Agusa – Två

Vintage συνιστώσα

Οι εκ Σουηδίας προερχόμενοι Αgusa έκαναν μόλις πέρυσι αίσθηση με το ψυχεδελικά μπολιασμένο progressive ντεμπούτο τους “Högtid”, αναγκάζοντας πολλούς λάτρεις  του vintage ήχου να μιλάνε για τον δίσκο της χρονιάς. Φαίνεται πως το ”ανακαινισμένο” προαναφερθέν ιδίωμα με τον σύγχρονο ήχο και την μοντέρνα παραγωγή, τα τελευταία χρόνια κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος σε ένα κοινό διψασμένο για ποιοτικό comeback του ευρύτερου προοδευτικού ροκ. Αυτό το αφουγκράστηκαν καλά οι Agusa και έκαναν ακριβώς αυτό που έπρεπε.

Två στα Σουηδικά σημαίνει ”δύο” κι έτσι απλά τιτλοφορείται η δεύτερη δουλειά των Agusa στην οποία παρατηρούμε μία αντικατάσταση και μία προσθήκη στο line-up του group. O Dag Strömkvist που έπαιξε τύμπανα στο “Högtid” αποφάσισε να αποχωρήσει για να ταξιδέψει στην Ινδία δίνοντας την σκυτάλη στον Tim Wallander, ο οποίος ανταποκρίνεται επιτυχώς τον ρόλο του. Η φλαουτίστρια Jenny Puertas δίνει διαστάσεις κουιντέτου και μια πιο Camel αισθητική στη μουσική τους κάτι που σίγουρα θα ενθουσιάσει. Παρόλα αυτά, παρουσιάζονται πιο φειδωλοί στην ανάπτυξη των κομματιών, χωρίς εκπλήξεις -ευχάριστες ή δυσάρεστες- κάτι που ενισχύει σημαντικά την ομοιογένεια του συνολικού έργου. Ίσως γι’ αυτό και η μεγάλη διάρκεια των κομματιών που το αποτελούν  δεν γίνεται αντιληπτή κατά την ακρόαση. Το πανέμορφο  θέμα του “Gånglåt från Vintergatan” φέρνει στο μυαλό την γλυκιά μελαγχολία του “Snow Goose”, ενισχυμένη με ένα folk λυρισμό, φορτίζοντας περισσότερο συναισθηματικά την κατάσταση. Αξίζει δε να σημειωθεί πως υπάρχει και η αντίστοιχη εκδοχή του κομματιού από τους Kama Loka ως “Gånglåt till Floalt”, κάτι που αξίζει κανείς να απολαύσει. Στο ίδιο ακριβώς ύφος κυμαίνεται και το “Kung Bores Dans”, σε τέτοιο βαθμό ώστε θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα 40λεπτο neo-prog κομψοτέχνημα.

Συμπερασματικά, οι Αgusa δείχνουν να κάνουν μικρά αλλά σίγουρα βήματα προς τα εμπρός, έχοντας στο οπλοστάσιο τους τη γνώση περασμένων δεκαετιών πάνω σε αυτό που δουλεύουν. Έθεσαν από νωρίς τον πήχη ψηλά και ίσως γι’ αυτό δεν θέλουν να ρισκάρουν επιμένουν στην συνταγή που τους ανέδειξε από νωρίς, άρα κρίνεται επιτυχημένη. Επανάληψη λοιπόν του παρελθόντος για τους ελιτιστές του είδους ή αριστούργημα για τους νοσταλγούς των 70s; Οι Agusa δικαιώνουν και τους δύο!

7.5 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός

Good but not essential

Με περίσσιο θάρρος και αυτοπεποίθηση οι Σουηδοί, χωρίς καλά καλά να έχει κοπάσει ο θόρυβος που δημιούργησαν στους underground κύκλους με το εξαιρετικό “Högtid”, τολμούν μέσα σε διάστημα ενός μόλις έτους να κυκλοφορήσουν δεύτερο full length δίσκο. Έχοντας πλέον στην σύνθεση τους ένα νέο πέμπτο μέλος, την φλαουτίστρια Jenny Puertas, φαίνονται έτοιμοι να συνεχίσουν να υπηρετούν τον vintage ήχο τους δίνοντας περισσότερη έμφαση στο prog folk στοιχείο.

