Opeth, Poem @ Gagarin 205, 20-03-2015

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

 Από τον Νίκο Βέβε

Έχοντας ζήσει αυτό που έγινε την Παρασκευή 20 Μαρτίου στο Gagarin 205, θα είναι δύσκολο να μη φανώ υπερβολικός. Κι αυτό επειδή, κυρίες και κύριοι, η εν λόγω εμφάνιση των Opeth αποτελούσε κάτι σπάνιο για τα ελληνικά συναυλιακά δεδομένα. Όλα φάνηκαν να πηγαίνουν ρολόι και όλα ήταν υπέροχα. Διάολε, ακόμα και η Amstel από το μπαρ ήταν σαν να είχε καλύτερη γεύση. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Ήταν ελάχιστες ημέρες νωρίτερα που ανακοινώθηκε πως support σχήμα θα ήταν οι Poem. Ευχάριστη είδηση καθώς πρόκειται για συναυλιακά έμπειρη μπάντα με πολύ καλό υλικό και με ήχο που δένει με αυτόν των Opeth.  Στις 20:45 (on the dot, που λέν’ κι οι Άγγλοι) ανέβηκαν επί σκηνής και παρουσίασαν κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο τους, Skein Syndrome. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι έγιναν αντιληπτά πολλά πράγματα. Αρχικά, ότι στους Poem ταιριάζει γάντι η μεγαλύτερη σκηνή. Δεν ήταν μόνο ο τρόπος που ο Προκοπίου (φωνή/κιθάρα) αλώνιζε πάνω στη σκηνή, αλλά ακόμα και το στήσιμο των ακροβολισθέντων στη σκηνή Χάιδου (μπάσο) και Bergström (κιθάρα) και η κίνηση του Ρήγου πίσω από το drumkit.

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά την ικανότητά τους να κερδίζουν ακόμα και το κοινό που δεν τους ξέρει ή δεν τους έχει ξαναδεί ή ξανακούσει. Αν από την είσοδό τους με το Passive Observer αρκετά κεφάλια άρχισαν να κινούνται και το σούσουρο μέσα στο κατά τα 4/5 γεμάτο Gagarin 205 καταλάγιασε σημαντικά, μέχρι το Giant είχαν κερδίσει τόσο κόσμο που μπροστά από τη σκηνή έφευγαν κεφάλια αβέρτα. Και τώρα θα σταθώ λίγο στον ήχο. Είναι ασυνήθιστο για συναυλίες στην Ελλάδα ο ήχος να είναι τόσο καλός. Από την αρχή. Από την αρχή της εμφάνισης του support σχήματος!!! Και αυτή η ποιότητα του ήχου φάνηκε να βοηθά τους Poem όχι μόνο προς τη live απόδοση του υλικού τους, αλλά ακόμα και στο πόσο φάνηκαν να το διασκεδάζουν επί σκηνής. Τέλος, η επιλογή του Προκοπίου να αποδώσει τα κομμάτια με κατιτίς επιθετικότερο τρόπο ήταν συνετή στο πλαίσιο εμφάνισης ως support στους Opeth, αν και για αυτούς που ήταν γνώριμοι με το υλικό τους ίσως σε σημεία να τους ξένισε ελαφρώς, αν και όχι απαραιτήτως δυσάρεστα.

Διάλειμμα της ανταπόκρισης για παρατήρηση πάνω στις ρυθμικές ικανότητες του κοινού κατά την εμφάνιση των Poem: ωραίο πράγμα το prog κοινό. Μπορεί να κρατήσει ρυθμό με παλαμάκια ακόμα κι όταν αυτός δεν είναι 4/4. Σκέψου λίγο σε πόσες συναυλίες έχεις πάει και το κοινό έχανε το tempo επιταχύνοντας αυθαίρετα πάνω σε 4/4. Παρακινδυνευμένη κίνηση από τον Προκοπίου να βάλει το κοινό να δοκιμάσει κάτι τέτοιο, τρολάρισμα σχεδόν, αλλά βγήκε. Και προσωπικά το καταχάρηκα το κοινό. Μπράβο, ρε σεις. Μπρρρράβο (με το ρο να κυλάει).

Μετά από διάλειμμα μισής ώρας για στήσιμο/ξεστήσιμο, κατά το οποίο από τα ηχεία ακούγονταν όμορφα προοδευτικά πράγματα, συμπεριλαμβανομένου του Four Horsemen των Aphrodite’s Child, ανέβηκαν στη σκηνή οι Opeth (στις 22:00 – on the dot ξανά) ενώπιον ενός ασφυκτικά γεμάτου πλέον Gagarin (το οποίο όμως είχε τον εξαερισμό να δουλεύει φουλ εξαρχής – ευτυχώς). Και κάπως έτσι άρχισε ο πανικός.

Κατ’ αρχάς, λαμβάνοντας υπόψη το πότε κυκλοφόρησε το Pale Communion, αλλά και τις κριτικές που έλαβε γενικότερα, σίγουρα δεν περίμενα ένα τόσο μεγάλο μέρος του κοινού να ξέρει όλους τους στίχους του Eternal Rains Will Come (κομματάρα!) απ’ έξω και να τραγουδά μαζί με τον Mikael Åkerfeldt. Ο ήχος ήταν με διαφορά ο καλύτερος που είχαμε ακούσει στο Gagarin, ένα κλικ πιο πάνω ποιοτικά από τον ήχο που είχαν οι Riverside. Κι όμως. Χωρίς πλάκα. Η απόδοση της μπάντας ήδη άψογη, ο Åkerfeldt να έχει τα μέρη του «καρφωμένα», ο Svalberg να γεμίζει τον ήχο με τις φράσεις από το κλαβιέ του, ο Axenrot να είναι ένα τεχνικό θηρίο πίσω από τα ντραμς και ο Åkesson (“Hi, Fredrik!”) να συμβάλλει τα μέγιστα σε κιθάρα και δεύτερα φωνητικά.

Cusp of Eternity και διαπιστώνεται αυξημένος αριθμός μελών του κοινού να κοπανιέται. The Drapery Falls και η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν κατανυκτική στα κουπλέ και εκρηκτική στα ρεφρέν ενώ ακούμε και τα πρώτα brutal φωνητικά να βγαίνουν από το λαρύγγι του Åkerfeldt. Έχουν ειπωθεί πολλά για το αν ο Åkerfeldt αποφάσισε να ακολουθήσει την οδό του prog rock των τελευταίων δύο δίσκων επειδή έχει χάσει την ικανότητα να γρυλλίζει θανατερά. Και δεν ισχύουν ούτε στο παραμικρό. Ομολογουμένως, και όπως καταμαρτυρούν και αρκετά βίντεο στο YouTube, έχει και κακές μέρες. Αλλά εδώ τον πετύχαμε σε καλή ημέρα. Πολύ καλή. Ανέλπιστα καλή.

Συμπεριλαμβάνοντας αυτό το κομμάτι στη setlist, το κοινό κατάλαβε πως η συναυλία (την οποία ο Åkerfeldt αφιέρωσε στον A.J. Pero των Twisted Sister και τον Ντέμη Ρούσσο) δε θα αφιερωνόταν όσο φοβόντουσαν στο Pale Communion, αλλά θα είχε τη μορφή ρετροσπεκτίβας. Και αυτό επιβεβαιώθηκε από το The Moor από το Still Life, έναν δίσκο που κυκλοφόρησε τη δεκαετία του 90 – μια δεκαετία που, όπως δήλωσε από μικροφώνου ο ευδιάθετος frontman της μπάντας, «μουσικά ήταν σ***ά».

Αμέσως μετά ο τραγουδιστής έδωσε στο κοινό ένα δευτερόλεπτο για να δώσει παραγγελιές. Και μέσα σε αυτό το ένα δευτερόλεπτο άκουσε πολλές φωνές να ζητούν το Bleak. Το οποίο και παρουσίασε ως ένα «βαρετό κομμάτι για να παίζεις ζωντανά» λίγο πριν παίξει με τη μπάντα του περίπου το ένα τέταρτο του κομματιού προς τέρψιν αυτών που το ζήτησαν.

Και το Bleak διεκόπη για να το διαδεχθεί «ένα κομμάτι που κανείς δεν ξέρει ή γουστάρει». Μόνο που η συγκεκριμένη δήλωση του Åkerfeldt για το Advent από το Morningrise ήταν άκυρη, κρίνοντας από το κοινό. Το ήξεραν οι περισσότεροι. Και φάνηκαν να το γουστάρουν όλοι. Και τα 14 σχεδόν λεπτά του.

