The Kindred – Life In Lucidity

Τα καλά υλικά δεν εγγυώνται τέλειο αποτέλεσμα

Το “Life In Lucidity” είναι το δεύτερο album του συγκροτήματος, το πρώτο όμως με το συγκεκριμένο όνομα. Κι αυτό γιατί οι The Kindred μέχρι πέρυσι λεγότανε Today I Caught The Plague. Η μπάντα σχηματίστηκε το 2005 και έχει κυκλοφορήσει ήδη ένα EP κι ένα album (το “Lore”) και μετά από αυτή την, εύστοχη θα λέγαμε, αλλαγή ονόματος και την δήλωση ότι αυτό δε σηματοδοτεί ούτε αλλαγή σε μέλη αλλά ούτε και αλλαγή στο μουσικό είδος και κατεύθυνση, οι The Kindred (πλέον) προχώρησαν στην κυκλοφορία του “Life In Lucidity”.

Το μουσικό στυλ του δίσκου ακούγεται σαν μια μίξη Fair To Midland, Coheed & Cambria, κυρίως στις συνθέσεις, (χωρίς βέβαια την punkιά των δεύτερων)  και Protest The Hero (τα φωνητικά είναι κάτι περισσότερο από επηρεασμένα από το εν λόγω συγκρότημα) με την προσθήκη βιολιού, τρομπέτας και χορωδίας να δίνει ιδιαίτερη θεατρικότητα στις συνθέσεις.

Τα κομμάτια πάνω-κάτω κινούνται στο ίδιο στυλ που αναφέραμε παραπάνω με κύριο συστατικό τη θεατρικότητα και άλλοτε πιο έντονες, άλλοτε πιο ήπιες συνθέσεις οι οποίες έχουν πολλά στοιχεία της σύγχρονης progressive, crossover σκηνής. Ξεχωρίζουμε το κομμάτι “Like A Long Life”, στο οποίο όλα αυτά τα στοιχεία αναμιγνύονται στις κατάλληλες δόσεις.

Η απόδοση των The Kindred είναι γενικά αρκετά καλή. Ειδική αναφορά πρέπει να κάνουμε στο drumming του αποχωρήσαντα πλέον από το συγκρότημα, Mike Ieradi, ο οποίος είναι τουλάχιστον εξαιρετικός. Ωραίες και καλοδουλεμένες μπασογραμμές υπάρχουν σε όλα τα κομμάτια και οι κιθάρες είναι πολύ καλές και στα ρυθμικά αλλά και στις λίγες φορές που σολάρουν. Μελανό σημείο ίσως αποτελεί η φωνή του Dave Journeaux. Ο Journeaux είναι πολύ καλός τραγουδιστής. Προσπαθώντας όμως να μιμηθεί τον τραγουδιστή των Protest The Hero κάπου το χάνει. Σε στιγμές, μάλιστα, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τα φωνητικά και ως εκνευριστικά!

Η ποιότητα του “Life In Lucidity” είναι προφανής από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι δίσκος που έχει γίνει με δουλειά και αγάπη. Παρολα αυτά, δεν έχει κορυφώσεις που θα κάνουν τον ακροατή να χτυπιέται, ούτε συνθέσεις που θα τις σιγοτραγουδάει κανείς για ημέρες. Είναι μία καλή προσπάθεια, με περιθώρια όμως πολλής, συνθετικής κυρίως, βελτίωσης.

6 / 10

Τρύφωνας Κακλαμάνος

Προοδευτικό με την ακριβή σημασία του όρου

Είναι ιδέα μου ή το Πάσχα είναι η πιο metal γιορτή του χρόνου; Η εικόνα των σφαγμένων και γδαρμένων αρνιών, κρεμασμένων ανάποδα, κάνει τα εξώφυλλα των Cannibal Corpse να μοιάζουν με κακή cart postal ρουμελιώτικου Πάσχα, τα αίματα που έχει γεμίσει η αυλή κατά το σούβλισμα και το αρνί πάνω σε αυτή θυμίζει κάτι από τις συναυλίες των Mayhem, τα metal τραγούδια με τον τίτλο “Resurrection” είναι πιο πολλά από όσα τραγούδια έχει πει ο Νταλάρας και τέλος Πάσχα=Zombie Day (by Achilleas Noir). Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό βάζω να παίζει ο νέος δίσκος των The Kindred.

Από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για κάτι το ιδιαίτερο, ένας δίσκος τόσο διαφορετικός και τόσο συμπαγής συνάμα, με τραγούδια που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά καταλαβαίνεις ότι προέρχονται από την ίδια μπάντα. Προσωπικά δεν έχω ξανακούσει κάτι παρόμοιο, μιας και οι The Kindred παίζουν progressive metal αλλά ενσωματώνουν πάρα πολλά στοιχεία στη μουσική τους από blues, reggae μέχρι cabaret, μουσική western ταινιών, ηλεκτρονική και ό,τι μπορεί να φανταστείς, αλλά ενώ όλα αυτά φαίνονται «κουλά», ως περάσματα από το ένα θέμα στο άλλο δένουν τέλεια, επειδή τα χρησιμοποιούν σε μικρές διάρκειες. Ο τραγουδιστής είναι πολύ πρωτότυπος με τρομερές εναλλαγές στο στυλ και το ύφος, οι κιθάρες είναι ως επί το πλείστον ρυθμικές και βαριές (ευτυχώς έχουν επηρεαστεί ελάχιστα από την όλη φάση του djent) με λίγα solo τα οποία είναι μικρά σε διάρκεια και εύστοχα, το rhythm section στιβαρό με το μπάσο να έχει χαρακτηριστικό ήχο. Ωστόσο, εμένα αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν τα πλήκτρα, γιατί άλλοτε είναι Hammond, άλλοτε πιάνο, άλλοτε εκκλησιαστικό όργανο και κάποιες φορές είναι υποστηρικτικά, ενώ κάποιες άλλες πρωταγωνιστικά, συντελώντας στο να είναι πολυδιάστατος ο δίσκος.

Τα κομμάτια του αλμπουμ δε γίνεται να ομαδοποιηθούν γιατί δεν έχουν τίποτα κοινό, για παράδειγμα το “Wolvish” που ανοίγει το δίσκο ξεκινά με western intro, έχει υπέροχο groove ένα ska πέρασμα που ξαφνιάζει ευχάριστα και πλήκτρα και πνευστά να δημιουργούν φοβερή ατμόσφαιρα. Αχταρμάς θα μου πεις. Κι όμως όχι! Το “Decades” είναι ένα μελαγχολικό rock τραγούδι με λίγο βαριές κιθάρες και πιάνο ενώ το “Millennia” είναι instrumental  blues rock με Hammond. Το “Seekers & Servants” μου έφερε στο μυαλό alt-prog μπάντες από την Αυστραλία με πιο ψηλά φωνητικά ενώ από τη μέση και μετά θυμίζει αρκετά djent, σε αντίθεση με το “An Evolution of Thought” με το απίστευτο παίξιμο στην κιθάρα (riffs που κεντάνε την ταστιέρα), το τελειότερο μπάσο του δίσκου, τα «φωναχτά» φωνητικά και το ακουστικό τελείωμα με τη συνοδεία βιολιού. Στο “Like a Long Life” όταν ξεκινά το τραγούδι νιώθεις ότι μπαίνεις σε ένα μπαρ όπου μία blues-jazz μπάντα παίζει, μέχρι τη στιγμή που μπαίνουν τα φωνητικά και αλλάζει η μελωδία και γίνεται πιο δυσοίωνη και σκοτεινή, ενώ στο τέλος του ο τραγουδιστής σου σηκώνει την τρίχα με την απόγνωση που βγάζει η φωνή του. Και ανάμεσα σε όλα αυτά τα δύσκολα τραγούδια υπάρχει και το “Everbound”, το hit του δίσκου κατά την άποψή μου, που είναι easy-listening, mid tempo, με μοντέρνο ρυθμό για ασταμάτητο headbanging και φωνητικά που το ανεβάζουν επίπεδο, ό,τι πρέπει για να έρθει κάποιος σε επαφή με το συγκρότημα.

Το “Life in Lucidity” είναι ένα διαμάντι του καναδικού progressive metal στο οποίο φαίνονται όλες οι επιρροές του συγκροτήματος, τόσο οι metal όπως οι Protest the Hero όσο και οι rock όπως οι Led Zeppelin. Tο προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον ψάχνει να ακούσει κάτι φρέσκο, ανένταχτο σε κατηγορίες και που έχει αρχίσει να τον κουράζει η στροφή του prog metal σε djent λογική. Δώστε του λίγο χρόνο και πιστεύω ότι θα εκπλαγείτε ευχάριστα.

8.5 / 10

Γιάννης Βούλγαρης