[R.A.I.G. Records, 2015]
Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης
23 / 09 / 2015
Αν μία μπάντα έσπασε τα στεγανά του progressive rock στην πιο πρόσφατη ιστορία του αυτή είναι σίγουρα οι Ozric Tentacles. Οι Βρετανοί εξερευνητές της μουσικής κλείνουν φέτος 30 χρόνια σταθερής και ποιοτικής πορείας στον χώρο έχοντας κυκλοφορήσει ούτε λίγο ούτε πολύ 20 studio albums με μερικά από αυτά να θεωρούνται μνημειώδη έχοντας γράψει την δική τους ιστορία, όπως τα Pungent Effulgent (1989), Erpland (1990), Strangeitude (1991), Jurassic Shift (1993) και Arborescence (1994). Ο ηγέτης τους Ed Wynne μαζί με αξιολογότατους μουσικούς στο πλευρό του κατάφερε να πραγματοποιήσει το όραμα του που είχε για την μουσική, δηλαδή να συνδυάσει μοναδικά το space/prog rock των Gong και Nektar με το fusion, με τον ηλεκτρονικό ήχο των Tangerine Dream και Klaus Schulze, με ethnic και world music στοιχεία ακόμα και με πιο trance και dub μουσική. Η instrumental φύση τους βοήθησε ώστε κάθε φορά που έμπαινε ένα cd τους στο στερεοφωνικό ή ένα βινύλιο τους στο pick-up να μαγευόμαστε και να ταξιδεύουμε σε μέρη που μόνο η μουσική των Ozrics μπορεί να δημιουργήσει. Θεωρούνται και δίκαια ως μία από τις βασικές επιρροές πολλών σύγχρονων νεοψυχεδελικών σχημάτων που διαπρέπουν σήμερα, όπως οι Φινλανδοί Hidria Spacefolk, οι Βέλγοι Hypnos 69 και Quantum Fantay και οι Ρώσοι Vespero. Η αλήθεια είναι ότι οι τελευταίοι τους δίσκοι, μολονότι αξιόλογοι (κυρίως τα The Hidden Step-2000, Spirals In Hypertrace-2004), στερούνταν έμπνευσης και με τίποτα δεν συγκρίνονταν με τα αριστουργήματα των early 90s. Μετά λοιπόν από 4 χρόνια απουσίας, ο Ed Wynne επιστράτευσε στο διαστημόπλοιο του ένα original μέλος που έμεινε στο σχήμα μέχρι και το Strangeitude, τον Paul Hankin στα κρουστά, και με τον πρώτο διπλό δίσκο της καριέρας τους μετά το Erpland, οι Ozric Tentacles δείχνουν έτοιμοι να μας πείσουν ότι παραμένουν τα αφεντικά του ήχου που εκείνοι δημιούργησαν.
Τα ίδια!… Ωραία! Πάνε τριάντα χρόνια από την πρώτη δισκογραφική εμφάνιση των ηλεκτροχίπηδων Ozric Tentacles. Από τότε στον χώρο της μουσικής έχουν συμβεί πολλά και έχουν γίνει πολλές αλλαγές. Πολλά μουσικά ρεύματα έχουν έρθει και έχουν φύγει από το προσκήνιο. Κάποια από αυτά δεν άντεξαν και εξαφανίστηκαν, κάποια επιβίωσαν με έστω μικρά ακροατήρια, κάποια (ξανά)ήρθαν στο προσκήνιο μέσα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και επιβιώνουν στις ημέρες μας. Οι Ozric όμως είναι πάντα εδώ, με το electronic space rock τους. Έχοντας παρακολουθήσει το εν λόγω συγκρότημα σχεδόν από τη γέννησή του με θαυμασμό για την διαφορετικότητα που μας πρόσφεραν τότε, θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα σχετικά με αυτούς. Κατά τη γνώμη μου τα 90s είναι