Bubu – Resplandor [EP]

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Niki Nikolakaki
14 / 12 / 2016

During the 70s the progressive rock scene in Argentina was flourishing above and beyond. The bands that stood out were more than many and the albums that have since become classics, numerous, especially in the field of symphonic prog. Among the albums that have become history was Anabelas, the first and only album by Bubu, released in 1978, shortly before they disbanded, spreading a veil of underground mystery over the band from Buenos Aires. In 2016, 38 years later, the veil is lifted for a while.

The exception that proves the rule

If one listed the reunions of  70s legendary prog bands in recent years, he/she would be left speechless by the size of the list. In 2016 this number is very high and the surprises limitless, but the case of Bubu is very special. This is because no matter how much progressive rock flourishes again today, a band that is inactive for almost four decades seems reasonably unlikely to come back. The more important is that unlike the vast majority of all reunions of 70s’ bands, this one has mainly musical rather than historic interest.

Even with a different line-up, but with the leader Daniel Andreoli present, the 2016 Bubu have slight differences from the era of Anabelas regarding the energy and the special mixing elements that made them known. The successful vintage sound that is the target of countless bands nowadays, is achieved impressively effortlessly by Bubu in Resplandor, especially in the amazing title track that will thrill any fan of 70s prog. Omer is clearly more relaxing with the guitar leading and the saxophone alternating nicely with the saxophone all the way. Se Ponga El (Cielo Negro) is the last and most complex track of the EP, with impressive rhythm section, adventurous theme -mainly because of the melodic symphonic interlude in the middle- and beautiful flute (like in the first two).

The new Bubu, as they are introduced in Resplandor, have nothing to do with what one would expect according to the reunions of other 70s bands. Fully respecting the legacy of Anabelas and with excessive energy, they do not repeat or extort nostalgia, but they easily arouse our interest for the future after the six pieces of their career so far.      

7 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion 

Now this was a surprise! After 38 years and only one album to their credit, Bubu return with a new EP lasting just for 15 minutes. The first thing that makes an impression in Resplandor is that compared to their debut, the line-up is completely different. But after a more detailed look at their bio, proves that Daniel Andreoli has been behind all their compositions, then and now. The creation ingredients remain the same: complex and yet melodic symphonic prog with a variety of instruments (saxophone, flute, and violin, keyboards) to contribute to the final result. The title track with its dynamic intro and beautiful climax is the most significant moment of their new work, while Omer and Se Ponga El (Cielo Negro) although lagging synthetically, they keep the style of the 70s spirit unchanged. A quite promising comeback which hopefully will be a stepping stone for a remarkable full-length album.

7 / 10

Paris Gravouniotis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
14 / 12 / 2016

Κατά τη δεκαετία του ’70 η progressive rock σκηνή στην Αργεντινή άκμαζε και με το παραπάνω. Οι μπάντες που ξεχώριζαν ήταν πολλές και τα albums που έκτοτε έγιναν κλασικά, πολυάριθμα, ειδικά στο χώρο του συμφωνικού prog. Μεταξύ των δίσκων που έμειναν στην ιστορία από τη σκηνή αυτή ήταν και το “Anabelas”, το πρώτο και μοναδικό album των Bubu, που κυκλοφόρησε το 1978, λίγο πριν διαλυθεί η μπάντα, απλώνοντας ένα πέπλο underground μυστηρίου γα το σύνολο από το Buenos Aires. Φέτος, 38 ολόκληρα χρόνια μετά, το πέπλο ανασηκώνεται, έστω για λίγο.

Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα

Αν απαριθμούσε κανείς τις επιστροφές θρυλικών 70s prog συγκροτημάτων τα τελευταία χρόνια, θα έμενε άφωνος με τον όγκο της λίστας. Το 2016 ο αντίστοιχος αριθμός είναι πολύ μεγάλος και οι εκπλήξεις απανωτές, αλλά η περίπτωση των Bubu πολύ ξεχωριστή. Κι αυτό, γιατί όσο κι αν το προοδευτικό rock ακμάζει ξανά στις μέρες μας, μία μπάντα που είναι ανενεργή εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες φαντάζει λογικά απίθανο να επανέλθει. Το ακόμα σημαντικότερο είναι ότι σε αντίθεση με τη συντρηπτική πλειοψηφία των επανασυνδέσεων 70s σχημάτων, η συγκεκριμένη έχει κυρίως μουσικό και όχι μουσειακό ενδιαφέρον.

Ακόμα και με διαφορετική σύνθεση, αλλά με τον ηγέτη Daniel Andreoli παρόντα, οι Bubu του 2016 έχουν μικρές διαφορές από την εποχή του “Anabelas” όσον αφορά την ενεργητικότητα και την ιδιαίτερη μίξη στοιχείων που τους χαρακτήρισε. Ο επιτυχημένος vintage ήχος που είναι στόχος πάμπολλων σχημάτων σήμερα, επιτυγχάνεται εντυπωσιακά αβίαστα από τους Bubu στο “Resplandor”, ειδικά στο καταπληκτικό ομώνυμο κομμάτι που θα ενθουσιάσει κάθε λάτρη του 70s prog. Το “Omer” είναι σαφώς πιο χαλαρό, με την κιθάρα να ηγείται και το σαξόφωνο να εναλλάσσεται όμορφα με το σαξόφωνο στην πορεία. Το δε “Se Ponga El (Cielo Negro)” είναι το τελευταίο και πιο πολύπλοκο κομμάτι του EP, με εντυπωσιακό rhythm section, περιπετειώδη πλοκή κυρίως λόγω του μελωδικού συμφωνικού ιντερλούδιου στη μέση και υπέροχο φλάουτο (όπως και στα πρώτα δύο).

Οι νέοι Bubu, όπως μας συστήνονται στο “Resplandor”, δεν έχουν καμία σχέση με ό,τι θα περίεμενε κανείς με βάση τα reunions άλλων 70s συγκροτημάτων. Σεβόμενοι απόλυτα την κληρονομιά του “Anabelas” και με περίσσεια ενέργεια, δεν αναμασούν και δεν εκβιάζουν νοσταλγία, αλλά προκαλούν αβίαστα το ενδιαφέρον για το μέλλον μετά από τα έξι, πλέον, κομμάτια της μέχρι σήμερα καριέρας τους.

7 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη 

Αυτό κι αν λέγεται έκπληξη! Μετά από 38 ολόκληρα χρόνια και μόνο έναν δίσκο στο ενεργητικό τους, οι Bubu επιστρέφουν με ένα καινούριο EP διάρκειας μόλις 15 λεπτών. Το πρώτο που κάνει εντύπωση στο “Resplandor” είναι ότι σε σχέση με το ντεμπούτο τους, το line-up είναι εντελώς διαφορετικό. Ωστόσο με μία λεπτομερέστερη ματιά στο βιογραφικό τους, ο Daniel Andreoli βρίσκεται πίσω από όλες τις συνθέσεις τους, και τότε και τώρα. Τα συστατικά δημιουργίας παραμένουν ίδια: πολύπλοκο και συνάμα μελωδικό symphonic prog με μια πλειάδα οργάνων (σαξόφωνο, φλάουτο, βιολί, πλήκτρα) να συνεισφέρουν  στο τελικό αποτέλεσμα. Το ομώνυμο κομμάτι με την δυναμική του εισαγωγή και την όμορφή του κλιμάκωση είναι η πιο ουσιαστική στιγμή της νέας τους δουλειάς, ενώ τα “Omer” και “Se Ponga El (Cielo Negro)” παρόλο που υστερούν συνθετικά, υφολογικά διατηρούν το 70s πνεύμα τους αναλλοίωτο. Μία αρκετά ελπιδοφόρα επιστροφή που ας ελπίσουμε πως θα αποτελέσει εφαλτήριο για μια αξιόλογη full-length δουλειά.

7 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης