από τον Δημήτρη Καστρίτη
H αλήθεια είναι ότι η Δευτέρα είναι μία μάλλον δύσκολη μέρα, ξεκίνημα της εβδομάδας γαρ. Η δυσκολία της αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο όταν στην εξίσωση μπαίνει ο μήνας Ιούλιος και το αποτέλεσμα το υψώνουμε στην λέξη «Αθήνα». Μεσούσης της ζέστης έμαθα ότι κάπου στο Γαλάτσι θα διοργανωθεί μία συναυλία, μία βραδιά ελληνικού προοδευτικού ροκ. Ξανακοιτάω την συναυλία. Άλσος Βεΐκου, Γαλάτσι. «Μα πώς πας εκεί;» σκέφτομαι. Μετά βλέπω τα συγκροτήματα: Verbal Delirium, Ciccada, Methexis και Ηρακλής & Λερναία Ύδρα. Αρχίζει να μοιάζει πλέον με κατηγορική προσταγή η παρουσία μου. Κάπου εκεί, μαθαίνω πως όχι μόνο θα πάω, αλλά θα γράψω κιόλας.
Όντας για πρώτη φορά στο μέρος ενθουσιάστηκα με την ατμόσφαιρα, τον χώρο και τη φύση. Δύσκολα βρίσκεις πνεύμονες πρασίνου στο λεκανοπέδιο. Φορτωμένοι με μπύρες και καφέ λάβαμε τις θέσεις μας, αφού πρώτα χαιρετηθήκαμε με κάποιες αγαπημένες φάτσες από τα συγκροτήματα. Κάπου εδώ να αναφέρουμε κάτι που το θεωρώ το πλέον ουσιαστικό: όπως διάβασα από το ενημερωτικό φυλλαδιάκι που μας μοιράστηκε, τη διοργάνωση της βραδιάς την ανέλαβε η πειραματική σκηνή ΑΝΑΣΑ ΛΕΦ.ΚΑ., εν συντομία «Αντίθεση», η οποία και δημιουργήθηκε τον Αύγουστο του 2013 με στόχο την ελεύθερη έκφραση χωρίς μεσάζοντες. Πολύ σημαντική κίνηση, της οποίας δεν είχε τύχει να μάθω νέα στο παρελθόν.
Όπως είχε ανακοινωθεί η ώρα έναρξης της συναυλίας θα ήταν 20:00, πράγμα λογικό, δεδομένου ότι σε περίπτωση που το ξεχάσατε κάνουμε λόγο για μία Δεύτερα στο Γαλάτσι. Τουτέστιν, ο κόσμος δουλεύει και τα ΜΜΜ δεν είναι αιωνίως στις ράγες. Σοφή κίνηση λοιπόν ο ορισμός της συναυλίας τέτοια ώρα. Σοφότερο θα ήταν όμως να είχε τηρηθεί και το πρόγραμμα. Και εξηγούμαι. Μόνο όταν η ώρα πήγε 21:30 οι Vebral Delirium ξεκίνησαν το set τους. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι έφταιξε, ωστόσο το κρίμα είναι πως πρώτον ταλαιπωρήθηκαν τα ίδια τα παιδιά που θα έπαιζαν μουσική εκείνο το βράδυ (και ιδιαιτέρως οι Methexis που αντί να βγουν σε λογική ώρα βγήκαν τα πρώτα λεπτά της 5ης Ιουλίου) και εν συνεχεία ο κόσμος που αναγκάστηκε να χάσει στιγμές από την βραδιά. Σε κάθε περίπτωση, κάνουμε λόγο για μία βραδιά που προσφέρθηκε χωρίς αντίτιμο για τους θεατές με τέσσερα φοβερά ποιοτικά συγκροτήματα, το ένα εκ των οποίων με και με ιστορικό όνομα στον χώρο. Ας μην παραπονιόμαστε.
Οι Verbal Delirium μας καλωσόρισαν όταν το βράδυ είχε ήδη πέσει και η δροσιά είχε κάνει την εμφάνισή της διαμορφώνοντας ιδανικές συνθήκες για να απολαύσουμε το μάλλον καλύτερο συγκρότημα του χώρου. Μετά την εισαγωγή με ένα ολοκαίνουριο και αδημοσίευτο κομμάτι (Close To You), σειρά πήραν τα δύο αγαπημένα Lullaby και Dancing Generation από τον πρώτο δίσκο. Ξεπερνώντας τα μικροπροβλήματα στον ήχο, σε εκείνες τις στιγμές πραγματικά μάγεψαν τους εκατοντάδες θεατές που είχαν συρρεύσει στο Άλσος Βεΐκου, ενώ έδωσαν κάτι σαν την χαριστική βολή όταν διέπρεψαν διασκευάζοντας το Firth of Fifth των Genesis. Το σύντομο set έκλεισε με το ήδη κλασσικό Sudden Winter κερδίζοντας το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου. Αναλογιζόμενος τον νέο δίσκο εντός του 2016 μου γεννήθηκε το προαίσθημα ότι θα ακούσουμε ακόμα πιο μεγάλα πράγματα από το ελληνικό συγκρότημα. Μένει να το δούμε.
Ενώ άλλοι μαζεύαν πράγματα και άλλοι τοποθετούσαν τα δικά τους πάνω στην σκηνή, ο Νίκος Νικολόπουλος παρέμενε κάτι σαν φυσική σταθερά στην δεξιά πλευρά της σκηνής. Ο λόγος ήταν πως ακολουθούσαν οι τρομεροί Ciccada που, έχοντας κυκλοφορήσει έναν εκπληκτικό δίσκο μέσα στον χρόνο που μας πέρασε (κλικ), ταξίδεψαν το κοινό με τα folk και συμφωνικά μέρη τους. Παίζοντας κομμάτια και από τον πρώτο δίσκο Α Child in the Mirror, όπως το Garden of Delights, όσο και από τον δεύτερο The Finest of Miracles, η κιθάρα του Γιώργου Μούχου, η αιθέρια φωνή της Δήμητρας Σπέλα, η πραγματικά θαυμάσια δουλειά του Γιαννη Ηλιάκη πίσω από τα τύμπανα καθήλωσαν το κοινό για περίπου μία ώρα που βρίσκονταν επί σκηνής. Ακόμα περισσότερα εύσημα για τον επαγγελματισμό του συγκροτήματος όταν η κονσόλα του ηχολήπτη απλά… έσβησε με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καθόλου ήχος, παρά μόνο φυσικός, με το συγκρότημα να μην χάνει ούτε δευτερόλεπτο τον ρυθμό του. Το ενθουσιώδες χειροκρότημα που εισέπραξαν μόλις του φλάουτο του Νίκου Νικολόπουλου ακούστηκε πάλι από τους ενισχυτές ήταν ενδεικτικό.
Περί τις 23:25 οι Ηρακλής & Λερναία Ύδρα ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν το 45λεπτο τους πρόγραμμα. Δίχως αμφιβολία, η αγωνία μου ήταν μεγάλη και ο λόγος ήταν διττός, αν και αλληλένδετος. Πρώτον, μόνο και μόνο η ιστορική παρουσία του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη στον χώρο αρκεί, ωστόσο ήταν και η πρώτη φορά που θα άκουγα το συγκρότημα ζωντανά. Αν και κάποιο μέρος του κοινού είχε ήδη αποχωρήσει λόγω της ώρας, του σχήμα του Τριανταφυλλίδη παρατάχθηκε στην σκηνή ερμηνεύοντας πραγματικά ιστορικά κομμάτια όπως το Ρομαντική Σαρδέλα και Μια Φυλακή. Είναι περιττό να αναφερθώ στην άνεση και στην έλλειψη επιτήδευσης που απέπνεε το σχήμα, δίνοντας την εικόνα της ίδιας ελευθεριότητας που υπήρχε την δεκαετία του ’70. Η αποκορύφωση ήρθε με την παρουσίαση ακυκλοφόρητου υλικού προς το τέλος της εμφάνισής τους, όταν κυριολεκτικά το συγκρότημα επιδόθηκε σε ανηλεές τζαμάρισμα με ότι μουσικό όργανο είχαν διαθέσιμο, σε σημείο που ο Τριανταφυλλίδης στο τέλος να βγάζει και δεύτερο βιολί.
Το τέλος της βραδιάς άνηκε στον αδικημένο Νικήτα Κίσσονα που λόγω της αρχικής καθυστέρησης βγήκε μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, μπροστά σε περίπου 80-90 ηρωικά άτομα που είχαν καθίσει μέχρι εκείνη την προχωρημένη ώρα. Mετά από μία «καλησπέρα» α λα King Crimson οι Methexis μας υποδέχθηκαν και τυπικά με ένα σετ προσαρμοσμένο στον εκπληκτικό δίσκο Suicety (κλικ) που κυκλοφόρησε πέρσι, όσο και με στιγμές από το προηγούμενο δίσκο Fall of Bliss όπως το Eradicated Will. H αλήθεια είναι ότι οι Methexis εκφράζουν ένα απαράμιλλο επαγγελματισμό και μία βαρύτητα ενός πραγματικά μεγάλου συγκροτήματος που δείχνει να παίζει συνειδητοποιημένα προβάλλοντας μόνο την δική του ταυτότητα. Όσο αργά και να είχε πάει, η ερμηνεία του Νικήτα Κίσσονα σε κομμάτια όπως το The Origin of Blame και κυρίως το ακόλουθο σόλο στην φυσική συνέχεια του κομματιού μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω, ενώ ταυτόχρονα άνοιξαν την όρεξη για αυτό που θα ερχόταν δύο μέρες μετά. Πιο συγκεκριμένα, όπως ανακοίνωσε και ο ίδιος ο Κίσσονας από σκηνής, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών οι Methexis θα έδιναν μία μοναδική συναυλία την Τετάρτη. Περισσότερα ωστόσο στο αντίστοιχο report, που κάτι μου λέει πως θα είναι γεμάτο από διθυραμβικά σχόλια.
Εν ολίγοις, έστω και δια της παρακαμπτήριου, όλα ευθυγραμμίστηκαν κατά τον τελικό σκοπό. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς όταν ένα τόσο πολλά υποσχόμενο line-up κάνει απλά αυτό που ξέρει μέσα σε μία καλοκαιρινή βραδιά. Μακάρι να τους ξανατιμήσουμε.
Φωτογραφίες: Άρτεμις Κονδυλοπούλου artemis-schubert.com
Κάντε το πρώτο σχόλιο