και η καλύτερη περίοδός τους, χαρτογραφώντας τον νέο ψυχεδελικό space ήχο μέχρι σήμερα. Τα ίδια πάνω-κάτω έχουμε και τώρα. Πιστοί πάντα στους ψυχεδελικούς τους δρόμους, με φαντασία και έμπνευση, στοιχεία που ποτέ δεν έδειξαν να τους εγκαταλείπουν. Αλήθεια, τι είναι αυτό που κάνει μια μπάντα να παραμένει πάντα στο προσκήνιο όσα χρόνια και να περάσουν; Οι απαντήσεις διχάζονται ανάλογα με τις μουσικές εποχές και την συμπεριφορά μιας μπάντας. Οι Ozric τόσα χρόνια είναι πιστοί σε αυτό που κάνουν και είναι αυτό που τους παρέχει αστείρευτα την φαντασία και την όρεξη για τα αστροδιαγαλαξιακά ταξίδια τους. Καλά όλα αυτά θα μου πείτε, τώρα τι γίνεται; Η παρούσα κυκλοφορία μαρτυρά και επαληθεύει όλα όσα αναφέρθηκαν. Ένταση, ταχύτητες, νεφελώδη “χασίματα”, συνδυασμός πολλών μουσικών οργάνων, φανταστικά περάσματα, αστείρευτη έμπνευση και φυσικά η ξεχωριστή μαστοριά που τους χαρακτηρίζει στα μεγάλης διάρκειας τραγούδια. Είναι κάπως “άτσαλο” να δούμε ένα προς ένα τα τραγούδια, αλλά θα πρέπει να δώσουμε μια ιδιαίτερη προσοχή στα δυο μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτια, τα “Switchback” και “Epiphlioy” που μας δείχνουν ακόμα την φρέσκια διάθεση για αναζήτηση και εξερεύνηση σε μουσικά τοπία που δεν έχουν πατήσει ακόμα. Διακρίνουμε ακόμα την ικανότητά τους να βρίσκουν πάντα το χώρο να κινούνται μέσα στα κάπως στενά πλαίσια της μουσικής πρότασης που οι ίδιοι δημιούργησαν. Απολαμβάνουν τη φυσική ομορφιά των ήχων με τον ίδιο χαρακτηριστικό τρόπο όπως κάνουν εδώ και χρόνια. Τα πλήκτρα τρέχουν με αυτή την αυθόρμητη ταχύτητα, χρωματίζουν με πνευστά τις αλλαγές τους, μετά χάνονται σε πανέμορφα ψυχεδελικά τοπία, οι κιθάρες με αυτά τα πανέξυπνα παιχνιδιάρικα ριφάκια, πότε σκληρά και πότε βελούδινα, καταλήγουν να συντάσσονται με το φυσικό. Αυτό είναι και το φυλαχτό τους, που τους κρατά συνέχεια στην επιφάνεια και κάθε κυκλοφορία τους έχει το δικό της ενδιαφέρον. Τα χαρακτηριστικά αυτά τα βρίσκουμε σε όλη την διάρκεια του δίσκου και κάπως έτσι παραμένουν πρωτοπόροι στον ήχο που δημιούργησαν οι ίδιοι. Το αποτέλεσμα είναι για άλλη μια φορά να απολαμβάνουμε το πραγματικό ταλέντο τους, που μας παρέχουν σε μεγάλες δόσεις. Οι Ozric Tentacles για μια άλλη φορά εκπλήσσουν ευχάριστα. Το “Technicians Of The Sacred” είναι μια αυθόρμητη, οραματική εμπειρία που μας οδηγεί στα απαράμιλλης ομορφιάς μουσικά τοπία τους. Δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Δεν ανήκουν στην κατηγορία των σχημάτων που την ιστορία την έγραψαν και τώρα διασκεδάζουν. Την ιστορία συνεχίζουν να την γράφουν και τη διασκέδαση την έχουν πάντα στο αίμα τους. Το όνομα τους και μόνο θυμίζει και κάποια συγκίνηση στον καθένα μας, που είχε μια ζωντανή επαφή μαζί τους και σίγουρα αυτό δεν μπορεί να ξεχαστεί.
8 / 10 Κώστας Ρόκας | Erpmasters Τέσσερα χρόνια λοιπόν μετά το μάλλον μέτριο “Paper Monkeys”, οι Ozric Tentacles επιστρέφουν δισκογραφικά με τον πρώτο τους διπλό δίσκο θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να γιορτάσουν τα 30 χρόνια ποιοτικής τους πορείας στον psych/prog χώρο. Με επένδυση ένα πανέμορφο εξώφυλλο γεμάτο χρώματα που “μιλάει” στο μάτι, το “Technicians Of The Sacred” μόνο και μόνο από την διάρκεια του (89:09) μας προϊδεάζει για το ότι ο Βρετανοί space rockers θέλουν να συμπεριλάβουν όλα εκείνα τα στοιχεία που τους έκαναν μία μπάντα τόσο σημαντική και ξεχωριστή. Έχοντας ένα line-up αποτελούμενο φυσικά από τον Ed Wynne στην κιθάρα και τα synths, την σύζυγο του Brandi Wynne σταθερά στο μπάσο από το 2004 μέχρι και σήμερα, τον υιό του Silas Wynne στα synths συν 2 νέες προσθήκες, τον Balazs Szende στα drums και την παλιοσειρά Paul Hankin (“Erpsongs”, “Strangeitude”) στα κρουστά. Θα έλεγε κανείς ότι στον πρώτο δίσκο κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους τα ηλεκτρονικά στοιχεία, είτε είναι πιο κοντά στο space/electronic prog είτε στην psychedelic trance. Το εναρκτήριο “The High Pass” πιστοποιεί αυτή την αναφορά με την κιθάρα να κάνει την εμφάνιση της μόνο μέσω κάποιων solo παρεμβάσεων. Τα ακόμη πιο ηλεκτρονικά “Butterfly Garden” και “Far Memory” που ακολουθούν ταξιδεύουν τον ακροατή σε πολύχρωμα τοπία με λιβάδια από μανιτάρια, σομόν ουρανούς και καλικάντζαρους να καπνίζουν bong. Άρωμα από Άπω Ανατολή στο “Changa Masala” και τα ethnic στοιχεία που τόσο πολύ αγαπούν οι Ozric κάνουν για πρώτη φορά την εμφάνιση τους. Τα “Zingbong” και “Switchback” που κλείνουν τον πρώτο δίσκο είναι η απόδειξη το πώς μπορείς να συνδυάσεις με μοναδικότητα και στυλ τον κιθαριστικό ήχο του Hillage με το fusion του Jeff Beck και των Kraan με τον ηλεκτρονικό ήχο της σχολής του Βερολίνου. Ποικιλία από effects, ρυθμικές αλλαγές και η τόσο μοναδική ατμόσφαιρα που δημιουργούν επισφραγίζουν το φινάλε του πρώτου μέρους του “Technicians Of The Sacred”. Κι αν ο πρώτος δίσκος στο κλείσιμό του άφηνε προσδοκίες για καλύτερη συνέχεια, η έναρξη του δεύτερου με το “Epiphlioy” τις δικαιώνει και με το παραπάνω. Οι Arabian/middle eastern αναφορές σε συνδυασμό με το κλασσικό τους jamming το καθιστούν ως μία από τις κορυφαίες συνθέσεις του δίσκου. Τα “The Unusual Village” και “Smiling Potion” αντιπροσωπεύουν επάξια το πιο πειραματικό και μυστηριακό τους πρόσωπο, εδώ νομίζω ότι οι μυημένοι τους fans θα νιώσουν παραπάνω. Το “Rubbing Shoulders With The Absolute” θα έλεγε κανείς ότι μεσολαβεί ως ανάσα για το εντυπωσιακό φινάλε του “Zenlike Creature”. Η αρχική του λούπα θυμίζει τα μεγαλεία του παρελθόντος με την συνέχεια να περιλαμβάνει ένα ελεύθερο διαγαλαξιακό ταξίδι γεμάτο με αστρόσκονη και εντυπωσιακούς αστερισμούς. Μετά από αρκετές ακροάσεις του έσχατου δημιουργήματος των Tentacles, διαπιστώνει κανείς μέσα από τις συνθέσεις ότι το “Technicians Of The Sacred” λειτουργεί ως μία ανασκοπική μηχανή στην καριέρα τους, περιλαμβάνοντας όλα εκείνα τα μουσικά στοιχεία που χρησιμοποίησαν και προσέθεταν συνέχεια από δίσκο σε δίσκο για να ταξιδέψουν σε ονειρικά μέρη τον ακροατή. Αυτό το αίσθημα ελευθερίας που δημιουργεί η μουσική τους και το σπάσιμο των στερεοτυπικών στεγανών που καταφέρνουν με κάθε τους ακρόαση είναι κάτι που λίγα σχήματα μπόρεσαν να καταφέρουν. Και αν η βρύση της έμπνευσής τους φαινόταν να έχει στερέψει στα τελευταία τους albums, μέσα από τα 89 λεπτά του 16ου δίσκου τους είναι προφανές ότι άρχισε να ρέει ξανά.
8.5 / 10 Πάρης Γραβουνιώτης |
Be the first to comment