Between Τhe Buried Αnd Me – Coma Ecliptic

Ευχάριστο ξύπνημα

Ομολογώ μερική άγνοια ως προς τα πεπραγμένα των BTBAM – ο ήχος που θυμάμαι από το συγκεκριμένο γκρουπ βρισκόταν μεταξύ metalcore και progressive metal. Παρόλο που ο ήχος του εβδόμου άλμπουμ τους δεν απέχει πολύ από αυτό, η ακρόαση του ήρθε ως ευχάριστη έκπληξη.

Η διάρκεια του “κώματος” (κύριο θέμα του άλμπουμ) πλησιάζει τα 70 λεπτά με τα μουσικά θέματα να ταιριάζουν απόλυτα στη γενική ιδέα, ακροβατώντας μεταξύ avant-garde, extreme και μελωδικού progressive metal. Δυσκολεύτηκα να ακολουθήσω τη στιχομυθία, καθώς πέρα του γενικότερου θέματος (για άλλο ένα άλμπουμ των BTBAM) οι στίχοι ακούγονται αφηρημένοι, αναφερόμενοι στα διαφορετικά στάδια του κώματος (προηγούμενες ζωές;), όπου βρίσκεται ο κύριος χαρακτήρας. Πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων (“Famine Wolf”, “Turn on the Darkness”), η ροή του άλμπουμ είναι παραπάνω από ικανοποιητική με εξαιρετικά riff και εναλλαγές διαθέσεων, φωνητικών, δομών, δυναμική και ωριμότητα, πιθανό αποτέλεσμα της δεκαετούς και πλέον συνύπαρξης των μελών στο σχήμα.

Ηχητικά το “Coma Ecliptic” βρίσκεται αρκετά κοντά στις τελευταίες κυκλοφορίες των Haken, δανειζόμενο στοιχεία από Dream Theater, με επιπλέον επιρροές από Mastodon (επιλεκτικά, εποχής “Crack the Skye”) και Opeth (“Option Oblivion”) έχοντας συγκριτικά λιγότερα extreme στοιχεία από ότι θυμόμουν ότι αντιπροσωπεύουν οι BTBAM. Ξεχωρίζει η τεχνοτροπία του Rogers στα πλήκτρα που δίνει ένα ύφος πιο avant-garde, “ζωηρό” ή ακόμα και “χαρωπό” που περιέργως ταιριάζει στα μεστά riff των Waggoner και Waring. Σε πολλά σημεία (“The Coma Machine”, “The Ectopic Stroll”) αυτό το στυλ μου θύμισε γκρουπ όπως οι A.C.T. ή ακόμα άλλα μοντέρνα σχήματα από τη Σκανδιναβία όπως οι Structural Disorder.

Καλύτερα σημεία του άλμπουμ το μεγαλειώδες Memory Palace με ένα από τα καλύτερα riff της χρονιάς (μόνο εμένα θυμίζει το “Mountains” των Socrates;), το πολύπλευρο “The Ectopic Stroll”, ενώ παρουσιάζει καλύτερη συνοχή στο άνοιγμα (Node-The Coma Machine- (το ψυχεδελικό “Dim Ignition”) και κλείσιμο (“Memory Palace”, “Option Oblivion”, “Life in Velvet”) παρά στο μέσο (πολλές πολύπλοκες συνθέσεις με μεγάλη διάρκεια). Η απόδοση στα φωνητικά είναι εξαιρετική, ισορροπώντας μεταξύ εμπορικού και συμπαγούς, με μόνη εξαίρεση τα “τραχιά” που σε κάποια σημεία μπορεί να ξενίζουν (ή απλά εγώ γέρασα…).

Εκτιμώ ότι το “Coma Ecliptic” θα βρίσκεται ανάμεσα στις πολλές καλές παραγωγές της χρονιάς και θα χαροποιήσει τους φίλους του progressive metal με προτίμηση στον ακραίο ήχο. Ενώ δεν επαναπροσδιορίζει τον ήχο, η δυναμική και ποιότητά του το ξεχωρίζουν από το σωρό των μετρίων κυκλοφοριών.

7.5 / 10

Θάνος Πάτσος

Progressive metalcore for rockers

Είμαι της άποψης ότι το καλοκαίρι δε πρέπει να ακούς prog. Μαζί με τα σχολεία να κλείνουν και οι prog δισκογραφικές. Είναι προτιμότερο οτιδήποτε μη «σκεπτόμενο», οτιδήποτε ταιριάζει με παραλία και δε δυσκολεύει το μυαλό σου να αφομοιώσει τον καταιγισμό Brazilian μαγιό, οτιδήποτε σου αδειάζει τη σκέψη και σε αφήνει να σκεφτείς πως θα κατακτήσεις το «παλλόμενο» θύμα. Έλα όμως που μου ζητά ο αρχισυντάκτης κριτική για το νέο Between The Buried Αnd Me και ξαφνικά βρίσκομαι σε τεράστια εσωτερική πάλη. Επειδή όμως οι αδυναμίες υπερτερούν των θέλω, να ‘μαι να γράφω για prog μες το κατακαλόκαιρο.