Εντύπωση δημιουργεί το γεγονός ότι ο δίσκος περιέχει μόλις δύο συνθέσεις, 20 και 18 λεπτών αντίστοιχα, μία παράδοση που είχε καθιερωθεί στα 70s με την κάθε σύνθεση να καλύπτει την κάθε πλευρά του δίσκου. Θρυλικοί δίσκοι όπως το “Thick As A Brick” των Jethro Tull, το “Tubular Bells” του Mike Oldfield, το “Rubycon” των Tangerine Dream, το “Mirage” του Klaus Schulze και το “Just A Poke” των Sweet Smoke τίμησαν μια τάση η οποία πλέον εμφανίζεται πολύ σπάνια σε albums νέων καλλιτεχνών. Η πρώτη σύνθεση του “Två” με τίτλο “Gånglåt från Vintergatan” βασίζεται σε μια κλασσική σκανδιναβική folk μελωδία, η οποία θα είναι αναγνωρίσιμη σε όσους έχουν ακούσει τον μοναδικό δίσκο των prog-folkers Kama Loka μιας και εντοπίζεται αυτούσια στο κομμάτι “Ganglåt Till Floalt”. Με μια πρόχειρη αναζήτηση, Ganglåt είναι μια κατηγορία της σουηδικής folk που βασίζεται μετρικά στα 4/4 ή στα 2/4. Πάνω στην συγκεκριμένη μελωδία, οι Agusa αναπτύσσουν ένα γλυκό jamming με βάση το Canterbury-ίζον organ και το φλάουτο, χωρίς βέβαια να ξεφεύγουν από την βασική ιδέα κάτι που φαίνεται να τους στοιχίζει σε έμπνευση και πρωτοτυπία. Λαμπρή εξαίρεση αποτελεί το τελευταίο πεντάλεπτο, όπου η ατμόσφαιρα γίνεται πολύ πιο σκοτεινή και ατμοσφαιρική με ένα κλιμακούμενης ανάπτυξης κιθαριστικό solo πραγματικά να απογειώνει το finale.

Έναρξη της δεύτερης πλευράς με το 20λεπτο “Kung Bores Dans” και η ιδέα της ανάπτυξης της σύνθεσης πάνω σε μια βασική μελωδία φαίνεται να υπηρετείται και εδώ. Αν εξαιρέσει κανείς ένα εξαιρετικό τετράλεπτο στην μέση περίπου του κομματιού με ένα solo βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές των Roth-era Scorpions, το υπόλοιπο μέρος παρόλο που δεν ενοχλεί, δεν έχει ούτε τις instrumental εκρήξεις του ντεμπούτου τους αλλά ούτε και τα επιμέρους συστατικά που τους έκαναν να ξεχωρίζουν.

Αυτό νομίζω πως είναι και το σημαντικότερο μειονέκτημα του δίσκου. Στο “Högtid” είχαν πετύχει τον απόλυτο συνδυασμό του βόρειου prog folk με το πνεύμα του krautrock και την ψυχεδελική αισθητική, προσθέτοντας ακόμα και μερικά heavy και symphonic στοιχεία. Ειδικά η ψυχεδελική και πιο αυτοσχεδιαστική τους πλευρά φαίνεται να έχει μειωθεί σημαντικά, κάτι που τους κοστίζει και στον τομέα του rhythm section. Η παραγωγή πάντως παραμένει ιδανική για το στυλ που υπηρετούν και το τεχνικό επίπεδο τους υψηλότατο. Η αίσθηση που σου αφήνει το τελικό αποτέλεσμα είναι πως βιάστηκαν να κυκλοφορήσουν δεύτερο δίσκο και μάλλον θα έπρεπε να γράψουν περισσότερο δικό τους υλικό παρά να βασίζουν σχεδόν 40 λεπτά μουσικής σε 2 κύριες μελωδίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Agusa μας έχουν δώσει τα διαπιστευτήρια για την αξία τους και αυτό που μένει είναι να μας το αποδείξουν στον επόμενο τους δίσκο. Μέχρι τότε θα έχουμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε ζωντανά στις 12/2 στο six d.o.g.s.

7 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης