Apolis – The Sun Has FallenΆπολις – The Sun Has Fallen

Intro: Dimitris Kaltsas
16 / 06 / 2017

The sudden bloom of the progressive rock sound in Greece in recent years is obvious even to non-fans of the genre, although most of the bands are DIY and belong to the underground scene, probably fortunately for us. Fortunately, because there is no trace of compromise in the music of those groups, whose artistic intention is a priority. This is the case with Apolis, a band formed in 2008 in Athens as The Sun Has Fallen, a name that became the title of their self-released debut.

A rare (Greek) debut

Even though a so-called “new stream” is in the spotlight during the last few years, which owes its musical direction to the 1970s, it would not be an exaggeration to say that only a few bands carry out the mission successfully. Undoubtedly, Apolis with their album The Sun Has Fallen are ranked as successful.

Although it took them long to release this (they were formed in 2008 and were originally called The Sun Has Fallen), about nine years later Apolis released a debut that undoubtedly has to be heard, mainly by the Greek audience. This does not mean that it cannot have an international success, quite the opposite. OK, let’s explain. There are three elements that strike upon first listen and which are related to each other. Firstly, in the purely technical part the group seems to have done a great job. Besides the members have an already long professional experience. Secondly, and in relation to the first one, there is a very good proportion of the influences on each song. As they themselves say, the “triple” Socrates – Pink Floyd – Manos Hadjidakis is the starting point of their musical quests. Thirdly, and rather as a result of the first two, Apolis succeed in creating something unique without imitating or copying whatever is in fashion (or not).

It’s really hard to get a hold of a full-length album that runs for almost 50 minutes. From the keys of Christos Kyrkilis in Ridin ‘in the Night, taken through a more Mediterranean and serene Any Color You Like, up to the Floydish solo of Tassos Loukou, and from the Socrates intro of Solve Me to the sweet closing of Just a Sweet Melody, it’s obvious that a solid variety characterizes the whole thing. This is evident especially in moments like Inside War or Bring Me Home (with the inspirational groove of Simos Melissourgos), where the flirting with other elements emerges vaguely – until it culminates in the Waltz of Fear in its Hatzidakian expressive form.

A necessary album for Greek friends of good music. A pleasant listening for all those who try to find authentic elements in the Greek rock scene today. Apolis remind us that great efforts are being made, and there are no excuses on our part.

8.5 / 10

Dimitris Kastritis

2^nd opinion

The fact that the Greek prog scene has entered the frantic pace of this international stream is something that we have all realized. Inside this scene Apolis emerged with their first full-length album. Initially, we have three-minute songs and then the durations get longer as we get into more lyrical and more acoustic mood. With electricity intervening where necessary, the influences also appear, ranging from Floyd to Socrates. Tracks that stand out are Ridin’ in the Night for its gentle craftsmanship, Ariadne’s Thread for its very progressive riff, Bring Me Home and Waltz of Fear for the darker innovations and Inside War for its beautiful keys. Perhaps we are at the first step of a very good band with great talent. It would really be a good question, how good would this album be if Apolis had a high-level production. In any case, the start was made and it was successful.

8 / 10

Kostas Rokas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
16 / 06 / 2017

Η ξαφνική άνθιση του προοδευτικού rock ήχου στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι προφανής ακόμα και σε μη οπαδούς, αν και τα περισσότερα σχήματα είναι DIY και κινούνται στον underground χώρο, ευτυχώς ίσως για εμάς. Ευτυχώς, γιατί στη μουσική των σχημάτων δεν υπάρχει κανένα ίχνος συμβιβασμού και οι καλλιτεχνικές προθέσεις αποτελούν προτεραιότητα. Τέτοια περίπτωση αποτελούν και οι Αθηναίοι Apolis που σχηματίστηκαν το 2008 ως The Sun Has Fallen, ονομασία που έμελλε να αποτελέσει τον τίτλο του φετινού τους ντεμπούτου.

Ένα σπάνιο (ελληνικό) ντεμπούτο

Οσο και αν ένα λεγόμενο «νέο ρεύμα» πρωταγωνιστεί τα τελευταία πολλά χρόνια, το οποίο και αρύεται την μουσική του κατεύθυνση από την δεκαετία του ’70, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως λίγα συγκρότημα φέρουν εις πέρας την αποστολή επιτυχημένα. Δίχως αμφιβολία, οι Άπολις (Apolis) με τον δίσκο τους The Sun Has Fallen κατατάσσονται στις «επιτυχημένες περιπτώσεις».

Αν και το πλήρωμα του χρόνου μπορεί να άργησε για τους ίδιους καθώς όπως διαβάζουμε το συγκρότημα υπάρχει ήδη από το 2008 (αρχικά με την ονομασία The Sun Has Fallen), περίπου εννέα χρόνια μετά οι Apolis θα κυκλοφορήσουν ένα ντεμπούτο που δίχως αμφιβολία οφείλει να ακουστεί, κυρίως από Έλληνες. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν δύναται να έχει μία διεθνή διάδοση, κάθε άλλο. Ωστόσο, ας βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά. Τρία είναι τα στοιχεία που «χτυπάνε» αμέσως στο αυτί του ακροατή και τα οποία συσχετίζονται μεταξύ τους. Πρώτον, στο καθαρά τεχνικό κομμάτι το γκρουπ φαίνεται πως έχει κάνει πολλή δουλειά, όπως επίσης είναι ευδιάκριτη η στενή σχέση των μελών με την μουσική σε επαγγελματικό πεδίο (μία γρήγορα ματιά στα βιογραφικά των τριών μελών αποδεικνύει την κατάρτισή τους). Δεύτερον, και σε συνάρτηση με το πρώτο, στο μουσικό κομμάτι υπάρχει μία πολύ καλή αναλογία στην δοσολογία των επιρροών. Όπως και οι ίδιοι δηλώνουν, η «τριπλέτα» Socrates – Pink Floyd – Μάνος Χατζιδάκις αποτελεί το σημείο εκκίνησης των μουσικών τους αναζητήσεων. Τρίτον, και μάλλον ως αποτέλεσμα των δύο πρώτων, οι Apolis καταφέρνουν να δημιουργήσουν κάτι μοναδικό χωρίς να μιμούνται ή να παπαγαλίζουν θέματα της μόδας (ή μη).

Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να προχωρήσει κανείς σε μία σταχυολόγηση από έναν τόσο γεμάτο δίσκο που τρέχει σχεδόν 50 λεπτά. Από τα πλήκτρα του Χρήστου Κυρκιλή στο Ridin’ in the Night, βγαλμένα μέσα από ένα πιο μεσογειακό και γαλήνιο Any Colour You Like, έως και το -εξίσου Floyd- σόλο του Τάσου Λούκου, και  από την Socrates εισαγωγή του Solve Me έως και το σπάνιας γλυκύτητας κλείσιμο του Just a Sweet Melody, είναι εμφανές ότι μία αρκετά δεμένη ποικιλομορφία χαρακτηρίζει όλο το εγχείρημα. Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο ίσως είναι εμφανές σε στιγμές όπως το Inside War ή το Bring Me Home (με το εμπνευσμένο groove του Σίμου Μελισσουργού) όπου το λανθάνον φλερτ με άλλα στοιχεία ξεπροβάλλει δειλά – έως ότου κορυφωθεί στο Waltz of Fear με την ρητά Χατζιδακική μορφή.

Ένα απαραίτητο άκουσμα για τους Έλληνες φίλους της καλής μουσικής. Ένα ευχάριστο άκουσμα και για όλους όσους προσπαθούν να βρουν αυθεντικά στοιχεία στην σημερινή εγχώρια σκηνή. Οι Apolis μας υπενθυμίζουν ότι φιλότιμες προσπάθειες γίνονται, και από πλευράς μας δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

8.5 / 10

Δημήτρης Καστρίτης

2^η γνώμη

Το ότι η ελληνική prog σκηνή έχει μπει στον ξέφρενο ρυθμό του εν λόγω παγκοσμίου ρεύματος είναι κάτι που το έχουμε όλοι συνειδητοποιήσει. Εντός αυτής είναι και οι Apolis με την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά. Αρχικά έχουμε τρίλεπτα τραγούδια ενώ μετά η διάρκεια μεγαλώνει και εισερχόμαστε σε πιο λυρική τραγουδοποιία και περισσότερη ακουστική διάθεση. Με τον ηλεκτρισμό να επεμβαίνει όπου χρειάζεται  εμφανίζονται και οι  επιρροές, από Floyd μέχρι Socrates. Ξεχωρίζουν με την πρώτη ακρόαση το Ridin’ in the Νight για την απαλή δεξιοτεχνία του, το Ariadne’s Thread για το πολύ prog ριφάκι του, τα Bring Μe Ηome και Waltz of Fear για τις πιο σκοτεινές νεωτεριστικές στιγμές και για τα όμορφα πλήκτρα του το Inside War. Ίσως να βρισκόμαστε στην αρχή μιας σπουδαίας μπάντας με πολύ ταλέντο και διάθεση. Θα αποτελούσε πραγματικά ένα ερωτηματικό αν οι Apolis δούλευαν το υλικό τους σε μία πιο υψηλού επιπέδου παραγωγή, με περισσότερο χρόνο στην διάθεση τους. Σε κάθε περίπτωση, η αρχή έγινε και μάλιστα με επιτυχία.

8 / 10

Κώστας Ρόκας