Alaya – Thrones

Ελπιδοφόρο ντεμπούτο

Τα τελευταία έτη καταγράφεται μια αναζωπύρωση του προοδευτικού μέταλ, η οποία δε συντελείται ως αναβίωση του παραδοσιακού ήχου και ως εκ τούτου δεν προσφεύγει σε μπάντες όπως οι Dream theater ή οι Fates warning. To προοδευτικό μέταλ αναγεννάται πλέον εκφραζόμενο σε νεοσύστατα κινήματα που επιχειρούν τη ρήξη με το παρελθόν μέσω της χαρτογράφησης καινούργιων πεδίων εύτολμων πειραματισμών. Ένα καινούργιο παρακλάδι που προέκυψε εσχάτως είναι και το djent metal, το οποίο χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από μεγάλη μερίδα του τύπου, καθιστώντας το κρατούσα μόδα των καιρών μας. Ώς γνωστόν, η δίνη της μόδας τοποθετεί  στο επίκεντρο αξιόλογους καλλιτέχνες αλλά δυστυχώς και πολλούς μέτριους οι οποίοι, γρήγορα εξαφανίζονται στη λήθη έχοντας όμως εκφυλίσει τις προοπτικές του κινήματος στο οποίο προσκολλούνται. Από τη λήθη της μετριότητας επιχειρούν να διαφύγουν οι Alaya με το νέο τους άλμπουμ.

Το “Τhrones” είναι η πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία η οποία είναι αρκετα αξιόλογη και επέρχεται μέτα απο ένα demo το οποίο δυστυχώς δεν έχω ακούσει. Το συγκρότημα επιχειρεί μια ιδιότυπη σύζευξη τεχνικού μέταλ με μελωδικά φωνητικά, κάτι που παρουσιάζεται ως κατόρθωμα απο την εταιρεία τους, αλλά δεν κομίζει καμία πρωτοτυπία σε αυτόν το τομέα. Η εισαγωγή είναι αρκετά δυναμική με το “Inside” (επίσημο βίντεο της μπάντας) το οποίο όμως δεν είναι το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του δίσκου. Το “White Noise” που ακολουθεί θυμίζει Tesseract και είναι σαφώς πιο πολυεπίπεδο. Η τριλογία του “Haunted” ενσωματώνει στοιχεία απο κινηματογραφική μουσική και σε σημεία θυμίζει Muse. To “Poor Gloria” είναι ένα εξόχως σκοτεινό κομμάτι, ίσως και το αγαπημένο μου. Πρόδηλες επιρροές της μπάντας είναι επίσης οι Protest The Herο σε μερικά σημεία μου θύμισαν Animals As Leaders. Για να είμαι ειλικρινής οι Alaya υπολείπονται αρκετά σε ποιότητα απο τους προαναφερθέντες, αλλά όχι και σε προοπτικές.

Η κυκλοφορία εμπεριέχει μερικά εξαιρετικά κομμάτια τα οποία πιστοποιούν τις ικανότητες των μουσικών και τους εντάσσουν στην αίθουσα των φερέλπιδων. Μολαταύτα ο δίσκος πάσχει από μια περίεργη ομοιομορφία η οποία κουράζει ακόμα κι αν το άλμπουμ βρίθει ετεροειδών επιρροών. Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, από ένα σημείο και μετά ο δίσκος ακούγεται επίπεδος έχοντας εξαντλήσει τα θέλγητρά του. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι Alaya βρίσκονται ακόμα στα σπάργανα, το πρώτο τους δείγμα είναι καθόλα ενθαρρυντικό και τους ξεχωρίζει από ένα πλήθος ομοτέχνων τους. Η συνέχεια, πιστεύω, θα τους δικαιώσει έτι περισσότερο με την κυκλοφορία ενός ακόμα καλύτερου δίσκου.

7 / 10

Χρήστος Μήνος

Για να καθίσουν στο θρόνο θέλουν κάτι ακόμα

Η ημέρα στα κεντρικά ιδιόκτητα γραφεία του ProgRocks.gr κυλούσε αργά, οι συνάδελφοι ήταν αφοσιωμένοι στις δισκοκριτικές και τα αφιερώματά τους κι εγώ απολάμβανα το “Into the Mirror Black” των Sanctuary, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ο αρχισυντάκτης ζήτησε να με δει στο γραφείο του. Μπαίνω στο ασανσέρ και ανεβαίνω στον 84o όροφο, όπου τον βλέπω να κάθεται στην πολυθρόνα από χρυσόμαλλο δέρας πίσω από το δρύινο γραφείο του, ενώ από τα ηχεία ακουγόταν ο τελευταίος δίσκος των Motorpsycho. «Γεια σου, τι κάνεις;», με ρώτησε εγκάρδια. «Πολύ καλά ευχαριστώ», αποκρίθηκα με σεβασμό στην prog αυθεντία. «Θέλω κριτική στον δίσκο των Alaya. Μπορείς;», μου είπε. «Βεβαίως» απάντησα και λίγη ώρα μετά οι πρώτες νότες από το “Thrones” έβγαιναν από τα ηχεία του υπολογιστή μου…

Οι Alaya κινούνται στο χώρο του μοντέρνου progressive metal, με djent στοιχεία που είναι μεγάλη μόδα τον τελευταίο καιρό (όπως το μούσι και το καρό πουκάμισο ένα πράγμα), ενώ σε αρκετά σημεία έχουν και crossover ήχο, ο οποίος εν γένει ταιριάζει, αλλά ορισμένες στιγμές είναι παράταιρος χαλώντας το συγκεκριμένο χαρακτήρα του album. Τα παιδιά έχουν πάρα πολλές καλές ιδέες και riffs που αν τα δεις μεμονωμένα εντυπωσιάζεσαι, αλλά η προσπάθεια να τα εντάξουν όλα δε δίνει τη δυνατότητα να σου καρφωθούν στο μυαλό. Οι κιθάρες είναι πολύ μπροστά στην παραγωγή και τονίζεται καλά το πότε μελωδικό και πότε κοφτό βαρύ παίξιμό τους, ενώ δεν ισχύει το ίδιο για το μπάσο το οποίο μου φαίνεται θαμένο είτε κάτω από την μπότα των ντραμς, είτε από τις βαρύτονες κιθάρες. Τα φωνητικά τώρα εμένα με ξένισαν, γιατί δεν έχουν ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα και στυλ, αλλά προσπαθούν να συμπεριλάβουν πολλά είδη και κάποιες στιγμές ο τραγουδιστής φαίνεται να μην το έχει μη προσδίδοντας το κάτι παραπάνω στα τραγούδια. Το πιο περίεργο όμως στοιχείο της παραγωγής είναι το ότι δεν ακούγονται σχεδόν καθόλου τα πιατίνια, ενώ τα τύμπανα είναι πολύ δυνατά και κάνουν το άκουσμα κάπως ανισσόροπο.

Όπως προαναφέρθηκε, μέσα στο δίσκο βρίσκεις πολλά διαφορετικά τραγούδια όπως τα “White Noise”, “Grace” και “Paths” από τη μια, που είναι τα πιο djent και επιθετικά, αλλά και τα “Sleep” και “Poor Gloria” από την άλλη που είναι πιο αργά, συναισθηματικά και λίγο σκοτεινά. Το “Inside” που είναι δυναμικό με ωραίο refrain και λογικά θα γίνει το hit της μπάντας ή το ομώνυμο (“Thrones”) που είναι ένα καθαρά crossover τραγούδι με σημεία που ανεβαίνουν οι ταχύτητες και επιτρέπουν το απαραίτητο headbanging. Αυτό που ξεχώρισα εγώ πάντως είναι το “Haunted, Pt.1-3” που είναι ενιαίο κομμάτι το οποίο το έχουν σπάσει στα τρία χωρίς να μπορώ να καταλάβω το λόγο. Tο πρώτο μέρος που είναι μια υπέροχη εισαγωγή από ακουστική κιθάρα χρησιμοποιείται ως διάλειμμα στη μέση του δίσκου, για να ξεκουράσει το ακροατή (κλασσική μανιέρα στους djent δίσκους), το δεύτερο μέρος συνεχίζει με τη μελωδία του πρώτου και υπέροχα καθαρά φωνητικά που δίνουν πάσα στα πιο σκληρά του τρίτου μέρους που είναι και το κύριο μέρος της τριπλέτας. Ξεκινά δυναμικά, με υπέροχες εναλλαγές στους ρυθμούς, κιθάρες που κεντάνε, το πιο κολλητικό refrain του δίσκου και τελειώνει με τον τρόπο που ξεκινά το πρώτο μέρος, αναγκάζοντάς σε να πατήσεις το replay. Αν το δεις ως μια οντότητα είναι μακράν το καλύτερο του άλμπουμ.

Το “Thrones” είναι λοιπόν ένας προσεγμένος δίσκος, με καλές ιδέες που ακούγεται με άνεση, αλλά εμένα δε με ενθουσίασε κυρίως λόγω παραγωγής και φωνητικών. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε πιτσιρικάδες που θέλουν να ανακαλύψουν το progressive metal και δεν έχουν απαγκιστρωθεί από συγκροτήματα στο στυλ των Avenged Sevenfold.

6.5 / 10

Γιάννης Βούλγαρης