Amplifier – Mystoria

Βατερλώ

Η απαίτηση για ποιοτική μουσική ή έστω ακριβείς και πετυχημένες αναδιατυπώσεις διαφόρων ρευμάτων πάσης «φράξιας» που συγγενεύουν με τον προοδευτικό είδος έχει ανέβει αδιαμφισβήτητα τα τελευταία χρόνια. Λόγοι υπάρχουν πολλοί και σίγουρα δεν θα γίνει ουδεμία προσπάθεια αναζήτησης τους εδώ. Στην αντίπερα όχθη όμως της παραδοχής δεσπόζει πάντα το αντίθετο επιχείρημα : πλείστες προσπάθειες αποτυγχάνουν να αποδώσουν το πνεύμα της εποχής μέσω του ήχου που επιλέγουν.

Οι Amplifier μας συστήνουν φέτος την πέμπτη τους δισκογραφική δουλειά η οποία φέρει τον τίτλο “Mystoria”. Γνωστοί τα τελευταία χρόνια και εκκινώντας δισκογραφικά πριν από 10 περίπου έτη, οι Amplifier έχουν καταφέρει να συσπειρώσουν μία βάση ακροατών που τους θεωρούν μία ενδιαφέρουσα περίπτωση συγκροτήματος. Η αλήθεια είναι πως προερχόμενοι από το πολυσυζητημένο Manchester τα επιχειρήματα μπορούν να οξυνθούν για διαφόρους λόγους για εκείνους, αν και οι δισκογραφικές δουλειές τους έχουν καταδείξει μία ενδιαφέρουσα σύζευξη alternative κυρίως νοοτροπιών με διάφορες κλασσικές δηλώσεις από το μπαούλο της προοδευτικής σκηνής γενικά.

Υπάρχει κάτι τέτοιο και στο φετινό “Mystoria”; Λυπάμαι πολύ, αλλά ούτε κατά διάνοια. Η φετινή χρονιά βρίσκει το συγκρότημα από την Αγγλία να κυκλοφορεί έναν δίσκο πραγματικά δίχως έμπνευση όπου ειλικρινά θέλει προσπάθεια για να αντιληφθείς που πραγματικά θέλει να κινηθεί το γκρουπ. Προσωπικά μιλώντας, ούτε που τα κατάφερα.

Βαρυσήμαντη μουσικολογική ή ευρύτερα καλλιτεχνική ανάλυση νομίζω πως δεν χρειάζεται, στα αυτιά μου ηχεί μόνο ένα μπερδεμένο πράγμα όπου ακόμα και ο όρος alternative ηχεί τόσο αόριστα όσο και εμφανώς αρνητικά. Δεν αμφιβάλλω πως ακούγοντας τον δίσκο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να εντοπίσει σημεία αρεστά όμως κάτι τέτοιο δεν επιφέρει κανενός είδους διάσωση. Άλλωστε καμία ειδική ή επιμέρους εικόνα δεν έφτασε για να εξηγήσει την γενική. Και αυτή η τελευταία μας δηλώνει μία επιτεδευμένη σχεδόν ασυνέχεια, μία εναλλακτική θαλασσοταραχή όπου ακόμα και ανάμεσα στις συνθέσεις χάνεσαι.

Πιθανώς θα βρεθούν αρκετοί που θα σταθούν θετικά απέναντι στο τελευταίο πόνημα των Άγγλων, πράγμα δεκτό. Αλλά ας μην κρυβόμαστε: τα γούστα συνιστούν μία γνώμη ενώ η αντικειμενικότητα μια αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως αυτή η κυκλοφορία αδικεί πρώτα από όλα το συγκρότημα. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να πει κανείς ώστε να φανεί τουλάχιστον διακριτικός, θαρρώ πως το κλασσικό λαϊκό ρητό αντιστοιχεί πολύ καλά στην περίπτωση: «τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι».

4 / 10

Δημήτρης Καστρίτης

Επικίνδυνες ισορροπίες

Πέμπτη κυκλοφορία λοιπόν της μπάντας από το Manchester. Μετά τα πολυσυζητημένα “Octopus” [2011] και “Echo Street” [2013] ερχόμαστε στη φετινή κυκλοφορία με τίτλο “Mystoria”. Με αλλαγή πάλι εταιρείας οι Amplifier έχουν αυξήσει την παραγωγικότητά τους  μιας και δισκογραφούν από το 2004. Αν ψάξουμε διαδικτυακά θα διαπιστώσουμε ότι οι χαρακτηρισμοί που τους δίνουν είναι πρώτα-πρώτα alternative rock και μετά progressive, space, psychedelic. Για τους δύο τελευταίους χαρακτηρισμούς θα έλεγα κατηγορηματικά ότι δεν έχουν καμία σχέση με την παρούσα κυκλοφορία. Στα δυο πρώτα… παίζεται όλη η υπόθεση του “Mystoria”. Και εδώ είναι που πρέπει να σταθούμε περισσότερο, γιατί η ακρόασή του σου δημιουργεί κάποια ανεβοκατεβάσματα και εναλλαγές ήχων και συναισθημάτων. Για να αποσαφηνίσουμε αυτήν την κατάσταση, θα πρέπει να πάρουμε λίγο με την σειρά τα τραγούδια, κυρίως  για να… ξεμπερδέψουμε σε τι ακροατήριο θέλουν να απευθύνονται σήμερα.

