Anubis Gate – Covered in Black

Intro: M. Doulgeroglou, G. Petrić
Translation: A. Mantas, D. Kaltsas
06 / 09 / 2017

Anubis Gate had always been a band that stirred either positive reactions (Andromeda Unchained and The Detached were unexpectedly good) or negative ones (consider their self-titled album). Nevertheless, they do deserve the attention of the progressive metal audience. With a retooled line-up, where the most striking change is that the bassist Henrik Fevre took over the vocals since 2011 that coincided with a somewhat heavier direction, they came up with a work (Horizons) which was, if anything, meticulous. Even though Hansen’s voice was better aligned (in my view) with their musical identity, they opted to adapt, successfully, their songwriting to the new reality.

Covered in Black is their seventh studio album, where they decided to expand their horizons and made an album which is completely different from the rest of their catalog. According to the band, it’s not a concept album but it has a certain theme, dealing with people in dark places from psychopaths, assassins to the more modern topics of being at the receiving end of what is bad about social media.

A Journey in the dark

From the start the album delivers darker and heavier tone which in some parts have similar mood as their previous release, but complex song structures and fresh ideas give a special flavor yet unknown in their music.

The opening song Psychotopia shows full potential and talent of these guys, crunchy almost thrashy guitar riffs, vocal harmonies and insane drumming in the second part are top notch. The vocalist Henrik Fevre remains the most impressive part of the band in my opinion. His passionate and intense performance is really hard to find these days among metal singers. The New Delhi Assassination and Operation Cairo have lots of things in common. Both tunes are very influenced by middle-eastern and Arabic sounds, and it really works well in combination with great riffage, dynamic keyboard sound and amazing vocal delivery. The Combat is the first single from the record, it has excellent flow, heavy and dark sound filled with an amazing guitar lead. Too Much Time is another tune a worth mentioning, powerful guitar riffs lead into memorable chorus. A Journey to Nowhere starts very slowly almost as the ballad then suddenly turns into mid-tempo melodic prog metal piece with very catchy chorus and my favorite guitar solo on the record.

All the songs on the album are really different, this is not a ‘linear’ album and that’s a great thing for me. You’ll find heavy and fast tunes, mid tempo songs and semi ballads. Their capacity to hold the listener’s attention during long songs is really impressive. The lyrics are really well written and intelligent. The production of the album is perfect. To be honest, I didn’t expect such a great follow up to Horizons and this really comes as a great surprise for me also. Thus, it’s a very strong contender for prog metal of the year in my book.

Covered in Black is a very ambitious and complex album without being hard to understand. This is exactly how progressive metal should be played without being pretentious in any moment. Anubis Gate keep get better with every album and finally deserve way more recognition than they already have.

8 / 10

Goran Petrić

2^nd opinion

Τhe song structures are detailed, while the guitars are heavy, but not commercialized. The production is such that the album really jumps out from the speakers sounding heavy and meaty while highlighting the samples and the keyboards placed punctiliously by Olesen. Throughout the entire album the sound is sophisticated and proves the maturity and the serious approach of Anubis Gate to their musical vision for 2017 which is likely to become a benchmark for their future. Unfortunately there are strong objections to some lead vocal parts or poorly incorporated melodies into the musical themes (the verse of The Combat, the chorus of Black, the vocal lines of From Afar). Given that Anubis Gate won’t shy away from experimenting, both in purely musical terms or with regard to the line-up of the band, I think that Fevre could focus on his rhythmic role, where he is great at, and they should seek for another voice to carry out their musical venture because it is such a venture that deserves to be promoted and stand out from the heap.

7.5 / 10

Meletis Doulgeroglou

Εισαγωγή: M. Δουλγκέρογλου, G. Petrić
Μετάφραση: A. Mαντάς, Δ. Καλτσάς
06 / 09 / 2017

Οι Anubis Gate ήταν ανέκαθεν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση που προκαλούσε θετικές εντυπώσεις (τα Andromeda Unchained και The Detached ήταν αναπάντεχα καλά) είτε αλγεινές (όπως το ομώνυμο album). Σε καμία περίπτωση όμως δε δικαιούνται την αδιαφορία του προοδευτικού metal κοινού. Έχοντας αναδιαμορφώσει τη σύνθεση τους, με μείζονα διαφορά την επιμέλεια των φωνητικών από το μπασίστα Henrik Fevre από το 2011 και μετά και μια εκτραχυμένη μουσική προσέγγιση, τα διαπιστευτήρια που κατέθεσαν στο Horizons ήταν αν μη τι άλλο προσεγμένα. Αν και κατά τη γνώμη του γράφοντα η φωνή του Hansen εναρμονιζόταν ορθότερα με τη μουσική τους ταυτότητα, εντούτοις προσάρμοσαν τη γραφή τους στα νέα δεδομένα επιτυχημένα.

To Covered in Black είναι το έβδομο studio album τους, στο οποίο αποφάσισαν να επεκτείνουν τους ορίζοντές τους δημιουργώντας ένα δίσκο που δε θυμίζει τους προηγούμενους στην καριέρα τους. Με βάση την ίδια την μπάντα, δεν είναι ακριβώς concept album, αλλά έχει μία ενιαία θεματολογία, σχετική με ανθρώπους σε σκοτεινά μέρη: τους ψυχοπαθείς, τους δολοφόνους έως και πιο σύγχρονα θέματα όπως το να είναι κανείς δέκτης κακού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ένα ταξίδι στο σκοτάδι

Από την αρχή του, το άλμπουμ προσφέρει έναν πιο σκοτεινό και βαρύτερο τόνο, ο οποίος σε μερικά σημεία έχει παρόμοια διάθεση με προηγούμενες κυκλοφορίες των Anubis Gate, αλλά oι πολύπλοκες δομές των τραγουδιών και οι φρέσκες ιδέες τους δίνουν μια ιδιαίτερη γεύση, πρωτότυπη για τη μουσική τους.

Το εναρκτήριο κομμάτι Psychotopia δείχνει την πλήρη δυναμική και το ταλέντο αυτών των μουσικών, με τα σχεδόν thrashy κιθαριστικά riffs, τις φωνητικές αρμονίες και το άψογο drumming στο δεύτερο μέρος να είναι κορυφαίου επιπέδου. Ο τραγουδιστής Henrik Fevre παραμένει το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της μπάντας κατά τη γνώμη μου. Οι παθιασμένες και έντονες ερμηνείες του είναι δύσκολο να συναντηθούν αυτές τις μέρες μεταξύ των metal τραγουδιστών. Τα The New Delhi Assassination και Operation Cairo έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Και τα δύο κομμάτια είναι επηρεασμένα σε μεγάλο βαθμό από μεσοανατολικούς και τους αραβικούς ήχους, κάτι το οποίο πραγματικά λειτουργεί καλά σε συνδυασμό με τα υπέροχα riffs, τον δυναμικό ήχο στα πλήκτρα και την καταπληκτική φωνητική απόδοση. Το The Combat είναι το πρώτο single από τον δίσκο, με άριστη ροή, βαρύ και σκοτεινό ήχο με καταπληκτικό κιθαριστικό σόλο. Το Too Much Time είναι άλλο ένα εξέχον κομμάτι που αξίζει να αναφερθεί, με δυναμικά riffs που οδηγούν σε ευκολομνημόνευτο ρεφραίν. Το A Journey to Nowhere ξεκινάει πολύ αργά, σχεδόν σαν μπαλάντα και ξαφνικά μετατρέπεται σε μελωδικό prog metal με πολύ πιασάρικο ρεφρέν και το προσωπικό αγαπημένο μου σόλο κιθάρας στον δίσκο.

Όλα τα τραγούδια στο άλμπουμ είναι πραγματικά διαφορετικά, καθώς δεν πρόκειται για ένα ένα ‘γραμμικό’ άλμπουμ και αυτό είναι σπουδαίο κατ’ εμέ. Εδώ θα ακούσει κανείς βαριές και γρήγορες μελωδίες, mid-tempo τραγούδια και μπαλαντοειδείς συνθέσεις. Η ικανότητά τους να κρατούν την προσοχή του ακροατή κατά τη διάρκεια μεγάλων τραγουδιών είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Οι στίχοι είναι πολύ καλά γραμμένοι και έξυπνοι. Η παραγωγή του άλμπουμ είναι τέλεια. Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα μία τόσο καλή συνέχεια στο Horizons (οι κριτικές μας εδώ) και αυτό πραγματικά έρχεται ως μια μεγάλη έκπληξη. Συνεπώς πρόκειται για μία ισχυρή υποψηφιότητα για το καλύτερο prog metal album του έτους.

Το Covered in Black είναι ένα πολύ φιλόδοξο και σύνθετο άλμπουμ χωρίς να είναι δύσκολο να το συλλάβει κανείς. Έτσι ακριβώς πρέπει να παίζεται το prog metal, χωρίς καμία επιτήδευση. Οι Anubis Gate συνεχίζουν να βελτιώνονται με κάθε άλμπουμ και τελικά αξίζουν περισσότερη αναγνώριση από όση έχουν ήδη.

8 / 10

Goran Petrić

2^η γνώμη

Η δόμηση των τραγουδιών είναι λεπτομερέστατη ενώ ο ήχος της κιθάρας είναι βαρύς αλλά όχι εμπορικά ξεπουλημένος. Η παραγωγή συνδράμει τα μέγιστα στο να ακουστεί ογκώδες και βαρύ το αποτέλεσμα καθώς και τα samples μαζί με τα keyboards τα οποία έχουν τοποθετηθεί χειρουργικά από τον Kim Olesen. O ήχος σε όλη τη διάρκεια του δίσκου είναι μεστός και αποδεικνύει την ωριμότητα και τη σοβαρή προσέγγιση των Anubis Gate στο μουσικό όραμα τους για το 2017 που πιθανώς να θεωρηθεί ορόσημο για τη μετέπειτα πορεία τους. Δυστυχώς όμως υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις με κάποια lead φωνητικά μέρη ή αποτυχημένα ενσωματωμένες μελωδίες της στο μουσικό θέμα (το κουπλέ του The Combat, το ρεφρέν του Black, οι φωνητικές γραμμές του From Afar). Δεδομένου πως οι Anubis Gate δε διστάζουν να πειραματίζονται τόσο μουσικά όσο και σχετικά με τη σύνθεση του συγκροτήματος, νομίζω πως ο Fevre μπορεί να επιτελέσει το ρυθμικό του έργο, που το επιτελεί υπέρ του δέοντος, αλλά να αναζητήσουν κάποιον άλλον εκφραστή του μουσικού τους εγχειρήματος, γιατί είναι ένα εγχείρημα το οποίο οφείλει να προωθηθεί και να ξεχωρίσει από τη φύρα.

7.5 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου