Την περασμένη Παρασκευή δεν ήταν και λίγες οι συναυλίες που λάμβαναν χώρα στην πόλη κι έτσι επέλεξα να κατευθυνθώ προς το MODU και στη συναυλία των Αrt of Simplicity, Immensity και Celéne. Ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα τα συγκεκριμένα σχήματα και για το λόγο αυτό προσήλθα από νωρίς στο συναυλιακό χώρο ώστε να μη χάσω λεπτό! Το πρόγραμμα αρχικά περιελάμβανε και τους AlphaState, η εμφάνιση των οποίων δυστυχώς ακυρώθηκε για λόγους υγείας που αφορούσαν στο πρόσωπο του drummer τους, οπότε ελπίζουμε να τους πετύχουμε σε επόμενη εμφάνιση.
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Celéne, οι οποίοι έρχονται από την Πάτρα. Ήταν η έκπληξη της βραδιάς! Τα παιδιά έπαιξαν όλοι τους καλά, με τις κιθάρες να είναι απολαυστικές, ενώ ο ήχος ήταν επίσης σε ικανοποιητικό επίπεδο, κερδίζοντας το κοινό. Προσωπικά προτιμούσα τα μελωδικά μέρη από τα black περάσματα, αλλά ως σύνολο είχε πολύ ενδιαφέρον. Αν και η μπάντα δεν εμφανίστηκε στην πλήρη σύνθεσή της, τα κομμάτια ακούστηκαν μια χαρά χωρίς να φαίνονται ελλιπείς οι εκτελέσεις τους. Οι Celéne παρουσίασαν τόσο παλιότερο υλικό όσο και κομμάτια από το ντεμπούτο album “Natale Tenebris”, το οποίο κυκλοφόρησε πέρυσι. Ένα από αυτά, το Intuition / Arrival ήταν και η καλύτερη στιγμή για μένα στο live, ακόμη και χωρίς τα αιθέρια γυναικεία φωνητικά που πλαισιώνουν το τραγούδι στην studio εκδοχή του. Μόλις απέκτησαν καινούργια οπαδό!
| Setlist: Gray Skylines, Heart of the Scarecrow, Awakening After Hibernation, Intuition/Arrival, Shape of Your Face in the Clouds |
Τη σκυτάλη πήραν οι Immensity και μας έβαλαν σε μια πιο doom ατμόσφαιρα παίζοντας κομμάτια από το ντεμπούτο τους The Isolation Splendour, αλλά και ένα κομμάτι από το demo The Lonely Aquarelle (τα κομμάτια του οποίου περιλαμβάνονται στο album). Ο Λεωνίδας Χατζημιχάλης, τραγουδιστής της μπάντας, ήταν σε πολύ καλή φόρμα και ειδικότερα στα brutal φωνητικά, τα οποία απέδωσε με στιβαρότητα και βάθος. Καλύτερη στιγμή τους ήταν η απόδοση του The Sullen που συγκίνησε με τη μελαγχολία του. Η μπάντα προέτρεπε τον κόσμο να έρθει πιο μπροστά για τα πιο heavy κομμάτια και το κοινό δεν τους χάλασε το χατίρι. Μπορώ να πω ότι σε γενικές γραμμές η εμφάνισή τους ήταν πολύ καλή, ενώ μου άρεσε περισσότερο κι από την κανονική ακρόαση του δίσκου.
| Setlist: Heartfelt Like Dying, Eradicate (the pain of remembrance), The Sullen, Irradiance (for the unlight) |
Καθώς οι Immensity κατέβηκαν από τη σκηνή, ήρθε η ώρα για τους Art of Simplicity να λάβουν θέση πίσω από τα όργανά τους. Την εμφάνιση πλαισίωνε και ο Γιώργος Σιδέρης στα πλήκτρα, ο οποίος εκπλήρωσε αντάξια το ρόλο του, γεμίζοντας ιδανικά τα κομμάτια. Το live ξεκίνησε με κάποια προβλήματα στον ήχο, καθώς στα δύο πρώτα κομμάτια βιολί και πλήκτρα δεν ακουγόντουσαν καθόλου, κάτι το οποίο όμως ευτυχώς διορθώθηκε στη συνέχεια. Και λέω ευτυχώς γιατί πραγματικά αναδείχθηκαν έτσι τα λυρικά μέρη των κομματιών, ενώ ο Ματθαίος Δακουτρός με το βιολί του έδινε ουσιαστικά άλλον αέρα στην όλη εμφάνιση. Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που άκουγα ηλεκτρικό βιολί σε ζωντανή εμφάνιση, οπότε η ακρόασή του ήταν μοναδική εμπειρία για μένα.
Ο Χρήστος Κουνέλης στα φωνητικά επίσης ήταν όλο και καλύτερος όσο περνούσε η ώρα, ενώ άψογα έπαιξε και ο Δημήτρης Κοσκινάς στην κιθάρα, ο οποίος ήταν πάρα πολύ καλός και στα δεύτερα φωνητικά. Αδιαμφισβήτητα όμως, κυρίαρχο ρόλο είχε το rythm section με το μπάσο του Γιώργου Παγίδα να παίζει βασικό ρόλο έως και πρωταγωνιστικό ακόμα και σε μελωδίες, ενώ τα drums του Νίκου Μοίρα ήταν εντυπωσιακότατα καθόλη τη διάρκεια. Ίσως και να ακουγόντουσαν λίγο πιο δυνατά απ’ ό,τι έπρεπε, αλλά προσωπικά “έπαθα πλάκα” που λένε. Η μπάντα μας χάρισε τραγούδια από όλη τη δισκογραφία της, συμπεριλαμβανομένου του πρόσφατου album When Fables have a Bitter Taste, το οποίο παρουσίασαν στην ολότητά του. Ξετρελάθηκα με την εκτέλεση του Asymmetric Act, ενώ η βραδιά έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αφού οι AoS επέλεξαν για το τέλος να παίξουν δύο cover ολοκληρώνοντας το set με το I Remember από Psychotic Waltz. Αντιλαμβάνεστε τη χαρά που πήρα…
| Setlist: Once, Sweetest Denial, For Her Ache, Asymmetric Act, Iless, Crash, Waiting for the End of the World, nOThniG, Τέλος, Zoon, Part 3: Wake World, I Remember |
Η ώρα κύλησε γρήγορα και ευχάριστα, ενώ ο κόσμος είχε δημιουργήσει μια ζεστή ατμόσφαιρα στο MODU. Ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς, δεν διέκρινα κάποιον που να έμεινε δυσαρεστημένος και έτσι το χειροκρότημα που εισέπραξαν τα συγκροτήματα ήταν ενθουσιώδες και αληθινό. Αναμένουμε τις επόμενες εμφανίσεις!
Φωτογραφίες: Άννα Δεσποτίδη, Πάνος Μοσχογιαννάκης (Rule Of Thirds Photography)
Κάντε το πρώτο σχόλιο