Arcturus, the legendary pioneers of avant-prog metal, will appear live on the stage of Temple Athens on January 12th, making the perfect start for 2018 concerts in Greece. That was the ideal opportunity to look back at the five, quite different albums of the band.
Aspera Hiems Symfonia
[Ancient Lore Creations, 1996]
During the outbreak of Norwegian black metal, apart from the traditional albums of the genre, quite a few musical obscurities were released relatively quickly after the genre’s break. Aspera Hiems Symfonia is at the limits of this paradox. It’s based on symphonic black metal, but Sverd’s special way of composing makes it quite unique. The baroque element is paradoxically tied to the black metal compositions. The participation of a Malmsteen-ish guitarist like Carl August Tidemann on a symphonic extreme metal record would be a contract with kitsch in any other case. However, it is the high aesthetic level of Sverd that does not allow a single trace of cheesiness to appear. The impeccable way the pieces flow and evolve is the ace of Arcturus and it’s a characteristic that has been following them ever since. Garm’s vocals are close to the way he sings on the first two albums of Ulver. With his famous shrieks, but also with the special way he sings clearly, he manages to enter us in the harsh winter, the central theme core and the title of the album. A record that manages not only to justify its title, but also to be one of the scratch peaks of black metal history. And that was just the beginning for Arcturus…
Kostas Barbas
La Masquerade Infernale
[Music for Nations, 1997]
The second album of Arcturus was released in 1997 and is a milestone in the history of metal music. Once again, extreme metal was the field of progress for a genre that discovered new horizons during the nineties, when unthinkable prospects became feasible. The former symphonic black metal gave way in an unexpected direction that only the term avant-garde is appropriate to describe what is happening in La Masquerade Infernale. Like an eerie story by Poe (Alone is a melody to his own poem), the content of the album is submerged in a dark fantasy world that could then be written perhaps only in Norway. Black metal platitudes recede – but never disappear from the background – to give plenty of space to progressive references (e.g. Magma), combined with electronic innovations, incredible samples into a work that still remains enigmaticly original. The intense theatricality resulting from the vocals, the classical instruments employed to give a lively atmosphere, the metal element that, although different, remains ubiquitous, all give the definitive mark on the album that still remains the absolute work that gave birth to the imagination of Arcturus.
Christos Minos
The Sham Mirrors
[Ad Astra Enterprises, 2002]
W
ithout much anxiety over whether to overcome the insuperable (La Masquerade Infernale), Arcturus emphatically invite us to the opener, the now mythical Kinetic, and thus they re-introduce themselves. But how can they be so cleverly differentiated from their previous albums and the result is “so” Arcturus ?! Without the dark and deliberate over-theatricality of the vocals in La Masquerade Infernale, Garm (as Trickster here) gives us excellent interpretations of pure rock melodic lines, oriental vocal tricks, while the black vocals we encounter at Radical Cut refer to the style of the debut and are undertaken by Ihsahn (Emperor). Hellhammer – as a great musician he is – alternates speeds and rhythms depending on the occasion, as does the guitarist and bass player. The composer of the album, Sverd, is the one who leaves his mark more than everyone else. Immense space rhythms in the overwhelming duration of the album, classical moments, impressive passages influenced by middle-eastern melodies and trip hop out elements of nowhere, all under the veil of intense metal mood. Their sham mirrors offer a true picture of the Arcturus constellation. Ad astra!
Petros Papadogiannis
Sideshow Symphonies
[Season Of Mist, 2005]
In their fourth album, Arcturus had to face Garm’s departure, and this was accomplished with the arrival of ICS Vortex, a move that at first glance showed that they would try to move on safer paths. On the contrary, they released a record based on the tradition they built in the past, which is avant-garde metal with technical playing and intense theatricality in the performance of the tracks, but they did not manage to surpass its predecessor, as they did before. This does not mean that the album is not good, since it has some great songs, such as Shipwrecked Frontier Pioneer and Evacuation Code Deciphered, which look their previous discography in the eye. However, I think the long duration worked very badly, since they put a lot of weight on writing a lot of music and in the second half of the album, so there are some weak moments, making it unequal to its content. Nevertheless, it remains an Arcturus record, with less experimentation and novelty in the tracks, but also quality in the style only they know to write.
Giannis Voulgaris
Arcturian
[Prophecy Productions, 2015]
Hearing the news of the reunion of the space-circus, I can not say that I was overexcited, as these Norwegians always seemed to exist as a super side-project of hyper-talented musicians, so disbandings and reunions would be in program. What came to give us a little bit of DNA from their new work was the first piece of Arcturian, The Arcturian Sign, which made me tear out of emotion as it compositionally contained all the elements that contributed to being considered one of bigger and more special, prog – avant garde metal bands mainly of the 90’s. This is a worthy album of their long prog history in the avant-garde metal field, in which I personally put them in the captain’s position, rightfully. The album has its peaks (Warp, Crashland, Demon, Pale), but it generally flows like a whole without a weak part at any point. It is compact and complete. In the marble of Arcturian, the ingredients mixed were Sverd’s genius and his incomparable writing, the magical way of creating images with his keyboards, Knut’s military discipline, Skoll’s giant technique, Hellhammer’s drumming virtuosity and the sometimes convincing theatricality of Simen.
Vasilis Korolis
Οι θρυλικοί πρωτοπόροι του avant-prog metal Arcturus θα εμφανιστούν ζωντανά στη σκηνή του Temple Athens στις 12 Ιανουαρίου, κάνοντας το τέλειο συναυλιακό ποδαρικό για το 2018 στην Ελλάδα. Αυτή ήταν η ιδανική ευκαιρία να κάνουμε μια αναδρομή στα μόλις πέντε, αλλά τόσο διαφορετικά μεταξύ τους albums της μπάντας.
Aspera Hiems Symfonia
[Ancient Lore Creations, 1996]
Κατά τη διάρκεια του ξεσπάσματος του Νορβηγικού black metal, πέρα από τους παραδοσιακούς δίσκους του ιδιώματος, κυκλοφόρησαν σχετικά γρήγορα και αρκετές μουσικές παραδοξότητες. Το Aspera Hiems Symfonia παίζει στα όρια αυτού του παραδόξου. Η βάση του είναι το συμφωνικό black metal, αλλά ο ιδιαίτερος τρόπος σύνθεσης του Sverd το διαφοροποιεί αρκετά. Το baroque στοιχείο όλως παραδόξως δένει τέλεια στις black metal συνθέσεις. Η συμμετοχή ενός Malmsteen-ικου κιθαρίστα, όπως ο Carl August Tidemann, σε συμφωνικό ακραίο metal δίσκο, θα αποτελούσε συμβόλαιο με το kitsch σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Είναι όμως η υψηλή αισθητική στάθμη του Sverd που δεν επιτρέπει ούτε ένα ίχνος cheesiness να εμφανιστεί. Ο άψογος τρόπος που τα κομμάτια ρέουν και εξελίσσονται αποτελεί το βασικό ατού των Arcturus και είναι χαρακτηριστικό που τους ακολουθεί από τότε. Τα φωνητικά του Garm είναι κοντά στον τρόπο που τραγουδά στους δύο πρώτους δίσκους των Ulver. Με τις χαρακτηριστικές του τσιρίδες, αλλα και με τον ιδιαίτερο τρόπο που τραγουδά καθαρά, καταφέρνει να μας εντάξει στον βαρύ χειμώνα, το κεντρικό θεματολογικό πυρήνα και τίτλο του δίσκου. Έναν δίσκο που καταφέρνει εκτός από το να δικαιολογήσει τον τίτλο του, να αποτελέσει μια εκ των απάτητων κορυφών της ιστορίας του black metal. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή για τους Arcturus…
Κώστας Μπάρμπας
La Masquerade Infernale
[Music for Nations, 1997]
Ο δεύτερος δίσκος των Arcturus κυκλοφόρησε το 1997 και ήταν ένας σταθμός στην ιστορία της metal μουσικής. Για άλλη μια φορά ο ακραίος χώρος στεκόταν προάγγελος της προόδου για ένα είδος που κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘90 ανακάλυπτε καινούργιους ορίζοντες και αδιανόητες προοπτικές γινόντουσαν εφικτές. To συμφωνικό black metal του παρελθόντος έδινε τη θέση του σε μια απρόσμενη κατεύθυνση που μόνο ο όρος avant-garde προσιδιάζει να περιγράψει τα όσα συντελούνται στο La Masquerade Infernale. Σαν μια απόκοσμη ιστορία του Poe (το Alone είναι μελοποίηση του ομότιτλου ποιήματός του) το περιεχόμενου του δίσκου αποτελεί καταβύθιση σε ένα σκοτεινό κόσμο φαντασίας που ίσως μόνο στη Νορβηγία τότε μπορούσε να γραφτεί. Οι black metal καταβολές υποχωρούν -αλλά δεν εξαφανίζονται ποτέ από το υπόβαθρο- για να δώσουν άπλετο χώρο στις προοδευτικές αναφορές (όπως οι Magma), να σμιλεύσουν μαζί με τις ηλεκτρονικές καινοτομίες,τα απίστευτα samples σε ένα έργο που ακόμα και σήμερα παραμένει αινιγματικά πρωτοποριακό. Η έντονη θεατρικότητα που απορρέει από τα φωνητικά, τα κλασσικά όργανα που επιστρατεύονται για να προσδώσουν έντονη ατμόσφαιρα, το metal στοιχείο που αν και διαφορετικό παραμένει πανταχού παρόν, όλα δίνουν το οριστικό στίγμα στον δίσκο που παραμένει μέχρι και σήμερα το απόλυτο έργο που γέννησε η φαντασία των Arcturus.
Χρήστος Μήνος
The Sham Mirrors
[Ad Astra Enterprises, 2002]
Χωρίς ιδιαίτερο άγχος για το αν θα ξεπεράσουν το αξεπέραστο (La Masquerade Infernale), οι Arcturus μας πετάνε εμφατικά στα μούτρα το εναρκτήριο, μυθικό πλέον, Kinetic κι έτσι μας επανασυστήνονται. Μα καλά, πώς είναι δυνατό να διαφοροποιήθηκαν τόσο έξυπνα από τα προηγούμενά τους άλμπουμ και το αποτέλεσμα να είναι τόσο Arcturus;! Χωρίς τη σκοτεινή κι ηθελημένη υπερβολική θεατρικότητα των φωνητικών του La Masquerade Infernale, ο Garm (ως Trickster εδώ) μας χαρίζει εξαιρετικές ερμηνείες με καθαρές rock μελωδικές γραμμές, ανατολίτικα φωνητικά κόλπα, ενώ τα black φωνητικά που συναντάμε στο Radical Cut και παραπέμπει στο ύφος του ντεμπούτου τους, αναλαμβάνονται από τον Ihsahn (Emperor). Ο Hellhammer -ως σπουδαίος μουσικός που είναι- εναλλάσσει ταχύτητες και ρυθμούς ανάλογα με την περίσταση, όπως και ο κιθαρίστας και ο μπασίστας. Ο συνθέτης του άλμπουμ, ο πληκτράς Sverd, είναι αυτός που αφήνει το στίγμα του περισσότερο από τον καθένα. Επιβλητικοί space ρυθμοί στη συντριπτική διάρκεια του άλμπουμ, κλασσικότροπα σημεία, επιβλητικά περάσματα επηρεασμένα από μελωδίες της μέσης ανατολής και από το πουθενά εμφανίζονται trip hop σημεία, όλα υπό το πέπλο μίας έντονης μεταλλικής διάθεσης. Οι κίβδηλοι καθρέφτες τους (sham mirrors), προσφέρουν μία πραγματική εικόνα προς τον αστερισμό Arcturus. Ad astra!
Πέτρος Παπαδογιάννης
Sideshow Symphonies
[Season Of Mist, 2005]
Στον τέταρτο δίσκο τους οι Arcturus είχαν να αντιμετωπίσουν τη φυγή του Garm κι αυτό το πέτυχαν με τον ερχομό του ICS Vortex, μια κίνηση που με πρώτη ματιά έδειχνε οτι θα προσπαθήσουν να κινηθούν σε πιο safe μονοπάτια. Αντιθέτως όμως κυκλοφόρησαν ένα δίσκο συνεχίζοντας την παράδοση που έχτισαν στο παρελθόν, δηλαδή avant-garde metal με τεχνικό παίξιμο από τους μουσικούς και έντονη θεατρικότητα στην ερμηνεία των κομματιών, χωρίς όμως να καταφέρουν να ξεπεράσουν τον προκάτοχό του, όπως έκαναν μέχρι τότε. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ο δίσκος δεν είναι καλός, μιας και έχει μερικά υπέροχα τραγούδια, όπως τα Shipwrecked Frontier Pioneer και Evacuation Code Deciphered τα οποία κοιτούν στα μάτια την πρότερη δισκογραφία τους. Η μεγάλη του διάρκεια όμως, πιστεύω ότι λειτούργησε αρνητικά μιας και έριξαν βάρος στο να γράψουν πολλή μουσική και στο δεύτερο μισό του δίσκου υπάρχουν κάποιες αδύναμες στιγμές, καθιστώντας τον άνισο στο περιεχόμενο του. Παραμένει όμως ένας Arcturus δίσκος, με λιγότερο πειραματισμό και καινοτομία στα κομμάτια, αλλά ποιοτικός και στο στυλ που μονο αυτοί ξέρουν να γράφουν.
Γιάννης Βούλγαρης
Arcturian
[Prophecy Productions, 2015]
Στην είδηση της επανασύνδεσης του διαστημότσιρκου δε μπορώ να πω πως ίδρωσε το αυτάκι μου, καθώς τούτοι οι Νορβηγοί νομίζω πάντα υφίσταντο ως ένα super side-project υπερταλαντούχων μουσικών, οπότε διαλύσεις και επανασυνδέσεις θα ήταν εντός προγράμματος. Αυτό που ήρθε να μας δώσει λίγο DNA από το νέο τους πόνημα, ήταν το πρώτο κομμάτι του Arcturian, το The Arcturian Sign, το οποίο με έκανε να δακρύσω από συγκίνηση, καθώς συνθετικά, εμπεριείχε όλα τα στοιχεία που συνετέλεσαν στο να θεωρούνται μια από τις μεγαλύτερες και ιδιαίτερες ηχητικά, prog – avant garde metal μπάντες, των 90’s κυρίως. Πρόκειται για αντάξιο album της μακρόχρονης prog διαδρομής τους στην εξώσφαιρα του avant-garde metal, στο οποίο εγώ προσωπικά τους τοποθετώ στη θέση του καπετάνιου, δικαιωματικά. Το album έχει τις κορυφώσεις του (βλ. Warp, Crashland, Demon, Pale), αλλά γενικά ρέει σαν ολότητα χωρίς να κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο του. Είναι συμπαγές και ολοκληρωμένο. Στη μαρμίτα του Arcturian ανακατεύτηκαν η ιδιοφυΐα του Sverd και η απαράμιλλη συνθετική του ικανότητα, ο μαγικός τρόπος του να δημιουργεί εικόνες με τα keyboards, η στρατιωτική πειθαρχία στο παίξιμο του Knut, η γιγάντια τεχνική του Skoll, το βιρτουοζιλίκι της καλτ περσόνας του Hellhammer στα drums και η σε σημεία πειστική θεατρικότητα του Simen.
Βασίλης Κορολής
Κάντε το πρώτο σχόλιο