Aeon Zen – Ephemera

Το εκπληκτικό με την Αγγλία είναι ότι ενώ είναι η γενέτειρα του progressive rock και του heavy metal, ελάχιστα συγκροτήματα ξεπετάχθηκαν από αυτό το συνδυασμό τα προηγούμενα χρόνια. Τον τελευταίο καιρό όμως κάτι κινείται καθώς μπάντες όπως οι TesseracT, Monuments, Aeon Zen, Haken και οι ανανεωμένοι Threshold, έστρεψαν αρκετά βλέμματα προς το νησί. Τους Aeon Zen δεν τους γνώριζα παλιότερα. Ήρθα σε επαφή μαζί τους μετά από προτροπή του Κώστα του Μπάρμπα και μπορώ να πω ότι από εδώ και στο εξής θα παρακολουθώ τη δισκογραφία τους.

Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 2008 από τον πολυοργανίστα Rich Hinks και στους δύο πρώτους δίσκους ήταν one-man band, μιας και έπαιζε όλα τα όργανα και χρησιμοποιούσε session τραγουδιστές. Δε θαυμάζω ιδιαίτερα αυτού του είδους τους μουσικούς, γιατί αν και αντιλαμβάνονται τη μουσική πιο σφαιρικά, χωρίς άλλα μέλη στο συγκρότημα υπάρχει φόβος να ανακυκλώνεσαι γύρω από ίδιες ιδέες. Στο “Ephemera”, τον τέταρτο αισίως δίσκο των Aeon Zen και όντας κανονικό συγκρότημα πλέον,  δεν υπάρχει αυτός ο φόβος.

Ο δίσκος έχει πολλά djent στοιχεία ειδικά στα ρυθμικά μέρη, καθαρά φωνητικά με απλοϊκά refrain που σου καρφώνονται στο μυαλό, ενώ σε ορισμένα σημεία έχει και πιο ακραία, που δεν κουράζουν, μια νοοτροπία κιθαριστικού metal στα solos, με shredding και αντίστοιχης ταχύτητας και τεχνικής solo sτα πλήκτρα, uptempo drumming που ταιριάζει στο στυλ της μπάντας και έναν μπασίστα που ενώ σε ορισμένα σημεία βάζει πινελιές που βελτιώνουν το σύνολο, γενικότερα παίζει πολύ συγκρατημένα.

Όλα τα παραπάνω στοιχεία θα τα ακούσεις αυτούσια στα “The Entity” και “Soul Machine” που ανοίγουν το δίσκο με το πρώτο να είναι πιο djent και βαρύ στη νοοτροπία, ενώ το δεύτερο ξεκινά με μια μελωδία που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί από europower metal συγκρότημα και να ακολουθεί σε αυτό το tempo και διάθεση. Στα “Remembrance” και “Rebuild The Ruins” η μπάντα κινείται σε πιο σκληρά μονοπάτια που θυμίζουν συγκροτήματα που παίζουν NWOAHM (βέβαια πολύ πιο τεχνικά) με εναλλαγή ακραίων – καθαρών φωνητικών και σχεδόν pop refrain που είναι ό,τι πρέπει για να κάνεις γκελ σε νεαρότερες ηλικίες. Εγώ τα βρήκα κάπως ξεπερασμένα.

Και εκεί που έχεις καταλάβει τι παίζει με τους Aeon Zen, έρχεται το “The Order Of The Blind”, ένα δίλεπτο μελωδικό τραγούδι, ταξιδιάρικο αργό ως επί το πλείστον (στο τέλος ανεβαίνει η ταχύτητα, για να ταιριάζει με αυτό που ακολουθεί) που εμένα προσωπικά με άφησε με το στόμα ανοιχτό αφού δεν έχει καμία σχέση με ton υπόλοιπο δίσκο. Ένα άλλο πολύ διαφορετικό τραγούδι είναι το “The Space You Wanted” που όπως καταλαβαίνετε από τον τίτλο είναι ένα αγαπησιάρικο τραγούδι που το έχουν φέρει όμως στα μέτρα τους και δένει ωραία με το σύνολο. Το highlight του δίσκου για μένα είναι το “Life?”, ένα σχεδόν 7λεπτο τραγούδι, όπου το συγκρότημα προσθέτει διαφορετικά είδη μουσικής στα βασικά που το χαρακτηρίζουν, όπως cabaret, εμβατηριακή με χρήση ακορντεόν και fusion metal που προς το τέλος που θυμίζει σε ανησυχητικό βαθμό τους Gordian Knot.

Όσοι αρέσκονται στο μοντέρνο prog θα ασχοληθούν για αρκετό καιρό με το “Ephemera”. Mε τόσο ικανούς παίχτες στο πλευρό του και τις συνθετικές αρετές που διαθέτει, ο Rich Hinks μας παρέδωσε έναν υπέροχο δίσκο μοντέρνου progressive metal.

8 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

Για αυτούς που παρακολουθούν ήδη τη μουσική πορεία των Aeon Zen δε θα αποτελέσει έκπληξη ότι η καινούρια τους κυκλοφορία με τον τίτλο “Ephemera” αποτελεί φυσική εξέλιξη του χαρακτηριστικού περίπλοκου ήχου της μπάντας. Μόνο που στον συγκεκριμένο δίσκο αυτός ο ήχος είναι περαιτέρω εμπλουτισμένος.

Κατ’ αρχάς, το “Ephemera” είναι άλλος ένας concept δίσκος, αλλά εν προκειμένω έχουμε να κάνουμε με το concept sequel του τρίτου τους full-length δίσκου, “Enigma”. Το “The Entity” μπαίνει δυναμικά και αποκαλύπτει μια πιο αιχμηρή, djent διάθεση συνεχίζοντας την εκτεταμένη πλέον ιστορία ξεκινώντας ακριβώς από εκεί που την άφησε το “Enigma”. Από αυτό το πρώτο κομμάτι κιόλας είναι έκδηλες οι τεχνικές ικανότητες κάθε μέλους της μπάντας με τον ιθύνοντα νου αυτής, τον Rich Hinks, να μεγαλουργεί στο εξάχορδο μπάσο του και τον καινούριο μόνιμο κιθαρίστα Alistair Bell να παίζει με μελωδικότητα αλλά και επιθετικό attitude την οχτάχορδη κιθάρα του.

Κι αν οι εναλλαγές αυτού του πρώτου κομματιού δηλώνουν ήδη ότι ο δίσκος είναι χαρακτηριστικά Aeon Zen, το “Soul Machine” ακολουθεί για να το επιβεβαιώσει περαιτέρω. Τεχνικά, βαριά riffs, μελωδικές γέφυρες, ατμοσφαιρικά περάσματα, επιθετικότητα ως τα μπούνια και μπόλικα growls που συμπληρώνουν τα power metal χροιάς φωνητικά του πολύ καλού Andi Kravljaka λίγο πριν το κομμάτι κλείσει με δύο τεχνικότατα σόλο από τον Bell στην κιθάρα και τον Tom Green στα πλήκτρα.

Το “Life?” που ακολουθεί αποτελεί metal φόρο τιμής στους Σουηδούς A.C.T., οι οποίοι κατ’ ομολογία του Rich Hinks έχουν ασκήσει σημαντική μουσική επιρροή τόσο στον ίδιο όσο και κατ’ επέκταση στους Aeon Zen. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι πρόκειται για ένα από τα πιο διασκεδαστικά κομμάτια του “Ephemera”.

Το “Unite” είναι το πιο djent κομμάτι του δίσκου και ενδείκνυται για headbanging παρότι δε διστάζει να περάσει και σε πιο παραδοσιακά prog rock πεδία.

Τα “Penumbra” και “The Order Of The Blind” λειτουργούν εξαιρετικά μεν ως διάλειμμα από τις συνεχείς εναλλαγές και την επιθετικότητα που έχει ακουστεί από τα ηχεία μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά είναι σαφώς πιο αδύναμα από μουσικής πλευράς από τα κομμάτια που προηγήθηκαν…

…αλλά και αυτά που θα ακολουθήσουν. Γιατί το “Remembrance” με τα Akerfeldtικά γρυλλίσματα του Hinks (σίγουρα το πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου), το “Rebuild The Ruins” με την εισαγωγή που θα μπορούσε να είναι από soundtrack κάποιας ταινίας τρόμου λίγο πριν ξεσπάσει επιθετικά, θυμίζοντας όμως παράλληλα και τους Dream Theater, και το χαμηλότερου tempo “The Space You Wanted” με το εξαιρετικό σόλο στο κλείσιμό του αποτελούν σίγουρα κομμάτια που πιστοποιούν την έμπνευση και τις τεχνικές ικανότητες των μελών της μπάντας.

Σχεδόν στο σύνολό του λοιπόν, το “Ephemera” είναι ένας χαρακτηριστικά Aeon Zen δίσκος και ως τέτοιος απευθύνεται περισσότερο στους προγκρεσιβομεταλλάδες (τώρα πια έστω). Το σίγουρο είναι πως βρίσκεται πιο ψηλά από τον μέσο όρο του τωρινού prog metal, ακόμα κι αν πραγματεύεται ένα sci-fi concept (πόση επιστημονική φαντασία στο prog πια;!) ή αν η power metal φωνή του Kravljaka μπορεί να ξενίσει ή να ξενερώσει κάποιους prog ακροατές.

8 / 10

Νίκος Βέβες