Djam Karet – Regenerator 3017

Regenerated inspiration

Τιμιότητα, εργατικότητα, σεβασμός. Οι τρεις λέξεις που αντιπροσωπεύουν πλήρως τους Καλιφορνέζους instrumental prog rockers Djam Karet, μία από τις πιο συνεπείς μπάντες του είδους τα τελευταία 30 χρόνια, με πολύ αξιόλογη δισκογραφία και με μερικά έργα τους να είναι πραγματικά εξαιρετικά (“Reflections From The Firepool” – 1989, “Burning The Hard City” – 1991, “The Devouring” – 1997).

Φέτος, μετά το περσινό -όνομα και πράμα- “The Trip”, επιστρέφουν με τον 17^ο δίσκο τους, το “Regenator 3017”. Η πρώτη εντύπωση που σχηματίζεται μετά τις πρώτες ακροάσεις είναι ότι άφησαν πλήρως τον χαοτικό / space χαρακτήρα του προηγούμενού τους δίσκου και επέστρεψαν σε πιο φυσιολογικές διάρκειες, καθώς επίσης το ότι επένδυσαν, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, στη μελωδικότητα. Οι κυριότερες επιρροές τους εδώ είναι ξεκάθαρα οι Pink Floyd και οι Camel και αυτό φαίνεται έντονα σε όλα τα κομμάτια. Οι συνθέσεις ρέουν και αναπνέουν, οι μελωδίες είναι πανέμορφες και σε πολλές περιπτώσεις συγκινητικές, όπως στα κορυφαία “Desert Vannish” και “On The Edge Of The Moon”. Ο ιθύνων νους της μπάντας, Gayle Ellett, μαγεύει με τα πλήκτρα του (Minimoog, Mellotron), το κιθαριστικό δίδυμο των Mike Henderson και Mike Murray είναι ο σημαντικότερος πόλος έλξης για τους μη μυημένους στους Djam Karet και η επιρροή τους από τα ιερά τέρατα Gilmour και Latimer είναι εμφανέστατη, ενώ τo rhythm section είναι αψεγάδιαστο και πολλές φορές μάλιστα φλερτάρει με το fusion.

Το σημαντικότερο πρόβλημα που εντοπίζω προσωπικά είναι ότι θα τους ήθελα αρκετά πιο περιπετειώδεις, αντισυμβατικούς και απρόβλεπτους και να επένδυαν περισσότερο στους King Crimson ή ακόμα και στους παλιούς Ozric Tentacles, μιας και τα δύο σχήματα έχουν διατηρήσει τον instrumental χαρακτήρα τους από τα γεννοφάσκια τους. Εξάλλου, είναι κάτι που το έχουν κάνει στο παρελθόν όταν και κατάφερναν να συνδυάσουν τη μελωδικότητα με την πολυπλοκότητα ή και με το πιο heavy στοιχείο. Επίσης, περίμενα από μία μπάντα με την εμπειρία των Djam Karet να έκανε μία πολύ καλύτερη παραγωγή που να αναδεικνύει ακόμη περισσότερο τις συνθέσεις, αλλά δυστυχώς είναι πολύ μέτρια χωρίς το απαραίτητο βάθος.

Όπως και να έχει πάντως, το σημαντικότερο είναι ότι ο δίσκος κυλάει πολύ ευχάριστα και περιέχει πολλές στιγμές που καθηλώνουν, πράγμα πολύ σημαντικό και δύσκολο για ένα συγκρότημα που μπαίνει στην τέταρτη δεκαετία του. Τους αγαπάμε και μακάρι η πορεία τους να έχει μακρά και ποιοτική συνέχεια.

7.5 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

Σεμινάρια προοδευτισμού

Οι Djam Karet κλείνουν φέτος αισίως τα 30 χρόνια και φαίνεται πως το κλισέ μοτίβο του εορτασμού διατηρεί ακόμα την λειτουργικότητα του. Οι καλιφορνέζοι prog rockers μας παρουσίασαν φέτος την εορταστική -θα πούμε εμείς- δουλειά τους και αυτή, όπως είναι φυσικό, αντιστοιχεί σε μία ολοκαίνουρια studio κυκλοφορία. Πράγματι, αν αναλογιστεί κανείς πως έχουμε να κάνουμε με την 17^η κατά σειρά studio δουλειά του συγκροτήματος, αμέσως θα αντιληφθεί πως γενικά «δεν το ντρέπονται» το πράγμα όπως λέει και ο σοφός λαός. Με τίτλο “Regenerator 3017” ο νέος δίσκος των Djam Karet κινείται στα γνωστά μονοπάτια που έχει θεσπίσει μοναδικά το συγκρότημα κατά τα 30 χρόνια της συνεχούς παρουσίας του στους κύκλους της Progressive και πέριξ κοινότητας. Προοδευτικά παιξίματα, jazz εκφράσεις, psych αισθητική και βαθιά ροκ συναισθηματικές κιθάρες μπορούμε να πούμε πως αποτελούν την ακτινογραφία του δίσκου, μένοντας έτσι σταθεροί στη φυσιογνωμία τους και την απαράμιλλη ικανότητα τους να «χωνεύουν» αδιακρίτως ό,τι είδος βγήκε τη χρυσή δεκαετία του 1970 και προσιδιάζει στον μουσικό τους χαρακτήρα.

Όπως είναι γνωστό, το συγκρότημα παίζει μόνο instrumental κι έτσι και στην φετινή τους κυκλοφορία ο δίσκος δεν περιέχει φωνητικά. Όντας μουσικοί που ανήκαν σε μια γενιά που μπορεί να χαρακτηριστεί και ως «καμικάζι» της προοδευτικής σκηνής, υπό την έννοια ότι γεννήθηκαν και στήθηκαν σε εποχές που το progressive στοιχείο δεν ήταν και στις καλύτερές του στιγμές, είναι απολύτως λογικό να διατηρείται ένα όμορφο στοιχείο «αυθεντικότητας», το  οποίο μάλιστα συνήθως συνοδεύεται και από άριστη τεχνική κατάρτιση. Αυτό είναι ένα πλαίσιο που υπάρχει αρκετά στο “Regenator 3017” ή μάλλον για την ακρίβεια το ορίζει. Η στροφή προς καθαρές μουσικές φόρμες των 70s και η σύνθεση αρκετών, διακριτών μεν τεμνόμενων δε, στοιχείων της εποχής είναι η κύρια καλλιτεχνική γραμμή που θέλησε να περπατήσει ο Gayle Ellet και η παρέα του. Προς υπεράσπιση του παραπάνω συλλογισμού, αρκεί να πούμε πως ακόμα και η παραγωγή συγκροτήθηκε στη βάση μιας προσπάθειας για ένα περισσότερο «αναλογικό» αποτέλεσμα με το βάρος να δίνεται στην καθαρότητα του ήχου και το παίξιμο των οργάνων.

Προχωρώντας στην ακρόαση του δίσκου και φτάνοντας στο τέλος αυτής έπειτα από 40 λεπτά, μία σκέψη μου καρφώθηκε στο μυαλό. Αυτή του πόσο ωραίος φόρος τιμής μπορεί να αποδοθεί σε ένα μακρινό καλλιτεχνικό παρελθόν διατηρώντας όμως τους βασικούς άξονες της ταυτότητας ενός γκρουπ προκείμενου αυτό να μην καταλήξει απλώς να αναμασά νότες. Οι jazz εκφράσεις που υπάρχουν μέσα στο δίσκο με κέρδισαν αυτομάτως, ιδιαιτέρως όταν ντύνονται με πανέμορφα κιθαριστικά σόλο και απλωμένο παίξιμο. Το Canterbury συστατικό εκδηλώνεται δυναμικότατα στα πρώτα αρκετά λεπτά του δίσκου με την πλάστιγγα να γέρνει και προς πιο fusion προσεγγίσεις, ιδιαιτέρως στο δεύτερο κομμάτι με όνομα “Living In The Future Past”. Πιο space rock και ξεκάθαρα prog στιγμές θα υπάρξουν στο αμέσως επόμενο κομμάτι (“Desert Varnish”) και κάπως έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι του άλμπουμ. Η ισορροπία ανάμεσα στα στοιχεία είναι το μεγάλο θετικό της δουλειάς αυτής που δε φοβάται να παίξει και με ξεκάθαρα συναισθηματικά κομμάτια, όπως το “Lost Dreams”, με την κιθάρα να οργιάζει, θυμίζοντάς μας γιατί ο David Gilmour  μάλλον είναι ο μεγαλύτερος εραστής της ταστιέρας. Πιθανότατα η καλύτερη στιγμή σε ένα σωστά γεμισμένο δίσκο είναι η κατακλείδα αυτού. Το “On The Edge Of The Moon” με ένα καλαίσθητο μουσικό θέμα στο πιάνο και προοδευτική εστίαση κυρίως και εκτεταμένα σόλο είναι ακριβώς ό,τι θέλησαν να μας πουν οι Djam Karet με αυτή τους την κυκλοφορία.

Επιρροές από τα παλιά με σύγχρονη αναδιατύπωση σε ένα κλίμα εορτασμού για την πολυετή παρουσία του συγκροτήματος είναι κάτι που ελάχιστοι μπορούν να πράξουν αποδεδειγμένα. Αυτό είναι το πνεύμα που διέπει μία πραγματικά αξιόλογη δουλειά όπως αυτή.

8 / 10

Δημήτρης Καστρίτης