Tim Bowness – Stupid Things That Mean The World

Πανάκριβα υλικά, ανέμπνευστη συνταγή

Το “Abandoned Dancehall Dreams” με είχε αιφνιδιάσει πέρυσι και το ακόμα σημαντικότερο είναι πως αυτό δεν έγινε μόνο στην πρώτη ακρόαση. Ένα χρόνο μετά και πριν καλά-καλά κάτσει η σκόνη, ο Tim Bowness ετοίμασε το διάδοχο album, το οποίο κυκλοφόρησε και προωθήθηκε με κάθε επισημότητα από την InsideOut φέτος. Τα κοινά στοιχεία με το προηγούμενο είναι δύο. Πρώτον, το εξώφυλλο επιμελήθηκε και εδώ ο Jarrod Gosling και είναι και εδώ πανέμορφο και δεύτερον, οι καλεσμένοι μουσικοί που συμμετέχουν είναι και εδώ πολλοί και καθόλου τυχαίοι. Peter Hammill, Phil Manzanera, Colin Edwin, Bruce Soord, David Rhodes, Pat Mastelotto και Rhys Marsh είναι μερικοί από τους συμμετέχοντες στο “Stupid Things That Mean The World”.

Δυστυχώς, όσοι περίμεναν μία έστω αντίστοιχη δισκογραφική συνέχεια από τον Bowness, έλπιζαν εις μάτην. Αυτή τη φορά ο Βρετανός συνθέτης επέλεξε τον προοδευτικό δρόμο διά της πλαγίας οδού του μελωδικού μινιμαλισμού, προτάσσοντας ηχητικά τα υπνωτιστικά χαμηλόφωνα φωνητικά του και αφήνοντας σε φόντο την ενορχήστρωση. Το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν τον δικαίωσε, αλλά εγείρει δικαιολογημένες ενστάσεις σχετικά με την ειλικρίνεια των προθέσεών του, ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του. Όντως, το αποτέλεσμα ακούγεται στημένο, εκνευριστικά καθώς πρέπει και δυστυχώς εντελώς ανούσιο. Οι σπουδαίοι καλεσμένοι του Bowness έχουν κυρίως (έως καθαρά) διακοσμητικό ρόλο, το συνθετικό βάθος είναι ως επί το πλείστον ανύπαρκτο και μετά το πέρας των 42 λεπτών η μελαγχολία του συνθέτη και ερμηνευτή κρίνεται ως αδικαιολόγητη. Είναι να απορεί κανείς ποια δύναμη έσπρωξε στην επιλογή της υποστήριξης της υποτονικότητας στην παραγωγή και στο «πνίξιμο» κάθε αύξησης έντασης. Φυσικά, όλα αυτά θα ήταν διαφορετικά αν οι φωνητικές μελωδίες του Bowness δεν ακούγονταν τόσο ίδιες και μονότονες στα κομμάτια, τα οποία μοιραία δεν αφήνουν καμία ιδιαίτερη εντύπωση. Τα μόνα που διασώζονται από την αδιαφορία είναι το “Sing To Me” (σύνθεση του Steven Wilson) και το “Where You’ve Always Been” (σύνθεση του Phil Manzanera), χωρίς να ενθουσιάζουν όμως και αυτά. Οι δε συνθέσεις του ίδιου του Bowness,… σε καμία των περιπτώσεων…  

Το δυστυχές σε ό,τι αφορά το “Stupid Things That Mean The World” δεν είναι ότι ο Tim Bowness βιάστηκε, αλλά μάλλον το αντίθετο. Η πλήρης και πλούσια ενορχήστρωση και η ηχητική άποψη αποτελούν ισχυρές ενδείξεις πως η κυκλοφορία του album αυτό αποτελεί συνειδητή πρόθεση του Bowness και ίσως πρωτίστως της InsideOut. Προσωπικά αναμένω το επόμενο album των Henry Fool. Αυτό ας πούμε ότι δεν έγινε ποτέ.

