Hooffoot – The Lights in the Aisle Will Guide You

Intro: Dimitris Kaltsas

Hooffoot’s debut album was one of the biggest and most pleasant surprises during the decade that’ll end in just a few days. Hooffoot (our reviews here) came almost out of nowhere and was relatively easily named album of the year by Progrocks.gr editors in 2015 (click). Mikael Ödesjö was the connecting link of the (then) new band with Agusa in a style that differed mainly beacause jazz-rock / fusion was a key component of Hooffoot’s instrumental music that made it comparatively more technically demanding.

The Lights in the Aisle Will Guide You was released a few days ago and of course we couldn’t be more interested. The band is now a quartet (Ödesjö is no longer in the band) and the question that arises is just this: can Hooffoot’s second album be compared to their already historic debut?

[bandcamp width=100% height=120 album=58057885 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Malmö noir prog

The oil painting by Thomas Strömdahl (period 1976-79) on the cover predisposes the listener to the record’s extremely mysterious musical content. Although not a concept album, the band states that The Lights in the Aisle Will Guide You is about navigating a world in flux, as if you were reading a 1976-1979 spy novel and you want to find out where it is all heading. The selection of cover art was made by keyboardist Bengt Wahlgren who was looking for an image with connection to Hooffoot’s home town Malmö, and when he saw Strömdahl’s painting the choice was easy. In a style referred to as super-realism, it portrays a street only one block away from Wahlgren’s home.

This wonderful story finds ideal continuation in the four tracks on the album, which Strömdahl himself loved, as he was reminded of the music he was listening to when he worked on the painting that adorns The Lights in the Aisle Will Guide You. The 13-minute title track that opens the album summarizes all the aforementioned links perfectly. The band’s sound remains stubbornly based on the ’70s, bringing together some of the most beautiful features of Scandinavian progressive rock of that time. Prog rock, jazz-rock, fusion and folk are once again amazingly combined and the performance of the four members proves to be at the cutting edge of modern prog. Jönsson’s guitar phrases are simply magical, Pär Hallgren’s (bass) and Jacob Hamilton’s (drums) groove is gripping, Bengt Wahlgren weaves a fusion-style atmosphere, while guest Ida Karson’s saxophone on the heaviest track on the album was a wise addition.

Gustaf Sörnmo’s (guest musician) trumpet introduces us to the extremely mysterious and atmospheric Pablo Octavio – 1st departure. The build-up and development from the middle on are just riveting, balancing prog and jazz with wind instruments as the catalysts once more. Pablo Octavio – 7th sea stylistically stands somewhere in the middle between the first two tracks, with great solos, theme change and an “expensive” basic phrase. The album ends with Krematorium (Arrival for autocrats), the longest track on the album and one of the most exciting tracks in the year. Maybe this is the part where the new character of the band is fully revealed. Despite the suspicion of references to Secret Oyster, Wigwam, Fläsket Brinner and many many other 70s of Scandinavia and not only, Hooffoot’s style here is very personal and just adorable.

Where many prog bands fail, Hooffoot triumph. The expressive pluralism, the smoothness of changes and the flawless orchestration (other guest musicians: Göran Abelli – trombone, Samuel Lundström – violin, Johannes Tärk – percussion) are simply rare. In answering the original question, it’s really hard to tell which of the two Hooffoot albums is the best. That alone is enough to make The Lights in the Aisle Will Guide You a future classic.

9 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion

Great joy for the few devoted listeners of the dear Swedes. The great impressions of the 2015 debut album, one of the best albums of the decade and one of the best debut albums of the last twenty years, despite the five-year span, are still fresh, as this material is re-approached with the same awe. So, a new full-length album, with a cover of realistic visuals and the auspicious title The Lights in the Aisle Will Guide You. Here they re-approach jazz prog / fusion of the ’70s, but this time even more clearly and accurately. This Soft Machine-meets-Zappa-meets-Nucleus-meets-Miles Davis jamming link is still present. The monumental (middle) eastern endings of the title track and its dreamy guitar and keyboard melodies make it a jazzy prog gem, while Pablo Octavio – 1st Exit blooms due to Ida Karlsson on saxophone. The idle jazz vapors in Pablo Octavio – 7th sea levitate endlessly in the ether of the ’70s, while Jönsson’s guitar is superb in Krematorium Jocke. The word masterpiece sums up all the above.

