Από τους: Λευτέρη Σταθάρα, Νίκο Βέβε
Λευτέρης: Δεύτερη σεζόν για το Unplugged Εxperience, μια εξαιρετική ιδέα με ελληνικές μπάντες να παίζουν τα κομμάτια τους σε ακουστικές εκτελέσεις. Η επιλογή του χώρου είναι πολύ καλή μιας και το six d.o.g.s είναι πολύ φιλικό με αξιόπιστο ήχο και είναι και κοντά στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Εδώ όμως υπάρχει ένα θέμα. Αυτές οι συναυλίες γίνονται ημέρα Πέμπτη, όπου τα μέσα κυκλοφορούν μέχρι τις 00:00. Τυπική ώρα έναρξης του live ήταν 21:30 και πραγματική ώρα έναρξης 22:30, πράγμα που σημαίνει ότι με δύο μπάντες να παίζουν έπρεπε να γίνει επιλογή είτε να δεις όλο το live ή να φύγεις με τα μέσα. Δυστυχώς.
Φταίει ο κόσμος που δεν έρχεται νωρίς στο χώρο, φταίει η διοργάνωση και οι μπάντες που καθυστερούν την έναρξη για να έρθει περισσότερος κόσμος. Δεν ξέρω ποια είναι η καλύτερη λύση, αλλά ίσως κάποιες μπάντες θα πρέπει να “take one for the team” και να παίξουν μπροστά σε λιγότερο κόσμο έτσι, ώστε να μάθει ο κόσμος ότι οι ώρες έναρξης και λήξης τηρούνται και έτσι την επόμενη (ή κάποια επόμενη) φορά να έρθει στην ώρα του.
Κακιά πεθερά mode off, οπότε πάμε στα του live. Η πρώτη μπάντα που ανέβηκε στη σκηνή για το πρώτο live της δεύτερης σεζόν του Unplugged Experience ήταν οι Yellow Devil Sauce. Παλιά καραβάνα στο χώρο με πάνω από 10 χρόνια εμπειρίας. Για περίπου 45 λεπτά ζέσταναν τον κόσμο ο οποίος γινόταν όλο και περισσότερος όσο περνούσε η ώρα. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, δυνατός που ταίριαζε με τον γενικότερο δυνατό ρυθμό που είχαν τα κομμάτια τους. Η μουσική τους είναι εμφανώς επηρεασμένη από την σκηνή του Seattle, θύμιζε αρκετά Soundgarden και Nirvana. Στα θετικά της εμφάνισης ήταν η καλή διάθεση της μπάντας και το πολύ ωραίο rhythm section.
Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή οι Mother of Millions γύρω στις 23:30. Περισσότερες λεπτομέρειες θα έχετε στη συνέχεια από τον ακούραστο Νίκο Βέβε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η αρχή του show τους ήταν απλά εντυπωσιακή…
Νίκος: Λίγα λεπτά αργότερα, το Trains των Porcupine Tree σταματάει να ακούγεται από τα ηχεία, αφήνοντας την αφεντιά μου και τον προλαλήσαντα και ηγέτη της εξωγήινης φυλής των Irkin (“My tallest!”), Λευτέρη, να τραγουδάμε μόνοι μας το τελευταίο κουπλέ και ρεφρέν. Οι Mother of Millions είναι έτοιμοι να εμφανιστούν πάνω σε μια σκηνή που είναι απόλυτα γεμάτη με μουσικά όργανα, δημιουργώντας έτσι την απορία πώς θα χωρέσουν τα πέντε μέλη της μπάντας.
Η καθ’ όλα εξαιρετική εισαγωγή, η οποία ενίοτε φλέρταρε με το ελληνικό «έντεχνο» χάρη στον ήχο της κιθάρας του Κώστα Κωνσταντινίδη και τα πλήκτρα του Μάκη Τσαμκόσογλου, έδωσε σε όλους να καταλάβουμε πόση δουλειά είχε πέσει στην προετοιμασία αυτού του live και προϊδέαζε για αυτό που πολλοί αναρωτιόμασταν παρά την ύπαρξη ακουστικής εκδοχής του Fire στο YouTube (κλικ): μπορεί ένας αμιγώς prog metal δίσκος να αποδοθεί επιτυχώς ακουστικά;
Ο τραγουδιστής Γιώργος Προκοπίου φάνηκε από να ξέρει ακριβώς τι απαιτεί ένα ακουστικό live πριν καν ανοίξει το στόμα του για τους πρώτους στίχους του Orientation. Κινούμενος σε σχετικά χαμηλότερους τόνους, χωρίς όμως να παραβλέψει το απαραίτητο γρέζι που απαιτεί ένα concept album σκοτεινής θεματολογίας, απέδειξε ξανά πόσο σπουδαίο λαρύγγι διαθέτει.
Αυτό το οποίο σίγουρα πρέπει να αναφερθεί είναι πόσο πρόσφορο έδαφος προσφέρει ένα ακουστικό live –αν η μπάντα ξέρει πώς να δώσει ένα ακουστικό live– για να καταλάβει ο ακροατής περισσότερα πράγματα σχετικά με τη μουσική που παίζει μία μπάντα και τα στοιχεία που ενέχει ο ήχος της. Ήταν, για παράδειγμα, πολύ ευκολότερο να συμπεράνει κανείς πως ο Κωνσταντινίδης έχει ακούσει ουκ ολίγους Pink Floyd ή να προσέξει κάποιες κατιτίς πιο τζαζ φρασούλες από τα πλήκτρα του Τσαμκόσογλου.
Κάτι που μου έκανε προσωπικά εντύπωση ήταν ο χώρος που είχε προβλεφθεί για κάθε μέλος της μπάντας να βγει στο ηχητικό προσκήνιο, είτε με κάποιο σόλο ή με κάποια απρόβλεπτη ενορχηστρωτική αλλαγή. Ξανά, αυτό πιστοποιεί πόση δουλειά είχε ήδη πέσει στην προετοιμασία για αυτή την εμφάνιση.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει τόσο στον Πάνο Πρίφτη (μπάσο) που με ύφος απόλυτης αφοσίωσης σε αυτό που έκανε αποτέλεσε στυλοβάτη του live, όσο και στον Γιώργο Μπουκαούρη στα ντραμς, στον οποίο αναφέρθηκε κάποιος άλλος από αυτό εδώ το website κάνοντας χρήση του όρου «τούμπανος progressive ντράμερ». Και δικαίως. Πρόκειται για πραγματικά υποδειγματικό ντράμερ που ειδικά σε αυτό το live ξεπέρασε τον εαυτό του, πιθανολογώ χάρη στην «ελευθερία» που παρέχει μια εμφάνιση τέτοιου ύφους.
Συνολικά οι Mother of Millions έπαιξαν για 66 λεπτά με το setlist να αποτελείται από ολόκληρο το δισκογραφικό τους ντεμπούτο, Human, το ακυκλοφόρητο ακόμα In Silence (τέταρτη φορά που το ακούω ζωντανά και κάθε φορά είναι καλύτερο) και μια διασκευή στο No Quarter των Led Zeppelin/Tool (σκόπιμα αναφέρονται και οι δύο μπάντες).
Αυτή ήταν η τέταρτη φορά που είδα τους Mother of Millions και αν υπάρχει ένα συμπέρασμα που οφείλω να βγάλω, τότε είναι το εξής: Οι Mother of Millions είναι πρώτιστα live μπάντα και μάλιστα από αυτές που κάθε φορά φαίνονται πιο δεμένες, πιο δημιουργικές, πιο ψυχαγωγικές, πιο… πιο πορωτικές, ρε παιδί μου!
Και όλα αυτά είχαν περάσει με απόλυτη επιτυχία και στον κόσμο από κάτω. Ακόμα και σε αυτούς που αναγκάστηκαν να φύγουν στα μισά της εμφάνισής τους για να προλάβουν Μετρό. (Κρίμα όμως, ε!)
Άντε και στη Μελβούρνη, παιδιά.
Φωτογραφίες: Άρτεμις Κονδυλοπούλου artemis-schubert.com
Κάντε το πρώτο σχόλιο