Univers Zero – Phosphorescent Dreams

Masters of their univers

Συγκρότημα-σταθμός. Σε μία εποχή που η στάση και η αντίληψη του Frank Zappa σχετικά με την μουσική επηρέασε στις αρχές των 70s πολλά ευρωπαϊκά συγκροτήματα όπως φερ’ειπείν οι Henry Cow και οι Samla Mammas Manna, στα τέλη της καλύτερης μουσικά δεκαετίας και ενώ το punk μεσουρανούσε, εμφανίστηκαν οι Βέλγοι Univers Zero να μας θυμίσουν ότι ο πειραματισμός και το avant-garde θα είναι πάντα χώροι και πεδία αστείρευτης έμπνευσης και δημιουργικότητας.

Μετά από την πρώτη τους περίοδο (1974 – 1988) όπου μας παρουσίασαν ένα σερί 5 εξαιρετικών δίσκων αλλά και μετά από ένα από τα πιο εντυπωσιακά come back 70s μπάντας από το 1999 και μετά, με το προηγηθέν “Clivage” να είναι και το κορυφαίο της δεύτερης τους φάσης, επέστρεψαν φέτος με το δέκατο πόνημά τους που τιτλοφορείται “Phosphorescent Dreams”.

Η αρχική εντύπωση που δημιουργείται μετά τις πρώτες ακροάσεις είναι ότι σε πολλά σημεία λειτουργούν τεχνοτροπικά ως κανονική rock μπάντα μέσα στον rock-in-opposition χαρακτήρα τους. Βέβαια για άλλη μια φορά η μουσική τους σε παρασέρνει τόσο πολύ που θα μπορούσα πολύ άνετα να την παρομοιάσω με ωκεανό, άλλοτε ήρεμη μέσω πιο χαλαρών jazz στιγμών και άλλοτε τρικυμιώδης όταν ξεδιπλώνουν τον RIO οίστρο τους και μας παρουσιάζουν τα experimental prog στοιχεία της “Red” εποχής των King Crimson.

Ένα άλλο στοιχείο που διαπιστώνει κανείς είναι ότι στο συγκεκριμένο δίσκο φαίνεται να έχουν βάλει προσωρινά στην άκρη τον scary / horror εαυτό τους και να προκρίνουν τις Canterbury επιρροές τους όπως και μερικά διακριτικά heavy σημεία. Για άλλη μια φορά το rhythm section είναι ο στυλοβάτης των Univers Zero με τα πλήκτρα και κυρίως τα πνευστά (σαξόφωνο, κλαρινέτο, τρομπέτα, τρομπόνι) να χρωματίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Ιδιαίτερη εντύπωση μου κάνει η παντελής έλλειψη κυρίως βιολιού αλλά και τσέλο για πρώτη φορά από το ξεκίνημα τους, και αυτός ίσως είναι ένας σημαντικός λόγος που δεν φαίνεται τόσο έντονη η στρυφνότητα που ανέκαθεν τους χαρακτήριζε.

Συνολικά όλα τα κομμάτια στέκονται πολύ ψηλά με αγαπημένα μου να είναι μέχρι στιγμής τα “Shaking Hats”, “Rene Mecanique” και “Les Voleurs D’Ombre”, όχι λόγω διάρκειας φυσικά, αλλά λόγω του ότι αυτό βοηθάει στις εναλλαγές συναισθημάτων και ατμόσφαιρας που ανέκαθεν τις είχαν ψωμοτύρι. Άλλωστε αυτό ταιριάζει στις περισσότερες instrumental μπάντες που υπηρετούν το συγκεκριμένο είδος.

Θεωρώντας ότι και η παραγωγή είναι εξαιρετική, το μόνο αρνητικό που θα σημείωνα είναι ότι θα τους ήθελα έναν κλικ πιο περιπετειώδεις, κάτι που το ανέλυσα και παραπάνω. Συνολικά πάντως έχουμε άλλον έναν εξαιρετικό δίσκο από τους αειθαλείς Βέλγους και όσο ο ηγέτης τους Daniel Denis συνεχίζει να έχει έμπνευση σίγουρα θα συνεχίσουν να μας συγκινούν και τα επόμενα χρόνια.

