Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
[Self-Released, 2014]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
20 / 08 / 2014
Αν κάποιος επιχειρηματολογούσε υπέρ της προοδευτικής μουσικής σκηνής του Ισραήλ, πιθανώς να αντιμετωπιζόταν με απαξίωση. Κι όμως, αν και η συγκεκριμένη χώρα φημίζεται περισσότερο για την άγνοια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και λιγότερο για τις prog rock μπάντες της, μια ματιά πίσω στο χρόνο μαρτυρά μια αξιοσέβαστη παράδοση στο χώρο. Ξεκινώντας από τις στάχτες των (εγκατεστημένων στην Αγγλία από το 1968) ψυχεδελικών The Churchills, που αργότερα μετασχηματίστηκαν σε Jericho Jones (“Junkies, Monkies and Donkies”, 1971) και κατόπιν σε Jericho (“Jericho”, 1972), προέκυψαν τα πρώτα δείγματα ισραηλίτικου (και μάλιστα heavy) prog, που βρήκε συνέχεια σε εξαιρετικές μπάντες στα 70s, όπως οι: Αtmosfera, Ktzat Acheret, Sheshet, Tamouz και Zingale.
H παρακαταθήκη της παλιάς σκηνής και η νέα άνθιση του προοδευτικού ήχου ανά την υφήλιο οδήγησαν στην εμφάνιση ελπιδοφόρων νέων σχημάτων στο Ισραήλ που δημιούργησαν εντυπωσιακά albums. Τα δισκογραφικά ντεμπούτα των Ahvak, Symnpozion, Ephrat, Soul Enema και Sanhedrin αποτελούν εγγύηση για το παρόν και το μέλλον μιας παραγωγικής και ποιοτικότατης prog rock σκηνής.
Στο χώρο του progressive metal, οι Orphaned Land τα τελευταία 10 χρόνια γνώρισαν διεθνή αναγνώριση και επιτυχία, ενώ τις εντυπώσεις κέρδισαν οι πρώτοι δίσκοι των Amaseffer (“Slaves For Life”, 2008) και των Distorted Harmony (“Utopia”, 2012). Ειδικά οι τελευταίοι ενθουσίασαν όσους τους πρόσεξαν πριν δύο χρόνια και έδωσαν ελπίδες για το μέλλον στους οπαδούς του prog metal. Το κουιντέτο των μελωδικών prog metallers από το Tel Aviv δεν έχει αλλάξει ποτέ τη σύνθεσή του και αυτό μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει για τη συνέχεια και το δέσιμο της μπάντας. Φέτος οι Distorted Harmony επιστρέφουν στο προσκήνιο με τον δεύτερο δίσκο τους με τίτλο “Chain Reaction”, καλούμενοι να επιβεβαιώσουν όσους πίστεψαν σε αυτούς και να αποδείξουν πως είναι μία αξιόπιστη δύναμη στο χώρο του progressive metal. Το αν και κατά πόσο τα καταφέρνουν τελικά αναλύεται διεξοδικά από τους (περιχαρείς λάτρεις του prog metal) Αλέξανδρο Τοπιντζή και Χρήστο Μήνο.
Αβραάμ, Ιακώβ, Ισαάκ… Orphaned Land, Distorted Harmony Οι Ισραηλινοί Distorted Harmony με την αρωγή του Indiegogo και την αμέριστη στήριξη του συνεχώς αυξανόμενου κοινού τους, αυτοχρηματοδότησαν την παραγωγή του δεύτερου άλμπουμ τους. Η επιτυχία αυτής της καμπάνιας, θα πρέπει να τους γέμισε με περίσσια αυτοπεποίθηση, μιας και το Chain Reaction ακτινοβολεί, χωρίς να αναλώνεται σε επιτηδευμένες ενέργειες. Καλοδουλεμένο και εμφατικά προσεγμένο στις μικρές λεπτομέρειες του, φαντάζει να ξεπήδησε μέσα από τις βορειοευρωπαϊκές σκηνές, αν και ηχητικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια τέλεια μίξη του σύγχρονου ευρωπαϊκού (Muse, Pain of Salvation, Tesseract) με το αντίστοιχο αμερικανικό progressive metal (Periphery, Coheed&Cambria). Αποφεύγοντας τα άκρα του δίπολου που πρεσβεύουν πολλά από τα djent σχήματα, προτιμούν να διατηρούν μια μετριοπάθεια στους ρυθμούς, στις μελωδίες, στην πολυπλοκότητα και παρά την εμφανή επιρροή που έχουν από το σύγχρονο περιβάλλον τους, σε αρκετές περιπτώσεις συνδέονται με το κοντινό παρελθόν της μουσικής αυτής. Όχι. Δεν θα βρείτε εδώ επτάλεπτα solos και εξωγήινη τεχνική. Οι Distorted Harmony φαντάζουν στα αυτιά μου, ως η πλέον αξιόλογη “λαϊκή” progressive metal μπάντα και με τον όρο “λαϊκή” εννοώ ότι η πλειοψηφία των συνθέσεών τους στηρίζεται σε “στρωτές” ιδέες που θα μπορούσαν κάλλιστα να ανήκουν σε άλλα είδη μουσικής (λέγε με alternative metal, λέγε με softcore, λέγε με swedish metal). Τεράστια συνεισφορά σε αυτή την πλεύση έχει και η πλαστικότητα της φωνής του Misha Soukhinin, ο οποίος ερμηνεύει κάθε στίχο με πρωτόγνωρη πειστικότητα, γεγονός που επιτείνει τον εγκλιματισμό του ακροατή στην ατμόσφαιρα του δίσκου. Εάν απουσίαζε και η ακουστική παρασπονδία του “As You Go”, όπως και η μίμηση – καρφί της ιδιαίτερης χροιάς του J. Renkse των Katatonia, στη γέφυρα του “As One”, ο δίσκος θα προσέγγιζε το τέλειο. Αφού ομολογήσω πως το ντεμπούτο των Distorted Harmony (“Utopia”, 2012) είχε διαφύγει της προσοχής μου (παρά την ανάδειξη του από το περιοδικό Prog ως ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα του 2012), θα δηλώσω γοητευμένος από την “έξυπνη” απλότητα της μουσικής πρότασης τους. Και επίσης ότι το “Natural Selection” είναι ένα από τα τραγούδια της χρονιάς.
9 / 10 Aλέξανδρος Τοπιντζής | Στο δρόμο της καταξίωσης Στην τετριμμένη συζήτηση περί έλλειψης ευέλπιδων μπαντών στο χώρο του προοδευτικού metal, η κυκλοφορία των Distorted Harmony είναι ικανή να αφαιρέσει τις αιχμές των επιχειρημάτων των δυσοίωνων σχολιαστών. Δύο χρόνια μετά το αξιολογότατο “Utopia”, οι εξ Ισραήλ ορμώμενοι μουσικοί επανακάμπτουν με ένα εξίσου καλό δίσκο με τίτλο “Chain Reaction”. Πρόκειται για μία αυτοχρηματοδοτούμενη κυκλοφορία, χωρίς την προώθηση κάποιας δισκογραφικής εταιρείας και προκαλεί το θαυμασμό για την αρτιότητά της. Προσωπικά μου θυμίζει τις αρχετυπικές ημέρες των 90s και το αλησμόνητο κύμα των άσημων prog σκαπανέων που δισκογραφούσαν με μοναδικό γνώμονα την απροσμέτρητη αγάπη για την τέχνη. Το βαρύτατο τίμημα ήταν πως οι περισσότεροι εξ αυτών μένουν στην αφάνεια μέχρι και σήμερα. Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει άρδην. Στην εποχή της γενικευμένης διάδοσης του διαδικτύου και της επακόλουθης άρσης των αποστάσεων η μουσική δεν εγκλωβίζεται στα στεγανά μιας τοπικής σκηνής, αλλά δύναται να «ταξιδεύσει» παντού. To “Chain Reaction” είναι ένα απαύγασμα μοντέρνου προοδευτικού metal, διότι υιοθετεί με ενάργεια ετερογενείς επιρροές, για να κομίσει μια αρκετά πρωτότυπη πρόταση. Όπως παρατηρείται και με αρκετούς συγχρόνους των Distorted Harmony, το διακύβευμα είναι η χρυσή τομή ανάμεσα στον παλιό και στον σύγχρονο ήχο. Ως εκ τούτου, ο ήχος τους ενίοτε παραπέμπει στους Dream Theater, αλλά και στους Muse και βέβαια στο όψιμο κύμα του Djent. Ο συνδυασμός είναι καθόλα πετυχημένος, επιτρέποντας στην μπάντα να ξεδιπλώσει τις συνθετικές αρετές της, αλλά πρωτίστως να αναδείξει την προσωπική της ταυτότητα. Η διαφορά με το ντεμπούτο έγκειται στο ότι επιλέγουν να απομακρυνθούν από τις μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις και να εκφραστούν με κομμάτια που τα χαρακτηρίζει η αμεσότητα, χωρίς αυτή να βαίνει σε βάρος της ποιότητας της μουσικής. Τραγούδια όπως τα “Children Of The Red”, “Νatural Selection” και “Μisguided” εντυπωσιάζουν με την ορμή τους η οποία συμβαδίζει με τα μελωδικά περάσματα. Τα “Nothing But The Rain”, “Hollow” και “Μethylene Blue” μεταδίδουν τη διάθεση για πειραματισμό που πηγάζει από τα διδάγματα του Devin Townsend και των Porcupine Tree. Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως ο δίσκος κυμαίνεται σε πλήρη συνάρτηση με το πνεύμα της εποχής του. Έχει την άνεση να μετακινείται ανάμεσα σε πληθώρα επιρροών χωρίς να αναλώνεται σε θλιβερούς μηρυκασμούς και το τελικό αποτέλεσμα αποπνέει φρεσκάδα. Το σύγχρονο προοδευτικό metal έχει ανάγκη από δίσκους όπως το “Chain Reaction”. Aν και πολλές φορές στο παρελθόν έχουμε γίνει μάρτυρες θλιβερών παρανοήσεων που εκπορεύονται από την πεπλανημένη αντίληψη του μοντέρνου, με δίσκους και συγκροτήματα που πολιτογραφούνται «μοντέρνα» υπό το βάρος μιας τρέχουσας μόδας να εξαφανίζονται όσο αστραπιαία εμφανίστηκαν. Για τους Distorted Harmony επιτρέψτε μου να πιστεύω πως δεν θα ακολουθήσουν τροχιά διάττοντα αστέρα. Αφουγκραζόμενοι τον παλμό της εποχής τους, είναι ικανοί να μας κοινωνήσουν τα όσα θαυμαστά μας επιφυλάσσει το μέλλον της μουσικής.
8.5 / 10 Χρήστος Μήνος |
Be the first to comment