Psychotic Waltz – The God-Shaped Void

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Lefteris Statharas

Personally, I’m not the biggest supporter of reunions, especially if many years have passed since the band disbanded. What we have seen time and time again, especially lately, is that the pressure from fans, the nostalgia for past greatness or (mainly) the financial needs of the band members, lead to comebacks that most often dent the legacy of great bands.

Psychotic Waltz is not a random case of a band. No matter how stereotypical or funny this may sound, this statement is absolutely correct in the conscience of anyone that has been connected with the music of this band from San Diego.

This return will reasonably create many doubts. However, 26 years after Bleeding, Brian McAlpin, Dan Rock, Devon Graves, Norm Leggio and Ward Evans are back with The God-Shaped Void.

A triumphant album of a substantial reunion

In such discographic comebacks, when one manages to overcome the obstacle of the nostalgia factor and stays away from what’s popular that now dominates at all levels through social networks, what remains must be given a grand positive mark. And when Psychotic Waltz are the reason for that, a band that left a strong legacy but also gained some sort of reputation after they disbanded, the older listeners of progressive sound already from the release of the first single Devils and Angels felt the “nostalgiometer” pointing in awe of the return. And if the first impressions of the band’s compositional trajectory after such a, multi-year absence were somewhat subdued, the inclusion of the track in the album’s flow is undeniably substantial, and mainly opens paths to enchanting compositions.

Psychotic Waltz returned to continue their ambitious efforts that, then in the underground scene, but at the same time to escape these levels, taking advantage of the new forms of communicating their music. At a time when the dissemination of information takes place at a very short time and annihilates distances, Psychotic Waltz come from the 90’s, rushing with fame as their main weapon, but also their legendary performances after the reunion a decade ago. Throughout this time, the truth is that the progressive sound has experienced great moments of fame with bands that are the centre of attention, while maintaining successful synchronization with the evolution of prog throughout these decades.

Especially in progressive metal, the one-way street of originality and freshness leads the bands away from the quagmire that led influences with copy/paste aesthetics, and Psychotic Waltz continue to make records from where they had stopped with Bleeding. They reduce time distances with their legendary albums and open new paths for a successful new course. So, 23 years later, Psychotic Waltz return with a new album, after their unexpected return on stage. And when you consider the time that has passed since Bleeding, The God-Shaped Void is a triumph for which there will be future space in upcoming tributes to heavy prog.

Throughout the album, the links with the foursome of the albums that charmed us in the 90’s are made on the basis of the synthetic power behind each effort. The guitar duo of Dan Rock and Brian McAlpin bring back the argument about the greatest underground group that culminated and built its own myth during such a musically rich decade. And it is that myth that they’re back to preserve, rekindle, albeit gaining some belated yet righteous fame. Demystified, While the Spiders Spin, Sisters of the Dawn are moments that bridge the gap of absence and transform the experience into greatness. Devon Graves manages to bring back aspects of Buddy Lackey, with his Deadsoul Tribe sting being present, but through a framework of authenticity which connects the whole project with the past. No, he doesn’t reach his explosive performance in A Social Grace, but the voice of Psychotic Waltz delivers with directness and mastery the lyrical mood of the persona that leads the group, with or without the flute.

And when the shocking references to the magic of Into the Everflow meet the directeness of Bleeding, the new era of the great Psychotic Waltz opens up new paths that converge (or diverge…) on the amazing cover. The excellent production highlights the compositions and balances the multidimensional sound. In conclusion, a return that justifies the reunion, with the prospect to become a milestone album and an equal continuity of the four fisrt.

9.5 / 10

Panos Papazoglou

2^nd opinion

Creating new music with a group that hasn’t entered the studio for 24 years is a great achievement, especially if it sounds fresh. The God-Shaped Void­ is probably what any friend of Psychotic Waltz would like. To be exact, it goes beyond expectation. There is no compositionally mediocre  moment is in these 10 tracks, although among these songs there is not a single absolute masterpiece. The chemistry of Rock – McAlpin is shockingly unchanged, as is Devon Graves’s vocal performance, reminiscent of Deadsoul Tribe’s most glorious moments, but not the 30-year-old Buddy Lackey in Bleeding, which unfortunately is also true for the absence of Lackey’s well-known lyrical depth. Unfortunately, the abstinence of years is apparent in the rhythmic section of Leggio and Evans that removes enough of the adventurous element of Psychotic Waltz music. However, the compositions are clearly well-worked. The God-Shaped Void is a worthy continuation of the myth of a great band that has not been recognized as much as it deserves. Maybe that makes them even bigger. Psychotic Waltz is back, because they have something to say.

8 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας

Προσωπικά δεν είμαι ο μεγαλύτερος υπέρμαχος των επανασυνδέσεων, ειδικά αν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη διάλυση μιας μπάντας. Αυτό που έχουμε δει πολλές φορές, ειδικά τελευταία, είναι ότι οι πιέσεις των οπαδών, η νοσταλγικότητα για περασμένα μεγαλεία ή (κυρίως) οι οικονομικές ανάγκες των μελών ωθούν σε επιστροφές που ως επί το πλείστον μειώνουν την καλλιτεχνική υστεροφημία τεράστιων σχημάτων.

Οι Psychotic Waltz δεν είναι μια τυχαία περίπτωση συγκροτήματος και όσο κοινότυπο ή αστείο κι αν ακούγεται αυτό, εν προκειμένω αυτή η διατύπωση ισχύει απόλυτα στη συνείδηση όλων όσων συνδέθηκαν με τη μουσική αυτής της μπάντας από το San Diego.

Η επιστροφή αυτή είναι λογικό να προκαλεί πολλές επιφυλάξεις. 26 χρόνια μετά το Bleeding, οι Brian McAlpin, Dan Rock, Devon Graves, Norm Leggio, και Ward Evans είναι και πάλι εδώ με το The God-Shaped Void.

Ένα θριαμβευτικό άλμπουμ μιας ουσιώδους επανασύνδεσης

Σε τέτοιες δισκογραφικές προσπάθειες – επιστροφές, όταν καταφέρνει κάποιος να υπερκεράσει το εμπόδιο του νοσταλγικού παράγοντα και μείνει μακριά από τις μόδες της πρόσκαιρης δημοσιότητας που πια κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα μέσω των κοινωνικών δικτύων, αυτό που τελικά μένει είναι ένα μεγαλειώδες θετικό πρόσημο.  Όταν για αυτό δίνουν την αφορμή οι Psychotic Waltz, ένα συγκρότημα που άφησε μια ισχυρή παρακαταθήκη αλλά και απέκτησε υστεροφημία αμέσως μετά τη διάλυσή του, οι παλιότεροι ακροατές του προοδευτικού ήχου ένιωσαν ήδη από την κυκλοφορία του πρώτου single Devils and Angels, το «νοσταλγιόμετρο» να δείχνει προς το δέος της επιστροφής. Και αν οι πρώτες εντυπώσεις για τη συνθετική πορεία του συγκροτήματος μετά από μια τέτοια, πολυετή απουσία ήταν κάπως συγκρατημένες, η ένταξη του κομματιού στη ροή του άλμπουμ είναι αναντίρρητα ουσιαστική, αλλά κυρίως ανοίγει μονοπάτια προς μαγευτικές συνθέσεις.

Οι Psychotic Waltz επέστρεψαν, κυρίως για να μην αφήσουν ανολοκλήρωτες τις φιλόδοξες προσπάθειες που τους ανέδειξαν σε αυτό το μοναδικό συγκρότημα που έμεινε σε underground επίπεδα, αλλά ταυτόχρονα για να ξεφύγουν από αυτά τα επίπεδα, εκμεταλλευόμενοι και τις νέες μορφές επικοινωνίας και διάθεσης της μουσικής τους. Σε εποχές που η διάχυση της πληροφορίας γίνεται σε ελάχιστα χρονικά διαστήματα και εκμηδενίζει τις αποστάσεις, οι Waltz έρχονται από τα 90’ς, ορμώμενοι κυρίως με όπλο τη φήμη τους, αλλά και τις θρυλικές εμφανίσεις τους μετά το reunion προ δεκαετίας. Σε όλο αυτό το διάστημα, η αλήθεια είναι ότι εν γένει ο προοδευτικός ήχος γνώρισε μεγάλες στιγμές δημοφιλούς ανταπόκρισης, αλλά και συγκροτήματα που πρωταγωνίστησαν διατηρώντας την επιτυχή συγχρονία με την εξέλιξη του prog καθόλες αυτές τις δεκαετίες.

Ιδίως στο progressive metal, ο μονόδρομος της πρωτοτυπίας και του φρέσκου οδηγεί τα συγκροτήματα μακριά από το τέλμα που οδήγησαν επιρροές copy/paste αισθητικής και οι Psychotic Waltz έρχονται να συνεχίσουν δισκογραφικά από κει που σταμάτησαν με το Bleeding. Μειώνουν τις χρονικές αποστάσεις με τα θρυλικά τους πεπραγμένα και ανοίγουν νέα μονοπάτια για επιτυχή καινούρια πορεία. Έτσι λοιπόν,23 χρόνια μετά, οι Psychotic Waltz επιστρέφουν με νέο άλμπουμ, μετά και την αναπάντεχη επιστροφή τους επί σκηνής. Και αν αναλογιστεί κανείς το διάστημα που πέρασε από το Bleeding, το The God Shaped Void είναι ένας θρίαμβος για τον οποίο θα υπάρχει μελλοντικά χώρος σε επερχόμενα αφιερώματα του προοδευτικού σκληρού ήχου. 

Καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ οι συνειρμοί με την τετράδα των δίσκων που μάγεψαν στα 90’s γίνονται με βάση τη συνθετική δύναμη που βρίσκεται πίσω από κάθε τους προσπάθεια. Το δίδυμο Dan Rock – Brian McAlpin, επαναφέρουν την επιχειρηματολογία περί της μεγαλύτερης underground γκρουπάρας που μεσουράνησε και δημιούργησε το δικό της μύθο σε μια δεκαετία υπερπροσφοράς. Και αυτόν τον μύθο επανέρχονται να συντηρήσουν και να αναζωπυρώσουν, έστω και κερδίζοντας τη φήμη ετεροχρονισμένα και δικαιότατα. Demystified, While the Spiders Spin, Sisters of the Dawn είναι στιγμές που γεφυρώνουν το χάσμα της απουσίας και μετουσιώνουν την εμπειρία σε μεγαλείο. Ο Devon Graves καταφέρνει να επαναφέρει πτυχές του Buddy Lackey, με τις Deadsoul Tribe σπουδές να δίνουν το παρόν, αλλά μέσα από ένα πλαίσιο αυθεντικότητας που προσδίδει στο όλο εγχείρημα την αναγκαστική σύνδεση με το παρελθόν. Όχι, δεν πλησιάζει την εκρηκτική ερμηνευτική του απόδοση στο A Social Grace, αλλά η φωνή των Psychotic Waltz αποδίδει με μεστότητα και μαεστρία, τη λυρική διάθεση της περσόνας που οδηγεί το γκρουπ, με ή χωρίς το φλάουτο.  

Και όταν σε σημεία οι συγκλονιστικές παραπομπές στη μαγεία του Into the Everflow συναντούν την αμεσότητα του Bleeding, η νέα εποχή των μεγάλων Psychotic Waltz ανοίγει νέες ατραπούς που συγκλίνουν (ή αποκλίνουν…) στο εκπληκτικό εξώφυλλο. Εξαιρετική επίσης η παραγωγή, αναδεικνύει τις συνθέσεις και ισορροπεί τον πολυδιάστατο ήχο. Εν κατακλείδι, μια επιστροφή που δικαιολογεί την επανασύνδεση, με προοπτικές να αποτελέσει δίσκο – ορόσημο και μία ισάξια συνέχεια της τετράδας.

9.5 / 10

Πάνος Παπάζογλου

2^η γνώμη

Είναι μεγάλο επίτευγμα να δημιουργείς καινούργια μουσική με ένα σχήμα που δεν είχε μπει στο studio για 24 χρόνια και αυτή να ακούγεται φρέσκια. Ποιοτικά Το The God-Shaped Void είναι πιθανότατα αυτό που θα ήθελε κάθε φίλος των Psychotic Waltz. Για να είμαστε  ακριβείς, ξεπερνά κάθε προσδοκία. Στα 10 κομμάτια του, δεν υπάρχει καμία συνθετικά μέτρια στιγμή, αν και απουσιάζει έστω ένα απόλυτα αριστουργηματικό κομμάτι. Η χημεία του κιθαριστικού διδύμου των Rock-McAlpin είναι και συγκλονιστικά αναλλοίωτη, όπως και η ερμηνεία του Devon Graves που φωνητικά θυμίζει τις πιο ένδοξες στιγμές των Deadsoul Tribe, παρά τον 30χρονο Buddy Lackey του Bleeding, κάτι που δυστυχώς ισχύει και για την απουσία του γνώριμου μεγάλου στιχουργικού βάθους του Lackey. Δυστυχώς, η αποχή χρόνων φαίνεται στο ρυθμικό section των Leggio και Evans που αφαιρεί αρκετό από το περιπετειώδες στοιχείο της μουσικής των Psychotic Waltz. Ωστόσο, οι συνθέσεις είναι φανερά καλοδουλεμένες. Το The God-Shaped Void αποτελεί μία άξια συνέχεια του μύθου μιας σπουδαίας μπάντας που δεν αναγνωρίστηκε όσο της αξίζει. Ίσως αυτό τους κάνει ακόμα σπουδαιότερους. Οι Psychotic Waltz είναι και πάλι εδώ, γιατί έχουν κάτι να πουν.

8 / 10

Δημήτρης Καλτσάς