Sisare – Leaving the Land

Intro: Thomas Sarakintsis
15 / 02 / 2018

The Finnish Sisare is a quartet composed of Severi Peura (guitars, vocals), Timo Lehtonen (guitars), Hermanni Piltti (bass) and Rauli Elenius (drums). They were formed in 2008 and their artistic target was to serve the metal genre, but with a distinctive melodic and atmospheric tone that would offer clean vocals as opposed to high-pitched as well as lyrical guitar passes. Already from their first album in 2008 entitled Paintings, Sisare unveiled a structural compositional pattern that aimed to marry metal with more melodic and artistic expressions, reaching the limits of progressive metal / rock. The release of their debut album, that came after a short break, formalized the style they wanted to adopt, and after reducing the extreme metal elements were dedicated to a softer and much less metal sound that flirted with progressive rock and some modern aspects of hard music such as post-rock.

A lot to expect in the future

The harmony in the exquisite cover painting with the beautiful colors and the reindeers brings Mastodon’s Blood Mountain and Remission to mind, but any similarity with the Americans is exhausted in the visual art. The title Leaving the Land album, the green color and the aforementioned features of the cover create a hint of an underlying folk element. Indeed, in the background of the compositions lies the folk element, which does not appear clearly and is not a component characteristic of their musical style.

Sisare’s music recalls the most melodic and less metal moments of the past decade. To be exact, Opeth have played a catalytic role in the artistic temperament of the band. Sisare have an obsession with the Swedes (but not with their influences), and that is very apparent. The effects of Opeth’s revival progressive rock (and not from their formerly metal side) are expanding to all six compositions of the album, sometimes and more sometimes less. In particular, the style of the Finns is borne out by the melodies of Opeth’s guitar twins over time (from Åkerfeldt-Lindgren but mainly from the Åkerfeldt-Åkesson duo). The same similarities exist in the vocals, which are remarkable, but on the other hand the singer’s voice – guitarist Severi Peura is very similar to Åkerfeldt’s. The pillars of their main influences are Opeth, but after taking a close look at the details, we would notice that the Finns have elements of And If Trees Could Talk bands and the Australians Karnivool. Also, in Perception and Mountains, a melancholic aura reminds of Katatonia.

The compositions that stand out are the extraordinary Geno, Mountains and Perception, which are the top moments of the album either thanks to wonderful vocals and beautiful refrains (Perception) or because of a sweet sadness (Geno, Mountains) that fits the style of the Finns. Shattered, although it is the most Opeth-like moment of the album (along with Geno) is a remarkable piece, while Pace does not offer much. Finally, the opener Escape with its funky rhythm that pops up in the middle is a piece that gets very interesting with every new listening.

The very positive thing is that album is embellished with an atmosphere that wishes to enchant. The album is entirely based on guitars and this is more than well done. In the end, however, the feeling of incomplete dominates, as well as the fact that while the compositions unfold, the album follows a rather safe prog rock path. The record does not vary between compositions due to the similar atmosphere chosen by the Finns. We have a project that swings between the beautiful moments and its drawbacks. The apparent similarities noted above do not necessarily imply a negative result, but they emphasize the lack of their own specificity remains to be found. The band’s potential is great. Their playing abilities are flawless, so we expect their next step with great interest. If they get rid of their obsessions and build a more personal identity with greater sound diversity, these Finns can offer outstanding albums in the future.

7.5 / 10

Thomas Sarakintsis

2^nd opinion

Minimalism, atomospheric songs and a voice matching Michael Åkerfeldt. The second album of the Finnish Sisare contains less metal and more atmosphere and progressive passages. The goal of the band was to create a record where each track would be a step towards another utopia. The most characteristic element of Sisare is the extraordinary double guitars that lead the tracks and along with the vocals give the necessary atmosphere for this utopia. Though it’s not a groundbreaking release, Leaving the Land adds another band to our music radar. Recommended especially to the fans of atmospheric prog rock.

7 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Θωμάς Σαρακίντσης
15 / 02 / 2018

Οι Φινλανδοί Sisare αποτελούν ένα κουαρτέτο το οποίο απαρτίζεται από τους Severi Peura (κιθάρες, φωνητικά), Timo Lehtonen (κιθάρες), Hermanni Piltti (μπάσο) και Rauli Elenius (τύμπανα). Σχηματίστηκαν το 2008 και η καλλιτεχνική τους στόχευση ήταν να υπηρετήσουν το metal είδος, αλλά με διακριτό τον μελωδικό και ατμοσφαιρικό τόνο που θα προσέφεραν τα καθαρά φωνητικά σε αντιδιαστολή με τα τσιριχτά, όπως και τα λυρικά κιθαριστικά περάσματα. Ήδη από το πρώτο τους demo, το Paintings του 2008, οι Sisare φανέρωναν έναν δομικό τρόπο σύνθεσης που ως σκοπό είχε να παντρέψει το ακραίο metal με πιο μελωδικές και έντεχνες εκφάνσεις αγγίζοντας τα όρια του progressive metal / rock. Η κυκλοφορία του παρθενικού τους album, και αφού πρωτύτερα υπήρξε μία σύντομη διάλυση του σχήματος, επισημοποίησε το στυλ που ήθελαν να υιοθετήσουν και αφού μείωσαν τις πολλές εντάσεις και το όποια στοιχεία ακραίου metal αφοσιώθηκαν σε έναν ηπιότερο και πολύ λιγότερο metal ήχο που φλέρταρε με πτυχές του progressive rock και κάποιων σύγχρονων πτυχών της σκληρής μουσικής όπως είναι το post-rock.

Προσμονή για περισσότερα στο μέλλον

Η αρμονία που προκαλεί στο μάτι το εύμορφο εξώφυλλο με τα εξαίρετα χρώματα και τους αντικρουόμενους ταράνδους έχει ως αιτία να ανακαλείται η πανομοιότυπη εικονοποιία των Mastodon σε δίσκους όπως το Blood Mountain ή και το Remission, αλλά η όποια ομοιότητα με τους Αμερικανούς εξαντλείται στον εικαστικό τομέα και μόνο. Ο τίτλος του δίσκου Leaving the Land, το πράσινο χρώμα και τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά του εξωφύλλου προκαλεί συνειρμούς περί ενός υποκρυπτόμενου folk ορίζοντα επί του μουσικού σκέλους. Πράγματι, στο υπόβαθρο των συνθέσεων παραμονεύει το folk στοιχείο, το οποίο δεν ξεπροβάλλει ωστόσο με σαφήνεια και δεν αποτελεί συστατικό χαρακτηριστικό του μουσικού τους ύφους.

Η μουσική των Φινλανδών ανακαλεί τις πιο μελωδικές και λιγότερο metal στιγμές της περασμένης δεκαετίας, τις οποίες και δεν υπερβαίνουν. Για να ακριβολογούμε, οι Opeth έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στην καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία της μπάντας. Οι Sisare έχουν μία εμμονή με τους Σουηδούς (αλλά όχι με τις επιρροές τους) και αυτό διαφαίνεται σε μεγάλο βαθμό. Οι επιδράσεις από το revival progressive rock των Opeth (και όχι από την πάλαι ποτέ metal πλευρά τους) επεκτείνεται και στις έξι συνθέσεις του album, άλλοτε πιο φανερά άλλοτε λιγότερο. Ειδικότερα, το ύφος των Φινλανδών, εμφορείται από τις μελωδίες των κιθαριστικών διδύμων των Opeth διαχρονικά (από τους Åkerfeldt – Lindgren της μέσης περιόδου αλλά κυρίως από το δίδυμο των Åkerfeldt – Åkesson). Παρόμοιες ομοιότητες υπάρχουν και στα φωνητικά τα οποία ναι μεν είναι αξιοπρόσεκτα, αλλά από την άλλη η χροιά της φωνής του τραγουδιστή – κιθαρίστα Severi Peura αντηχεί την απόχρωση του Åkerfeldt. Ο πυλώνας των κυριότερων επιρροών τους είναι οι Opeth, απλά αν τις απομονώναμε και προσέχαμε διεξοδικά τις λεπτομέρειες θα παρατηρούσαμε ότι οι Φινλανδοί έχουν έρθει σε τριβή και με μπάντες του ύφους των If These Trees Could Talk αλλά και των Αυστραλιανών Karnivool. Επίσης, στα Perception και Mountains στροβιλίζει μία μελαγχολική αύρα που διαχέεται από μπάντες τύπου Katatonia.

Οι συνθέσεις που κεντρίζουν το ενδιαφέρον, και όσο τις ακούς κερδίζουν επιπλέον πόντους, είναι το υπέροχο Geno, το Mountains και το Perception οι οποίες αποτελούν τις κορυφαίες στιγμές του album είτε χάρη στα θαυμάσια φωνητικά και τα υπέροχα refrains (Perception), είτε λόγω μιας ταξιδιάρικης θλίψης (Geno, Mountains) η οποία αρμόζει με το ύφος των Φινλανδών. To Shattered αν και συνιστά την πιο Opeth στιγμή του δίσκου (μαζί με το Geno) είναι ένα πολύ αξιόλογο κομμάτι, ενώ το Pace δεν θεωρώ ότι προσφέρει αυτό το κάτι, μία σύνθεση αρκετά κατώτερη από τις προαναφερόμενες. Τέλος, το αφετηριακό Escape με τον funky ρυθμό που ξεπροβάλλει στη μέση της σύνθεσης, είναι ένα κομμάτι που αποκτά πολύ ενδιαφέρον με κάθε νέο άκουσμα.

Το πολύ θετικό είναι οτι τα επί μέρους σημεία διανθίζονται με μία ατμόσφαιρα που προσδοκά να σαγηνέψει, όπου υπό άλλες συνθήκες θα μέναμε κάτι παραπάνω από εντυπωσιασμένοι. Ο δίσκος είναι εξ ολοκλήρου κιθαριστικός και αυτή η κιθαριστική πλεύση είναι εξόχως στοχευμένη. Στο τέλος όμως το αίσθημα του ανολοκλήρωτου επικρατεί, όπως και το ότι ενόσω οι συνθέσεις ξετυλίγονται, ο δίσκος συνδιαλλέγεται υπό μία safe οδό με το prog rock, έναν εκ του ασφαλούς δρόμο τον οποίο απέτασσε εν τη γεννέσει του η προοδευτική τάση του rock. Ο δίσκος δεν ποικίλει μεταξύ των συνθέσεων απόρροια της υφολογικής τάσης στην οποία εμμένουν οι Φινλανδοί. Έχουμε δηλαδή ένα έργο το οποίο ταλαντεύεται μεταξύ των όμορφών του στιγμών και των μειονεκτημάτων του. Οι εμφανέστατες ομοιότητες που σημειώθηκαν παραπάνω δεν προσδίδουν κατ’ ανάγκη και ένα αρνητικό αποτέλεσμα, αλλά υπερτονίζουν την έλλειψη της δικής τους ιδιαιτερότητας η οποία προς το παρόν είναι προς ανεύρεση. Οι δυνατότητες είναι μεγάλες, στον εκτελεστικό τομέα οι μουσικοί είναι αψεγάδιαστοι, οπότε αναμένουμε με περίσσιο ενδιαφέρον το επόμενό τους βήμα. Αν απαγκιστρωθούν από τις εμμονές τους και οικοδομήσουν μία πιο προσωπική ταυτότητα με μεγαλύτερη ηχητική ποικιλία, οι Φινλανδοί μπορούν να προσφέρουν στο μέλλον εξαίρετα δημιουργήματα.

7.5 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης

2^η γνώμη

Μινιμαλισμός, ατμοσφαιρικά κομμάτια και φωνή εφάμιλλη του Michael Åkerfeldt. O δεύτερος δίσκος των Φιλανδών Sisare περιέχει λιγότερο metal και περισσότερο χώρο στην ατμόσφαιρα και στα progressive περάσματα. Ο σκοπός της μπάντας ήταν να δημιουργήσει ένα δίσκο όπου κάθε κομμάτι θα είναι ένα βήμα για μια άλλη ουτοπία. Αυτό που ξεχωρίζει στον ήχο των Sisare είναι η εξαιρετικές διδυμίες στις κιθάρες που οδηγούν τα κομμάτια και μαζί με τα φωνητικά δίνουν την απαραίτητη ατμόσφαιρα για την ουτοπία. Εάν και δεν είναι μια κοσμοϊστορική νέα κυκλοφορία, το Leaving the Land μας δίνει άλλη μια μπάντα που θα μπορούμε να έχουμε στο radar. Συστήνεται ειδικά στους φίλους του ατμοσφαιρικού prog rock.

7 / 10

Lefteris Statharas