by Kostas Barbas, Vangelis Christodoulou, Dina Dede, Ilias Goumagias, Paris Gravouniotis, Dimitris Kaltsas, Panagiotis Stathopoulos
Translation: Vangelis Christodoulou
It is extremely difficult to put into words what Christian Burchard has offered to music as well as the extent to which he is criminally overlooked by the wider public. The latter is of utmost importance, especially upon considering that the vast majority of all those who enjoy styles of music that he first envisioned, have not even heard of him.
The first imprint of this grand creator and (foremost) drummer was the vibraphone he played on the legendary Phallus Dei, Amon Düül II’s debut album that for many defined krautrock as a genre. Right after that, Burchard left the band in order to pursue his lifelong dream: to create music with people from different countries. Thus in 1969 he formed his own band, the collective that would come to be known as Embryo. Besides each incarnation’s basic members, more than 400 (!) musicians have played with Embryo over the years, notably among them being Mal Waldron, Trilok Gurtu, Ramesh Shotham, Marty Cook, Yuri Parfenov, Allan Praskin, Nick McCarthy and Monty Waters.
Through the psychedelic, progressive and experimental environment of the late 60s, Burchard redefined the krautrock sound in greater depth by combining it with jazz and sounds from different corners of the Earth, that way designating himself as the father of world / ethnic music long before the term was even first used.
His course with Embryo stopped abruptly in March 2016 after he suffered a heart attack on a (yet another) travel to Morocco. Since then it is his daughter Maria – who practically grew up within the band – that became its worthy leader. The epilogue was written on January 17th when Christian Burchard breathed his last in Münich, his hometown.
In this tribute, we chose to write about Embryo’s seven probably most important albums that stand the test of time.
Opal
[Ohr, 1970]
1970 is essentially the year when the cultural substrata of a young bunch of German anti-conformists and their musical annex became apparent on record. Opal is the first such attempt by Christian Burchard’s collective under the name Embryo. The band’s christening and the fact that Pink Floyd used to play a like-named song should not be assumed as coincidental. The British group’s seminal influence on krautrock’s development is also obvious in Opal, an album where the manner with which the Germans interpreted the US and UK psychedelia is evident. Additionally, it stands as an example of the diversity many krautrock debut albums sport when compared to the rest of each respective band’s / collective’s output. Nevertheless, the characteristic jazz nuance that has followed Embryo ever since is present here, albeit the most on-point description would be that of space-rock. The whole record is sprinkled with that stardust which was able to turn the early amateur krautrock album productions into a vital part of their charm. It is a standalone diamond within Embryo’s discography that even if it is not perfect, it however casts its own mysterious spell. One listen to People From Out the Space is enough to convince you.
Embryo’s Rache
[United Artists, 1971]
The beginning of Embryo’s musical course towards Eastern sounds starts at Embryo’s Rache, where ethnic / eastern elements are introduced for the first time to the sound of the band. Those were elements that were about to dominate their albums in the future. Strongly political lyrics and particularly aggressive play feature Rache, where a heavy rhythm section blends flawlessly with layers of mellotron and flute riffs, creating a record close to the heavy progressive rock sound of the era, with jazz platitudes of band members constantly dipped at the acid nature of krautrock. Special mention must be made on the wild and ragged beauty of the cover art and the fifty seconds of the introduction of Tausendfüßler, a wonderful sample of ‘prehistoric’ beatboxing. The political attitude of Burchard’s band is made clear in Espagna si, Franco no, the first track of the band over 10 minutes long, first in an amazing series of masterpieces that would come. Embryo’s Rache was just the beginning…
Father Son and Holy Ghosts
[United Artists, 1972]
Father, Son and Holy Ghosts, Embryo’s third album, is the beginning of an orgiastic recording output period for the band, while introducing fresh references. Still revolving around the Burchard / Hoffmann core, the new Embryo incarnation includes guitarist Sigi Schwab and bassist Dave King, with both expanding their instrumental roles. Thus, the personnel is reduced to a keyboardless quartet albeit with a selection of exotic string instruments to enhance the sound and mark a turn towards a more world-music direction compared to any of their other 5 classic albums. The jazz-rock jams give way to ethnic kraut jams and experimentation while retaining the trippy psychedelic quality of a terrestrial than cosmic essence, that is if I’m allowed the distinction. Father, Son and Holy Ghosts is not as hard-edged as the rest of the albums sandwiching it and in fact sounds mellower, looser and inward-bound, but certainly not without its heavier freaky guitar-fused moments and intricate grooves. More prominently, it is one of the first world / ethnic music ambassadors, way before the term was even conceived.
Steig Aus
[Brain, 1972]
A few months after that, Embryo released Steig Aus, but with apparent differences from its predecessors, as it marks a turning point for the band. The style approaches a jazz-fusion side, and this is witnessed by the accession of the famous jazz pianist and composer, Mal Waldron (with whom Burchard was jamming already since late 60’s and later in the 80’s & 90’s), here and in Rocksession that came after Steig Aus. The electric piano by Waldron adds some jazzier notes to the album. The introversive jamming is at its very finest, with originality and along with some ethnic elements and the psychedelic rock leanings, the meditative jazzy krautrock atmosphere is overwhelming. The album includes three unique songs. The opener, Radio Marrakesch / Orient Express, has Middle-Eastern influences, heavy bass, mellotron and hammond organ, accompanied by Burchard’s great drumming. Dreaming Girls is a violin-based instrumental ballad and Call, the longest one, is divided in five parts and is in fact a great extended jamming with guitar solos, organ, marimba, violin, mellotron and some more astonishing drumming. Steig Aus is a pretty unique cross between German psychedelic rock and American electric jazz and my personal favorite.
Rocksession
[Brain, 1973]
Embryo’s fifth album had to surpass a bar that had already been set extremely high and a phenomenal diversity already explored in the four previous albums. And yet, not only does Rocksession have nothing to envy, it also rightfully claims being heralded as Embryo’s best album. The secret lies in the unique stylistic balance amid free-form psych / krautrock, progressive development and jazz-fusion phrasing (due to Mal Waldron) which are intersected at an imaginary crossing point. The multilayering aspect that describes Embryo’s sound and performance are still here, perhaps more evidently than any time before, reinforcing the impression that more than seven musicians are involved. It is possibly the first time that we come across traces of funk in the four jams that constitute Rocksession even though the low pH and the uncompromising playing with the aggressive phrases and the stimulating solos doubtlessly prevail. Embryo’s improvisational nature climaxes here leaving its timeless imprint behind. It is all the more a paradox that the seeming absence of structure far from deters. The sequence of A Place to Go, Entrances, Warm Canto and Dirge is fully capable of luring anyone into an adventurous journey of mystery.
We Keep On
[BASF, 1973]
Going through an unprecedented period of inspiration and creativity, Christian Burchard and Co. released another magnificent album. We Keep On is notable for being their sole release on the BASF label after a successful string on the historic Brain, as well as Charlie Mariano, the legendary saxophone player and one of the main ambassadors to promote the fusion of jazz with traditional music idioms from the east. The opener No Place to Go, is a unique incendiary jamming jazz-rock orgy that clocks at around 12 minutes with the quartet performing by pushing their limits. On the self-explanatory Flute And Saz and Hackbrett-Dance, Embryo employ traditional instruments such as the saz and the hackbrett (otherwise known as the tanbur and the santur) to make their way across the East. Following the same ethnic sensibilities and adding an even more distinctive fusion taste, the remarkable Abdul Malek and Ehna, Ehna, Abu Lele are up next with Roman Bunka and Dieter Miekautsch ripping it on the guitar and the keyboard / piano respectively. The closing tune, the unique and moody Don’t Come Tomorrow, is curtains for a masterpiece that even today, 45 years later, manages to sound as fresh and adventurous.
Embryo’s Reise
[Schneeball, 1979]
Embryo’s tenth album constitutes a piece of work of remarkable sonic depth. Conceptually and stylistically dense, it is a diverse and multidimensional recording which achieves to sound truly homogenous, cohesive and balanced through and through. By combining progressive rock ethos of a krautrock temperament and jazz-fusion improvisations that are eastbound (regarding the scales, motifs, melodies and rhythmic concepts involved), Burchard’s collective delivers a collection of ecstatic compositions.
Throughout Embryo’s Reise play duration, the iconic band from Münich is outstanding in reflecting its members’ creativity mark both in terms of performance as well as orchestration, while they are now joining hands with several musicians from Afghanistan, Pakistan and India. Traversing through these cultures is proving constructive and the benefits are imprinted onto a double album, the snippets of which manage to sound both uncharted and familiar. It is genuinely a delectable and fascinating output of infinite implications that needs to be revisited multiple times so as to reveal the wealth of its parts and the involved music instruments. On this album, Embryo do not base their conceptions on a certain musical style or idiom. On the contrary, they inspiringly lay down the phrases of a universal language that is still striking a chord today.
από τους: Ηλία Γουμάγια, Πάρη Γραβουνιώτη, Ντίνα Δέδε, Δημήτρη Καλτσά, Κώστα Μπάρμπα, Παναγιώτη Σταθόπουλο, Βαγγέλη Χριστοδούλου
Μετάφραση: Βαγγέλης Χριστοδούλου
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποτυπώσει κανείς με λέξεις την προσφορά του Christian Burchard στη μουσική, αλλά και το πόσο σκανδαλωδώς αγνοείται από το ευρύ κοινό. Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς πως η συντριπτική πλειοψηφία όσων αρέσκονται σε μουσικές που πρώτος οραματίστηκε και τόλμησε ο Burchard, δεν τον γνωρίζουν καν.
Το πρώτο αποτύπωμα στην πορεία του μεγάλου δημιουργού και (πρωτίστως) τυμπανιστή είναι το βιμπράφωνο που παίζει στο θρυλικό Phallus Dei, το ντεμπούτο των Amon Düül II στο οποίο κατά πολλούς ορίστηκε ηχητικά το krautrock ως ιδίωμα. Αμέσως μετά ο Burchard αποχώρησε για να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να δημιουργήσει μουσική με ανθρώπους από διαφορετικές γωνιές του πλανήτη. Έτσι, το 1969 σχημάτισε τη δική του μπάντα, την κολεκτίβα των Embryo. Εκτός των εκάστοτε βασικών μελών, οι μουσικοί που έπαιξαν με τους Embryo στο πέρασμα των χρόνων ήταν πάνω από 400 (!), μεταξύ των οποίων οι Charlie Mariano, Mal Waldron, Trilok Gurtu, Ramesh Shotham, Marty Cook, Yuri Parfenov, Allan Praskin, Nick McCarthy και Monty Waters.
Υπό το ψυχεδελικό, προοδευτικό και πειραματικό κλίμα των τελών των 60s, ο Burchard όρισε εκ νέου και ευρύτερα τον krautrock ήχο, παντρεύοντάς τον με την jazz και παραδοσιακούς ήχους από διάφορες γωνιές της Γης, αποτελώντας επί της ουσίας τον πατέρα της world / ethnic music πολύ πριν ο όρος γίνει δόκιμος.
Η πορεία του με τους Embryo σταμάτησε απότομα τον Μάρτιο του 2016, όταν έπαθε καρδιακή προσβολή σε ένα (ακόμα) ταξίδι του στο Μαρόκο. Έκτοτε η κόρη του Marja, η οποία μεγάλωσε μέσα στην μπάντα, ηγείται επάξια των Embryo. Ο επίλογος γράφτηκε πριν λίγες ημέρες, στις 17 Ιανουαρίου, όταν άφησε την τελευταία του πνοή στην πατρίδα του, το Μόναχο.
Σε αυτό το αφιέρωμα επιλέξαμε να θυμηθούμε τους επτά πιθανότατα σημαντικότερους δίσκους των Embryo που στέκονται αλώβητοι από το πέρασμα των χρόνων.
Opal
[Ohr, 1970]
Το 1970 είναι επί της ουσίας το έτος που έγινε ξεκάθαρη δισκογραφικά η μουσική προέκταση μιας πολιτιστικής υποκουλτούρας νεαρών Γερμανών αντικομφορμιστών. Το Opal υπήρξε η πρώτη μουσική απόπειρα της κολεκτίβας που δημιούργησε ο Christian Burchard υπό το όνομα Embryo. Η σύμπτωση του ονόματος των Embryo με ένα κομμάτι που έπαιζαν live οι Pink Floyd εκείνη την εποχή δεν μοιάζει και τόσο τυχαία. Η τεράστια επιρροή που είχαν οι Βρετανοί στην διαμόρφωση του krautrock, είναι εμφανής και στο Opal, έναν χαρακτηριστικότατο δίσκο του τρόπου με τον οποίο αντιλήφθηκαν οι Γερμανοί την βρετανική και αμερικάνικη ψυχεδέλεια. Εκτός αυτού αποτελεί και παράδειγμα της διαφορετικότητας που έχουν πολλά krautrock ντεμπούτα σε σχέση με την συνέχεια της δισκογραφίας της κάθε αντίστοιχης μπάντας ή κολεκτίβας. Παρόλα αυτά το έντονο jazz χρώμα, που θα χαρακτηρίσει την πορεία των Embyro, υπάρχει και εδώ φυσικά, όμως ο βασικός ορισμός που θα μπορούσε να δοθεί είναι αυτός του space-rock. Το album είναι πασπαλισμένο με αυτή την αστρόσκονη που μετέτρεπε ακόμα και την ερασιτεχνική παραγωγή των πρώιμων krautrock δίσκων, σε μέρος της γoητείας τους. Στέκεται ως ένα ξεχωριστό διαμάντι στην δισκογραφία των Embryo και παρόλο που δεν αγγίζει την τελειότητα, αποπνέει μια δική του μυστηριακή γοητεία. Μια ακρόαση του People From Out the Space θα σας πείσει…
Embryo’s Rache
[United Artists, 1971]
Η αρχή της μουσικής πορείας «προς Ανατολάς» για τους εκ Βαυαρίας ορμώμενους Embryo ξεκινάει στο Embryo’s Rache, όπου για πρώτη φορά εισάγονται τα ethnic / eastern στοιχεία στον ήχο της μπάντας,στοιχεία που έμελλε να κυριαρχήσουν στα albums της μελλοντικά. Έντονα πολιτικοποιημένος στίχος και ιδιαίτερα επιθετικό παίξιμο χαρακτηρίζουν το Rache, όπου ένα βαρύγδουπο rhythm section συνδυάζεται άψογα με layers από mellotron και φλαουτένια riffs δημιουργώντας ένα δίσκο αρκετά κοντά στα πρότυπα του heavy progressive rock ήχου της εποχής,με τις jazz καταβολές των μελών της μπάντας διαρκώς βουτηγμένες στο όξινο μουσικό pH του krautrock. Εδική μνεία οφείλει να γίνει στο άγριας και αχαλίνωτης ομορφιάς εξώφυλλο και στα πενήντα δευτερόλεπτα της εισαγωγής του Tausendfüßler, ένα υπέροχο δείγμα προϊστορικού beatboxing. H δε πολιτική στάση της μπάντας του Burchard γίνεται σαφής στο Espagna si, Franco no, το πρώτο κομμάτι της μπάντας άνω των 10 λεπτών, πρώτο σε ένα εκπληκτικό σερί αριστουργημάτων που θα ακολουθούσαν. Το Embryo’s Rache ήταν μόνο η αρχή…
Father Son and Holy Ghosts
[United Artists, 1972]
Το Father Sons and Holy Ghosts, το τρίτο άλμπουμ για τους Embryo, είναι το ξεκίνημα μιας πυρετώδους δισκογραφικής περιόδου για τη μπάντα, ενώ εισάγει φρέσκες επιρροές. Ακόμη γύρω από τον πυρήνα των Burchard / Hoffmann, η νέα ενσάρκωση των Embryo περιλαμβάνει τον κιθαρίστα Sigi Schwab και τον μπασίστα Dave King, με αμφότερους να επεκτείνονται και σε άλλα όργανα. Συνεπώς η μπάντα συρρικνώνεται σε κουαρτέτο αλλά με την προσθήκη μίας σειράς εξωτικών έγχορδων για τον εμπλουτισμό του ήχου της, το οποίο σηματοδοτεί μία world music κατεύθυνση, περισσότερο από οποιοδήποτε από τα υπόλοιπα 5 κλασσικά άλμπουμ της. Τα jazz-rock τζαμαρίσματα δίνουν τη θέση τους σε ethnic kraut τζαμαρίσματα και πειραματισμούς, διατηρώντας την ψυχεδελική διάθεση μιας γήινης παρά μιας κοσμικής υπόφυσης, αν μου επιτραπεί ο διαχωρισμός. Το Father Sons and Holy Ghosts δεν είναι τόσο σκληρό όσο τα άλμπουμ που βγήκαν πριν και μετά από αυτό και ακούγεται χαλαρότερο και πιο εσωστρεφές αλλά σίγουρα δεν υπολείπεται δυνατότερων στιγμών και πολύπλοκων grooves. Και είναι πολύ σημαντικό ότι είναι ένα από τα πρώτα άλμπουμ-πρεσβευτές της world / ethnic μουσικής πριν καν ακόμη ο όρος συλληφθεί.
Steig Aus
[Brain, 1972]
Λίγους μήνες αργότερα, ο Embryo κυκλοφόρησαν το Steig Aus, αλλά με εμφανείς διαφορές από τα προηγούμενα, καθώς σηματοδοτεί μια καμπή για το συγκρότημα. Το στυλ προσεγγίζει μια πλευρά jazz σύντηξης και αυτό γίνεται μάρτυρας από την ένταξη του διάσημου jazz πιανίστα και συνθέτη Mal Waldron (με τον οποίο ο Burchard συνεργαζόταν ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 και αργότερα στη δεκαετία του ’80 και του ’90), εδώ και στο ίδιο το Rocksession που ακολούθησε. Το εσωστρεφές jamming είναι άψογο, με πρωτοτυπία και μαζί με μερικά ethnic στοιχεία και τα ψυχεδελικά ροκ στοιχεία, η διαλογιστική-jazzy krautrock ατμόσφαιρα είναι συντριπτική. Το άλμπουμ περιλαμβάνει τρία μοναδικά τραγούδια. Το Radio Marrakesch / Orient Express έχει μεσο-ανατολίτικες επιρροές, βαρύ μπάσο, όργανο, mellotron και hammond συνοδευόμενο από το εξαιρετικό drumming του Burchard. Το Dreaming Girls είναι μια instrumental μπαλάντα, βασισμένη στο βιολί και το εκτενέστερο κομμάτι, το Call χωρίζεται σε πέντε μέρη, αποτελώντας στην πραγματικότητα ένα εκτεταμένο jamming με σόλο κιθάρας, όργανο, marimba, βιολί, mellotron και εκπληκτικά τύμπανα. Το Steig Aus είναι μία μοναδική διασταύρωση της γερμανικής ψυχεδελικής ροκ και της αμερικανικής ηλεκτρικής τζαζ και το προσωπικό αγαπημένο μου album των Embryo.
Rocksession
[Brain, 1973]
Το πέμπτο album των Embryo είχε να υπερβεί έναν ήδη δυσθεώρητα υψηλό πήχη και μία πρωτοφανή ποικιλία υφών στα τέσσερα προηγούμενα. Κι όμως, το Rocksession όχι απλά δεν έχει να ζηλέψει κάτι, αλλά διεκδικεί πανάξια την κορυφή των δημιουργημάτων της κολεκτίβας του Burchard. Το μυστικό έγκειται στην πανσπάνια υφολογική ισορροπία μεταξύ free-form psych / krautrock, progressive ανάπτυξης και jazz-fusion φρασεολογίας (ελέω Mal Waldron) που εντοπίζεται σε ένα φαντασιακό σημείο τομής. Τα πολλαπλά στρώματα ήχων και παιξιμάτων που χαρακτηρίζουν τους Embryo βρίσκονται και πάλι εδώ ίσως πιο έντονα από ποτέ, ενισχύοντας την εντύπωση πως συμμετέχουν πολύ περισσότεροι από επτά μουσικοί. Ίσως για πρώτη φορά συναντάμε ίχνη funk αποχρώσεων στα τέσσερα jams της μπάντας εδώ, αν και το χαμηλό pH και ο αντισυμβατικός χαρακτήρας με τις επιθετικές φράσεις και τα μεθυστικά σόλο αναμφισβήτητα κυριαρχούν. Ο αυτοσχεδιαστικός χαρακτήρας των Embryo εδώ κορυφώνεται αφήνοντας ένα διαχρονικό αποτύπωμα. Το πλέον παράδοξο όμως είναι ότι η φαινομενική (και μόνο) απουσία δομής κάθε άλλο παρά λειτουργεί αποτρεπτικά. Η ακολουθία των A Place to Go, Entrances, Warm Canto και Dirge είναι ικανή να παρασύρει άπαντες σε ένα περιπετειώδες ταξίδι μυστηρίου.
We Keep On
[BASF, 1973]
Περνώντας μία άνευ προηγουμένου περίοδο έμπνευσης και δημιουργικότητας, ο Christian Burchard και η παρέα του κυκλοφόρησαν μέσα στο 1973 άλλο ένα καταπληκτικό album. Το We Keep On χαρακτηρίστηκε από τη μοναδική τους συνεργασία με τη BASF μετά το επιτυχημένο τους πέρασμα από την ιστορική Brain, καθώς και από τη συμμετοχή του σπουδαίου σαξοφωνίστα Charlie Mariano, ενός από τους κυριότερους εκπροσώπους της μίξης της jazz με ανατολίτικες παραδοσιακές μουσικές. Το εναρκτήριο No Place to Go αποτελεί ένα ανεπανάληπτο jamming όργιο εκρηξιγενούς jazz rock διάρκειας 12 λεπτών με το κουαρτέτο να αποδίδει στο κόκκινο, ενώ στα κατατοπιστικότατα βάσει τίτλων Flute And Saz και Hackbrett-Dance οι Embryo με όχημα παραδοσιακά όργανα όπως το σάζι και το hackbrett (συγγενικά των γνωστών μας ταμπουρά και σαντουριού αντίστοιχα) επιχειρούν ένα σεργιάνι στα βάθη της Ανατολής. Στο ίδιο ethnic κλίμα και με ένα ακόμη πιο έντονο fusion άρωμα ακολουθούν τα εξαιρετικά Abdul Malek και Ehna, Ehna, Abu Lele, με τους Roman Bunka και Dieter Miekautsch να δίνουν τα ρέστα τους σε κιθάρα και πλήκτρα / πιάνο αντίστοιχα. Το πολύ ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό Don’t Come Tomorrow ρίχνει την αυλαία ενός αριστουργηματικού δίσκου που ακόμη και σήμερα, 45 χρόνια μετά, καταφέρνει να ακούγεται το ίδιο φρέσκος και περιπετειώδης.
Embryo’s Reise
[Schneeball, 1979]
Το δέκατο άλμπουμ των Embryo αποτελεί ένα έργο με θαυμαστή ηχητική ευρύτητα. Ένα πυκνό σε ιδέες και τεχνοτροπίες, ποικιλόμορφο, και πολυδιάστατο ηχογράφημα, το οποίο κατορθώνει να ακούγεται αληθινά ομοιογενές, συνεκτικό και ισορροπημένο. Μέσα από τη σύζευξη progressive rock αισθητικής, krautrock ιδιοσυγκρασίας και jazz-fusion αυτοσχεδιασμών με ανατολίτικα χαρακτηριστικά (σε κλίμακες, μοτίβα, μελωδίες και ρυθμολογίες), η κολεκτίβα του Burchard παραδίδει ένα εκστατικό σύνολο συνθέσεων.
Κατά τη διάρκεια του Embryo’s Reise, το εμβληματικό σχήμα από το Μόναχο αποτυπώνει με συγκλονιστικό τρόπο, τόσο σε εκτελέσεις όσο και σε ενορχηστρώσεις, τη δημιουργική φαντασία των μελών του, που αυτή τη φορά συμπορεύεται με την αντίστοιχη διαφόρων μουσικών από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και την Ινδία. Το πέρασμα της μπάντας από τις χώρες αυτές καταλήγει ευεργετικό για το γκρουπ, που επωφελείται κατασταλάζοντας σε ένα διπλό άλμπουμ, τα στιγμιότυπα του οποίου ηχούν ανεξερεύνητα μα παραδόξως και οικεία. Ένα πραγματικά απολαυστικό, εξόχως συναρπαστικό δημιούργημα, με ανεξάντλητες, εν τέλει, προεκτάσεις, το οποίο χρήζει πολλαπλών ακροάσεων ώστε να αποκαλύψει τον πλούτο των μερών που το απαρτίζουν και των μουσικών οργάνων που το συγκροτούν. Εδώ οι Embryo δεν αναπτύσσουν τις συλλήψεις τους βάσει κάποιου συγκεκριμένου μουσικού είδους ή ιδιώματος. Αντιθέτως, απλώνουν εμπνευσμένα τις φράσεις μιας οικουμενικής γλώσσας που εξακολουθεί να συγκινεί μέχρι και σήμερα.
Κάντε το πρώτο σχόλιο