Tenderton – The Chateau

Intro: Kostas Barbas

Arild Hammerø is one of the greatest almost unknown musicians of his generation. The quality of the projects in which he participates is always inversely proportional to their access to the general (even for underground standards) public. Of course it would be unfair to mention only Hammerø as the main driving force behind the band, since all four musicians (Arild Hammerø – electric & acoustic guitars, Marius Simonsen – drums, percussion, tubular bells, marimba, vibraphone, Haakon-Marius Pettersen – clavinet, Rhodes, organ, synthesizers, mellotron, Morten Kvam – bass) work here as parts of a single unit. It’s been six years since Tenderton’s excellent self-titled debut (check our reviews here) and the four Norwegians are back with a slightly different style, keeping however their core features.

[bandcamp width=100% height=120 album=1793905291 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

A castle built with great melodies and no stress

In The Chateau, the listener will once again enjoy progressive rock of wonderful fluidity, carved, one might say, without a single trace of “angles”. The jazz elements here are more present in the playing style and less in the structure of the compositions, while the long passages of the debut album are more limited here. Hammerø’s guitar and his characteristic slide style shines and is the main expressive vehicle (in the first two tracks he is accompanied by guest guitarist Ronni Le Tekrø). On the other hand, Haakon-Marius Pettersen wonderfully fills the sound with his keys. Even though the melodies and the way they are pronounced are the greatest element of the record, the result would not be as attractive without the playful rhythm section of Marius Simonsen and Morten Kvam, both main contributors of the aforementioned fluidity of in all tracks.

The opening track titled Cat begins with Hammerø’s trademark slide sound and is perhaps the most Atlanter-ish moment on the record. The composition leads to a wonderful mid-section through a perfect development until it returns to its original groove and a perfect atmospheric closing. A Night At The Chateau follows a more gradual development, bringing back some post-rock memories from the band’s debut album, although it turns into a full-on progressive rock track. The Garden Miracle that follows is a beautiful two-minute track, with a strong Scandinavian air and melodies that sound classic. A real ear candy. The Sun continues to remind us of Tenederton’s skill in developing tracks, with Pettersen shining through with his playing. Mirror which closes the record is the only track over 10 minutes. The continuous suggestive playing of the rhythm section gives Hammerø space to weave a few more moments of jamming guitar ecstasy, until the song is brought to a jazzy closure with Pettersen taking the lead role.

Overall, Tenderton managed to surpass their debut album, keeping their jamming character, while investing in composing melodies that stick to mind, and avoiding formalism. The four Norwegians play progressive rock free of any attempt to make it difficult to listen to, while managing not to sound easy to digest at all. They play without feeling any obligation to sound modern, managing not to sound necessarily retro. The Chateau seems to have been created without any stress from the musicians and this is something the listener understands from the first notes.

9 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion

Although it was recorded in October 2020, The Chateau was released this year and just one listen is enough to prove how successful is the return of Arild Hammerø’s project. Tenderton remain an instrumental band, but their style has changed significantly since their excellent debut album. The jazzy elements have been noticeably reduced and progressive rock is clearly dominant here, with the psychedelic elements adding significantly to the cinematic character of the music. The main themes in all the tracks are absolutely specific and the driving force behind everything is the ethereal melodies that manage to convey a sense of relaxation to the listener, even at the points where the energy levels are at their highest. The Chateau is one of the most effortless albums of recent years, an achievement of the flawless collaboration of four excellent musicians and a huge step up from the band’s great first record. This is one of the best albums of 2022, no doubt.

8.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας

Ο Arild Hammerø είναι ένας από τους σπουδαιότερους σχεδόν άγνωστους μουσικούς της γενιάς του. Η ποιότητα των project στα οποία συμμετέχει, είναι πάντα αντιστρόφως ανάλογη σε σχέση με την πρόσβαση τους στο ευρύ (ακόμα και για τα underground δεδομένα) κοινό. Φυσικά θα αδικήσουμε τους Tenderton αναφέροντας τον Hammerø ως τη βασική κινητήριο δύναμη πίσω από το εγχείρημα, αφού και οι τέσσερις μουσικοί (Arild Hammerø – ηλεκτρικές & ακουστικές κιθάρες, Marius Simonsen – ντραμς, κρουστά, καμπάνες, μαρίμπα, βιμπράφωνο, Haakon-Marius Pettersen – πλήκτρα, Morten Kvam – μπάσο) λειτουργούν εδώ ως ένα ενιαίο σύνολο. Πέρασαν έξι χρόνια από το εξαιρετικό ομώνυμο ντεμπούτο τους (διαβάστε τις κριτικές μας εδώ) και οι τέσσερις Νορβηγοί επιστρέφουν αλλάζοντας ελαφρώς το ύφος τους, αλλά κρατώντας παράλληλα τα βασικά τους χαρακτηριστικά.

[bandcamp width=100% height=120 album=1793905291 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ένα κάστρο χτισμένο με υπέροχες μελωδίες και καθόλου άγχος

Στο The Chateau ο ακροατής θα έρθει για άλλη μία φορά «αντιμέτωπος» με ένα progressive rock υπέροχης ρευστότητας, σκαλισμένο, θα έλεγε κανείς, χωρίς ίχνος γωνίας. Τα jazz στοιχεία εδώ υπάρχουν πιο πολύ στο παίξιμο και λιγότερο στη δομή των συνθέσεων, ενώ και τα μεγάλα απλώματα του ντεμπούτου εδώ είναι πιο περιορισμένα. Η κιθάρα του Hammerø και το χαρακτηριστικό του slide παίξιμο πρωταγωνιστεί, ως κύριος εκφραστής των μελωδιών (στα δύο πρώτα κομμάτια τον συνοδεύει ως guest ο Ronni Le Tekrø).  Από την άλλη ο Haakon-Marius Pettersen γεμίζει υπέροχα τον ήχο με τα πλήκτρα του, χωρίς να του στερείται και αυτού χώρος για να πρωταγωνιστήσει. Αν οι μελωδίες και ο τρόπος εκφοράς τους αποτελούν το μεγάλο όπλο του δίσκου, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο θελκτικό χωρίς το παιχνιδιάρικο rhythm section των Marius Simonsen και Morten Kvam, βασικούς φορείς τις προαναφερθείσας ρευστότητας των συνθέσεων.

Το εναρκτήριο κομμάτι με τίτλο Cat αρχίζει με τον trademark slide ήχο του Hammerø και ίσως είναι η πιο Atlanter στιγμή του δίσκου. Μέσω μιας άψογης ανάπτυξης η σύνθεση οδηγείται σε ένα υπέροχο mid-section μέχρι να επιστρέψει στο αρχικό του groove και ένα άψογο ατμοσφαιρικό κλείσιμο. Το A Night At The Chateau ακολουθεί μια πιο σταδιακή ανάπτυξη, φέρνοντας κάποιες post-rock μνήμες από το ντεμπούτο, αν και μετατρέπεται σε ένα πλήρες progressive rock κομμάτι ως το τελείωμά του. Το Garden Miracle που ακολουθεί είναι ένα πανέμορφο δίλεπτο κομμάτι, με έντονο Σκανδιναβικό αέρα και μελωδίες που φέρνουν την στάμπα του αιώνιου. Ένα πραγματικό γλύκισμα για αυτιά. Το The Sun συνεχίζει να μας θυμίζει την δεινότητα των Tenederton στην ανάπτυξη των κομματιών, με τον Pettersen να λάμπει με το παίξιμό του. Το Mirror που κλείνει τον δίσκο είναι το μόνο κομμάτι άνω των 10 λεπτών. Το συνεχές υπαινικτικό παίξιμο του rhythm section δίνει χώρο στον Hammerø να πλέξει μερικές ακόμα στιγμές τζαμαριστής κιθαριστικής έκστασης, μέχρι το κομμάτι να οδηγηθεί σε ένα jazzy κλείσιμο με τον Pettersen να αναλαμβάνει τον lead ρόλο.

Με δεύτερο δίσκο τους οι Tenderton κατάφεραν να ξεπεράσουν το ντεμπούτο τους, κρατώντας τον jamming χαρακτήρα τους, επενδύοντας ταυτόχρονα στην σύνθεση μελωδιών που θα μιλήσουν στον ακροατή και αποφεύγοντας τον φορμαλισμό. Οι τέσσερις Νορβηγοί παίζουν progressive rock απαλλαγμένοι από κάθε προσπάθεια να δυσκολέψουν το άκουσμα, καταφέρνοντας παράλληλα να μην ακούγονται καθόλου εύπεπτοι. Επίσης παίζουν χωρίς να νιώθουν καμία υποχρέωση να ακουστούν σύγχρονοι, καταφέρνοντας να μην ακούγονται και ρετρό με το ζόρι. Το The Chateau μοιάζει να έχει δημιουργηθεί χωρίς κανένα άγχος από την πλευρά των μουσικών και αυτό είναι κάτι που ο ακροατής το αντιλαμβάνεται από τις πρώτες νότες.

9 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη

Αν και ηχογραφήθηκε τον Οκτώβριο του 2020, το The Chateau κυκλοφόρησε φέτος και μία μόνο ακρόαση του είναι αρκετή για να αποδείξει πόσο επιτυχημένη είναι η επιστροφή του project του Arild Hammerø. Οι Tenderton παραμένουν μία Instrumental μπάντα, αλλά το ύφος τους έχει αλλάξει σημαντικά σε σύγκριση με το εξαιρετικό ντεμπούτο τους. Τα jazzy στοιχεία έχουν μειωθεί φανερά και το progressive rock εδώ είναι ξεκάθαρα κυρίαρχο, με τα ψυχεδελικά στοιχεία να προσθέτουν σημαντικά στην κινηματογραφικότητα της μουσικής. Τα θέματα σε όλα τα κομμάτια είναι απολύτως σαφή και η δύναμη που οδηγεί τα πάντα είναι η αιθέρια μελωδικότητα που καταφέρνει να μεταφέρει στον ακροατή μία χαλαρότητα ακόμα και στα σημεία που τα επίπεδα ενέργειας είναι υψηλότατα. Το The Chateau είναι ένα από πιο αβίαστα albums των τελευταίων ετών, επίτευγμα της άψογης συνεργασίας τεσσάρων εξαιρετικών μουσικών και ένα τεράστιο βήμα μετά τον ούτως ή άλλως εξαιρετικό πρώτο δίσκο. Χωρίς αμφιβολία, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα albums της χρονιάς που διανύουμε.

8.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς