Από τον Αλέξανδρο Τοπιντζή
Αν και μισώ τα live νοσταλγίας, υπάρχουν κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις που αυτές οι ζωντανές εμφανίσεις έχουν πραγματικό νόημα. Οι B.O.C. είναι ένας ζωντανός θρύλος, 100% αυθεντική μπάντα, με πλήρες καλλιτεχνικό υπόβαθρο και από τις ελάχιστες περιπτώσεις του εμπορικού hard rock των 70’s που είχε την διάθεση να εξελίσσει τον ήχο της. Δεν έπραττε στην καριέρα της με γνώμονα το κέρδος (ενώ είχε τρομερές πιέσεις) και αυτό της κόστισε να μην αναγνωρίζεται πλέον ως ένα από τα ιερά τέρατα του χώρου (δλδ ίσα και όμοια με τους Black Sabbath, Deep Purple, Uriah Heep κ.τ.λ.).
Το live τους πριν λίγες ημέρες ήταν κατά πολύ αρτιότερο του τελευταίου που είχαν δώσει στο Θέατρο Βράχων το 2008 και είχα την τύχη να παρακολουθήσω. Και ο κύριος λόγος της ανωτερότητας αυτής έγκειται σε μεγάλο βαθμό στο setlist που εκτέλεσαν σε επίπεδο τελειότητας οι Eric Bloom, Buck Dharma και οι συνοδοιπόροι τους. Και δεν ομιλώ μόνο για την κατ’ εξαίρεση προσθήκη του “Astronomy” στο encore, αλλά κυρίως για τη στρατηγική δόμηση ενός άψογου setlist, απλωμένου σε κάθε περίοδο της δισκογραφίας τους, χωρίς να επέλθει σε κανένα σημείο της βραδιάς η ανεπιθύμητη “κοιλιά”.
Από το εναρκτήριο “This Ain’t The Summer of Love”, που κάπως κοψοχολιάσαμε με τον εξαιρετικά χαμηλό ήχο, μέχρι το μαγευτικό trip του “Shooting Shark” και την 80’s AOR κομματάρα “Dancin’ In the Ruins”, το συγκρότημα έπραττε τα αναμενόμενα και ουσιαστικά προετοίμαζε το έδαφος για τα ακόμη καλύτερα.
Ποια ήταν αυτά; Το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ solo του Castellano στο κορυφαίο “Then Came The Last Days of May” και βέβαια η τετράδα που αποτέλεσε ένα από τα πιο ωραία encore που έχω παρακολουθήσει ποτέ. “The Red and the Black”, “Hot Rails To Hell”, “Astronomy”, “Cities on Flames With Rock’n’Roll” μας επανέφεραν στην εποχή κατά την οποία οι Blue Öyster Cult αποτελούσαν σημείο αναφοράς του hard rock και πήραν μακρυά το μυαλό μου από τις σκέψεις “μπας και γλυκάθηκα πάλι από έναν ακόμα περιοδεύοντα θίασο βετεράνων;”.
Για τους Big Nose Attack που άνοιξαν το live δεν υπάρχουν πολλά που μπορώ να εκθέσω, μιας και δεν ήμουν εξοικειωμένος με το υλικό τους. Αν και μου αρέσουν οι Black Keys και το blues rock, πιστεύω ότι η επί σκηνής εκτέλεση των ευχάριστων συνθέσεων τους, μου φάνηκε ολίγον τι “στεγνή”. Δηλαδή, με ένα μπάσο, ένα πιανάκι, ένα πνευστό, περισσότερα κρουστά κ.τ.λ. κ.τ.λ., τα πάντα θα αναδεικνύονταν με καλύτερο τρόπο. Ίσως και αυτή η εντύπωση που έχω, να έχει δημιουργηθεί εσφαλμένα, από την “οργανική” επίθεση που επακολούθησε, οπότε συμπαθάτε με εάν τους αδικώ.
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν www.livephotographs.com
Κάντε το πρώτο σχόλιο