αυτό, ενώ η μπάντα να παίζει με δισκογραφική μαεστρία τα τραγούδια της χωρίς ίχνος λάθους. Οι εναλλαγές του μουσικού ύφους σε κάθε τραγούδι να είναι αδιάκοπες, κάτι που μπορεί να ξενίζει κάποιον ακροατή που είναι κολλημένος με ένα μόνο είδος μουσικής, αλλά και να γοητεύει κάποιον σαν κι εμένα που ακόμα και στα δεύτερα «-άντα» δεν έχει καταλήξει ποιο είναι το αγαπημένο του είδος μουσικής. Ατμοσφαιρική rock, heavy metal και μάλιστα βαρύ και στα καπάκια jazz, μέχρι και ίχνος παραδοσιακής μουσικής έπιασαν τα αυτάκια μου! Τα ακούσματα σε συνδυασμό με τις λήψεις φωτογραφιών και του πολύ όμορφου φωτισμού από τον Νίκο Μπουντούνη, δημιούργησαν ένα δυνατό video clip στο κεφάλι μου!
Το EP των borderline syndrome είναι σχεδόν ορχηστρικό, για αυτό και ξεκίνησαν σαν κουαρτέτο χωρίς τραγουδιστή, χωρίς αυτό να κάνει λειψό το αποτέλεσμα. Στο μπάσο ο Λουκάς να είναι η ρυθμική στήριξη αυτού του αποτελέσματος αλλά και μελωδικός σε πολλά σημεία, ο Αλέξης στις κιθάρες δίνει ξεκάθαρα και όμορφα το ύφος του κάθε τραγουδιού, με τρομερές ατμόσφαιρες από τον Γιώργο στα πλήκτρα αλλά και στις κιθάρες όπου μία καθιστός και μία όρθιος έδειχνε να απολαμβάνει αυτές τις εναλλαγές, ενώ ο Αλέξης στα τύμπανα σε κάνει να απορείς με το τι έκανες τόσα χρόνια σαν ντράμερ σε διάφορα σχήματα και μουσικές σκηνές… εξαιρετικός στο παίξιμο του, ψαγμένος και αλάνθαστος!
Στα μέσα της συναυλίας είχαμε ένα ευχάριστο διάλειμμα του ορχηστρικού ταξιδιού, καθώς ανέβηκε στην σκηνή η Σοφία Σαρρή -τραγουδίστρια στον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος- και απέδειξε ότι, ναι, χρειαζόταν μια φωνητική πινελιά… τι πινελιά, καμβάς ολόκληρος, αφού ερμήνευσε εξαιρετικά, τραγούδια της πρώτης δουλειάς με την «σκοτεινή» χροιά της!
Υπέροχο τελείωμα με το Garden Massive Toy και όλοι ευτυχισμένοι αφού γλυκάναμε τα αυτάκια μας και μπορούσαμε πλέον να ξεκινήσουμε όμορφα την εβδομάδα μας. Μικρή στάση για την αγορά του ΕΡ, της πρώτης δουλειάς, μπλουζάκι μιας και καλοκαίριασε και κονκαρδούλα δώρο από τα χέρια των χαμογελαστών αδερφών Στέλλας και Χαράς!
Αν θα έπρεπε να κλείσω με το highlight της βραδιάς αυτό θα ήταν ο «σιγανοπαπαδιάς» Αλέξης στα τύμπανα, που ενώ τον γνώρισα χαλαρό χωρίς πολλά-πολλά σε αντιδράσεις, στην σκηνή του Kookoo μεταμορφώθηκε σε ογκόλιθο της μπάντας.
Εις το επανιδείν και επανακούειν παίδες!
Κάντε το πρώτο σχόλιο