Toehider – What Kind Of Creature Am I?

Τα 70s είναι ίσως η σπουδαιότερη κοιτίδα στην ιστορίας της ροκ μουσικής από την οποία πολλοί μουσικοί αντλούν έμπνευση και οι Toehider δεν αποτελούν εξαίρεση. Οι Queen είναι εμφανής τους επιρροή, η οποία διαποτίζει το σύνολο του δίσκου. Τα ερεθίσματά τους όμως είναι πολλά και ετερόκλητα και εκτείνονται από τους Led Zeppelin, Kansas και Styx μέχρι τον F. Zappa. Αυτό που καθιστά ξεχωριστούς τους Toehider είναι η χαρισματική τους ικανότητα να αναβαπτίζουν την απαράμιλλη 70s κληρονομιά στη σύγχρονη πραγματικότητα, ενσωματώνοντας μέχρι και djent επιρροές σε ένα δίσκο που έχει πολλές αναφορές, αλλά ακούγεται μοναδικός!

Οι μελωδίες του δίσκου σε κομμάτια που ενίοτε είναι ιδιαιτέρως τεχνικά είναι το μεγάλο προσόν του. Δε θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως αρκετά τραγούδια θα «έπαιζαν» σε ραδιοφωνικές εκπομπές μεγάλης ακροαματικότητας. Η άνεση με την οποία τα τραγούδια εντυπώνονται στη μνήμη του ακροατή δεν είναι αμελητέα ικανότητα εκ μέρους της μπάντας και αν μη τι άλλο φανερώνει ταλαντούχους μουσικούς. Εκ παραλλήλου, στο δίσκο υπάρχει η διάθεση για εγκρατή πειραματισμό  που σε σημεία θυμίζει ακόμα και Mr. Bungle  προσδίδοντας επιπλέον ενδιαφέρον και ένταση στην ακρόαση.

Ο δίσκος αρχίζει δυναμικά με “You And I Both Lose” με δυνατό riff και ωραίο ρυθμό, μου θύμισε αρκετά τους σύγχρονους τους Three. Το επόμενο κομμάτι το “Whatever Makes You Superior” είναι το τραγούδι της χρονιάς για τον γράφοντα. Ένα απίστευτο κομμάτι που παραπέμπει στον Vai στη κιθάρα, ενώ υπάρχουν και ψήγματα djent με ένα εντυπωσιακότατο ρεφραίν το οποίο απογειώνεται με τη φωνή του Μills. To “The Thing With Me” με τους καθαρά αυτοσαρκαστικούς του στίχους θυμίζει ροκ όπερα με περίεργους ήχους να εναλλάσσονται στη μέση του τραγουδιού (θα έπαιρνα όρκο πως άκουσα μπουζούκι). Το ομώνυμο κομμάτι αποπνέει ενα επικό συναίσθημα που συμβαδίζει με μια φοβερή κιθάρα και εκπληκτικά φωνητικά. Αγαπημένα κομμάτια όπως το “Sploit For Change” και το “Under The Future” με τον χαρακτηριστικό ήχο του Hammond αντιπροσωπεύουν τις  πιο μελωδικές στιγμές του δίσκου ενώ το “Woah” είναι το πιο Queen κομμάτι του δίσκου… Το “Μeet The Sloth” είναι το μεγαλύτερο κομμάτι σε διάρκεια και το πιο προοδευτικό, με το συναίσθημα να συμβαδίζει με το πομπώδες ύφος. Η αυλαία κλείνει βροντωδώς με το “Geese Lycan” στο οποίο ακούμε ακραίο μέταλ… αν μη τι άλλο η μπάντα χαρακτηρίζεται από το χιούμορ.

Ο Β. Ουγκώ έγραψε πως το σπουδαίο έργο των ανυπέρβλητων δημιουργών του παρελθόντος αναρριχάται σε μια κορυφή και δεν μπορεί ούτε να κλονιστεί ούτε να ξεπεραστεί από κανένα. Ο σύγχρονος δημιουργός μπορεί όμως με το έργο του να φτάσει στη δικιά του κορυφή ανάλογα με τη σπουδαιότητα του και να σταθεί δίπλα τους. Οι Τoehider είναι κοντά σε αυτή την κορυφή.

9 / 10

Χρήστος Μήνος

Τα απογεύματα απολάμβανα την Αυγουστιάτικη ραστώνη στην αυλή του πατρικού μου στο χωριό, ώσπου μια μέρα χτυπάει το τηλέφωνο. Ράθυμα απλώνω το χέρι να το σηκώσω και βλέπω ότι με παίρνει ο αρχισυντάκτης. «Πού ‘σαι δικέ μου!», μου λέει. «Χωριό και διαβάζω το τελευταίο τεύχος του “Αυστραλιανό prog και Καρχαρίες”. Εσείς;». Δεν απάντησε γιατί τη συζήτηση διέκοψε μια γυναικεία φωνή από το βάθος. «Μπορείς να κάνεις δισκοκριτική στο νέο δίσκο των Toehider;» με ρωτά. «Βεβαίως» απαντώ και λίγα λεπτά μετά πατάω το play.

Οι Toehider είναι ένα τετραμελές progressive rock συγκρότημα από την Αυστραλία, με τον όρο progressive εδώ να έχει περισσότερο ελευθεριάζουσα σημασία και να ξεφεύγει από τα ακριβή όρια του είδους. Μετά από 13 EP’s και ένα δίσκο, μας παρουσιάζουν το “What Kind of Creature Am I?” Πιο to the point ονοματοδοσία για τίτλο album δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν οι Toehider. Στο “What Kind of Creature Am I?” επικρατεί ένα χάος ιδεών και riff που μοιάζει και αυτοί να μην ξέρουν ποιοι είναι και τι ακριβώς παίζουν. Αν βεβαίως όλα τα τραγούδια διέπονταν από την ίδια λογική, τότε θα μπορούσες να αντιμετωπίσεις το δίσκο ως κάτι ενιαίο, τώρα όμως το μόνο που σε κάνει να καταλάβεις ότι είναι η ίδια μπάντα είναι ο τραγουδιστής. Γενικότερα δεν υπάρχει συνοχή.

Δεν μπορώ να πω ότι μοιάζουν με κάποιους, αλλά μου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν επηρεαστεί ιδιαιτέρως από μουσική cartoon (σαν να ακούς τους Spastic Ink στο “A Wild Hare”, αλλά όχι τόσο τεχνικό) και αυστραλιανό alternative prog, κυρίως στα πρώτα τραγούδια του δίσκου, δηλαδή χαρούμενες μελωδίες, λίγο τρελές, γρήγοροι ρυθμοί με εναλλαγές στη διάθεση και μια κάπως παιδική νοοτροπία στα φωνητικά. Στη συνέχεια κάνουν μια στροφή σε πιο αργές ταχύτητες και θυμίζουν περισσότερο prog rock, με συνέπεια καλύτερη δομή και ωραιότερα κομμάτια.

Το μπάσο σε όλο το δίσκο είναι καταπληκτικό, στιβαρό, με ωραίο ήχο και σε σωστή ένταση, πότε συνοδεύει και πότε οδηγεί γενικότερα ξεχωρίζει. Οι κιθάρες μου θυμίζουν τη λογική που έχουν στο παίξιμό τους οι Caligula’s Horse, χωρίς βέβαια να είναι συγκρίσιμες σε τεχνική, ενώ κάποια διάσπαρτα πλήκτρα είναι απλώς συνοδευτικά.

Χαρακτηριστικά κομμάτια του πρώτου μέρους είναι το “Whatever Makes You Feel Superior” που ξεκινά με μια pop λογική με μπάσο και φωνή και μετά μπαίνουν οι κιθάρες που είναι djent, ενώ στο μέσο χρησιμοποιούνται μελωδικά πλήκτρα και το “The Thing With Μe” που είναι ένα uptempo school rock τραγούδι με τη χρήση μπουζουκιού (!!!) για τη μελωδία στο μέσον, γενικότερα ψιλοπαλαβά πράγματα που έχουν όμως το γούστο τους.

Στο δεύτερο μέρος (τρόπον τινά), στο “Spoilt For Choice” θυμίζουν κάπως Rush των τελευταίων δίσκων, ενώ στο “Under The Future, We Bury The Past” έχουν μια σχεδόν blues διάθεση με τον τραγουδιστή να είναι αρκετά συναισθηματικός, όπως και ο κιθαρίστας στο solo του, ενώ από πίσω το χαλί του hammond σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στα 70s. Βέβαια, σε ένα δίσκο με τόσα πολλά ωραία τραγούδια αυτό που εγώ ξεχώρισα από το πρώτο άκουσμα είναι το “Meet the Sloth”, ένα δωδεκάλεπτο κομμάτι που ξεκινώντας μου θυμίζει αρκετά Jethro Tull του “Thick As A Brick”, με δυνατό refrain, ταξιδιάρικη μουσική στο μέσον αυτού και ένα υπέροχο τελείωμα κλασσικής κιθάρας.

Εν κατακλείδι, οι Toehider παρουσιάζουν ένα δίσκο που ικανοποιεί αρχικά τους ίδιους, μιας και χρησιμοποιούν όλα τα διαφορετικά στοιχεία που τους αρέσει να ακούν, καθώς και όσους αναζητούν πολύ χαρούμενες μελωδίες, απλά refrain και εναλλακτικότητα στα ακούσματά τους. Βέβαια δε θα ικανοποιήσει όσους αρέσκονται να απολαμβάνουν το prog με σοβαρότητα και ανάλυση, αφού εδώ επικρατεί ο χαβαλές, αλλά θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν κάπως το τι συμβαίνει στην Αυστραλία όπου βγαίνουν συγκροτήματα με τόσο διαφορετική αίσθηση της μουσικής σχεδόν από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

7 / 10

Γιάννης Βούλγαρης