Don Airey – Keyed Up

Εγχειρίδιο του Hard Rock για τον νέο αιώνα

Όταν έπεσε στην αντίληψή μου το πολυαναμενόμενο προσωπικό του album “All Out” το 2011, με το που μέτρησα τρεις προσεκτικές ακροάσεις (όντας παρορμητικός), σκαρφάλωσε μονομιάς στην κορυφή των προτιμήσεών μου ως «παλιοροκά» για τη χρονιά εκείνη. Ξεκινώ λοιπόν με την παραδοχή ότι, όπως δείχνουν όλα, το “Keyed Up” διεκδικεί ήδη αντίστοιχα μια θέση ψηλά στην πεντάδα μου κι ας είναι ακόμη πολύ νωρίς!

Ξεκάθαρο “sequel”, ξεκάθαρες προσδοκίες, ξεκάθαρο μουσικό στίγμα. Όλα ευθυτενή, όπως και αυτή καθαυτή η μουσική πρόταση του Don: straight hard rock με τις κλασικότροπες πινελιές να επιδεικνύουν απλά τις ακαδημαϊκές σπουδές και τα βιώματα του. Η δική του εκδοχή π.χ. του “Blue Rondo a La Turk” εδώ (ποιος θυμάται την αντίστοιχη του Keith Emerson με τους Nice;) με ώθησε να τσιτώσω τον ενισχυτή μου μονομιάς κι ας ήταν προχωρημένη η ώρα. Όπως και κείνη του “Difficult To Cure” που λατρέψαμε αρχικά το ’81 από τον Ritchie Blackmore. Πινελιές δηλαδή όπου ο μάστορας «δείχνει τα δόντια του», γεγονός που καταγουστάρω για λόγους που φανερώνει άλλωστε και ο πρόλογός μου! Άρα, όποιος τυχόν κατέχει ήδη το προηγηθέν και δηλώνει εξίσου ενθουσιασμένος με εμένα, μπορεί να εγκαταλείψει την παρουσίαση αυτή και να το αποκτήσει κατά βούληση.

Για τους υπόλοιπους τώρα, ας δούμε διεξοδικά τη συνταγή της επιτυχίας:

Παραγωγή ala 70’s με χρήση της τελευταίας λέξης της τεχνολογίας όμως, δηλαδή ήχος «χρυσή τομή».
Τραγουδοποιία πρώτης τάξεως με διαρκή hooks που στρογγυλοκάθονται μονομιάς στην καρδιά σου και τα μαθαίνεις απ’ έξω.
Φωνητικές ερμηνείες που με δικαιώνουν περίτρανα έστω και μεταχρονολογημένα. Όταν έλεγα πως η «μεταγραφή» που ήθελε τον Carl Sentance να αντικαθιστά τον Marc Storace στους Krokus με την κυκλοφορία του υποτιμημένου “Round 13” το 2000 ήταν άκρως επιτυχημένη. Ο Carl (ex-Persian Risk) όπως και το 2011 ερμηνεύει εδώ απίστευτα και «καταντά» έως και ανατριχιαστικός.

Τέλος, με αιχμή του δόρατος την πασιφανή τεχνική και αισθητική αρτιότητα του Don, το επιτελείο των συναδέλφων του εδώ είναι εντελώς αντάξιο! Το rhythm section απαρτίζουν οι Darrin Mooney (ex-Gary Moore) και Laurence Cottle, ο Rob Harris είναι στις ρυθμικές κιθάρες και επίτιμοι καλεσμένοι ο Graham Bonnet, όπως και το ανατέλλον άστρο των ηλεκτρικών blues, ο Simon MacBride.

Άφησα συνειδητά για επίλογο την αναφορά στον Gary Moore που εδώ παίζει τους δύο τελευταίους επίσημα ηχογραφημένους αυτοσχεδιασμούς του στα ορχηστρικά “Mini Suite” και “Adagio” (ναι, του κλασικού συνθέτη Albinoni που προ τριακονταετίας λατρέψαμε και από τον Yngwie Malmsteen), αφού για άλλη μια φορά μας ανατριχιάζει, ακόμη κι ευρισκόμενος από την άλλη πλευρά του παραπετάσματος…

Εν κατακλείδι παίδες, το “Keyed Up” είναι απόκτημα για κάθε οπαδό του σκληρού ροκ.  

8 / 10

Χρήστος Κισατζεκιάν 

The “Don” is back!!!

Ό,τι λέει ο τίτλος. Ο αγαπημένος πληκτράς όλων των hard-rockers στα 1980’s και όχι μόνο, μάλλον έχει να πει πολλά ακόμη, παρά το πέρασμα των χρόνων. Ούτε προσποιείται, ούτε αποποιείται το στυλ και το ύφος που τον καθιέρωσε. Αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα album για να γουστάρουν όσοι τον λάτρεψαν και για να συνεχίσουν να τον απολαμβάνουν όσοι για κάποιο λόγο τον ξέχασαν.

Σε αυτό το Deep Purple / Rainbow-οειδή δίσκο αξίζει να κάνουμε μια στάση στο roster καθώς οι συνοδοιπόροι του Airey είναι κάποια ταλαντούχα και ορεξάτα παιδιά, που μπορεί να μην είναι πρώτα ονόματα (αν και ο μπασίστας Laurence Cottle έχει κάνει το αγροτικό του στο “Headless Cross” των Black Sabbath), αλλά σίγουρα επιβεβαιώνουν τον μέχρι πρότινος keyboard player των Deep Purple που τους επέλεξε. Προσωπικά θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στον Ουαλό τραγουδιστή Carl Sentance που μετράει στο ενεργητικό του και ένα album με τους Tredegar το μακρυνό 1986 (!), αλλά αν και φέρνει στον (κατ’ εμέ υπερεκτιμημένο) Joe Lynn Turner, στην παρούσα φάση στέκει πιο αξιοπρεπώς απ’ ό,τι θα μπορούσε ο προαναφερθείς.

Κι ενώ την μπάντα δεν την απαρτίζουν «πρώτα βιολιά», κάτι τέτοιο συμβαίνει με τους guests. Gary Moore (μάλλον η τελευταία συμμετοχή του πριν αποδημήσει) και Graham Bonnet αφήνουν το στίγμα τους και πώς να μην το κάνουν άλλωστε, όταν αμφότεροι στο παρελθόν έχουν συνδέσει το όνομά τους με τον Airey και την κοινή τους πορεία σε Colosseum II και Rainbow αντίστοιχα.

Kι επειδή το δια ταύτα είναι πάντα η μουσική, από την αρχή του album δεν έχεις αμφιβολία για το τι ηχητικό αποτέλεσμα θα ακολουθήσει. Το ύφος ήδη το σχολίασα και οφείλω να αναφέρω ότι χωρίς εξ αρχής να έχω δει τους τίτλους των κομματιών, στο τρίτο  κομμάτι, το “Blue Rondo A La Turk”, σάστισα κάπως όταν συνειδητοποίησα ότι ακούω μια υπέροχη επανεκτέλεση της ομώνυμης ορχηστρικής σύνθεσης του Dave Brubeck! Περιττό επίσης να αναφέρω ότι στο “Solomon’s Song” πήρε το σπίτι μου φωτιά και πυροδότης ήταν αυτό το καταπληκτικό refrain. Μέσα σε αυτό λοιπόν το delirio ενθουσιασμού εννοείται ότι το “Solomon’s Song” είναι μία από τις υψηλού επιπέδου στιγμές του album. Προσθέστε πλάι του και τα δύο κομμάτια (“Μini Suite” και “Adagio”) στα οποία διαπρέπει ο μακαρίτης Moore και όπου οι αγαπημένοι μου «διάλογοι» μεταξύ πλήκτρων και κιθάρας δίνουν και παίρνουν, ενώ το μελωδικό progressive στοιχείο και οι μουσικές αναφορές σε 1978 και Ιρλανδία μεριά και συγκεκριμένα σε group το οποίο επίσης μετράει απώλεια (και τι απώλεια!…) είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Κλείστε λοιπόν τα μάτια και απολαύστε τα 2/5 των θρυλικών Colosseum II να οργιάζουν σε αυτά τα δύο μικρά, κομψά αριστουργηματάκια!

Εν ολίγοις, προσωπικά το δίσκο τον καταχάρηκα και κάτι ανάλογο προβλέπω να νιώθετε κι εσείς όταν τον ακούσετε!

7.5 / 10

Γιώργος Τσοποτός