Contes de Jerobie – Koha

La musique du paradis

Η διαδικασία της σύνθεσης προοδευτικής μουσικής έχει παραλληλιστεί αρκετές φορές με την εξερεύνηση αχαρτογράφητων περιοχών. Και είναι εύκολο να κατανοήσουμε πως αν αυτή η ιδιαίτερη προσέγγιση ήταν μια βατή πορεία, τότε τα έργα που σήμερα θαυμάζουμε, δεν θα ήταν τόσο συναρπαστικά. Το ντεμπούτο των Γάλλων Contes De Jerobie, υπό τον τίτλο “Koha”, είναι μια από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που ο δημιουργός, χωρίς πυξίδα επιχείρησε να προσεγγίσει τον Νέο Κόσμο και αντ’ αυτού κατάφερε να φτάσει στο φεγγάρι. Εδώ έχουμε ένα πολυσυλλεκτικό album εκλεκτικού prog, με πλείστες αναφορές σε διάφορες πτυχές της μουσικής, χωρίς taboo και κυρίως με γνώμονα το «ταξίδι» να παραμείνει σε όλη τη διάρκειά του «αναψυχής». Το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο δίσκος είναι τόσο ανοιχτό, που ο καθένας θα μπορούσε να αναζητήσει την αγαπημένη του αλληλουχία τραγουδιών, χωρίς ταυτόχρονα να του φαίνεται άνισο το υπόλοιπο άλμπουμ.

Εάν υπάρχει ένα συστατικό που μπορεί ένας τυπικός rock ακροατής να αποσπάσει άμεσα από το περίτεχνο αμάλγαμα, είναι οι κιθάρες του Jeremy Weisman (ο βασικός συνθέτης). Παίζοντας με κάθε γνωστό τρόπο (από metal και jazz μέχρι folk και blues περάσματα) καταφέρνει εξαιρετικά επιτυχημένα να μην ακούγεται επιφανειακός. Και ενώ στο πρώτο μισό του “Koha” εμφανίζει την πιο elegant πτυχή του ήχου του (αφήνοντας χώρο στα πνευστά και τα πλήκτρα), στα τελευταία έξι κομμάτια που ο ρυθμός απαιτεί καλοσχηματισμένα riffs και σολίδια (“Patibitap”), ο Γάλλος μας θυμίζει τις καλύτερες μέρες του progressive metal (όχι δεν θα ακούσετε τίποτα τραβηγμένο από τα μαλλιά) και το άλμπουμ απογειώνεται, κυρίως διότι μέχρι εκείνη την στιγμή δεν μπορούσες να περιμένεις τέτοια (ηχητική) εξέλιξη.

Αρνητικά; Όχι, εδώ δεν θα βρεις τέτοια. Και αν υπάρχουν κάποιες ήσσονος σημασίας λεπτομέρειες (π.χ. τα πλήκτρα στο “Le Cratere” θα μπορούσαν να αναδεικνύουν καλύτερα το βασικό blues solo), αυτές δεν μπορούν να καταμετρηθούν ως ικανές να μπουν στην ζυγαριά. Η συνολική αίσθηση που σου αφήνει το άλμπουμ είναι η έντονη επιθυμία να επανέλθεις. Παρότι πρόκειται για έναν πολυσχιδή instrumental δίσκο, η ροή του είναι τέτοια που δεν αφήνει περιθώρια να διαφύγεις από την απόλαυση μιας υπέροχης διαδρομής μέσα από τους ήχους που αναπαράγουν οι συνολικά 17 (!!!) μουσικοί, γεννώντας αλλεπάλληλες, παραδεισένιες εικόνες που φαντάζομαι ότι θα ήταν ακόμα πιο έντονες εάν καταλάβαινα έστω και ελάχιστα από το γαλλόφωνο narration του εκφραστικού κ. Luc Ducroc.

9 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

Η νέα αυτοκρατορία του Jerobulus

Οι νεοφώτιστοι και αρκετά νεαροί Contes de Jerobie κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο το 2015 θέτoντας εν αρχή μία αρκετά ανεπτυγμένη θεματολογία που ανήκει σε αυτό που θα ονομάζαμε φαντασιακή λογοτεχνία. Αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι για τους ίδιους καθώς όλος ο δίσκος διαπνέεται στοχευμένα από μία λογοτεχνική -σχεδόν ποιητική- διάθεση με έντονη την αφηγηματικότητα στην γαλλική γλώσσα.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Οι Γάλλοι Contes de Jerobie δίνουν στην κυκλοφορία τον πρώτο τους δίσκο εν ονόματι “Koha”, τίτλος που αναφέρεται στην ηρωίδα της ιστορίας τους. Έχοντας επιστρατεύσει 17 μουσικούς στο στούντιο και προσφέροντας ένα αρκετά ευρύ φάσμα από μουσικά όργανα στον ακροατή, βάζουν ως στόχο -ηθελημένα ή μη- μία μουσική ποικιλομορφία που θα ξεφεύγει από την συμβατικότητα και μέσω της δηλωμένης, φαντασιακού περιεχομένου, θεματολογίας τους να δίνει στον ακροατή μία έντονα χρωματισμένη ατμόσφαιρα πρωτοτυπίας και ειλικρινέστατης πνευματικότητας.

Ήδη από την αρχή της ροής του δίσκου γίνεται αντιληπτό το ηχόχρωμα των Contes de Jerobie. Σε αυτό χαρακτηριστικό ρόλο θα παίξουν οι κιθάρες (ηλεκτρική, ακουστική και κλασσική), διάφορα πνευστά όργανα όπως φλάουτο και τρομπέτα, καθώς και το πιάνο. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει για μένα στην παρουσία του φαγκότου, δηλώνοντας αν μη τι άλλο τόλμη και πλουραλισμό στο ντεμπούτο των Γάλλων. Η δομή του δίσκου ανταποκρίνεται στο concept που θίχτηκε παραπάνω, και έτσι μικρά κομμάτια με εκφραστική αφήγηση και λιτή μουσική ως background αποτελούν ενδιάμεσους σταθμούς των instrumental συνθέσεων του συγκροτήματος.

Αν καταφέρνουν κάτι οι Contes de Jerobie είναι ένας επαναπροσδιορισμός του progressive που πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησαν οι 70s μουσικοί του: χρησιμοποιώντας το ροκ ως σανίδα δεν διστάζουν να ανέβουν στο κύμα, να πειραματιστούν και κυρίως να δείξουν πως αυτό που απαιτείται είναι  ένα ευρύ και στέρεο υπόβαθρο παρά άπειρες ώρες ακροάσεων και προσπάθεια για μίμηση του παρελθόντος… Κατά αυτόν τον τρόπο, πάντα σε συγκεκριμένο πλαίσιο, δεν θα διστάσουν να αποδώσουν φόρο τιμής για λίγα δευτερόλεπτα στον Γάλλο Django Reinhardt, να φλερτάρουν με jazzy στοιχεία και κυρίως να προσθέσουν alto αλλά και γυναικεία φωνητικά. Τα τελευταία ειδικά κλέβουν αναμφίβολα την παράσταση σε τουλάχιστον 3 συνθέσεις, μία εκ των οποίων συνδυασμένη με ανατολίτικες φόρμες.

Αν ωστόσο βρίσκει κάπου τα όρια της αυτή η ποικιλομορφία είναι στις λίγο πιο… metal συνθέσεις του δίσκου, όπου κατά την άποψη μου είναι κάτι παραπάνω από περιττές. Αυτό δεν τις κάνει κακοπαιγμένες, το αντίθετο ακριβώς, αλλά χαλάνε λίγο την ατμόσφαιρα που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι σε όλη την διάρκεια του πρώτου μέρους. Η ηλεκτρική κιθάρα βέβαια δένει απίστευτα καλά στο «επικής» έμπνευσης “Dance de la Sabres” για παράδειγμα, αλλά το προσωπικό μου θαυμασμό κερδίζουν κομμάτια όπως το “Dans la Foret”, “L’ Energie”, “le Sabre et le Corps”, “Vers la Cratere” και το προτελευταίο “L’ Equillbre Kratonique”.

Σταθμίζοντας το φαινομενικά νεαρό της ηλικίας ορισμένων από το συγκρότημα, την ποιότητα του δίσκου καθώς και το ότι αυτός είναι ντεμπούτο, το μέλλον δείχνει λαμπρό. Προσωπικά περιμένω -μιας και έχουν όλες τις προδιαγραφές- να δώσουν μεγαλύτερο όγκο στις συνθέσεις τους, τόσο σε πλάτος όσο και σε βάθος. Σίγουρα μία από τις εκπλήξεις της χρονιάς για τους φίλους της καλής μουσικής.

8.5 / 10

Δημήτρης Καστρίτης