Οι Αμερικανοί BTBAM ξεκίνησαν την καριέρα τους ως ένα τεχνικό metalcore συγκρότημα, όμως με την πάροδο των δίσκων τους, πρόσθεσαν ορισμένα προοδευτικά στοιχεία στον ήχο τους και μαλάκωσαν κάπως τα φωνητικά τους, κάνοντας το όλο άκουσμα πιο άνετο. Μουσικά μοιάζουν με τους Protest the Hero, The Contortionist, The Faceless (του τελευταίου δίσκου) και λίγο με Periphery (αλλά όχι τόσο djent). Αν και ορθότερο θα ήταν να λέγαμε ότι όλοι οι παραπάνω μοιάζουν με τους BTBAM, αφού αυτοί πρώτοι έπαιξαν έτσι. Συνεχίζοντας λοιπόν την  εξέλιξη του ήχου τους στο “Coma Ecliptic”, προσθέτουν πολλά πλήκτρα με έναν retro ήχο και επιρροές από Cynic, με το υπερτεχνικό rhythm section και τα βιρτουόζικα solos στις κιθάρες να παραμένουν από τις πρώτες τους μέρες.

Όχι μόνο όμως, για παράδειγμα στα “The Ectopic Stroll” και “Turn on the Darknes”s κυριαρχεί μια cabaret νοοτροπία στα πλήκτρα και συνάμα μια περίεργη δομή και ρυθμός που θα μπορούσαν να ήταν τραγούδια των Dream Theater, αν δεν είχαν ακραία φωνητικά με μελωδικό refrain. Τα “Famine Wolf” και “Rapid Calm” με τα βαριά prog riffs τους θυμίζουν τον προηγούμενο δίσκο τους, όμως κάποιες ταξιδιάρικες μελωδίες, κάποια ambient πλήκτρα και space rock σημεία ή κάποιες Pain of Salvation ιδέες σε κρατούν στη ρώτα που έχουν χαράξει πλέον. Αποκορύφωμα για μένα είναι το “Memory Palace” με τα τεχνικά heavy riffs, τις ανατολίτικες μελωδίες, το φοβερό Hammond, τους «διαλόγους» κιθάρας-πλήκτρων, καθαρών-ακραίων φωνητικών, που οδηγούν σε ένα Pink Floyd πέρασμα πριν το κλείσιμο.

Βέβαια δε λείπουν κάποια filler τραγούδια όπως τα “Dim Ignition” και “Option Oblivion” για διαφορετικούς λόγους το καθένα, το πρώτο γιατί είναι απλά τραβηγμένο το κλείσιμο του “The Coma Machine”, ενώ το δεύτερο γιατί αποτελεί τυπικό metalcore με ακραία μουσική και μελωδικό refrain, που δε συμβάλει πουθενά στο δίσκο. Κάποιος πιο αυστηρός, θα μπορούσε να βάλει σε αυτή τη κατηγορία και τα “Node” και “Life in Velvet”, αλλά εγώ προτιμώ να τα χαρακτηρίσω ως ιδανικά intro και outro, ώστε να σε βάλουν στο κλίμα του δίσκου και να σου δημιουργήσουν την εντύπωση του concept.

Στον έβδομο δίσκο τους οι Between The Buried Αnd Me, κάνουν μια στροφή σε πιο ήπιες φόρμες, χωρίς όμως να χάνουν την επιθετικότητά τους σε σημεία. Είναι όμως αρκετά πιο περιορισμένα και στη θέση έχουν μπει πολλές rock επιρροές, που δεν χαλούν το άκουσμα, αντιθέτως δένουν καλά και τους τοποθετούν και σε ένα διαφορετικό ακροατήριο, πιο απαιτητικό μουσικά. Το αν θα τους κερδίσουν είναι θέμα συνέπειας, συνέχειας και εξέλιξης αυτού του ήχου. Εν τέλει σε αυτό το δίσκο θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να ακούσεις πολλή μουσική μέσα στα τραγούδια. Προσωπικά έμεινα ικανοποιημένος και νομίζω ότι το ίδιο ισχύει και για τον μέσο progster.

7 / 10

Γιάννης Βούλγαρης