Devin Townsend – Z²

Ένας ή δύο δίσκοι;

Πόσα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε 7 χρόνια; Από την μοναξιά της ηχογράφησης του “Ziltoid the Omniscient” το 2007 στην πολυκοσμία του 2014. Μουσικοί, τραγουδιστές, παλαιστές (Y2J! Y2J!), χορωδίες και ορχήστρες επιστρατεύτηκαν για να ολοκληρωθεί η συνέχεια της ιστορίας του εξωγήινου. Όχι μόνο για αυτή τη συνέχεια βέβαια, γιατί ο Καναδός αποφάσισε να κάνει διπλό CD με το πρώτο (που έχει τίτλο “Sky Blue”) να περιέχει κομμάτια “Devin Townsend Project” βλέπε “Addicted” ή “Epicloud” και το δεύτερο (με τίτλο “Dark Matters”)  να είναι η συνέχεια της ιστορίας του Ziltoid.

Εδώ υπάρχει και το ζήτημα γιατί αν προσπαθήσεις να ακούσεις το Z2 μονοκοπανιάς μάλλον θα κουραστείς. Πολλή μουσική, πολλές ιδέες, συμμαζεμένη βλακεία (στο “Dark Matters”) και μικρή συνοχή. Αν όμως το πάρεις απόφαση ότι πρόκειται για δύο δίσκους από τον ίδιο άνθρωπο που απλά έτυχε και βγήκαν την ίδια περίοδο τότε θα απολαύσεις δύο πολύ καλά άλμπουμ.

Αρχικά έχουμε το “Sky Blue” το οποίο είναι ο δίσκος που θα περίμενε κανείς να βγάλει ο Devin μετά το “Epicloud”. Πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, samples, αρκετές εναλλαγές στα φωνητικά με την Anneke Van Giersbergen αλλά και αρκετά ξεσπάσματα.  Στα σχεδόν 58(!!) λεπτά του δίσκου υπάρχουν αρκετές  κοιλιές που όμως καλύπτονται γρήγορα από κομμάτια και μελωδίες που σου μένουν στο μυαλό. “Rejoice”, “Warrior”, “Sky Blue” και “Before We Die” είναι στη κλασσική φόρμα των κομματιών που γράφει ο Townsend με ωραίες μελωδίες, groovy ρυθμούς (σε σημεία ο Ryan Van Poederooyen κάνει πραγματικά εξαιρετική δουλειά) και πομπώδη ρεφραίν.

Στη συνέχεια έχουμε το “Dark Matters”. Η συνέχεια της ιστορίας του Ziltoid είναι πολύ πιο θεατρική και όπως μας είχε υποσχεθεί ο Καναδός ακούγεται σαν ραδιοφωνική εκπομπή της δεκαετίας του 50.  Στο ρόλο του Captain Spectacular ο “Lionheart” Chris Jericho (Fozzy), η Dominique Lenore Persi (Stolen Babies)  στο ρόλο της War Princess και τον ραδιοφωνικό παραγωγό Bill Courage σαν narrator. Με nerd αισθητική και χωρίς ωριμότητα ο Townsend μας ενημερώνει για το τι απέγινε ο Ziltoid, μας γνωρίζει τους “poozers”  και μαθαίνουμε πως καταλήγει έρευνα για το τέλειο φλιτζάνι καφέ.

Συγκριτικά με το “Ziltoid the Omniscient”  στο “Dark Matters” φαίνεται η εξέλιξη που είχε ως καλλιτέχνης  μιας και υπάρχουν αρκετές διαφορές. Είναι λιγότερο heavy, και λιγότερο βασισμένο στα κομμάτια και περισσότερο στη γενικότερη ιστορία και την κωμωδία. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν  κομμάτια σαν το “Hyperdrive” ή το “By Your Command” που έχουν κάποιο staying power αλλά είναι καλύτερο σαν comedy rock opera.  Στη μια ώρα που διαρκεί το CD την ροή της μουσικής την διακόπτει ίσως σε μεγάλο βαθμό η εξιστόρηση αλλά αυτό βοηθάει στο να παρακολουθήσει ο ακροατής την ιστορία.

Ο τελικός βαθμός επηρεάζεται από το γεγονός ότι  μιλάμε για διπλό CD. Όσο και αν μεμονωμένα τα δύο cd είναι εξαιρετικά, η συνολική ακρόαση είναι κουραστική ή και αδύνατη.

8 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

Αθροιστικά αποκαλείται «μπλε μαρέν»

Το “Z²” αποτελεί τη δεύτερη (ή δεύτερη και τρίτη, ανάλογα με το πώς θα τη δει κανείς) κυκλοφορία του Devin Townsend μέσα στο 2014 μετά από το καταπληκτικό -και έντονα συναισθηματικό- Casualties of Cool. Αποτελείται από δύο CD, δύο διαφορετικούς δίσκους με διαφορετικό μουσικό ύφος για τον καθένα. Και κάπως έτσι εξηγείται η παρένθεση παραπάνω. Εφόσον λοιπόν έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικά δισκάκια στην ίδια συσκευασία, φρονώ πως είναι συνετό και δίκαιο να αξιολογηθεί το καθένα ξεχωριστά.

Το πρώτο CD του “Z²” είναι το “Sky Blue”, το οποίο και παρουσιάζεται ως δουλειά των Devin Townsend Project. Πρόκειται για τη φυσική συνέχεια των “Addicted” και “Epicloud”, όχι μόνο λόγω του power pop metal (τι έκανε λέει;) ύφους που χαρακτηρίζει και τα τρία αυτά δισκάκια, αλλά και της συμμετοχής της αγαπημένης Anneke Van Giersbergen. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία συλλογή κομματιών που στέκονται αξιοπρεπέστατα ως μεμονωμένες συνθέσεις, χωρίς εκ πρώτης όψεως να ανήκουν σε κάποιο γενικότερο concept. Σίγουρα ψυχαγωγικό, με ουκ ολίγη πρωτοτυπία και με την ποιότητα που συνοδεύει το όνομα Devin Townsend στο σύνολο της μέχρι τώρα καριέρας του, το “Sky Blue” μπορεί να μη διαθέτει την περιπλοκότητα που απολαμβάνει μεγάλη μερίδα των οπαδών του Καναδού, αλλά σίγουρα διαθέτει το χαρακτηριστικό “wall of sound”, αλλά σε κατιτίς πιο «εύπεπτη» μορφή.

Από τα κομμάτια που απαρτίζουν το εν λόγω CD, αρκετά είναι σίγουρο πως θα καταλήξουν στη setlist των live εμφανίσεων του Dev, όπου και θα παραμείνουν για πολύ καιρό. Πιο συγκεκριμένα, το “Fallout” σφύζει από ενέργεια και είναι εξαιρετικά «πιασάρικο», το “Midnight Sun” έχει riff που παραπέμπουν στα “Terria” και “Synchestra”, το “Universal Flame” είναι σχεδόν χορευτικό, το “Sky Blue” είναι ατμοσφαιρικό και… απλώς υπέροχο, το “Silent Militia” είναι pop και επιθετικό ταυτόχρονα και το “Before We Die“ είναι έξοχα μελωδικό και αποτελεί την πρώτη εμφάνιση της Universal Choir, δηλαδή της χορωδίας των κάποιων λίγων χιλιάδων ατόμων που έστησε μέσω του διαδικτύου ο Devy.

Στο δεύτερο δισκάκι του “Z²” έχουμε το πολυαναμενόμενο σίκουελ στον πιο cult δίσκο στην ιστορία του prog metal. Το “Ziltoid: Dark Matters” είναι ένα μιούζικαλ (ω, ναι) που αφηγείται μια ιστορία που περιλαμβάνει έναν ομολογουμένως ταλαντούχο αφηγητή, έναν εξωγήινο με βλέψεις αποικισμού της Γης, μια φυλή εξωγήινων που μοιάζουν με… ανθρώπινα οπίσθια με στόματα και μάτια (και ως τέτοια είναι… εμμμμ… αεριωθούμενα, όπως προδίδουν κάποια ηχητικά εφέ), έναν κόπανο του ανθρώπινου είδους, μια πολεμοχαρή εξωγήινη πριγκίπισσα, ένα μικροσκοπικό χνουδωτό πράγμα με όμορφα πατουσάκια και την ικανότητα να καταστρέφει πλανήτες και… καφέ. Εντάξει, η ιστορία του δίσκου βρωμάει «τυρίλα» και «καταπιεσμένη εφηβεία» από μακριά. Η μουσική όμως είναι απολαυστικά περίπλοκη, πολυεπίπεδη, περίτεχνη, πομπώδης.

Ξεκινώντας με το ομώνυμο κομμάτι (εκτενέστερη εκδοχή του σήματος έναρξης του “Ziltoid Radio”) και με συμμετοχή της Universal Choir, αν υπάρχει μία αίσθηση που περνά αβίαστα στον ακροατή, αυτή είναι του χαβαλέ. Πράγματι (=indeeeeed), είναι αδύνατο να μη διασκεδάσει ο ακροατής με τη μουσική κάλυψη της απόδρασης του Poozer στο Ziltoidian Empire ή με το χαζά εμβατηριακό “March Of The Poozers”, ενώ το “Deathray” περνά απολαυστικά την αίσθηση της «καμένης» ταινίας επιστημονικής φαντασίας από τη δεκαετία του ’50 (Cheepnis κανείς;).

Παρότι ο ίδιος ο Dev δηλώνει πως οι ημέρες των Strapping Young Lad ανήκουν στο παρελθόν, είναι δύσκολο να αγνοήσει κανείς πόσο SYL ακούγεται το “Ziltoid Goes Home” με τα επιθετικά κουπλέ που θα μπορούσαν να είναι βγαλμένα από το “New Black”. Εναλλακτικά, μπορείτε να ψάξετε για τη φράση που είναι παρμένη από το “New Black”. Αγαλλιάστε, οπαδοί των SYL.

Αξίζει να αναφερθεί πώς πέρα από το “Ziltoid: Dark Matters” και το “Ziltoid the Omniscient”, ο καθ’ όλα συμπαθής βλαμμένος εξωγήινος έχει επίσης εμφανιστεί στη δική του ραδιοφωνική εκπομπή (Ziltoid Radio), έχει τρία επεισόδια της τηλεοπτικής του εκπομπής (ZTV) στο YouTube και έχει εμφανιστεί επίσης τόσο στο Mighty Masturbator από το Deconstruction του Devin Townsend όσο και στο βίντεο για το “Juular” από τον ίδιο δίσκο. Όλο αυτό αναπόφευκτα φέρνει στο μυαλό το “conceptual continuity” του Frank Zappa, κάτι που μάλλον επιβεβαιώνεται από τα ορχηστρικά (ή έστω ψευδο-ορχηστρικά) σημεία του δίσκου, τα οποία και θυμίζουν έντονα το “Billy The Mountain” του θείου Frank και τον χαρακτήρα του Captain Spectacular, ο οποίος θυμίζει έντονα τον Studebacher Hoch από το ίδιο κομμάτι του μυστακιοφόρου θεού.

Σουρεαλισμός, χιούμορ, περιπλοκότητα, στόμφος, έμπνευση… Το μεγαλόπνοο σχέδιο του Devin Townsend σίγουρα ευόδωσε και ο πήχης έχει ανέβει λίγο ψηλότερα ακόμα.

9 / 10

Νίκος Βέβες