Anekdoten – Until All The Ghosts Are Gone

Με προσοχή στη λεπτομέρεια οι Σουηδοί

Δυστυχώς για τις μεγάλες Σουηδικές progressive rock μπάντες των ημερών μας, η τοπική σκηνή από τα 00’s και δώθε συνδέθηκε με τον πακτωλό των μέτριων (και αρκετών αξιόλογων, βέβαια) metal συγκροτημάτων που κατέκλυσαν την αγορά. Ήταν φυσικό, το πλαστικό «μεταλλικό» να εντυπωσιάσει πιο εύκολα τις μάζες και υπέροχα groups σαν τους Anekdoten να παραμείνουν δυσπρόσιτα, χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Το heavy prog τους ρέει με προορισμό την ευχάριστη διάθεση του ακροατή και όχι τον προβληματισμό του. Μετά από σημαντικό διάστημα απουσίας, το οποίο ποντάρω ότι θα ήταν σημαντικά μικρότερο εάν οι Anekdoten είχαν προλάβει το τραίνο της επιτυχίας των Motorpsycho, επιστρέφουν πιο δυναμικά από ποτέ, με μια κυκλοφορία που θα τους επιτρέψει να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος.

Καταρχάς να εντοπίσουμε ότι το “Until All the Ghosts Are Gone” σε καμιά περίπτωση δεν διαβρώνει την ήδη καταγεγραμμένη, καλλιτεχνική πορεία των Σουηδών. Πιο πολύ υπερτονίζει τα σημεία που τους κάνουν να ξεχωρίζουν από τον μέσο όρο των σύγχρονων, ευρωπαϊκών prog σχημάτων. Σε αυτά βάλτε τις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, τα «χνουδωτά» φωνητικά και το mellotron με την σέσουλα. Όμως το καίριο χαρακτηριστικό, που αναδεικνύει το αλμπουμ είναι με διαφορά η εκπληκτική ενορχήστρωση. Κανένας ήχος δεν πάει χαμένος σε αυτό το feelgood πανηγύρι που στήνουν οι Σουηδοί. Ο μικρός θεός Theo Travis προσθέτει φλάουτο και σαξόφωνο, ενώ ο (μεταλλάς) Per Wilberg (με θητεία σε Opeth, Spiritual Beggars) συνεπικουρεί τον Nicklas Barker και την Anna Sofi Dahlberg στα κάθε είδους πλήκτρα, η αφθονία των οποίων είναι καθοριστική στην ροή των συνθέσεων. Άλλοτε πιο σκληρά (π.χ. στο σκοτεινό Get Out Alive, ακολουθούν τον ανίερο ρυθμό της κιθάρας) και άλλοτε πιο μαλακά (π.χ. στο “If It All Comes Down To You” υπάρχει μια έντονη Moody Blues προσέγγιση στο παίξιμο), δεν μας στερούν ούτε σταγόνα, από το νέκταρ που μας κερνούν οι κιθάρες. Είναι εύκολα αντιληπτό, ότι ο Barker έχει γράψει τα καλύτερα riffs της καριέρας του σε αυτό το album και είναι φυσικό να θεωρείται ως στυλοβάτης της καλλιτεχνικής επιτυχίας του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι εξίσου άρτιος και στα φωνητικά του καθήκοντα. Σε αρκετά σημεία, άνευρος και άχρωμος (τρανό παράδειγμα το “Writing On The Wall”, που ενώ διαθέτει κάποιες από τις καλύτερες κιθαριστικές ιδέες, ψιλοθάβεται από την ερμηνεία του Nicklas) αποτελεί και τη μοναδική (μικρή) παραφωνία σε ένα αποτέλεσμα που μόνο σχεδόν τέλειο μπορεί να χαρακτηρισθεί.

Σημείωση: το album ολοκληρώνεται με την εξαιρετική instrumental σύνθεση “Our Days Are Numbered”, η οποία θα θυμίσει στους ακροατές για ακόμη μια φορά, αν και έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια από την ενθρόνιση του, ότι ο Βασιλιάς ήταν, είναι και θα είναι ένας. Και είναι Πορφυρός.

8 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

Θριαμβευτική επιστροφή

Τι είναι ένα φάντασμα; Μια τραγωδία καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται στο διηνεκές;… διερωτάται ο αφηγητής στη ταινία “El espinazo del Diablo”. Μια στιγμή πόνου -απαντά ο ίδιος- κάτι που είναι νεκρό και φαίνεται ζωντανό, ένα συναίσθημα που εκτείνεται στο χρόνο σαν μια θολή φωτογραφία, σαν ένα έντομο παγιδευμένο στο κεχριμπάρι. Ο νέος δίσκος των Σουηδών Αnekdoten τιτλοφορείται “Until All The Ghosts Are Gone”: μία αμφίσημη δήλωση που ενδεχομένως ξορκίζει τα φαντάσματα του παρελθόντος που καθήλωσαν την μπάντα σε αδράνεια για οκτώ συναπτά έτη ή με μια διαμετρική ανάγνωση τα «φαντάσματα» δεν είναι παρά η ίδια η μπάντα που επανεμφανίζεται μετά από χρόνια, δηλώνοντας παρούσα τη στιγμή που οι περισσότεροι εξ ημών πίστευαν πως ο χρόνος είχε παρέλθει για τους Anekdoten.

Το εισαγωγικό κομμάτι “Shooting Star” θρυμματίζει τη παρατεταμένη σιωπή μετά τη κυκλοφορία του “Α Time Of Day” και εισάγει τον ακροατή στο νέο κεφάλαιο της πορείας των Anekdoten. Οι εναρκτήριες νότες φέρνουν στο μυαλό τους Οpeth (δεν είναι τυχαίο πως στο κομμάτι συμμετέχει ο Peter Wiberg) το riff θαρρείς πως είναι βγαλμένο απο to Heritage. Η αλήθεια είναι πως οι ομοιότητες δεν είναι προϊόν της προσπάθειας των Αnekdoten να μιμηθούν τους επιτυχημένους συμπατριώτες τους. Μάλλον ισχύει το αντίθετο: η όψιμη στροφή των Opeth σε αμιγώς προοδευτικά μονοπάτια με την απεμπόληση του death στοιχείου έχει για κατευθυντήριες γραμμές μπάντες όπως οι Anekdoten των οποίων η ενασχόληση με τo vintage προγκ είναι πολυετής.

Το εμβληματικό mellotron της Anna Sofi Dahlberg, η εναργής προσήλωση στον ήχο των King Crimson, η γλυκιά μελαγχολία που διαποτίζει ανεξίτηλα τις νότες είναι τα πρωτεύοντα συστατικά της μουσικής των Anekdoten και οι πυλώνες του νέου δίσκου. Από το “Get Out Alive” με το α λα Fripp σόλο του Nicklas Barker, τα “If It All Comes Down To You” και “Writing On The Wall” που αμφότερα είναι αριστουργήματα ενορχήστρωσης μέχρι το συναισθηματικά φορτισμένο φερώνυμο κομμάτι του δίσκου -η φωνή του Jan Erik Liljeström όσο υστερεί σε έκταση τόσο αισθαντική και μελοδραματική είναι- συνιστούν ένα δίσκο που υπερβαίνει τον πήχη μιας αξιόλογης κυκλοφορίας. Το “Our Days Are Numbered”, το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, είναι το αποκορύφωμα της δημιουργικής ευφορίας της μπάντας. Ένα ορχηστρικό κομμάτι στο οποίο συναντάμε τον καταξιωμένο Theo Travis (και στο “If It All Comes Down To You”) μαζί με τον Gustav Nygren στο σαξόφωνο να συνεπικουρούν τις προσπάθειες της μπάντας στη δημιουργία ενός εκ των καλύτερών της τραγουδιών. Ένα πραγματικό απαύγασμα προοδευτικής μουσικής που προσδίδει στον δίσκο διαχρονικότητα.

Το “Until All The Ghosts Are Gone” δεν επισφραγίζει μόνο την επιστροφή μιας εξαιρετικής μπάντας στο προσκήνιο. Είναι ένας δίσκος που καταυγάζει το σύγχρονο προοδευτικό στερέωμα με την ποιότητά του. Ένας φάρος καλής μουσικής. Ένα δημιούργημα, εν τέλει, του οποίου η βάση είναι το παρόν στο οποίο κανένα φάντασμα δεν μπορεί να παρεισφρήσει.

8.5 / 10

Χρήστος Μήνος