Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
[Ulterium Records, 2014]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
12 / 12 / 2014
Οι Black Fate είναι μία από τις πιο ιστορικές ελληνικές εν ενεργεία metal μπάντες. Σχηματίστηκαν το μακρινό πια 1990 στη Λάρισα από τον Nίκο και τον Ηλία Τσιντζιλώνη, τον Ηρακλή Φαναράκη και τον Στέλιο Παπακώστα και αρχικά κυκλοφόρησαν τα δύο demo τους, “Black Fate” και “A Piece Οf Dream”, τα οποία έχουν μέχρι σήμερα πολλούς οπαδούς. Το ντεμπούτο τους με τίτλο “Uncover” κυκλοφόρησε το 2000 και τρία χρόνια μετά τα demo τους επανακυκλοφόρησαν στο album “A Piece Of Dream”.
Μετά από χρόνια σιγής, το 2007 ο ντράμερ Νίκος Τσιντζιλώνης βρήκε τον τραγουδιστή Βασίλη Γεωργίου και αποφάσισαν την επαναδραστηριοποίηση της μπάντας. Το 2009 κυκλοφόρησε το τρίτο album τους, το “Deliverance Of Soul”, αλλά παρά το πολύ καλό αποτέλεσμα, μερικά μέλη δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τις υποχρεώσεις. Ωστόσο, η «κατάρα» των αναγκαστικών αλλαγών στη σύνθεση βρήκε κερδισμένους τους Black Fate, καθώς στο σχήμα προσχώρησαν δύο εξαιρετικοί μουσικοί: ο κιθαρίστας Gus Drax (πρώην Biomechanical, νυν μέλος των Sunburst με τον Β. Γεωργίου και εκεί) και ο μπασίστας Βασίλης Λιάκος (μέλος των εξαιρετικών Innosense στους οποίους επίσης τραγουδά ο Β. Γεωργίου).
Ο ήχος της μπάντας άλλαξε αρκετά σε σχέση με το ξεκίνημα του συγκροτήματος, έχοντας ως βασικά χαρακτηριστικά τα βαριά ρυθμικά σημεία και τα εντυπωσιακά lead του Drax και φυσικά την καταπληκτική φωνή του Γεωργίου. Το “Between Visions & Lies” που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από την Σουηδική Ulterium Records βρίσκει το γκρουπ στην πιο φιλόδοξη στιγμή του και το ενδιαφέρον για το αποτέλεσμα είναι μεγάλο.
Όταν οι Kamelot αποτελούν πηγή έμπνευσης και οδηγό Οι Λαρισαίοι Black Fate επιστρέφουν το 2014 στα μεταλλικά δρώμενα με τον τέταρτο τους δίσκο “Between Visions & Lies” στα power/prog μονοπάτια (με σαφή έμφαση στο πρώτο σκέλος), ιδίωμα στο οποίο πολλοί δοκιμάζονται, αλλά ελάχιστοι θριαμβεύουν. Άραγε η παρούσα δισκογραφική τους δουλειά χρήζει ειδικής μνείας ή χάνεται στη λήθη του σωρού; Ο δίσκος περιλαμβάνει 11 κομμάτια στα οποία δεσπόζουν οι πιασάρικες μελωδίες, τα βαριά ανά σημεία riffs και ένα αξιοπρεπέστατο rhythm section για τα δεδομένα του χώρου. Αυτό που ξεχωρίζει τους Black Fate είναι βέβαια η εκπληκτική σε ποιότητα μα και εντυπωσιακά όμοια με αυτή του Roy Khan φωνή του Βασίλη Γεωργίου. Ο δίσκος ξεκινάει με το πομπώδες “Rhyme Of A False Orchestra”, στο οποίο η χορωδιακή εισαγωγή του και οι όμορφες μελωδίες το καθιστούν ένα από τα πιο πιασάρικα τραγούδια του δίσκου. Με κεκτημένη ταχύτητα τα επόμενα 2 κομμάτια “Lines In The Sand” και “The Game Of Illusion” ακολουθούν το ίδιο μοτίβο με πολύ δεμένο παίξιμο, ως αποτέλεσμα της εμπειρίας των μελών. Ειδικά στο “The Game Of Illusion” που είναι και το αγαπημένο μου στο δίσκο, τα βαριά riff, το στακάτο drumming και το ρεφραίν κολλάνε έυκολα στο μυαλό. Ο δίσκος βρίθει όμορφων συνθέσεων όμως όσο περισσότερο τον ακούς μάλλον είναι προβλέψιμο το τι θα ακολουθήσει. Mid με up tempo συνθέσεις, ένα πλαισιωτικό rhythm section, κιθάρες που θα παίξουν τη μελωδία και το solo στο σημείο που το εκάστοτε τραγούδι «φωνάζει» για τέτοιου τύπου αναπνοή, μια φωνή που δίνει τα πάντα αποτελώντας τον οδηγό στις συνθέσεις, καθώς και ευμνημόνευτα ρεφραίν. Οι δε ομοιότητες με Kamelot και Conception είναι παραπάνω από εμφανείς, όχι μόνο στη φωνή, όπου είναι θεμιτό, αλλά και στη δομή των τραγουδιών, στη μελωδία τους και την αίσθηση που σου αφήνουν, κάτι που ίσως θα ήταν προτιμότερο να αποφεύγεται από μια ποιοτική μπάντα με χρόνια εμπειρίας στην πλάτη. Για να μην παρεξηγηθώ, οι Black Fate δημιουργούν ωραία μουσική, αρκετά εμπορική χωρίς να στηλιτεύουμε το γεγονός αυτό και σε σημεία συνθέτουν προοδευτικές τεχνικές φόρμες κάτι που θα χαροποιήσει τον prog metal ακροατή. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της παραπάνω πρότασης είναι το μοτίβο στα ντραμς και η αλλαγή ρυθμού στο “State Of Conformity”, καθώς και τα μπασιστικά θέματα στο “Perfect Crime”. Παρόλα αυτά εκτιμώ πως το κοινό στο οποίο απευθύνονται είναι κυρίως αυτό του power metal. Εν πάσει περιπτώσει, οι Black Fate γνωρίζουν πώς να παράγουν ωραία τραγούδια με άκρως πετυχημένα κουπλέ, γρήγορους και πορωτικούς ρυθμούς και στην τελική αυτό θέλει κανείς από τη μουσική που ακούει: να διασκεδάζει και να περνάει ευχάριστα το χρόνο του. Από την άλλη, δε λείπουν τα κλισέ, οι ομοιότητες με τις επιρροές τους και όποιος ψάχνεται για κάτι διαφορετικό, ποικιλόμορφο δε θα βρει στους Black Fate αυτό που αναζητά. Παραμένουν όμως μια αξιόλογη μπάντα στα ελληνικά δρώμενα και αν εξελίξουν το στιλ τους είναι βέβαιο πως θα ακούσουμε ακόμα πιο αξιοσημείωτα πράγματα.
7 / 10 Μελέτης Δουλγκέρογλου | Επανεκκίνηση με γνώριμους όρους Σε αυτές τις δύσκολες φορές που καλείται ο μουσικοκριτικός να εκφράσει την γνώμη του για ένα νέο γκρουπ που προσομοιάζει έντονα κάποιο παλιότερο, μεγαλύτερης εμβέλειας και επιδραστικότητας, δημιουργείται αυτόματα ένα δίπολο σκέψης. Από την μια υπάρχει η κρίση επί της ποιότητας του υλικού που ακροάζεται και από την άλλη υφίσταται μια αβάσταχτη ψυχολογική πίεση από την ύπαρξη μιας άλλης καλλιτεχνικής υπόστασης που εφόσον προϋπάρχει, ορίζει και την έννοια «αυθεντικό». Κάπου χαμένος σε αυτές τις σκέψεις (που θα μπορούσα να τις κάνω copy / paste σε αρκετές κριτικές τα τελευταία πολλά χρόνια), καταφθάνουν οι Black Fate οι οποίοι θυμίζουν έντονα Kamelot εποχής “Karma” ή καλύτερα την πιο δυναμική πλευρά των Conception. Ας μην τοποθετήσουμε αυτή την παρατήρηση στον πυρήνα της ακρόασης και ας επικεντρωθούμε στο υλικό σαν να προήλθε από παρθενογένεση. Ομολογουμένως, τον σημαντικότερο ρόλο στον ήχο των Black Fate κατέχει η καθηλωτική φωνή του Βασίλη Γεωργίου. Τεράστιο εύρος, τεχνικά άρτια και με πανέξυπνες τοποθετήσεις μέσα στα κομμάτια, το ατού του γκρουπ προσφέρει στον ακροατή μια προσβάσιμη λαβή για να πιάσει γερά την έτσι και αλλιώς άμεση μουσική τους. Η παρατήρηση, του ότι αυτή η εκπληκτική φωνή προσομοιάζει αυτή του Roy Khan, μόνο ως κομπλιμέντο για τον Έλληνα καλλιτέχνη μπορεί να εκλειφθεί. Κάθε σύνθεση που θα βρείτε στο “Between Vision & Lies” διαθέτει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, ένα βασικό pattern γύρω από το οποίο κινείται καθόλη τη διάρκειά της, προσθέτοντας μόνο καίριες λεπτομέρειες, ώστε να διατηρηθεί το ενδιαφέρον αμείωτο. Η πρακτική αυτή έχει ως συνέπεια οι συνθέσεις να ακούγονται μεν εξαιρετικά συμπαγείς και πιασάρικες, αλλά μοιραία να μην μπορούν να εκπλήξουν. Το ύφος παλαντζάρει επικίνδυνα προς το power metal σε αρκετά σημεία, αλλά ευτυχώς οι Λαρισαίοι κατέχουν την τέχνη της διαφοροποίησης και με έξυπνα περάσματα, διαμορφώνουν ένα ελαφρώς πιο δύσκολο άκουσμα (χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Perfect Crime” μετά τα τρεισήμισι λεπτά). Στο “Call Of The Wild” με έπεισε η πρόσμιξη του power/progressive metal με τον AOR παροξυσμό του refrain, ενώ στο “State Of Conformity” οι Black Fate αποδεικνύουν ότι μπορούν να ξεφύγουν (εάν πραγματικά το επιθυμούν) από τις εύκολες συγκρίσεις με άλλα γκρουπ. Αρκούν μόνο λίγα δευτερόλεπτα έμπνευσης για να δέσεις μια πρωτότυπη φωνητική μελωδία με ένα εξίσου πρωτότυπο prog riff και εγένετο 1:29 – 1:43. Αντίστοιχα, στα “The Game Of Illusion” και “Lines In The Sand”, όπου και θα παρατηρήσατε εύκολα τους εξόφθαλμους δανεισμούς, το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν απογοητεύει αλλά χαρακτηρίζεται ως άρτιο το λιγότερο. Εάν δεν δώσεις μεγάλη σημασία στους αυτόματους συνειρμούς, οι λεπτοδουλειά που έχει προστεθεί σε πλήκτρα και κιθαριστικά solos οδηγεί την ακρόαση στην επιθυμητή κατεύθυνση (λέγε με ψυχαγωγία). Το συμπέρασμα για το “Between Vision & Lies” δεν θα μπορούσε να μην έχει θετικό πρόσημο. Χωρίς τις αβάντες για την προσπάθεια και την καταγωγή, οι Black Fate κατάφεραν ένα δύσκολο εγχείρημα. Τοποθέτησαν την μουσική τους ΠΑΡΑ πολύ κοντά σε ένα αναγνωρισμένο γκρουπ σαν τους Kamelot και κυκλοφόρησαν ένα album που πολύς κόσμος θα ήθελε να είχαν βγάλει οι τελευταίοι μετά το “Karma” (δηλαδή λιγότερο λυρικό/μελωδικό power metal και περισσότερο παραδοσιακό 90s progressive metal). Είμαι σίγουρος ότι αξίζουν την ευκαιρία τους να πρωταγωνιστήσουν στην ανερχόμενη ελληνική metal σκηνή.
7 / 10 Αλέξανδρος Τοπιντζής |
Be the first to comment