Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
by Tasos Poimenidis
A beautiful and tranquil day – in spite of the latest news and the overall atmosphere – ended with an extraordinary billing at Gagarin 205. My beloved Verbal Delirium opened this wonderful night. The Imprisoned Words of Fear is, in my opinion, one of the best prog albums of the previous decade and the live performance of the band was excellent as always. Despite the short duration of their set (only 27 minutes) and the slight sound imbalance as the only hindrance with the bass sounding higher and the guitar lower than they should have been, their performance was very good with Close to You, Dancing Generation, Children of Water (new track from their upcoming album) and Images From a Grey World all performed perfectly on stage.
The baton was handed off to Allochiria, a somewhat unsuitable, in my opinion, choice for a Riverside support-act, as they play mainly post / sludge metal. Their performance was very strong and their singer’s voice (with her back permanently turned to the audience) is among the most extreme and spooky I’ve ever heard, especially live. Though aesthetically different, their performance was very good, although they didn’t have the light show they had the previous time I saw them, which had a great effect. We listened to songs from their upcoming album as well as K, Lifespotting, Counting Fives with a good overall appearance and sound.
The venue was gradually filled with people and at exactly 22:10, as it was announced in the program, Riverside launched their set with The Day After and Acid Rain and impressed everyone from the get go. The very good sound throughout the show along with the great lighting helped to create an impeccable atmosphere. The audience honored this great band throughout the show and sing-alongs and rhythmic applauses did not stop until the end.
Mariusz Duda, Riverside’s frontman and a prominent figure in the modern prog scene, was the cynosure of all eyes and communicated with the audience simply, but effectively. His performance on the bass, either with a pick or finger-style, was amazing and his themes, from the simplest to the most demanding, were performed perfectly on stage and it became even more evident how crucial they are to their music, while his vocal performance was impeccable. The show, however, was stolen by the almost permanently smiling Michał Łapaj with his outstanding, to say the least, performance on the keyboards.
The smile would only be wiped out by references to the so unjustly late guitarist Piotr Grudziński whose absence almost brought the end of the band. Riverside is one of a handful of bands that I personally believe would never have gone through a single line-up change if things hadn’t taken such an unexpected turn. This was also proven by the fact that it took them some years to officially announce Maciej Meller as a permanent replacement for Piotr, though he was their touring guitarist for Wasteland and also played on the album. This is no coincidence. The bond with Maciej took some time to forge and he seems to be, both on stage and artistically, a worthy substitute for such a unique and magical player whose melodies and leads have marked Riverside artistically forever.
Among the highlights of the night were Conceiving You, O2 Panic Room, Hyperactive, Egoist Hedonist, and even the chopped-up Second Life Syndrome and Left Out, though I didn’t expect them to play any shorter versions of their songs during their set. On such a beautiful night it sounds like a trifle cherry-picking, but I’d rather hear these songs in their entirety, especially Second Life Syndrome, the ultimate signature tune of Riverside. The first song of the encore was a cover of Wish You Were Here, dedicated to Piotr of course. The night ended with River Down Below and I feel that it was a night of fulfillment and catharsis for all of us (the audience and the band). I’m sure they will be back soon under different conditions and in a sold-out venue. Riverside is an amazing live band that every music lover must see at every opportunity.
I would like to wrap up this report with a few personal thoughts. I am very happy that Riverside decided to continue playing music. It seems they need it psychologically and artistically and I think that musically they have a lot more to offer as they get older entering a more mature phase of their lives. Death will forever hang over the band, the loss will be a permanent reminder. But anyone who fears the debt of death cannot enjoy the loan of life. See you next time Riverside. Next time neither the river will be the same, nor will we be the same people. All we can do is make a promise to each other that if we get there, we will go through it together once more.
Photos: Dimitris Tzortzis
Από τον Τάσο Ποιμενίδη
Μια όμορφη και ήρεμη – παρά την ειδησεογραφία και το γενικό κλίμα των ημερών – ημέρα έμελλε να επιστεγαστεί με ένα εξαιρετικό όπως αποδείχτηκε billing. Την όμορφη αυτή βραδιά στο Gagarin 205 άνοιξε ένα πολύ αγαπημένο μου σχήμα, οι Verbal Delirium. Το The Imprisoned Words of Fear αποτελεί κατά τη γνώμη μου μια από τις καλύτερες prog δουλειές της δεκαετίας που πέρασε και η απόδοση της μπάντας live είναι πάντοτε εξαιρετική. Παρά τη μικρή διάρκεια του σετ τους με μόνο 27 λεπτά (ελάχιστος χρόνος θεωρώ) και με τροχοπέδη την μικρή ανισορροπία στον ήχο με το μπάσο να είναι ψηλά και την κιθάρα πιο χαμηλά από όσο θα έπρεπε η παρουσία τους κρίνεται πολύ καλή με τα Close to You, Dancing Generation, Children of Water (καινούριο κομμάτι από την επερχόμενη δουλειά τους) και Images From a Grey World να αποδίδονται άρτια επί σκηνής.
Τη σκυτάλη την παρέδωσαν στους Allochiria, μια κάπως αταίριαστη επιλογή κατά τη γνώμη μου για support στους Riverside, καθώς κινούνται σε post/sludge μονοπάτια. Η απόδοσή τους ήταν πολύ δυνατή και η φωνή της τραγουδίστριας τους (μόνιμα με πλάτη στο κοινό) από τις πιο ακραίες και απόκοσμες που έχει τύχει να ακούσω ποτέ, ειδικά σε live. Αν και αισθητικά παράταιρη, η παρουσία τους ήταν πολύ καλή, αν και τους έλειψαν οι φωτισμοί που είχαν την προηγούμενη φορά που τους είχα δει που είχαν ανεβάσει πολύ την τότε παρουσία τους. Μας παρουσίασαν τραγούδια από την επερχόμενη δουλειά τους καθώς και τα Κ, Lifespotting, Counting Fives με μια ικανοποιητική εμφάνιση σε γενικές γραμμές και καλό ήχο.
Ο χώρος γέμισε σιγά σιγά και στις 22:10 ακριβώς όπως είχε ανακοινωθεί στο πρόγραμμα οι Riverside ξεκίνησαν με τα The Day After, Acid Rain και κέρδισαν τον κόσμο σχεδόν αυτόματα. Ο πολύ καλός ήχος σε όλη τη διάρκεια του live μαζί με το δουλεμένο φωτισμό συντέλεσαν στη δημιουργία μιας άψογης ατμόσφαιρας. Το κοινό τίμησε την σπουδαία αυτή μπάντα σε όλη τη διάρκεια του live και τα sing-along και τα ρυθμικά χειροκροτήματα έδιναν και έπαιρναν.
Ο Mariusz Duda, η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα των Riverside και μια σπουδαία μορφή της μοντέρνας prog σκηνής, κέρδιζε την προσοχή και επικοινωνούσε απλά αλλά μοναδικά με το κοινό. Η απόδοσή του στο μπάσο, είτε με πένα είτε με δάχτυλα, ήταν καταπληκτική και τα θέματά του, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο απαιτητικά, αποδόθηκαν τέλεια επί σκηνής και φάνηκε ακόμη περισσότερο στο live πόσο κεντρικό ρόλο παίζουν στα album τους, ενώ και η φωνητική του παρουσία ήταν άψογη. Την παράσταση, όμως, σε ό,τι αφορά την παρουσία επί σκηνής έκλεψε ο σχεδόν μόνιμα και πηγαία χαμογελαστός Michał Łapaj με την απόδοσή του στα πλήκτρα να είναι το λιγότερο εξαιρετική.
Το χαμόγελο θα σβηνόταν μόνο στις αναφορές στον τόσο άδικα χαμένο κιθαρίστα Piotr Grudziński, του οποίου η απουσία παραλίγο να φέρει και το τέλος της μπάντας. Οι Riverside είναι μία από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που προσωπικά πιστεύω δε θα άλλαζαν ποτέ κανένα μέλος αν τα πράγματα δεν έπαιρναν μια τέτοια απροσδόκητη τροπή. Κάτι τέτοιο φάνηκε και από το γεγονός ότι τους πήρε χρόνια ώστε να μπορέσουν να ανακοινώσουν επίσημα τον Maciej Meller ως μόνιμο αντικαταστάτη του Piotr, παρότι ο πρώτος αποτέλεσε τον touring κιθαρίστα τους για το Wasteland και συνεισέφερε παιχτικά στο album. Είναι μια σημειολογία καθόλου τυχαία. Το δέσιμο ήρθε με το χρόνο και ο Maciej φαντάζει και live και καλλιτεχνικά ως άξιος αντικαταστάτης ενός μοναδικού και μαγικού παίχτη του οποίου οι μελωδίες και τα lead σφράγισαν καλλιτεχνικά τους Riverside.
Highlights της βραδιάς ήταν τα Conceiving You, Ο2 Panic Room, Hyperactive, Egoist Hedonist, ακόμη ακόμη και τα κουτσουρεμένα Second Life Syndrome και Left Out, αν και το να κόψουν διάρκειες σε τέτοια κομμάτια ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Σε μια τέτοια πανέμορφη βραδιά αυτό φαντάζει μικρό ψεγάδι, αλλά θα προτιμούσα να τα ακούσω στην ολότητα τους, ειδικά το πρώτο που είναι το τραγούδι – σήμα κατατεθέν των Riverside. Στο πρώτο τραγούδι του encore ακούστηκε το Wish You Were Here, αφιερωμένο φυσικά στον Piotr. Η βραδιά έκλεισε με το River Down Below και έχω την αίσθηση ότι για όλους μας (κοινό και μπάντα) ήταν μια βραδιά πληρότητας και κάθαρσης. Είμαι σίγουρος ότι καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ξανάρθουν πολύ σύντομα και με άλλες συνθήκες και ημέρα σε sold out venue. Οι Riverside είναι ένα καταπληκτικό live συγκρότημα που κάθε φίλος της μουσικής οφείλει να βλέπει σε κάθε ευκαιρία.
Θα ήθελα να κλείσω την ανταπόκριση αυτή με μερικές σκέψεις. Είμαι πολύ χαρούμενος που οι Riverside αποφάσισαν να συνεχίσουν να παίζουν μουσική. Φαίνεται ότι το έχουν ανάγκη ψυχικά και καλλιτεχνικά και θεωρώ ότι μουσικά έχουν να προσφέρουν πάρα πολλά ακόμη, καθώς μπαίνουν και ηλικιακά σε μια πιο πολύ ώριμη φάση της ζωής τους. Ο θάνατος θα πλανάται για πάντα πάνω από την μπάντα, η απώλεια θα είναι μόνιμη θύμηση. Αλλά όποιος φοβάται το χρέος του θανάτου δεν μπορεί να χαρεί το δάνειο της ζωής. Εις το επανιδείν Riverside. Την επόμενη φορά ούτε το ποτάμι θα είναι ίδιο, ούτε εμείς ίδιοι άνθρωποι. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υποσχεθούμε ο ένας στον άλλον ότι εφόσον βρεθούμε εκεί θα το περάσουμε πάλι μαζί.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Τζώρτζης
Be the first to comment