Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
[Nightmare Records, 2014]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
25 / 06 / 2014
Οι ιστορίες θριαμβευτικών επιστροφών, αναβιώσεων ή ποιοτικών εκτινάξεων είναι πάντα απολαυστικές για όσους παρακολουθούν ενδελεχώς την πορεία μουσικών συγκροτημάτων, ειδικά σε μη εμπορικά δημιουργικά πεδία. Εκτός του προφανούς (είναι πάντα ευχάριστο κάτι ανέλπιστα θετικό), τέτοια φαινόμενα είναι πάντα ευπρόσδεκτα λόγω της μικρής συχνότητας εμφάνισής τους, με τις πάσης φύσης αντικειμενικές δυσκολίες να οδηγούν συνηθέστερα στη διάλυση ή την πτώση σχημάτων, παρά στην ανέλιξή τους σε επίπεδο απήχησης ή δημιουργικότητας.
Οι Teramaze σχηματίστηκαν στη Μελβούρνη το 1993 ως Terrormaze και άλλαξαν το όνομά τους όταν ανακάλυψαν τον Χριστιανισμό, εστιάζοντας εκεί τη θεματολογία των στίχων τους, κάτι που φάνηκε με «ελαφρώς» άκομψο τρόπο στο άγουρο ντεμπούτο τους (“Doxology”, 1995), το οποίο διαδέχτηκε το σαφώς πιο ώριμο “Tears To Dust” (1998). Mετά το ΕP “Not The Criminal” (2001) οι δραστηριότητες της μπάντας ουσιαστικά πάγωσαν για μεγάλο διάστημα, αλλά ο (καταπληκτικός) κιθαρίστας / τραγουδιστής, ηγέτης και αποκλειστικός συνθέτης της μπάντας, Dean Wells, δεν το έβαλε κάτω. Το 2012 κυκλοφόρησε το “Anhedonia”, το οποίο δουλευόταν για αρκετό καιρό (ο drummer Julian Percy που παίζει στο άλμπουμ είχε πεθάνει το 2009). Ο Brett Rerekura στα πρώτα φωνητικά έδωσε μεγάλη ώθηση στη μπάντα, η οποία είχε αφήσει πια το μελωδικό thrash στο παρελθόν, διατηρώντας ως προτεραιότητα στον ήχο της το prog metal και εντείνοντας τα groove στοιχεία, τα οποία παντρεύτηκαν με τον power δυναμισμό και τον alternative αέρα που (σχεδόν) επιτάσσει η καταγωγή της μπάντας.
Αν και δεν είχαν κάτι παραπάνω να αποδείξουν μετά από 20 χρόνια ιστορίας, οι Teramaze φέτος επιχειρούν να επιτύχουν το ανέλπιστο. Το “Esoteric Symbolism” αποτελεί την πιο φιλόδοξη κυκλοφορία των Αυστραλών σε όλα τα επίπεδα, με κυρίαρχο, ίσως, έναν αέρα φρεσκάδας ντεμπούτου, 13 πυκνές συνθέσεις να αγγίζουν το όριο διάρκειας ενός cd και τον Wells να συμπράττει κιθαριστικά με τον 21χρονο John Zambelis, έναν δισκογραφικά πρωτοεμφανιζόμενο shredder. Μπορεί ο Brett Rerekura να έφυγε από την μπάντα πριν από λίγες ημέρες (κλικ), αλλά το momentum των Teramaze δείχνει πολύ ισχυρό. Ο Αλέξανδρος και ο Τρύφωνας έχουν τις λεπτομέρειες.
Επιτέλους διέξοδος στον λαβύρινθο του prog metal
Ποια χαρακτηριστικά προσδίδουν σε μια σύγχρονη metal μπάντα τη δυνατότητα να ενταχθεί στο prog παρακλάδι του χώρου και ταυτόχρονα να καταφέρει να αποφύγει τον χαρακτηρισμό της ως “extreme” ή “djent”; Κρίνοντας από το πόσο έχει βαλτώσει ο χώρος τα τελευταία πολλά χρόνια, είναι βέβαιο ότι η έννοια της προόδου στον σκληρό ήχο έχει δυστυχώς ταυτιστεί με λάθος πράγματα. Και σε αυτά σίγουρα δεν περιλαμβάνεται η μελωδία. Λοιπόν, για όσους αναπολούν τις παλιές, καλές μέρες που το prog metal δεν αποτελούσε ένα ακόμα επιστημονικό πεδίο και τα τραγούδια δεν στηρίζονταν σε φυσικομαθηματικούς τύπους, οι Teramaze επανέρχονται για να μας θυμίσουν πόσο μας έλειψαν τα μελωδικά refrains ανάμεσα σε τεχνικά περάσματα. Αφήνοντας ασχολίαστη την καταγωγή τους (ναι, είμαι από αυτούς που δεν έχουν θαμπωθεί από τα albums που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια στην Αυστραλία) και χωρίς να θριαμβολογήσω περί της εξαιρετικής φωνής του Brett Rerekura (αποτελεί ήδη παρελθόν για την μπάντα) για να δικαιολογήσω την υψηλή ποιότητα του υλικού θα επιθυμούσα να εστιάσω σε ένα δεδομένο, μονάχα. Η κιθάρες που έχουν γραφτεί για το “Esoteric Symbolism” είναι συγκλονιστικές. Και μάλιστα, χωρίς να διαθέτουν κάποιο δανεικό χαρακτηριστικό που να χτυπάει άσχημα στον ακροατή που έχει διανύσει την διαδρομή 90’s – 10’s. Είτε προέρχεται από το metalcore / nu-metal περιβάλλον (π.χ. “Punishment In Design”, “Dust Of Martyrs”), είτε διαθέτει την βορειοευρωπαϊκή, μελωδική extreme χροιά (π.χ. “Transhumanist”, “Bodies Of Betrayal”), είτε είτε… οι Teramaze ηχογράφησαν έναν από τους πιο πλούσιους riff-oriented, progressive metal δίσκους των τελευταίων ετών. Ο ευφάνταστος τρόπος που τοποθετούνται ανάμεσα στον σύγχρονο προοδευτικό ήχο των ΗΠΑ, την aussie prog σκηνή και τους παραδοσιακούς κανόνες του progressive (ενίοτε και prog-power) metal των 90’s που απαιτούν την χρήση πλήκτρων και ψηλά φωνητικά, τους βοηθά να ακούγονται ιδιαίτερα προσιτοί σε όλες τις γενιές προοδευτικομεταλλάδων. Αν μπορούσαν, μάλιστα, να ξεδιαλέξουν και κάποιες ιδέες που ανακυκλώνονται, μειώνοντας έτσι την διάρκεια του άλμπουμ σε λιγότερο από μια ώρα, τότε θα είχαμε να κάνουμε με μια σχεδόν τέλεια κυκλοφορία. Όχι ότι δεν βρέθηκε πολύ κοντά σε αυτήν…
8.5 / 10 Αλέξανδρος Τοπιντζής | Album – “Ευαγγελισμός”
“Esoteric Symbolism” λέγεται το τέταρτο album των Αυστραλών Teramaze. Αφού εγκατέλειψαν τα thrash μονοπάτια και ανακάλυψαν τη χριστιανική θεματολογία, οι Teramaze συνεχίζουν με power progressive διαθέσεις. Άξιζε αυτή η στροφή όμως; Η απάντηση θετική, χωρίς κανέναν δισταγμό. Το album όπως προαναφέραμε κινείται σε power-progressive ρυθμούς, κρατώντας όμως μόνο τα καλά στοιχεία κάθε ιδιώματος και… «στέλνοντας στην κόλαση» τα βαρετά. Η μπάντα φαίνεται ότι έχει μελετήσει καλά το σύγχρονο ήχο της κάθε σκηνής και έχει συνδυάσει με φοβερή μαεστρία διάφορα χαρακτηριστικά του για να βγάλει ένα πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα. Ο ήχος του “Esoteric Symbolism” ίσως θα μπορούσε να συγκριθεί με τον ήχο των Scar Symmetry, αλλά στο πιο μελωδικό του (χωρίς τις brutal φωνές), παίρνοντας όμως ολίγον από TesseracT στα φωνητικά, λιγάκι Symphony X, ανακατεύοντας καλά και προσθέτοντας μελωδία και δυναμισμό. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό και η συνταγή μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι πέτυχε. Στον τομέα της απόδοσης τα πράγματα είναι εξίσου εντυπωσιακά. Οι Teramaze είναι εξαιρετικοί μουσικοί. Οι κιθάρες είναι εκεί που πρέπει δυνατές, εκεί που πρέπει μελωδικές και τα σόλο είναι πολύ καλά τεχνικά, αλλά και σε επίπεδο μουσικής έκφρασης (που συνήθως αυτό είναι το δύσκολο). Τα drums σε κάνουν να χτυπιέσαι μαζί τους και οι φωνητικές μελωδίες του Brett Rerekura είναι καθηλωτικές. Όλα μαζί συνδυασμένα δίνουν ένα αποτέλεσμα πολύπλευρο, που σε κάνει να χαίρεσαι κάθε στιγμή που αφιερώνεις σε αυτό το album. Όλα αυτά βεβαίως κάτω από άψογη παραγωγή και ήχο για Oscar. Οι Teramaze δεν ανακαλύπτουν τον τροχό. Συνδυάζουν όμως πανέμορφα στοιχεία της σύγχρονης σκηνής: ωραία ρυθμικά, ωραία σόλο, φανταστικά φωνητικά και πολυφωνίες. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Σημείο-κλειδί του “Esoteric Symbolism” είναι οι εναλλαγές του, που κάνουν τον ακροατή να μη βαριέται ακόμα κι αν ο white metal στίχος δεν είναι και πολύ του γούστου του. Γεγονός είναι πάντως ότι η Αυστραλία δε σταματά να μας εκπλήσσει με τις μπάντες της. Με το “Esoteric Symbolism” θα χτυπηθείτε, θα θαυμάσετε τα ωραία σόλο και την τεχνική όλων των μουσικών και θα ταξιδέψετε με τις μελωδίες του. Θα ήταν… «αμάρτημα» να ζητήσουμε κάτι άλλο. Μοναδικό αρνητικό το ότι δεν έχει κι άλλα τραγούδια το cd!
8.5 / 10 Τρύφωνας Κακλαμάνος |
Μπραβο, παιδες! Πολυ μεγαλο αλμπουμ κ πετυχατε bull’s eye με τα reviews! Και παλι μπραβο!