3.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

Χαμηλές πτήσεις

Ιδιαίτερα καρπερός φαίνεται να είναι αυτό το διάστημα ο Tim Bowness. Η ευστάθεια της προηγούμενης πρότασης διακρίνεται από το γεγονός πως ο Βρετανός μουσικός και συνοδοιπόρος του Steven Wilson στους No-Man έχει κυκλοφορήσει τα 2 από τα 3 solo album του μεταξύ του 2014 και του 2015. Με σχεδόν έναν χρόνο διαφορά από την ομολογουμένως πολύ καλή δουλειά που άκουγε στο όνομα “Abandoned Dancehall Dreams” o Τim Bowness επιστρέφει με έναν ακόμη ευρηματικό τίτλο για δίσκο. Και το όνομα αυτού “Stupid Things That Mean The World”.

Είναι χρήσιμο νομίζω να ξεκαθαρίσω από την αρχή πως η αποφυγή της σύγκρισης με το “Abandoned Dancehall Dreams” είναι αδύνατη και η αλήθεια είναι πως το μικρό χρονικό διάστημα από την κυκλοφορία των δύο δίσκων εντείνει την δυσκολία. Μία πολύ καλή αφετηρία αποτελεί η πληθώρα του «roster» που επιστρατεύει και πάλι ο Bowness. Peter Hammill και Phil Manzanera ξεχωρίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη, ενώ η παρουσία του Steven Wilson είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη. Ωστόσο οι ομοιότητες για τους δύο δίσκους επί της ουσίας τελειώνουν κάπου εδώ.

Η μουσική κατεύθυνση του έτερου ήμισυ των No–Man και μέλους των Henry Fool είναι γνωστή σε όλη την οικουμένη και η συνταγή βγήκε φοβερά επιτυχημένη την προηγούμενη φορά. Ωστόσο, στο “Stupid Things That Mean The World” υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο κενό στον συνθετικό τομέα που δημιουργεί όλα τα προβλήματα, κατά την άποψη μου. Η εξευγενισμένη prog και art-pop αντίληψή του δυστυχώς δεν φτάνει για να γεφυρώσει το χάσμα που υπάρχει, αν και κάποια κλασσικά στοιχεία (όπως η παραγωγή) υπάρχουν ως αποτέλεσμα της αναντίρρητης ποιότητας του Bowness. Παρόλα αυτά, η έντονη κλίση που εξελίσσεται σε μονομέρεια προς την art-pop, κάτι που επιτυγχάνεται και από την γενικότερη υποτονικότητα του δίσκου, δημιουργεί περισσότερα αρνητικά παρά θετικά. Επιπρόσθετα, μου δημιουργείται η εντύπωση πως ο Bowness έδωσε αρκετό βάρος στο ερμηνευτικό κομμάτι ή τουλάχιστον κάτι παρεμφερές αναδεικνύεται ελλείψει δυνατών συνθετικών στιγμών.

Η αλήθεια είναι πως όλα τα στοιχεία που επιδρούν σε μία «αυστηρή» κριτική σαν αυτή προϋπήρχαν και στον προηγούμενο δίσκο, ωστόσο είναι ακριβώς αυτή η ανισοβαρής κατανομή στο “Stupid Things That Mean The World” που το κάνουν πολλές φορές μία βαρετή ακουστική διαδικασία. Απόδειξη του παραπάνω συλλογισμού είναι ότι τα κομμάτια που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον (τα μοναδικά μάλλον) ήταν το “Sing To Me” με το βιολί της Anna Phoebe και η καταληκτική σύνθεση “At The End Of The Holiday” με την πανέμορφη εισαγωγή.

Δεν θα μου φανεί παράξενο αν κάποιοι εστιάσουν σε στιγμές που θεωρούν θετικές, άλλωστε το γούστο είναι κάτι που διαμορφώνεται και από υποκειμενικούς παράγοντες, ενώ απόδειξη αυτού είναι η θερμή ανταπόκριση του κοινού μέχρι στιγμής στη νέα δουλειά του Tim Bowness. Για τον γράφοντα, όμως, αυτή η κυκλοφορία στάθηκε κατώτερη των προσδοκιών που είχε σπείρει η προηγούμενη.

5.5 / 10

Δημήτρης Καστρίτης