Και οι τόνοι χαμήλωσαν λίγο με το πολύ καλό Elysian Woes και το αριστουργηματικό Windowpane, το οποίο ενθουσίασε το κοινό.

Ακολούθησε το Devil’s Orchard από το Heritage, το οποίο αποδόθηκε υποδειγματικά από την μπάντα και το οποίο βρήκε το κοινό να δηλώνει ομόφωνα πως “God is dead”.

Μετά είχε την τιμητική του το My Arms, Your Hearse, από το οποίο επιλέχθηκε το April Ethereal για να το εκπροσωπήσει και το οποίο παρουσιάστηκε από τον Åkerfeldt ως το κομμάτι που ακούγεται σαν black metal επειδή εκείνη την περίοδο οι Opeth έκαναν παρέα με μπάντες όπως οι Emperor. Το tempo ανέβηκε επικίνδυνα, έκανε εμφάνιση και ένα μικρό moshpit μπροστά από τη σκηνή, τα κεφάλια ανεβοκατέβαιναν διαρκώς, όλοι το καταχαρήκαμε.

Σίγουρα δεν περίμενα τέτοιο ενθουσιασμό από το κοινό όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το Lotus Eater. Όχι επειδή δεν είναι καλό κομμάτι (τι λέμε τώρα; Αριστούργημα είναι!), αλλά επειδή το Watershed μού έχει δώσει προσωπικά την εντύπωση ότι αγνοείται εγκληματικά όταν αναφερόμαστε στους σπουδαιότερους δίσκους των Opeth, ενώ θα κατά την προσωπική μου άποψη, θα έπρεπε να θεωρείται εφάμιλλο των Deliverance και Blackwater Park. Όπως και να ‘χει, η ζωντανή εκτέλεση του κομματιού ήταν αριστουργηματική σε σημείο που διατηρήθηκαν ακόμα και οι δυναμικές του κομματιού ατόφιες.

Και μπορεί κάποιοι να προτιμούσαμε το Ghost of Perdition από το Grand Conjuration για να εκπροσωπήσει το Ghost Reveries, αλλά… Κακά τα ψέματα, το Grand Conjuration ενδείκνυται για live. Πόσο μάλλον όταν παίζεται όπως παίχτηκε. Και με αυτό τέλειωσε το βασικό σετ της εμφάνισης των Opeth.

Αλλά όλοι ξέραμε τι έλειπε. Όχι μόνο ποιος δίσκος από τη δισκογραφία των Opeth ήταν αδικαιολόγητα απών μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά ποιο κομμάτι. Κι έτσι προετοιμαστήκαμε για το έπος που θα αποτελούσε το encore.

Deliverance. Το κομμάτι που δικαιολογημένα κλείνει τις περισσότερες live εμφανίσεις των Opeth. Εναλλαγές, brutal φωνητικά, ξεσηκωτικοί ρυθμοί και το καλύτερο κλείσιμο κομματιού στην ιστορία του prog metal (προσωπική άποψη βέβαια). Και το καλύτερο κλείσιμο συναυλιών στην ιστορία των prog metal συναυλιών. Και ένας κακός χαμός από κάτω.

Ανακεφαλαιώνοντας όλα τα παραπάνω, δεν είναι τυχαίο που οι Opeth χαίρουν της εκτίμησης που λαμβάνουν. Και η εκτίμηση αυτή δεν περιορίζεται στη δισκογραφική παραγωγή της μπάντας. Δεμένοι όσο ποτέ άλλοτε, καλοπροβαρισμένοι όσο λιγοστές μπάντες, με ήχο που να σε κάνει να αναρωτιέσαι αν απέκτησες βιονική ακοή, με εντυπωσιακή ενέργεια και παρουσία επί σκηνής, οι Opeth είναι μία από τις μπάντες που αν δεν έχεις δει, πρέπει να δεις. Κι αν έχεις δει, πρέπει να ξαναδείς. Κι αν έχεις δει τόσες φορές που θα έπρεπε να είχες βαρεθεί, μη λες βλακείες, να τους ξαναδείς.

Αριστουργηματική βραδιά. Από κάθε άποψη. Εμφάνιση, ήχος, support, διοργάνωση. Αριστουργηματική. Αυτό.