Transatlantic – Kaleidoscope

   [InsideOut, 2014]

Εισαγωγή: Aλέξανδρος Τοπιντζής
04 / 02 / 2014

Καλύτερα μιας ώρας, να ήταν απλά EP

Κανείς δε μπορεί να πει κακό λόγο για το “Kaleidoscope”. Φωτιά θα πέσει να τονε κάψει. Αλλά μια μικρή ατονία στο βλέμμα, όταν φτάνεις στο μέσο του “Into the Blue”, την έχεις. Και αυτό διότι έχεις ακούσει μέχρι τότε κάτι τόσο κλισαρισμένο, που αυτόματα ξεκινούν οι δεύτερες σκέψεις. Μπορεί το low tempo ριφάκι του “Into The Blue”, πριν καμιά δεκαριά χρόνια να με ψάρωνε. Ίσως και πιο πρόσφατα να με είχε εντυπωσιάσει, εάν το κομμάτι ήταν τρίλεπτο και μια θεόρατη φωνάρα συνόδευε την μελωδία. Όμως κάπου κρυμμένο ανάμεσα στα 25 λεπτά “πανδαισίας” του εναρκτήριου τραγουδιού του νέου αλμπουμ των Transatlantic και συνυπολογίζοντας την ατυχή παρουσία αρκετών αδιάφορων εδαφίων, είναι προφανές ότι τελικώς θα περάσει στα ψιλά. Για να μην παρεξηγηθώ, υπάρχουν βέβαια στιγμές, δομές, γέφυρες και κρεσέντα που σε γραπώνουν γερά. Όχι ότι θα τσαλακωθείς όμως. Στο επόμενο νιαούρισμα του Morse, πάλι καλογυαλισμένος θα είσαι. Για παράδειγμα, το αμερικάνικο AOR του “Shine” με αφήνει να απορώ γιατί πρέπει και οι Transatlantic να γίνουν άρμα του συμπαθούς Neal, από τη στιγμή που έχει την προσωπική του μπάντα για να εκφράζεται. Μια σύντομη ανάσα ρυθμού το “Black As The Sky”, με το drumming του Portnoy στα μισά του δρόμου και το καπάκι keyboard solo του Morse να στήνουν ένα ενδιαφέρον κλασικό prog άσμα, αλλά μέχρι εκεί. Στον αντίποδα το “Beyond the Sun”, παρότι κινείται στα minimal πλαίσια μιας τυπικής μπαλάντας, μου θύμισε (όχι μουσικά) μια καταθλιπτική εκδοχή του “Who Wants To Live Forever” και αυτό από μόνο του συνιστά επιτυχία. Το υπόλοιπο μισό αλμπουμ, ανοίγει και κλείνει με την ομώνυμη σύνθεση που, ευτυχώς, αποτελεί και ότι πιο αξιόλογο βρήκα στο “Kaleidoscope”. Καλογραμμένη, πολυεπίπεδη σύνθεση που φαίνεται ξεκάθαρα ότι γράφτηκε με αμοιβαία συνεισφορά των μελών, αφού εύκολα διακρίνονται οι επιρροές του καθενός στα πέντε βασικά μέρη που την αποτελούν. Ειδικότερα από το 23^ο έως και λίγο πριν το πέρας της σύνθεσης, οι τέσσερις μουσικοί επιδίδονται σε ένα ανηλεή αυτοσχεδιασμό, που ίσως αντάξιό του δεν έχουν ξαναγράψει. Η ωραία γεύση που μένει στο τέλος, με κάνει να συλλογίζομαι πόσο τίμια κυκλοφορία ήταν το “Change Οf Seasons” των Dream Theater. Αν πρόσθεταν δε και τις οκτώ, πολύ αξιόλογες διασκευές σε Yes, ELO, King Crimson, Moody Blues κ.ά., τότε η βαθμολογία μου θα ήταν πολύ διαφορετική.

6 / 10 

Αλέξανδρος Τοπιντζής

Προσοχή! Το έργο μεταδίδεται σε επανάληψη

Η κυκλοφορία δίσκου από τους Transatlantic είναι μεγάλη υπόθεση για κάθε οπαδό της προοδευτικής μουσικής. Το “Kaleidoscope” έρχεται σχεδόν 5 χρόνια μετά το εξαιρετικό “The Whirlwind” και ενώ τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε ακούσει κυκλοφορίες από μπάντες και προσωπικά projects όλων των μελών.

Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα και σχεδόν αυτονόητα. Ηχητικά ο δίσκος είναι αψεγάδιαστος. Τα κομμάτια είναι καλογυαλισμένα, με κάθε όργανο  να ακούγεται πεντακάθαρα. Επίσης, μουσικά ο δίσκος είναι άρτιος. Η μουσική παιδεία, η εμπειρία και η τεχνική κατάρτιση των συντελεστών είναι τέτοια που τους επιτρέπει να γράφουν εξαιρετική μουσική με πολλές εναλλαγές, μεγάλα ορχηστρικά μέρη και ωραίες μελωδίες. Οι Transatlantic σε αυτό το δίσκο κάνουν αυτό ακριβώς που θα περίμενε κάποιος.  Ίσως όμως να μην αρκεί μόνο αυτό…

Σε συνεντεύξεις τους οι Transatlantic αρέσκονται να τονίζουν ότι όλα τα μέλη συνεισφέρουν ισότιμα στα τραγούδια. Κάτι τέτοιο δεν είναι ορατό στο “Kaleidoscope”, αφού η σκιά του Neal Morse (και δευτερευόντως του Roine Stolt) πέφτει πάνω από όλα τα κομμάτια του δίσκου. Ειδικά το “Shine” είναι κομμάτι το οποίο είχε αρχικά γραφτεί από τον Morse για το “Momentum” του 2012. Το συγκεκριμένο κομμάτι (για το οποίο η μπάντα κυκλοφόρησε και το πρώτο της video clip) είναι μια μπαλάντα και φαίνεται σαν να έχει γραφτεί για το επόμενο “We All Need Some Light”, μόνο που δεν φτάνει σε καμία περίπτωση την ποιότητα του κομματιού. Το solo του Stolt είναι πολύ ωραίο μεν, αλλά το κομμάτι δεν έχει την αντίστοιχη δυναμική.

Το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο είναι το “Into the Blue”, στο οποίο κάνει και το στουντιακό του ντεμπούτο ο Daniel Gildenlöw, ανεπίσημο 5^ο μέλος της μπάντας. Το σημείο όπου ακούγεται η φωνή του Daniel είναι πραγματικά μαγικό. Δίνει μια πνοή φρέσκου αέρα σε ένα κομμάτι το οποίο δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό, βασίζεται στην επανάληψη μουσικών θεμάτων και ακούγεται σαν b-side του “Bridge Across Forever”. Τρίτο κομμάτι στο δίσκο είναι το “Black As The Sky” που είναι ένα πολύ ωραίο ροκ διάλειμμα, γεμάτο ενέργεια, γραμμένο σε πιο εύπεπτη prog rock φόρμα. Λίγο πριν το τέλος, το “Beyond The Sun”, το μικρότερο κομμάτι του δίσκου, είναι μια από τις γνωστές ακουστικές μπαλάντες που έχει γράψει με τις οκάδες ο Morse στην καριέρα του. Κι αυτό δεν προσφέρει κάτι καινούριο σε κάποιον που έχει ακούσει παλιότερους δίσκους των Transatlantic, ωστόσο λειτουργεί σαν ωραία εισαγωγή για το “μεγάλο” που ακολουθεί.

Το μισάωρο (και βάλε) συμφωνικό progressive rock “Kaleidoscope”, που κλείνει το δίσκο, είναι το καλύτερο κομμάτι στο άλμπουμ. Σε αντίθεση με το “Into The Blue”, είναι πιο ελεύθερο μουσικά, με μεγάλη ποικιλία, χωρίς όμως ασυνέχεια μεταξύ των επιμέρους τμημάτων. Ξεκινάει με ένα σχετικά γρήγορο tempo, με κινητήρια δύναμη τα drums του Mike Portnoy. Εν συνεχεία η ατμόσφαιρα βαραίνει λίγο, με τον Roine Stolt να παίρνει το τιμόνι. Τα riffs και τα leads που έχει γράψει για αυτό το κομμάτι είναι εξαιρετικά και τα φωνητικά του (ενώ γενικά δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν του) ταιριάζουν πολύ στην όλη ατμόσφαιρα. Το μόνο αδύναμο σημείο είναι το μέρος που τραγουδάει ο Trewavas, που ακούγεται  πολύ πιεσμένος.

Το δεύτερο CD του Καλειδοσκοπίου περιέχει οχτώ διασκευές σε πολύ γνωστά και αγαπημένα κομμάτια των Yes, King Crimson, Procol Harum, Elton John κ.ά. Οι διασκευές είναι πολύ καλά παιγμένες χωρίς όμως να παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αυτές που ξεχώρισα ήταν η διασκευή στο “Sylvia” των Focus και αυτή στο “Indiscipline” των King Crimson με τον Mike Portnoy στα φωνητικά.

Μετά από αρκετές ακροάσεις, σίγουρα μιλάμε για ένα ωραίο και καλοπαιγμένο δίσκο. Όμως ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο Portnoy με τον Trewavas παίρνουν δεύτερο ρόλο και ο Morse με τον Stolt αναλώνονται σε ιδέες που θα μπορούσαν να υπάρχουν είτε στα προσωπικά άλμπουμ του Morse είτε σε κάποιο δίσκο των Flower Kings.

7 / 10

Λευτέρης Σταθάρας