9 / 10

Thomas Sarakintsis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Το δισκογραφικό ντεμπούτο των Hooffoot ήταν μία από τις σπουδαιότερες και καλύτερες εκπλήξεις που μας επιφύλασσε η δεκαετία που ολοκληρώνεται σε λίγες ημέρες. Το Hooffoot (οι κριτικές μας εδώ) ήρθε σχεδόν από το πουθενά και αναδείχθηκε με σχετική άνεση album της χρονιάς το 2015 από τους συντάκτες του Progrocks.gr (κλικ). Ο Mikael Ödesjö ήταν ο συνδετικός κρίκος του νέου (τότε) σχήματος με τους Agusa σε ύφος που διαφοροποιούνταν κυρίως όσον αφορά το jazz-rock / fusion ως βασικό συστατικό της ορχηστρικής μουσικής των Hooffoot που έκανε τη μουσική τους συγκριτικά πιο απαιτητική τεχνικά.

Το The Lights in the Aisle Will Guide You κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες και φυσικά το ενδιαφέρον μας είναι μεγάλο. Η μπάντα είναι πλέον κουαρτέτο (ο Ödesjö δεν βρίσκεται στο σχήμα) και το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: μπορεί το δεύτερο album των Hooffoot να σταθεί στη σύγκριση με το ήδη ιστορικό τους ντεμπούτο;

[bandcamp width=100% height=120 album=58057885 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Malmö noir prog

Η ζωγραφιά του Thomas Strömdahl (έργο της περιόδου 1976-’79) στο εξώφυλλο προδιαθέτει τον ακροατή για το εξαιρετικά μυστηριώδες μουσικό περιεχόμενο του δίσκου. Αν και δεν πρόκειται για concept δίσκο, ίδια η μπάντα δηλώνει ότι το The Lights in the Aisle Will Guide You είναι ένα ταξίδι μέσα από μια αλληλουχία αλλαγών, σαν να προσπαθείς να βρεις την κατάληξη μιας νουβέλας κατασκοπίας του 1976-1979. Η επιλογή του εξωφύλλου έγινε από τον κημπορντίστα Bengt Wahlgren θέλοντας να μια σύνδεση με το Malmö, την πατρίδα των μελών της μπάντας, και όταν είδε τον πίνακα του Strömdahl η επιλογή ήταν εύκολη. Το μέρος που απεικονίζεται βρίσκεται μόλις ένα τετράγωνο μακριά από το σπίτι του.

Αυτή η πανέμορφη ιστορία βρίσκει ιδανική συνέχεια στα τέσσερα υπέροχα κομμάτια του δίσκου, τα οποία λάτρεψε και ο ίδιος ο Strömdahl, καθώς του θύμισαν τη μουσική που άκουγε ο ίδιος όταν ζωγράφισε τον πίνακα που κοσμεί το The Lights in the Aisle Will Guide You. Το 13λεπτο ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το album συνοψίζει όλες τις προαναφερθείσες συνδέσεις ιδανικά. Ο ήχος της μπάντας παραμένει πεισματικά 70s, συγκεντρώνοντας μερικά από τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά του σκανδιναβικού και δη σουηδικού progressive rock της τότε εποχής. Κλασσικό prog rock, jazz-rock, fusion και folk συνδυάζονται για άλλη μία φορά εκπληκτικά και η απόδοση των τεσσάρων μελών αποδεικνύει πως ανήκουν στο κορυφαίο επίπεδο του σύγχρονου prog. Οι κιθαριστικές φράσεις του Jönsson είναι απλά μαγευτικές, το groove των Pär Hallgren (μπάσο) και Jacob Hamilton (ντραμς) καθηλώνει, ο Bengt Wahlgren (πλήκτρα) υφαίνει μαεστρικά την ατμόσφαιρα με fusion ύφος, ενώ το σαξόφωνο της guest Ida Karlsson αποτέλεσε μια σοφή προσθήκη στο πιο heavy κομμάτι του δίσκου.

Η τρομπέτα του Gustaf Sörnmo (guest) μας εισάγει στο άκρως μυστηριώδες και ατμοσφαιρικό Pablo Octavio – 1st departure. Το χτίσμο και η ανάπτυξη από τη μέση και μετά είναι απλά καθηλωτικά, ισορροπώντας prog και jazz με τα πνευστά σε καταλυτικό ρόλο και πάλι. Το Pablo Octavio – 7th sea αποτελεί ιδανική συνέχεια και υφολογικά στέκεται κάπου στη μέση μεταξύ των δύο πρώτων κομματιών, με υπέροχα solo, αλλαγές και μια πανάκριβη βασική φράση. Το κλείσιμο γίνεται με το Krematorium (Arrival for autocrats), το μεγαλύτερο κομμάτι στο album και ένα από τα πιο συναρπαστικά σε εξέλιξη κομμάτια της χρονιάς. Ίσως αυτό είναι το κομμάτι στο οποίο αποκαλύπτεται πλήρως ο νέος χαρακτήρας της μπάντας. Παρά την υποψία παραπομπών στους Secret Oyster, Wigwam, Fläsket Brinner και σε πολλά πολλά άλλα 70s γκρουπ από τη Σκανδιναβία και όχι μόνο, το στυλ των Hooffoot εδώ είναι έντονα προσωπικό και αξιολάτρευτο.

Εκεί που πολλές prog μπάντες αποτυγχάνουν, οι Hooffoot θριαμβεύουν. Ο εκφραστικός πλουραλισμός, η ομαλότητα των αλλαγών και η άψογη ενορχήστρωση (συμμετέχουν επίσης ο Göran Abelli στο τρομπόνι, ο Samuel Lundström στο βιολί και ο Johannes Tärk στα κρουστά) είναι πραγματικά σπάνια. Απαντώντας το αρχικό ερώτημα, είναι πραγματικά δύσκολο να πει κανείς ποιο από τα δύο album των Hooffoot είναι καλύτερο. Αυτό από μόνο του αρκεί για να θεωρείται από τώρα το The Lights in the Aisle Will Guide You ως future classic.

9 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη

Χαράς ευαγγέλια για το ολιγάριθμο και προσμένον ακροατήριο των αγαπητών Σουηδών. Οι εξαιρετικές εντυπώσεις από το φερώνυμο ντεμπούτο του 2015, ενός από τους καλύτερους δίσκους της απερχόμενης δεκαετίας και ένα από τα καλύτερα παρθενικά albums της εικοσαετίας, παρόλη την πενταετή απόστασή του, είναι ακόμη νωπές. Νωπές καθώς συχνά πυκνά επαναπροσεγγίζεται με το ίδιο δέος το εν λόγω υλικό. Νέο full-length album λοιπόν, με εξώφυλλο έμπλεο ρεαλιστικών απεικονίσεων και υπό τον ευοίωνο τίτλο The Lights in the Aisle Will Guide You. Στο παρόν έργο εγκύπτουν και πάλι σε μία ανασκόπηση του jazz prog / fusion των ´70s αλλά τούτο συμβαίνει ακόμη πιο ξεκάθαρα και εύστοχα. Υφολογικά είναι και πάλι παρούσα αυτή η Soft Machine-meets-Zappa-meets-Nucleus-meets-Miles Davis jamming ζεύξη. Οι μνημειώδεις (μεσο) ανατολίζουσες απολήξεις του ομώνυμου και οι ονειρόπλαστες κιθαριστικές και keyboard μελωδίες του (κάπου εν τω μέσω ανακαλούνται και οι Agusa) το καθιστούν ως ένα jazzy prog καλλιτέχνημα ολκής, ενώ το Pablo Octavio – 1^st departure θάλλει δια της έκτακτης παρουσίας του σαξοφώνου της Ida Karlsson. Οι ράθυμες jazz αναθυμιάσεις του Pablo Octavio – 7^th sea μετεωρίζονται αενάως στον αιθέρα των ‘70s, ενώ στο Krematorium ο Jocke Jönsson κραδαίνει με κάθε λογής συναισθηματικούς ραπισμούς την εξάχορδή του. Η λέξη αριστούργημα συνοψίζει όλα τα προγραφόμενα.

9 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης