Συνέντευξη: Rich Hinks (Aeon Zen)

  Από τον Νίκο Βέβε

Οι Aeon Zen κυκλοφόρησαν πρόσφατα το “Εphemera”, το οποίο έχει ήδη λάβει πολύ καλές κριτικές παγκοσμίως (μπορείτε να διαβάσετε την παρουσίαση του άλμπουμ από το ProgRocks.gr εδώ). Με αφορμή το “Εphemera” έγινε η συζήτηση που ακολουθεί με τον Rich Hinks, τον ιθύνοντα νου της μπάντας, στην οποία ο ομιλητικότατος Rich αποκαλύπτει λεπτομέρειες για το τέταρτο full length album της μπάντας.

PR: Αρχικά να σε συγχαρώ για την καινούρια κυκλοφορία, το Ephemera. Είσαι ικανοποιημένος με τη μέχρι τώρα υποδοχή;

RH: Ναι, δε νομίζω πως είχαμε πραγματικά αρνητικά σχόλια κι αυτό είναι πάντα καλό. Η υποδοχή είναι πραγματικά καλή. Έχουν επίσης ανέβει και οι πωλήσεις, το οποίο πάντα βοηθάει. Και οι κριτικές είναι διθυραμβικές. Ναι, είμαι ικανοποιημένος.

Αυτό που μου φάνηκε ασυνήθιστο στο Ephemera ήταν ότι παρότι στέκει και ως ανεξάρτητο concept album, αποτελεί σίκουελ του προηγούμενου δίσκου, του Enigma. Μπορείς να μου παρουσιάσεις την ιστορία του Ephemera και να μου πεις πώς συνδέεται με το Enigma;

Το Ephemera συνεχίζει ευθέως την ιστορία, πρόκειται για ένα concept που συνεχίζεται. Είναι κανονικό σίκουελ. Το Enigma αρχίζει με έναν τύπο που είναι λίγο αρχίδι, για να χρησιμοποιήσω όρους της καθομιλουμένης, και κληρονομεί ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Αποφασίζει πως θέλει να βελτιώσει τον εαυτό του και να επανορθώσει για τα σφάλματά του και για το πόσο κακός ήταν και καταλήγει ειρωνικά να καταστρέφει το σύμπαν. Αυτό που θέλαμε να κάνουμε ήταν ένα ακόμα concept album και μας φάνηκε ωραία ιδέα αν μπορούσαμε να συνδέσουμε τα δύο άλμπουμ και να έχουμε μία ιστορία που να εξελίσσεται και στα δύο. Μετά όμως συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε καταστρέψει το σύμπαν και θα ήταν δύσκολο να προχωρήσουμε σε ένα δεύτερο μέρος χωρίς να υπάρχει σύμπαν. Οπότε αυτό που κάναμε ήταν να το κάνουμε πιο υπαρξιακό. Συνεπώς έχουμε τις ψυχές από το προηγούμενο σύμπαν να έχουν παραμείνει και να περιφέρονται στο κενό, το οποίο καταλαμβάνει μια μη-οντότητα και δημιουργεί αυτόν τον μηχανικό κόσμο, χτισμένο εξαρχής από μηχανές, και το οποίο είναι κάτι που βιώνουμε, αν και όχι με τόσο δραματικό τρόπο, με τη σημερινή τεχνολογία, η οποία στερεί δουλειές από ανθρώπους και είναι ικανή να κάνει όλο και περισσότερα. Φαινόταν να δουλεύει σε τέτοιο επίπεδο και σκεφτήκαμε «εντάξει, οι ακροατές θα μπορούν να ταυτιστούν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο», αλλά έπρεπε να το κάνουμε πιο ενδιαφέρον και να του δώσουμε μια εντονότερη χροιά επιστημονικής φαντασίας. Οπότε ουσιαστικά έχουμε αυτή τη μηχανική οντότητα που μετατρέπει τις ψυχές των ανθρώπων από το παλιό σύμπαν ώστε να δημιουργήσει έναν εξιδανικευμένο κόσμο ως τον πιο οικονομικό τρόπο για να γίνει οτιδήποτε. Και ασφαλώς έχουμε τον ήρωά μας, γιατί κάθε ιστορία χρειάζεται τον ήρωά της, ο οποίος είναι ο μοναδικός που μπορεί να θυμηθεί τον προηγούμενο κόσμο. Η ιστορία είναι το πώς αυτός προσπαθεί να ενώσει τους πάντες ώστε να νικήσουν τις μηχανές. Αυτό είναι πάνω-κάτω.

Αποφασίσατε να πάτε το concept ένα βήμα παραπέρα κυκλοφορώντας μαζί με τον δίσκο έναν συνοδευτικό audio book για όσους τον είχαν προπαραγγείλλει. Ποιο ήταν το σκεπτικό;

Αρχικά η σκέψη προέκυψε επειδή προσπαθούσαμε να βρούμε κάτι που να κάνει τον δίσκο μοναδικό και να πείσει τον κόσμο να προπαραγγείλλει. Αυτές τις μέρες πρέπει να προσφέρεις όσο περισσότερα μπορείς ώστε να πείσεις τους ανθρώπους να αποχωριστούν τα χρήματα που έχουν βγάλει με κόπο. Καθώς αναρωτιόμασταν τι μπορούσαμε να κάνουμε ο Andi [Kravljaca, τραγουδιστής] μας είπε πως ηχογραφούσε audio books επαγγελματικά για πέντε χρόνια πριν ενταχθεί στις τάξεις των Aeon Zen. Δε χρειάστηκε άλλη σκέψη. Γράφτηκε το σενάριο, το ηχογράφησε με την εκπληκτική κινηματογραφική του φωνή και έκανε όλους τους χαρακτήρες και του έβαλα μουσική και εφέ. Ήταν εύκολη επιλογή. Σκεφτήκαμε απλά ότι με την ιστορία που είχαμε και πώς εκτεινόταν σε δύο δίσκους και βάζοντάς της μουσική… Δε μου αρέσει η μασημένη τροφή στους στίχους, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για concept album, γιατί υπάρχει το δυσδιάκριτο όριο πέρα από το οποίο καταντά γελοίο, όταν μπαίνουν αφηγήσεις και επικές κινηματογραφικές φωνές που περιγράφουν τι συμβαίνει μεταξύ των κομματιών… Δεν ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο. Το audio book μας έδωσε τον τρόπο να συμπληρώσουμε τα κενά μεταξύ των κομματιών και να τα ενώσουμε όλα με πιο ξεκάθαρο τρόπο ώστε το concept να είναι πιο γεμάτο. Μας έδωσε επίσης την ευκαιρία να εξερευνήσουμε νέα πεδία, κάτι που δε μπορούσαμε να κάνουμε παλιότερα. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις σε ένα audio book, αλλά όχι σε έναν δίσκο μόνο και μόνο επειδή πρόκειται για διαφορετικά μέσα.

Το Enigma κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2013 και το EP Self Portrait κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2013. Ξεκουράζεσαι ποτέ;

Η αλήθεια είναι πως το Enigma είχε ολοκληρωθεί αρκετά νωρίτερα, αλλά είχαμε προβλήματα με τις δισκογραφικές εταιρίες. Όχι με τη Nightmare Records, αλλά με την προηγούμενη. Το Enigma είχε ολοκληρωθεί στις αρχές του 2012. Η δουλειά για το Ephemera άρχισε στα μέσα του 2012, οπότε δεν είναι και τόσο κοντά μεταξύ τους όσο φαίνεται. Υπήρχε φυσικά και το EP, το οποίο ήταν λίγο… Απλά δοκίμαζα κουρδίσματα και έπαιζα κάποια riffs και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο αν το έκανα και έτσι κατέληξα να ηχογραφώ τα τέσσερα κομμάτια που μπήκαν στο EP. Ήταν εντελώς οργανικό. Τίποτα δεν ήταν βεβιασμένο ή κάτι τέτοιο. Είναι απλά ο τρόπος που λειτουργούμε. Συν τοις άλλοις, έχουμε πάντα ιδέες και riffs. Για την ακρίβεια, έχουμε περισσότερα πράγματα απ’ όσα μπορούμε να κυκλοφορήσουμε. Προσπαθούμε να κάνουμε όσο περισσότερα μπορούμε.

Θυμάμαι πως είχες δηλώσει σε μια συνέντευξη ότι αν περνούσε από το χέρι σου, θα ηχογραφούσατε έναν δίσκο κάθε οχτώ μήνες.

Κάπου εκεί, ναι. Αν δεν υπήρχαν οι καθυστερήσεις μέχρι να κυκλοφορήσει κάτι, αν η διαδικασία ήταν «ηχογραφώ-κυκλοφορώ» θα κυκλοφορούσαμε κάτι κάθε έξι με οχτώ μήνες. Αν ο κόσμος ήταν τέλειος…

Ο ήχος των Aeon Zen είναι ιδιαίτερος σε σημείο που η όρος “progressive metal” φαντάζει περιοριστικός. Πώς θα περιέγραφες τον ήχο σας;

Αυτό είναι σωστό μέχρι ένα σημείο. Προφανώς είναι απαραίτητο να έχουμε μια ετικέτα. Είναι δύσκολο να σε προσέξουν αν δεν έχεις ετικέτα γιατί ο κόσμος δεν ξέρει τι να τσεκάρει. Τα περιοδικά και τα websites δε σε καλύπτουν εκτός αν ξέρουν ότι θα ταιριάζεις με το κοινό τους. Υπό μία έννοια είναι αντιπαραγωγική η προσκόλληση σε αυτές τις ετικέτες. Αλλά πιστεύω πως βοηθούν να φτάσεις στο σωστό κοινό. Παρότι κάνουμε πολλά περισσότερα από το να παίζουμε απλά progressive metal, αν δεν είχαμε αυτή την ετικέτα, ο κόσμος δε θα ήξερε τι να κάνει. Εξάλλου έχουμε πολλές ομοιότητες με το ιδίωμα. Αν και έχουμε και μέρη όπως το κομμάτι Life στον καινούριο δίσκο, όπου υπάρχουν στοιχεία από punk και από Queen.

Πολύ διασκεδαστικό κομμάτι παρεμπιπτόντως.

Ναι, αυτό ήταν το κομμάτι για το οποίο αποφασίσαμε πως δε μας νοιάζουν οι ετικέτες και θα κάνουμε ό,τι θέλουμε, ό,τι τρελή ιδέα μας περνά απ’ το μυαλό και θα δούμε τι θα βγει. Με αυτή την έννοια, οι ετικέτες δεν τα καλύπτουν όλα. Ενώ λέμε πως είμαι μπάντα του progressive metal, αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να το πάρεις 100% κυριολεκτικά. Και είναι ενδιαφέρον ότι θα πίστευε κανείς ότι ο όρος “progressive” σημαίνει να είσαι πιο ανοιχτόμυαλος σε διαφορετικά είδη μουσικής, αλλά συχνά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όταν εγώ σκέφτομαι “progressive”, σκέφτομαι πράγματα που δεν τηρούν τη νόρμα και που κάνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Αυτό είναι που προσπαθούμε να κάνουμε κι εμείς.

Ακούγοντας το Ephemera, μου δόθηκε η εντύπωση πως ο ήχος σας έχει περάσει σε ακόμα ευρύτερο φάσμα μουσικών επιρροών. Πόση σημασία έχει για σας να δείξετε τη μουσική ποικιλομορφία σας και τη σχετική δεξιοτεχνία;

Ως προς τα διαφορετικά είδη, τα πιο djent πράγματα και τα πιο «κινηματογραφικά» πράγματα, βεβαιωνόμαστε πάντα ότι λειτουργούν μαζί ως ενιαίο σύνολο. Δεν πετάμε μέσα πράγματα μόνο και μόνο επειδή αυτό είχαμε όρεξη να κάνουμε εκείνη την ημέρα για να ανακαλύψουμε μετά πως δεν κολλάνε. Όταν γράφω τραγούδια, επικεντρώνομαι πάντα πρώτιστα στο τραγούδι. Πριν αποφασίσω πόσο τεχνικά θα είναι ή τα διάφορα στοιχεία που θέλω να βάλω μέσα και που θέλω να κάνω, έχω πάντα το τραγούδι στο μυαλό μου. Ακόμα και με τον καινούριο κιθαρίστα, τον Alistair [Bell], ο οποίος είναι τρελός, είναι καλύτερος από εμένα στην κιθάρα και όποτε τον αφήνουμε ελεύθερο του δίνει και καταλαβαίνει, πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε αν αυτό ταιριάζει με ό,τι προσπαθούμε να κάνουμε εκείνη τη στιγμή. Είναι πολύ δελεαστικό να σκεφτείς ότι μπορείς να κάνεις το τάδε ή το δείνα και θα είναι τρελό και όλοι θα σκεφτούν «κοίτα πόσο γαμάτα παίζουν» και τέτοια. Για εμένα όμως η προτεραιότητα είναι να ευχαριστιέμαι τη μουσική. Και τα διαφορετικά μουσικά είδη που συνυπάρχουν στη μουσική μας είναι πολύ προσεκτικά επιλεγμένα. Μόνο με τα στοιχεία djent ήταν που σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να βάλουμε λίγα γιατί υπάρχει πάντα το στοιχείο του να διατηρήσεις σχέση με την τωρινή μουσική σκηνή. Πιστεύω πάντως ότι καταφέρνουμε να διατηρούμε τις ισορροπίες και να εντάσσουμε τα διάφορα στοιχεία στον δικό μας ήχο, ακόμα κι αν ο ήχος μας εξακολουθεί να εξελίσσεται. Ακουγόμαστε ακόμα όπως οι Aeon Zen. Με το Enigma είχαμε ένα παρόμοιο πρόβλημα στο κομμάτι Divinity γιατί αυτό ήταν ένα ευθύ κομμάτι τεχνικού death metal, το οποίο διαδέχεται μια μπαλάντα με πιάνο και σόλο σαξόφωνο. Αναρωτιέσαι αν ταιριάζουν μεταξύ τους. Αλλά αν ακούσεις ολόκληρο τον δίσκο ως ένα ενιαίο σύνολο, από την αρχή ως το τέλος, είναι πολύ πιο ικανοποιητικό να έχεις διαφορετικά πράγματα να ακούσεις από το να μείνεις σε ένα συγκεκριμένο υποϊδίωμα.

Αυτή η ποικιλομορφία και η τεχνική που υπάρχουν στον δίσκο σίγουρα θα δημιουργούν δυσκολίες όταν είναι να παίξετε κάποια κομμάτια ζωντανά.

Σε κάποιο βαθμό ναι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε όταν πρόκειται να παίξουμε ζωντανά είναι να βεβαιωθούμε πως ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε εκείνη την ημέρα γιατί ο τραγουδιστής μας είναι από τη Σουηδία. Βασικά, πετάει από τη Σουηδία την ημέρα πριν τη συναυλία οπότε οι υπόλοιποι κάνουμε πρόβες χωρίς αυτόν και σιγουρευόμαστε πως ξέρουμε τα μέρη μας, τα οποία γεμίζουμε όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί επί σκηνής. Στο τελευταίο φεστιβάλ που παίξαμε, ο Andi είχε φτάσει μια ημέρα πριν την εμφάνισή μας, τις αρμονίες μας τις τραγουδήσαμε εν είδει πρόβας καθ’ οδόν προς το φεστιβάλ και αυτό ήταν. Μετά ανεβήκαμε στη σκηνή και το κάναμε ζωντανά. Και αυτή ήταν η πρώτη φορά που παίξαμε κάποια από τα κομμάτια ζωντανά. Λειτουργεί πάντως. Το κάνουμε και λειτουργεί. Αλλά είναι σίγουρα πρόκληση. Ως προς το να παίζουμε τεχνικά και χωρίς ψεγάδια, τα καταφέρνουμε. Μας αρέσει η πρόκληση της μουσικής που παίζουμε. Δεν έχει πλάκα αν βρίσκεσαι επί σκηνής και παίζεις τέσσερις συγχορδίες κάθε βράδυ και κάνεις πράγματα που να βρίσκονται χαμηλότερα από το επίπεδό σου και το επίπεδο των μουσικών που σε πλαισιώνουν. Σίγουρα τα καταφέρνουμε καλά. Για όποιον διαβάζει και θέλει να μας δει ζωντανά, το ‘χουμε.

Έχετε ήδη αποκτήσει τη φήμη πολύ καλής live μπάντας, τόσο ως προς την ποιότητα του ήχου όσο και ως προς την απόδοση της μπάντας. Είναι σημαντική η εμπειρία των live για τους Aeon Zen;

Γίνεται ολοένα και πιο σημαντική. Δεν έχουμε δώσει πολλές συναυλίες ακόμα. Έχουμε κάνει μόνο μία πλήρη ευρωπαϊκή περιοδεία και κάποιες μεμονωμένες συναυλίες, κάποια φεστιβάλ, τέτοια πράγματα. Σίγουρα προσπαθούμε να περιοδεύσουμε περισσότερο με τον καινούριο δίσκο. Μας αρέσει να παίζουμε ζωντανά και είναι ωραίο να υπάρχει το στοιχείο της μπάντας, γιατί για τους πρώτους δύο δίσκους οι Aeon Zen ήταν το προσωπικό μου project που τώρα έχει εξελιχθεί σε πλήρη μπάντα και που τώρα έχει νόημα να παίζουμε ζωντανά. Είναι σίγουρα κάτι στο οποίο εστιάζουμε περισσότερο τώρα απ’ ό,τι κάναμε στο παρελθόν.

Έχετε καταφέρει να αποκτήσετε έναν ισχυρό πυρήνα οπαδών σε ένα απαιτητικό μουσικό ιδίωμα.

Ναι, και αυτοί είναι οι οπαδοί που θέλουμε να κρατήσουμε πάση θυσία. Αυτοί είναι που θα μας ακολουθήσουν επί σειρά ετών και δε θα γουστάρουν απλά ένα τραγούδι μόνο και μόνο για να απομακρυνθούν μετά. Το γεγονός ότι έχουμε οπαδούς που ενδιαφέρονται για τη μουσικότητα και την τεχνικότατα λειτουργεί υπέρ μας γιατί αυτό ακριβώς είναι που κάνουμε. Αν είχαμε οπαδούς που θέλουν να ακούνε τρίλεπτα ή τετράλεπτα κομμάτια με πιασάρικα ρεφραίν, δε θα τα πηγαίναμε και τόσο καλά.

Ο Alistair Bell αντικατέστησε τον Matt Shepherd στην κιθάρα λοιπόν. Πώς επηρεάζει αυτό τον ήχο σας;

Τα πράγματα θα είναι διαφορετικά μετά από αυτόν τον δίσκο γιατί το Ephemera ξεκίνησε πριν ενταχθεί ο Alistair στη μπάντα. Ο Alistair μπήκε στη μπάντα στα μισά της διαδικασίας και προσπαθούμε να τον ταιριάξουμε όσο μπορούμε. Υπήρχαν, ας πούμε, έξι-επτά σόλο που είχα ηχογραφήσει εγώ αρχικά και του είπα πως μπορεί να τα παίξει καλύτερα από εμένα. Σε τέτοιες περιπτώσεις επανηχογραφείς. Ως προς τη σύνθεση κομματιών, η διαδικασία θα γίνει σίγουρα πιο συνεργατική. Τώρα πια στέλνουμε ιδέες ο ένας στον άλλο, ενώ παλιότερα έγραφα ολόκληρο τον δίσκο στο στούντιο, τον έστελνα στα παιδιά και τους έλεγα «αυτός είναι ο δίσκος». Αλλά τώρα που ανταλλάζουμε ιδέες σχετικά με τα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε στα κομμάτια… ας πούμε, τις ενορχηστρώσεις, τα μέρη που θέλουμε πιο ψηλά, τα γεμίσματα στα ντραμς που θέλουμε γρηγορότερα… είναι κάτι καινούριο για μένα γιατί είναι κάτι που δεν έχω κάνει εδώ και εφτά-οχτώ χρόνια γιατί οι Aeon Zen δεν ήταν αυτό το πράγμα. Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε τι θα συμβεί.

Παρά τα σκοτεινά θέματα στους δίσκους σας, φαίνεστε να έχετε μια διάθεση χαβαλέ, όπως, για παράδειγμα, στο βίντεο για το Unite. Ταιριάζει το χιούμορ με τη μουσική των Aeon Zen;

Είμαστε όλοι μας αρκετά θετικοί τύποι, κανείς μας δεν είναι υπερβολικά δραματικός ή έστω απλά υπερβολικός. Είναι σημαντικό για μας να έχουμε μια τέτοια πτυχή στη μουσική μας, ειδικά όταν η θεματολογία είναι βαριά. Μου φαίνεται πολύ εύκολο να «πέσεις» με όλα όσα γίνονται, ειδικά στη μουσική βιομηχανία που έχεις να τα αντιμετωπίσεις κάθε μέρα. Χρειάζεσαι κάτι που να σου ανεβάζει τη διάθεση πού και πού. Επιπλέον, δημιουργούμε μουσική επειδή απολαμβάνουμε τη μουσική και διασκεδάζουμε παίζοντας μουσική. Όταν έρχεται η ώρα να γυρίσουμε κάποιο βίντεο, και όταν τα φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι, δε γίνεται να μη βάλουμε αυτό το στοιχείο χαβαλέ και σκεφτόμαστε «είδα το τάδε χαζό πράγμα που μπορούμε να δοκιμάσουμε» και το δοκιμάζουμε. Γενικά, αυτό συμβαίνει με τα παράξενα, τρελά, διασκεδαστικά πράγματα που κάνουμε.

Υπάρχει κάτι που θέλεις να προσθέσεις;

Το Ephemera είναι διαθέσιμο στο site μας, aeonzen.com, καθώς και σε όλα τα γνωστά online καταστήματα. Τσεκάρετέ μας.

Ως γνωστόν, στο ProgRocks.gr μας αρέσουν οι μουσικές λίστες. Ο Rich Hinks δεν αρνήθηκε να μας αποκαλύψει πέντε αγαπημένα του albums και άλλα τόσα τραγούδια, δικαιολογώντας κάθε του επιλογή με πολύ ενδιαφέρον τρόπο και αναλύοντας τον τρόπο με τον οποίο τον επηρέασαν ως μουσικό και ακροατή…

  ALBUMS

1. Megadeth – Killing is My Business… And Business is Good. «Είναι απίστευτα τεχνικός δίσκος για τη χρονική περίοδο που βγήκε και παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν τον συγκρίνεις με τα πράγματα που έκαναν οι άλλες μπάντες την ίδια περίοδο. Είναι progressive ιδωμένο από thrash σκοπιά. Το θεωρώ το καταπληκτικότερο ντεμπούτο από όλες εκείνες τις μπάντες. Τεράστια επιρροή για μένα.»

2. A.C.T. – Last Epic. «Είναι τόσο τρελό και χαρούμενο και ό,τι να ‘ναι… Είναι ωραίο να έχεις χαρούμενους δίσκους πού και πού γιατί πρόκειται για κάτι σπάνιο στο prog metal. Και αυτή η τεράστια γκάμα επιρροών, με pop rock και όλα τα πράγματα που μου αρέσει κι εμένα να βάζω στη δική μου μουσική. Προφανώς, αυτός ο δίσκος είναι εν μέρει υπεύθυνος για αυτές τις επιρροές.»

3. Between The Buried And Me – Colors. «Έπρεπε να προσθέσω ένα ακόμα concept album. Πιστεύω πως οι Between the Buried and Me, όπως και οι Aeon Zen, έχουν αλλάξει πολύ με την πάροδο των ετών από τις ρίζες τους, αλλά έχουν ακολουθήσει την αντίθετη κατεύθυνση. Αυτοί πήγαν από τις βαριές death metal επιρροές σε πιο progressive πράγματα και πρόσθεσαν μια πληθώρα επιρροών και ειδών μουσικής. Οι Aeon Zen πήγαμε από ένα ύφος πιο κοντά στο progressive rock, όπως στο A Mind’s Portrait, σε πιο βαριά πράγματα και προσθέσαμε πολλά διαφορετικά μουσικά στοιχεία επίσης. Υπάρχει ένας ωραίος παραλληλισμός εδώ.»

4. Cynic – Focus. «Πώς γίνεται να ακούσεις αυτόν τον δίσκο και να μη σου αρέσει; Ακόμα και το vocoder… Απλά απίστευτο. Ποιος θα σκεφτόταν να κάνει κάτι τέτοιο; Αλλά λειτουργεί άψογα. Νομίζω πως οφείλει να χαίρει ιδιαίτερης μνείας στους prog κύκλους, μόνο και μόνο επειδή αποφάσισαν να έχουν vocoder σε ολόκληρο τον δίσκο.»

5. Genesis – Selling England By The Pound. «Πιο prog rock επιρροή. Λατρεύω αυτόν τον δίσκο από την αρχή ως το τέλος του. Εύκολα ο αγαπημένος μου δίσκος από Genesis.»

ΚΟΜΜΑΤΙΑ

1. Symphony X – The Odyssey. «Εύκολη επιλογή γιατί έχει διάρκεια μισού δίσκου.»

2. Scar Symmetry – The Illusionist. «Μεγάλη επιρροή σε κομμάτια του καινούριου δίσκου όπως το Rebuild the Ruins και το Remembrance και παρόμοια μελωδικά metal κομμάτια μας. Αυτό ήταν το κομμάτι που με εισήγαγε σε αυτό το είδος μουσικής, οπότε αποτελεί και προφανή επιλογή.»

3. Opeth – The Leper Affinity. «Το κομμάτι που μου έμαθε τους Opeth. Ο Mikael Ǻkerfeldt έχει τα πιο αγαπημένα μου γρυλλίσματα από κάθε άλλη progressive μπάντα και πάντα προσπαθώ να αντιγράψω τα γρυλλίσματά του. Αυτό το κομμάτι και γενικότερα ο δίσκος ήταν μεγάλη επιρροή ως προς την επιλογή μου να συμπεριλάβω αυτό το είδος στη μουσική των Aeon Zen. Απλά το απόλαυσα πάρα πολύ όταν άκουσα τον δίσκο.»

4. Nevermore – This Godless Endeavor. «Οι περισσότεροι δε θεωρούν τους Nevermore progressive μπάντα, αλλά όταν μιλάμε γι’ αυτό το κομμάτι… Είναι δύσκολο να γράψεις τραγούδια διάρκειας άνω των 10 λεπτών χωρίς να γίνεις progressive. Είναι αδύνατο να παραμείνεις σε μια τυπική δομή τραγουδιού όταν φτιάχνεις κομμάτι τέτοιας διάρκειας. Αυτό το κομμάτι ήταν μεγάλη επιρροή στον τρόπο που μπήκαν τα βαριά riffs μέσα στο progressive ύφος μεγαλύτερων σε διάρκεια κομματιών όπως το The Demise of the Fifth Sun στον πρώτο μας δίσκο. Τα riff και το ύφος του ήταν πολύ μεγάλη επιρροή.»

5. Frost* – Milliontown. «Πολλοί λένε ότι δεν τους αρέσουν τα φωνητικά σε αυτόν τον δίσκο. Έχω ακούσει πολλούς να λένε ότι δεν τους αρέσει ιδιαίτερα ο τρόπος που τραγουδά ο Jem [Godfrey] γιατί μετά έψαχνε να βρει άλλους τραγουδιστές για να τον αντικαταστήσουν στον επόμενο δίσκο και EP. Πάντα ένιωθα πως ήταν ο καλύτερος τραγουδιστής που χρησιμοποίησαν ποτέ οι Frost* εξαιτίας των αρμονιών του. Αυτός τα έγραψε όλα, αυτός έγραψε τις μελωδίες, αυτός έκανε τα πάντα. Ποιος ξέρει καλύτερα από αυτόν το όραμά του και τι θέλει να πετύχει; Κατά κάποιον τρόπο, αυτό έπρεπε να αντιμετωπίσω κι εγώ σε έναν βαθμό, γράφοντας όλους τους στίχους τις μελωδίες και τα πάντα. Πάντα ήθελα να προσπαθήσω να τραγουδήσω κάποια από αυτά και νομίζω πως έχω βελτιωθεί με την πάροδο του χρόνου. Αλλά νιώθω παράξενα όταν ακούω τον πρώτο δίσκο και ακούω τη φωνή μου να τραγουδά. Αυτός ο δίσκος ήταν μεγάλη επιρροή για μένα ως προς το retro-prog ύφος του. Όταν άκουσα αυτόν τον δίσκο, δεν άκουγα ήδη Genesis και Yes. Αυτά τα ανακάλυψα αργότερα. Κατά κάποιον τρόπο, κινήθηκα αντίθετα σε σύγκριση με τους περισσότερους που αρχίζουν με τέτοια πράγματα και μετά ακούνε όλο και πιο βαριά μουσική. Εγώ ακολούθησα την αντίθετη πορεία. Άρχισα ακούγοντας thrash, Testament και τέτοια και μετά προχώρησα στους Dream Theater, τους Frost*, τους Spock’s Beard και λοιπές τέτοιες μπάντες. Αυτός ο δίσκος λοιπόν ήταν σημαντικός για τις prog rock επιρροές μου.»