Το “Mystoria” ξεκινά πολύ καλά, έχοντας ως intro το σχεδόν τετράλεπτο  “Magic Carpet” που ως opening track δεν είναι καθόλου άσχημο μιας και διαθέτει και δύναμη και ένταση, καταστάσεις οι οποίες συνεχίζονται και στο “Black Rainbow”, ενώ στο πεντάλεπτο “Named After Rocky” η ένταση ανεβαίνει και ηχητικά, καθώς η μπάντα βρίσκει και το χρόνο και τον τρόπο να αναπτύξει ενδιαφέροντα στοιχεία. Μεταλλικές εντάσεις και καλοδουλεμένες κιθαριστικές δουλειές μας δημιουργούν την εντύπωση ότι οι Amplifier βρίσκουν τον ήχο τους περισσότερο προς το prog με πολύ έντονο το metal στοιχείο. Πρόκειται για το πιο δουλεμένο τραγούδι του δίσκου με διαφορά. Η πρώτη αυτή τριάδα ίσως να είναι και το πιο ενθουσιώδες  ξεκίνημα που άκουσα σε φετινή κυκλοφορία. Και ξαφνικά, τα επόμενα “Cat’s Cradle” και “Bride” σου αλλάζουν όλη την αρχική εντύπωση, δίνοντας σάρκα και οστά σε αυτό που αποκαλούμε alternative rock. Με καθαρά βρετανική ατμόσφαιρα και πολύ Manchester ήχο αλλάζουν όλο το σκηνικό. Θα έλεγα πως περισσότερο θυμίζουν την κιθαριστική brit pop, που  σάρωνε και ξεσήκωνε εκεί στα μέσα των 90s. Το “Open Up” που ακολουθεί είναι ένα πραγματικό power hit καλοπαιγμένο και καλοτραγουδισμένο. Ό,τι πρέπει για το τέλειο ραδιοφωνικό τραγούδι. Πανέξυπνο και μυστηριώδες ριφάκι που εξελίσσεται σε στιβαρό κιθαριστικό ξέσπασμα. Εδώ έχουμε ένα από τα πιο ωραία τραγούδια που ακούσαμε μέχρι τώρα για φέτος. Σε σηκώνει πάλι από το κάθισμά σου και σε κάνει να κουνηθείς στο ρυθμό του. Και εδώ υπάρχει  μια πολύ έξυπνη σύνθεση, φτιαγμένη να ενώσει το prog με το alternative αυτί. Δυστυχώς η συνέχεια δεν είναι έτσι ακριβώς, καθώς πάλι έχουμε την εμφάνιση της άλλης όψης του νομίσματος. Τα “OMG”, “The Meaning Of If”, “Crystal Mountain” και “Crystal Anthem” προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω σε δυο ρεύματα. Υπάρχει μπόλικη κιθαριστική δουλειά, έξυπνα περάσματα και καλοπαιγμένα σόλο.

Το “Mystoria” δεν είναι άσχημος δίσκος και θα σημείωνα ότι ακούγεται ευχάριστα. Οι Amplifer δίνουν το κάτι παραπάνω αλλά θα πρέπει να αποφασίσουν προς τα πού θα πάνε. Οι εναλλαγές ήχου και εικόνας είναι λίγο επικίνδυνες με αποτέλεσμα αν τους απορρίψεις να τους αδικήσεις, ενώ αν τους υπερεκτιμήσεις μπορεί να το μετανιώσεις. Οι μουσικές απαιτήσεις της εποχής μας είναι κάτι παραπάνω από πολλές, οπότε ή θα πρέπει να συντονιστούν με αυτές ή θα πρέπει να τραβήξουν το δρόμο τους και όπου τους βγάλει. Εδώ όμως είναι και το μεγάλο ερωτηματικό καθώς και γνώσεις αλλά και διάθεση δείχνουν να έχουν. Η ισορροπία σε δύο τεντωμένα σκοινιά είναι επικίνδυνο επιχείρημα, γιατί από το διαφορετικό κινδυνεύεις να βρεθείς στο mainstream και εκεί υπάρχει και η περίπτωση να χαθείς.

6.5 / 10

Κώστας Ρόκας