8 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης 

Let there be more light

Η κυκλοφορία ενός καινούργιου Univers Zero δίσκου είναι πάντα ένα ευχάριστο νέο. Είσαι σίγουρος ότι καλά πράγματα θα συμβούν μετά το πάτημα του play. Αυτή τη φορά όμως υπάρχει μια παραπάνω περιέργεια λόγω των αλλαγών στο line-up και κυρίως της φυγής του Michel Berckmans, που θυμίζει την αντίστοιχη πρώτη του αποχώρηση πριν το “Uzed”. Ο αρχηγός Daniel Denis διάλεξε για αντικαταστάτη του, αν και σε διαφορετικού τύπου πνευστά (κλαρινέτο και σαξόφωνο), τον Kurt Budé (που έχει εμφανιστεί στο παρελθόν σε διάφορα live της μπάντας). Αν και υπάρχουν guest μουσικοί σε τρομπέτα, τρομπόνι και τσέλο, το βασικό σχήμα πέρα του Budé επικεντρώνεται στα κύρια rock όργανα (κιθάρα – μπάσο – drums – πλήκτρα), κάτι που είναι εμφανές με την πρώτη ακρόαση.

Αυτές οι αλλαγές λοιπόν περνάνε στη νέα μουσική κατεύθυνση, χωρίς όμως να είναι τόσο ριζικές όσο στην περίπτωση του “Uzed”. Ο δίσκος έχει όλα τα trademark χαρακτηριστικά της μπάντας παρόντα. Ειδικά το εναρκτήριο “Shaking Hats” έχει αυτήν την τεταμένη και σκοτεινή ατμόσφαιρα που τους χαρακτηρίζει. Από την άλλη όμως, όσο προχωράει η ακρόαση παρατηρούμε μερικά πιο φωτεινά σημεία να χρωματίζουν τις συνθέσεις. Όχι, οι Univers δεν θα γίνουν ποτέ πιασάρικοι, ακόμα και για τα όρια του progressive rock. Απλώς, εν έτει 2014 κάποιες λίγες ηλιαχτίδες φωτίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Καθαρά μουσικά, η αίσθηση της avant-rock μπάντας με jazz στοιχεία υπερτερεί, εκτός κάποιων κομματιών (το “Vocation” και κυρίως το “L’Espoir Perdu”), έναντι της chamber music αισθητικής. Κάποιες στιγμές φέρνουν στο μυαλό ακόμη και την προσέγγιση των Καναδών RIO συντρόφων Miriodor. Τέλος, στο ομώνυμο κομμάτι υπάρχει ακόμα και King Crimson στιγμή, αντίστοιχη με αυτή του Steven Wilson στο κομμάτι “Raider”.

Οι υφολογικές αυτές διαφοροποιήσεις είναι καλοδεχούμενες, ειδικά από τη στιγμή που η ποιότητα τον συνθέσεων παραμένει στα γνωστά τους υψηλά standards. Η μία ώρα που κρατάει ο δίσκος δεν κουράζει καθόλου τα εξασκημένα αυτιά. Οι μελωδίες παραμένουν στριφνές σε πολλά σημεία, αλλά πλέον αυτό το στοιχείο φωτεινότητας που αναφέρθηκε παραπάνω δίνει ανάσες ξεκούρασης, που πολύ πιθανόν να κάνει και ακροατές που δεν ενθουσιάστηκαν με τα παλαιότερα έργα τους αυτή τη φορά να ενδώσουν.

 Οι Univers Zero μετά από δύο δισκάρες και 37 χρόνια από το ντεμπούτο τους, συνεχίζουν να εξελίσσονται και να ψάχνουν την μουσική τους. Παραδίνουν έναν RIO δίσκο που μπορεί να ακουστεί και εκτός του μικρόκοσμου του είδους, χωρίς να έχουν κάνει την παραμικρή έκπτωση στις αρχές που τους ακολουθούν από την ίδρυσή τους.

8.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας