Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
[Ksope, 2014]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
05 / 07 / 2014
Οι Anathema από το Liverpool (αγαπάμε) έχουν διανύσει μια πολύ μεγάλη μουσική διαδρομή από το καλοκαίρι του 1990, όταν σχηματίστηκαν (για πότε έγιναν βετεράνοι και αυτοί;…). Ένα από τα στοιχεία που διακρίνει τη μπάντα αυτή από πολλές άλλες στην Ελλάδα είναι ότι στο παρελθόν έγινε πολύ μεγάλος ντόρος γύρω από το όνομά τους και μάλιστα από τα πρώτα τους βήματα. Το “The Silent Enigma” μπορεί να έχει ξεχαστεί από τους ίδιους τους Anathema, αλλά οι οπαδοί εκείνης της περιόδου της μπάντας στη χώρα μας δεν είναι λίγοι, ακόμα και σήμερα. Η σχετικά απότομη στροφή (το “Eternity” ήταν προπομπός) και η εμπορική επιτυχία του “Alternative 4” σημάδεψαν την ιστορία του συγκροτήματος ανεξίτηλα. Από τότε τα πράγματα ισορρόπησαν κατά κάποιο τρόπο, με τον ήχο της μπάντας να κυμαίνεται μεταξύ μελωδικού και εναλλακτικού prog / post-rock με το σκληρό στοιχείο να μειώνεται κάπως τα τελευταία χρόνια.
Το σημαντικό είναι ότι είτε είναι κανείς οπαδός της μπάντας είτε όχι, οφείλει να παραδεχτεί πως οι εργατικότατοι αδελφοί Cavanagh έχουν εξασφαλίσει ένα δίχτυ ασφαλείας στην καλλιτεχνική και την καθαρά μουσική ποιότητα των δίσκων των Anathema. Μετά το καταπληκτικό “A Natural Disaster” (2004), τα πρόσφατα “We’re Here Because We’re Here” (2010) και “Weather Systems” (2012) αποτέλεσαν την επιβεβαίωση της παραπάνω ρήσης.
Η επένδυση των Anathema σε οτιδήποτε παράγουν είναι όντως αξιοσέβαστη. Το διαπιστώσαμε πρόσφατα εξάλλου στα όσα μοιράστηκε ο Danny Cavanagh μαζί μας στην κουβέντα που είχε με τον Λευτέρη Σταθάρα (κλικ) για τη διαδικασία δημιουργίας του “Distant Satellites”, του δέκατου full-length album των Anathema.
Ακόμα λοιπόν κι αν η όποια προβλεψιμότητα του ήχου τους φαίνεται να έχει κουράσει κάποιους, αρκούν τα καλά κομμάτια που μέχρι σήμερα (κυρίως) ο Daniel δεν έχει σταματήσει να γράφει; Αυτό είναι μάλλον το καίριο ερώτημα στην περίπτωση του “Distant Satellites” και όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, υπάρχουν επιχειρήματα και για τις δύο όψεις του νομίσματος.
Past-Present Memories Η prog μπάντα από το Liverpool δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Οι Anathema μας χάρισαν για μια ακόμη φορά με ένα καταπληκτικό άλμπουμ. Το “Distant Satellites”, σαφώς σκοτεινότερο από τις δύο προηγούμενες δουλειές τους, δεν αναλώνεται τόσο σε σκληρούς ήχους αλλά «χτίζει» σταδιακά ένα ηχητικό οικοδόμημα, παίζοντας με τη συναισθηματική μας ένταση (όποιος ακούσει το ομώνυμο κομμάτι “Anathema” θα καταλάβει πολύ καλά…). Το άλμπουμ ξεκινάει ως ένα αμιγώς post/alternative μουσικό συνονθύλευμα με την τριλογία να δίνει το καλύτερο παράδειγμα (“The Lost Song, Pt. 1, Pt 2, Pt 3”). Λάτρεψα τη μινιμαλιστική διάθεση στα “The Lost Song, Pt. 1” και “Ariel”, καθηλώθηκα από το soundtrack-ικό πιάνο στο ομώνυμα “Anathema”, το οποίο απογειώνεται από ένα κιθαριστικό solo που μόνο κομμάτια επιπέδου όπως το “Comfotably Numb” με έχουν κάνει να αισθανθώ. Προχωρώντας βαθύτερα, αντιλαμβάνεσαι ότι κάποια κομμάτια είναι φιλτραρισμένα μέσα από μερικές ambient πινελιές, που κατά τη γνώμη μου τις χειρίστηκαν ευφυέστατα και χωρίς να υπερβάλλουν (“You Are Not Alone”, “Distant Satellites”, “Take Shelter”). Το “Firelight”, όντας εισαγωγή του ‘Distant Satellites”, ίσως να είναι η πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου, λόγω μιας πιο soundtrack διάθεσης που είναι ίσως περιττή. Για την παραγωγή δεν έχω να πω πολλά. Το παρελθόν της μπάντας μιλάει από μόνο του. Και εδώ είναι καθαρή και με ισορροπία, όπως πάντα. Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο στον ήχο τους είναι ότι έχουν αφουγκραστεί και επηρεαστεί ακομπλεξάριστα από ήχους μπαντών που φαίνεται ότι στη μουσική τους πορεία άκουγαν Anathema από τα «γεννοφάσκια» τους και έχουν κερδίσει μια αξιοπρεπέστατη θέση στον alternative / post-rock / metal χώρο. To “The Lost Song, Pt. 1” θα μπορούσα να πω ότι έχει κάτι από την αισθητική των Maybeshewill και τα “The Lost Song, Pt 2” και “The Lost Song, Pt 3” από τους God Is An Astronaut. Το ότι οι Anathema όσο περνούν τα χρόνια ωριμάζουν και μουσικά εκτός από ηλικιακά είναι γεγονός, αλλά το ευτυχέστερο είναι ότι ωριμάζουμε κι εμείς μαζί τους μέσα από τη μουσική τους.
8.5 / 10 Αλέξανδρος Δεληβασίλης | Distant Inspiration Στρογγύλεψαν τον αριθμό των δίσκων τους οι Anathema με την κυκλοφορία του “Distant Satellites”. Η ιστορία τους με τις αλλαγές ύφους και το πόσο έχουν κριθεί όλα αυτά τα χρόνια είναι γνωστή και δε νομίζω ότι σηκώνει πολλή ανάλυση. Οπότε πάμε κατευθείαν στα του καινούριου δίσκου. Η δέκατη κυκλοφορία των Βρετανών συνεχίζει στο ύφος που έθεσε το “Weather Systems” με μια κύρια διαφορά. Ενώ το “Weather Systems” ήταν ορχηστρικά πολυεπίπεδο, στο “Distant Satellites” έχουν μια πιο μινιμαλιστική προσέγγιση. Δυστυχώς κάπου εδώ τελειώνουν οι διαφορές ανάμεσα στους δύο δίσκους και ξεκινάνε οι ομοιότητες. Η αρχή στο δίσκο γίνεται με τα “Lost Song, Part 1+2” (όπως είχαμε τα “Untouchable pt.1+2”) τα οποία είναι πολύ καλογραμμένα. Το πρώτο μέρος έχει πολύ ωραίο ρυθμό που εξελίσσεται αργά και φτάνει στο crescendo του λίγο πριν δώσει τη σκυτάλη στο δεύτερο μέρος το οποίο είναι πιο αργό και βασισμένο κυρίως στην φωνή της Lee Douglas. Η συνέχεια έρχεται με το “Dusk (Dark is Descending)” το οποίο όπως και το “Lost Song Part 1” είναι και αυτό κλιμακωτό με την διαφορά ότι στηρίζεται πιο πολύ στην ωραία κιθάρα και τα φωνητικά του Vincent Cavanagh. Επόμενο κομμάτι είναι το “Ariel”, μια μπαλάντα με πιάνο την οποία ανεβάζει πολύ η φανταστική ερμηνεία της Lee Douglas. Το “Lost Song, Part 3” είναι ίσως το πιο αδύναμο από τη σειρά. Οι Anathema φημίζονται για τον τρόπο με τον οποίο φορτίζουν συναισθηματικά τα τραγούδια τους. Τα “Ariel” και “Lost Song, Part 3” χάρη κυρίως στα φωνητικά του Vincent και της Lee Douglas είναι ίσως τα πιο συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια του δίσκου. Το “Anathema” είναι άλλο ένα φορτισμένο κομμάτι με ένα φανταστικό κιθαριστικό σόλο στο τελευταίο μέρος του. Στη συνέχεια περνάμε στο δεύτερο μέρος του άλμπουμ όπου έχουμε τα τέσσερα κομμάτια βασισμένα κυρίως σε στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής. Είναι κάτι που οι Anathema είχαν ακουμπήσει λίγο με το “Weather Systems”, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό. Αυτό είναι το καινούριο στοιχείο που έχουν εντάξει και εξερευνήσει οι Βρετανοί στη μουσική τους. Το “Distant Satellites” είναι ένας δίσκος μουσικά παρεμφερής με το “Weather Systems”. Η προσθήκη των ηλεκτρονικών στοιχείων είναι η μόνη ουσιώδης διαφορά, αφού τα περισσότερα κομμάτια έχουν ομοιότητες με τον προηγούμενο δίσκο (ακόμα και το “Anathema” στη δομή του θυμίζει πολύ το “Lightning Song”), με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι υπάρχει έλλειψη ιδεών. Είναι εμφανές πάντως ότι οι Anathema θέλουν να πειραματιστούν με samples και στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής. Έχουν δείξει ότι έχουν το θάρρος να αλλάζουν τον ήχο τους χωρίς να υπολογίζουν το κόστος. Ίσως αυτή η αλλαγή τους δώσει μια άλλη ενέργεια και έμπνευση να συνεχίσουν κάπως διαφορετικά.
7 / 10 Λευτέρης Σταθάρας |
Be the first to comment