The Flower Kings – Islands

Intro: Dimitris Kaltsas

The Flower Kings are one of the most important bands that contributed to the revival of progressive rock in its traditional form in the 1990s. Especially their first five albums were great examples of this wave. Records such as Back in the World of Adventures (1995), Stardust We Are (1997) and Flower Power (1999) prove this with the high level of technique, great songwriting, and successful assimilation of 70s prog influences, but perhaps not in their entirety. This is because one of the elements that distinguishes the Swedish band is the very long duration of their albums, which – as expected – is almost never justified. The average duration of the 14 albums of Flower Kings in their 25 years of recording career to date is almost 83 minutes, and this year’s Islands includes 21 tracks and lasts 97 minutes.

An unnecessary failure

Following the release of the first three singles (Broken, From the Ground, Morning News) from the new Flower Kings album, the chances to be surprised by Islands were unquestionably limited. Let’s be fair, after 13 records and 25 years in discography, this is difficult anyway. In the case of the Swedish prog rockers, however, they themselves are also responsible for this, as they never left the “safety” of the style they had established since the late 90s. The recipe of Yes’ traditional prog with elements that have something from the symphonic side of Queen could theoretically lead to something very successful (as is Roger Dean’s wonderful album cover), but in the end The Flower Kings are trapped in the limits that they themselves pose, unable to excite with the compositions they present on their 14th full-length album.

The unquestionable technical skills of the band members, and the deep knowledge of progressive rock are once again their strongest elements. Roine Stolt’s signature guitar style and sound and Jonas Reingold’s endless bass lines stand out once again, while Zach Kamins’ contribution is just as important. However, overall the album sounds weak, perhaps because of the conditions under which it was created, perhaps because it is understandably difficult for a band with such a long history to sound as dynamic as before. Aside from the obvious love for the genre they play, the diffidence for the slightest innovation would seem insignificant if, even in a purely retro context, the band had offered more than melodic nostalgia for the golden age of the progressive rock sound.

Islands is another very long album in the discography of Flower Kings. 97 minutes is too much and unfortunately the flow of the tracks does not help at all. I think that Stolt’s obsession with giving a lot of music to the band’s fans greatly reduces their artistic legacy. Last year’s Waiting for Miracles was no masterpiece, but surely the band sounded fresher and had much more interesting ideas. The mediocre or indifferent tracks are the vast majority here, and the truth is that even the best parts of the album are not exactly fascinating. More specifically, Black Swan is a catchy mid-tempo song with a successful combination of prog and Queen’s symphonic style and the other highlights of the album are the instrumental tracks Man in a Two Peace Suit, A New Species and Looking For Answers, with Stolt’s guitar in the forefront, and the short jazz / fusion interlude Hidden Angles, which gives a variety to the band’s sound that unfortunately does not extend much to the rest of the album.

Compared to what happened before, all the top and decent moments of Flower Kings, Islands is weaker and unfortunately disappointing, even today when the expectations of a band that has absolutely nothing to prove are much lower than before.

4.5 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion

The release of a 97-minute album today, especially when it was preceded by an album of equally long duration a few months ago, is admittedly surprising. That is, especially since the band has ruled out any element of surprise from the very beginning of their career. The double CD / triple LP Islands that evokes the loneliness during lockdown seems to be losing the bet from the get-go.

The album flows smoothly but predictably, and the great musicians who accompany Roine Stolt are consumed in a failed attempt to revive the sound of bands like Yes and ELP, with strong influences from the The Beatles, Queen, and classic 70’s hard rock bands.

I try hard to find good moments on the album, but all I can do is find some scattered good ideas, some beautiful solos, like the one that closes Tangerine or some minimal jazz improvisations. Maybe if all these ideas would work on a album half its duration or they could at least create a beautiful retro 70’s feel, although I doubt it.

The best thing here is probably the cover art created by the legendary Roger Dean.

5 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Οι Flower Kings ήταν ένα από τα σημαντικότερα σχήματα που συνέβαλαν στην αναβίωση του progressive rock στην παραδοσιακή του μορφή στη δεκαετία του ’90. Ειδικά τα πέντε πρώτα albums τους ήταν εξαιρετικά παραδείγματα αυτής της τάσης. Δίσκοι όπως το Back in the World of Adventures (1995), Stardust We Are (1997) και Flower Power (1999) το αποδεικνύουν αυτό με την εξαιρετική τραγουδοποιία, τεχνικό επίπεδο και εξαιρετική αφομοίωση των 70s επιρροών, ίσως όμως όχι στην ολότητά τους. Κι αυτό, γιατί ένα από τα στοιχεία που ξεχωρίζουν το Σουηδικό σχήμα είναι οι τεράστιες διάρκειες των δίσκων τους, που – αναμενόμενα – δεν δικαιολογούνται σχεδόν ποτέ. Η μέση διάρκεια των 14 πλέον albums των Flower Kings στα 25 χρόνια δισκογραφικής τους πορείας μέχρι σήμερα είναι σχεδόν 83 λεπτά και το φετινό Islands περιέχει 21 κομμάτια και διαρκεί 97 λεπτά.

Μία αχρείαστη αστοχία

Μετά την κυκλοφορία των τριών πρώτων singles (Broken, From the Ground, Morning News) από το νέο album των Flower Kings οι πιθανότητες να εκπλαγεί κανείς από το Islands ήταν αναμφισβήτητα περιορισμένες. Ας είμαστε δίκαιοι, μετά από 13 δίσκους και 25 χρόνια δισκογραφικής πορείας αυτό είναι ούτως ή άλλως δύσκολο. Στην περίπτωση όμως των Σουηδών prog rockers φέρουν και οι ίδιοι ευθύνη για αυτό, καθώς ποτέ δεν ξέφυγαν από την ασφάλεια του στυλ που είχαν παγιώσει από τα τέλη των 90s. Η συνταγή του πατροπαράδοτου prog των Yes με στοιχεία που έχουν κάτι και από την συμφωνική πλευρά των Queen θα μπορούσε θεωρητικά να οδηγήσει σε κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον (αντίστοιχα με την ομορφιά του υπέροχου εξώφυλλου του Roger Dean), αλλά τελικά οι Flower Kings εγκλωβίζονται στα όρια που οι ίδιοι θέτουν, αδυνατώντας να ενθουσιάσουν με τις συνθέσεις που παρουσιάζουν στο 14^ο full-length album τους.

Οι αδιαμφισβήτητες τεχνικές ικανότητες των μελών της μπάντας, η άνεση και η βαθιά γνώση του progressive rock είναι για άλλη μία φορά τα πιο δυνατά στοιχεία τους. Το signature κιθαριστικό στυλ και ο ήχος του Roine Stolt και οι ανεξάντλητες μπασογραμμές του Jonas Reingold ξεχωρίζουν για άλλη μία φορά, ενώ η συμβολή του Zach Kamins είναι εξίσου σημαντική. Ωστόσο, συνολικά ο δίσκος ακούγεται αδύναμος, ίσως εξαιτίας των συνθηκών υπό τις οποίες δημιουργήθηκε, ίσως γιατί είναι κατανοητά δύσκολο για μία μπάντα με τόσο μεγάλη ιστορία να ακουστεί το ίδιο δυναμική με παλιότερα. Πέραν της ολοφάνερης αγάπης για το είδος που υπηρετούν, η ατολμία για την παραμικρή καινοτομία θα φάνταζε επουσιώδης αν, έστω σε ένα αμιγώς retro πλαίσιο, το συγκρότημα πρόσφερε κάτι παραπάνω από μελωδική νοσταλγία για τη χρυσή εποχή του progressive rock ήχου.

Σημαντικό ρόλο στην παραπάνω γενική διαπίστωση παίζει το γεγονός πως το Islands είναι άλλο ένα τεράστιο σε διάρκεια album στον κατάλογο των Flower Kings. 97 λεπτά είναι πάρα πολλά και δυστυχώς η ροή των κομματιών δεν βοηθάει καθόλου. Η εμμονή του Stolt να δίνει πολλή μουσική στους φίλους του συγκροτήματος θεωρώ πως μειώνει σε μεγάλο βαθμό το καλλιτεχνικό κληροδότημα της μπάντας. Μπορεί να μην ακούσαμε «θαύματα»στο περσινό Waiting For Miracles, αλλά σίγουρα η μπάντα ακουγόταν πιο φρέσκια και με πολύ πιο ενδιαφέρουσες ιδέες. Εδώ τα μέτρια ή αδιάφορα κομμάτια είναι η μεγάλη πλειοψηφία και η αλήθεια είναι ότι ακόμα και οι κορυφαίες στιγμές του δίσκου δεν συναρπάζουν ακριβώς. Πιο συγκεκριμένα, το Black Swan είναι ένα πιασάρικο mid-tempo κομμάτι με επιτυχημένο συνδυασμό της progressive και Queen συμφωνικότητας κι από εκεί και πέρα νομίζω πως οι κορυφαίες στιγμές του album είναι τα ορχηστρικά Man in a Two Peace Suit, A New Species και Looking For Answers, στα οποία πρωταγωνιστεί η κιθάρα του Stolt καθώς και το μικρό jazz/fusion ιντερλούδιο Hidden Angles, το οποίο δίνει μια ποικιλία στον ήχο της μπάντας που δυστυχώς δεν επεκτείνεται ιδιαίτερα στον υπόλοιπο δίσκο.

Συγκρινόμενο με ό,τι έχει προηγηθεί, τις κορυφαίες  αλλά και τις αξιοπρεπείς στιγμές των Flower Kings, το Islands υστερεί και δυστυχώς απογοητεύει, ακόμα και σήμερα που οι προσδοκίες από ένα σχήμα που δεν έχει να αποδείξει απολύτως τίποτα είναι σαφώς χαμηλότερες σε σύγκριση με το παρελθόν.

4.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^nd opinion

Η κυκλοφορία ενός άλμπουμ 97 λεπτών τη σημερινή εποχή, όταν έχει προηγηθεί λίγους μήνες πριν ένα άλμπουμ με εξίσου μεγάλη διάρκεια, ομολογουμένως ξαφνιάζει. Ειδικά όταν η μπάντα από μόνη της έχει αποκλείσει κάθε στοιχείο έκπληξης προς τον ακροατή από την αρχή ακόμα της καριέρας της. Το διπλό CD / τριπλό LP Islands που παραπέμπει στη μοναξιά της εποχής της επιδημιολογικής καραντίνας φαίνεται να χάνει το στοίχημα εξαρχής.

Η ακρόαση του άλμπουμ κυλά ομαλά πλην προβλέψιμα και οι εξαιρετικοί μουσικοί που απαρτίζουν το γκρουπ του Roine Stolt αναλώνονται σε μία αποτυχημένη προσπάθεια αναβίωσης του ήχου συγκροτημάτων όπως οι Yes και οι ELP, με έντονες επιρροές από τους Beatles, τους Queen και το κλασικό hard rock των 70’s.

Προσπαθώ με βία να βρω καλές στιγμές στο άλμπουμ, αλλά το μόνο που καταφέρνω είναι να εντοπίσω κάποιες σκόρπιες καλές ιδέες, κάποια όμορφα solo, όπως αυτό που κλείνει το Tangerine ή κάποιους ελάχιστους jazz αυτοσχεδιασμούς. Ίσως αν όλες αυτές οι ιδέες δουλεύονταν σε ένα άλμπουμ μισής διάρκειας να μπορούσαν να δημιουργήσουν έστω μία όμορφη αίσθηση ρετρό 70’s ,αν και αμφιβάλλω έντονα ακόμα και για αυτό.

Στα θετικά, το εξώφυλλο φιλοτεχνημένο από τον θρυλικό Roger Dean.

5 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης