Atomic Ape – Swarm

Atomic (R)ape!!!

Μεταλλαγμένοι πυρηνικοί πίθηκοι επιτίθενται σε σμήνος…

Δίσκος ντεμπούτο των αμερικάνων Atomic Ape. Βασικός συντελεστής ο κιθαρίστας Jason Schimmel (πρώην The Orange Tulip Conspiracy), ο οποίος μαζί με 25 (!) ακόμα μουσικούς (καλεσμένους και βασικούς) ανακατεύουν βιολιά, τρομπόνια, κλαρινέτα, σαξόφωνα, φλάουτα, βιόλες, τρομπέτες μέχρι και μπουζούκι, για να δώσουν έναν από τους πιο τρελαμένους δίσκους της χρονιάς, αποτέλεσμα τεσσάρων ετών δουλειάς και πειραματισμών. Εξαιρετικό prog fusion που επιτρέπει σε Αμερικανούς να αποδώσουν βαλκανικά και ανατολίτικα ηχοχρώματα με μια αναπάντεχη φρεσκάδα.

Ο δίσκος αρχίζει με το “Red Tide”, μια πραγματική παλίρροια όπου τα πλήκτρα και το σαξόφωνο μπλέκουν το beat με την ανατολή και το γρήγορο τσιφτετέλι. Αυτή κι αν είναι καλή αρχή. Στη συνέχεια το “The Blind Snake Charmer” ρίχνει τους ρυθμούς σε υπνωτιστική κατάσταση με μια εισαγωγή που μοιάζει με το κούνημα πάνω σε καμήλα που δε βιάζεται, για να εξελιχθεί σε swing φόρμες όπου η μπάντα τζαζίζει ωραιότατα. Και ακολουθεί το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου. Το “Heraklion” όπου πραγματικά αναρωτιέσαι πώς γίνεται Aμερικανοί να γνωρίζουν τόσο άρτια τα κρητικά και γενικά τα ελληνικά μουσικά ιδιώματα. Σ’ αυτό βέβαια βοηθάει η ανεπαίσθητη χρήση του μπουζουκιού καθώς και το απίστευτο παίξιμο του βιολιού που δε διαφέρει σε τίποτα από λύρα! Επόμενο είναι το “Penumbra”, όπου το ακορντεόν αναβλύζει Βαλκάνια και συμπλέκεται με κιθάρες και τρομπέτες. Συνέχεια με το “Cabin Of The Cursed” σε ένα αργόσυρτο και χαλαρωτικό διάλειμμα για περισυλλογή μαζί με το “Lost Hills”, για να έρθει το “Passenger” να ξαναθυμήσει με ποιους έχουμε να κάνουμε παιχτικά χωρίς να ανεβάζει όμως πολύ τα γκάζια. Και ξαφνικά σκάει το “Nerve Agents”, όπου αντιλαμβάνεσαι ξανά γιατί μιλάμε για δισκάρα και τρέλα στο φουλ. Οι τυπάδες κάνουν πλάκα παίζοντας ποντιακά με ψυχεδέλεια, λάτιν εξάρσεις και ταξίμια με άρρωστες κιθάρες. Ακολουθεί το “Refraction” σε πιο καθαρά τζαζ, αλλά γκρουβάτα μονοπάτια, για να τελειώσει φυσιολογικά ο δίσκος με το “Telesto” όπου το σαξόφωνο με το βιολί σβήνουν τα πάθη πανέμορφα και ονειρικά… Σιγά μην τελείωνε έτσι. Το τελευταίο κομμάτι, το “Rhythm Futur”, ορίζει σε επτά και κάτι λεπτά τις προσδοκίες μας για το μέλλον από αυτούς τους απίστευτους και θεότρελους μουσικούς.

Το “Swarm” είναι μια αναπάντεχη κυκλοφορία που εκπλήσσει ευχάριστα, συνίσταται από μουσικούς αιφνιδιασμούς και συνιστάται ανεπιφύλακτα για να σας φτιάχνει τη μέρα. Το γεγονός ότι ακούγεται πάντα σα να είναι η πρώτη φορά δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για κάτι λιγότερο από δεκαράκι και προς συζήτηση τίθεται μόνο ο τόνος ή όχι.

10′ / 10

Δημοκράτης Χαμαλίδης

Όταν ο Zappa συνάντησε τον Καντάφι…

…κι όταν ο Καντάφι συνάντησε τον Καβάφη. Μία φανταστική υπόθεση και ταυτόχρονα μία απόπειρα προσέγγισης της μουσικής φιλοσοφίας και των προθέσεων  των Atomic Ape να συνδυάσουν με γοητευτικό τρόπο ετερόκλητα μουσικά ηχοτοπία κάτω από το πρίσμα της αισθητικής του Rock In Opposition.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι Atomic Ape προέρχονται από την Αμερική και το “Swarm” είναι το πρώτο τους άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 2014. Σε τεχνικό επίπεδο, είναι ικανοί να σαρώσουν τα πάντα, κάτι που γίνεται σαφές από τα πρώτα δευτερόλεπτα ακρόασης του δίσκου. Αξιοσημείωτη δε είναι η εμβάθυνσή τους στα (πολλά) μουσικά είδη τα οποία «μπερδεύουν» στις συνθέσεις τους δημιουργώντας πανέμορφα μουσικά θέματα.

Αν θα τολμούσαμε να παρομοιάσουμε το δίσκο με κάτι, αυτό θα ήταν μια surreal περιπλάνηση του Οδυσσέα στη Μεσόγειο. Στο ξεκίνημά της συναντά περιστρεφόμενους δερβίσηδες να δαμάζουν τα κύματα των ακτών της Λιβύης υπό τους surf κιθαριστικούς ήχους, ξεκάθαρος φόρος τιμής στον Dick Dale (“Red Tide”) και γητευτές φιδιών να χορεύουν διαβολεμένο σμυρνέικο jazz-swing (“The Blind Snake Charmer”). Φτάνει στο Ηράκλειο τση Κρήτης που περιγράφεται μουσικά σαν μια μεσογειακή αλαβάστρινη πολιτεία (“Heraklion”) και σε τίποτε δε θυμίζει την ημιαυθαίρετη ΠΑΣΟΚική τσιμεντούπολη της πραγματικότητας. Στη συνέχεια, ο Οδυσσέας συναντά τον Borat από το Kazakhstan (ο Πολύφημος της ιστορίας μας), ο οποίος βρίσκεται να είναι μέλος μιας garage μπάντας από την Καζαμπλάνκα (“Penumbra”). Η περιπέτεια παίρνει μια όχι και τόσο  ευχάριστη τροπή στο πέμπτο κομμάτι του δίσκου (”Cabin Of The Cursed”), όπου η μπάντα διασχίζει σκοτεινά, εφιαλτικά avant-prog μονοπάτια, μεταξύ “Σκύλλας και Χάρυβδης”. Το κομμάτι “Lost Hills” που ακολουθεί είναι μια πραγματική σανίδα σωτηρίας, έρχεται σαν απαλό χάδι να καθησυχάσει το βασανισμένο ήρωα (και τον ακροατή) από τον εφιάλτη που προηγήθηκε, με τη συμφωνική και καθαρά soundtrack-ική του άποψη. Στο “Passenger” το καταιγιστικό, θριαμβευτικό RIO του θέματος της εισαγωγής συνδυάζεται άψογα με τον ψίθυρο της μελωδίας των γυναικείων φωνητικών και με αυτόν τον τρόπο έρχεται αναπόφευκτα στο νου η γλυκιά και ταυτόχρονα ολέθρια μελωδία των Σειρήνων της μυθολογίας. Η περιπέτεια συνεχίζεται στο oriental fusion κομμάτι “Red Agents”, με την κιθάρα να σολάρει σαν ξεχαρβαλωμένο ηλεκτρικό μπουζούκι και αποκτά μια απρόσμενη, σαλονάτη jazz χλιδή στο “Refraction”, ενώ στα ήσυχα νερά του “Telesto” σκεφτόμαστε πως ο ήρωάς μας θα φτάσει επιτέλους στην Ιθάκη του… Εκεί όμως, αντί για την αγκαλιά της αγαπημένης του Πηνελόπης, τον περιμένει ένα τσίρκο, ένα ξέφρενο πανηγύρι με βεδουίνους, παλιάτσους, μαϊμούνια και αρκουδέηδες (“Rhythm Futur”). Σίγουρα πάντως δεν τον χάλασε καθόλου!

Το καταπληκτικό “Swarm” των Atomic Ape είναι μία από τις πιο ξεχωριστές κυκλοφορίες της χρονιάς που διανύουμε. Ένα πανέμορφο μουσικό μωσαϊκό, ένα καλοφτιαγμένο, μερακλίδικο και ευχάριστα δύσπεπτο σάντουιτς, για εσάς και για τους γύρω σας. Συστήνεται χωρίς ντροπή σε ακροατές που αναζητούν μουσικές περιπέτειες με απρόσμενη τροπή.

9 / 10

Ηλίας Γουμάγιας