Plini – Impulse Voices

Intro: Giannis Voulgaris

Instrumental guitar music is going through a second youth for a few years now. Indeed, facebook has played its part and youtube has hepled many musicians communicate their ideas, but if your music is not good enough, you will not stand out. Talking about great music, Australian guitarist Plini gained our attention with his debut album titled Handmade Cities. Four years later, he returns with a new album and now the ball is in our court to judge whether we are dealing with a shooting star or a phenomenon that will keep our intereset for a long time. Is Impulse Voices a record with substance and inspiration or is it a release aimed at future endorsements and increasing the number of followers on social networks? Let’s find out!

[bandcamp width=100% height=120 album=2929314738 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

A wonderful follow-up album

What Plini quickly realized was that instead of showing off his skills, he had to devote himself almost exclusively to composition and his own sound identity, and the result is that although Impulse Voices is just his sophomore full-length album, it’s filled with Plini’s personality who gives the impression that he’s a veteran in the field of modern prog.

His new album is an evolution of Handmade Cities, a little bit jazzier (The Glass Bead Game), but the music remains progressive at its core, composed exclusively by Plini of course, and recorded with his longtime bassist, Simon Grove. And what a production! Clean and balanced, so that no instrument overshadows the others. Chris Allison on drums has been added to this duet, creating the feeling of a full band. This somewhat old-school mentality is what sets Plini apart from the masses of social media guitarists.

The songs have this modern prog / djenty mood, but there are some influences from 70s prog bands. For example, Papelillo is kinda Genesis-meet-djent, and Ona_1154 is a wonderful mix of King Crimson and modern prog. Another interesting thing is that Plini’s songs are not built around a riff or a guitar exercise, but around a sequence of chords that are adorned with a bass lead or a piano melody. A typical example is Pan with the awesome saxophone solo and the incredible bassline. The always crucial guitar sound is clean and deep creating a trippy feeling, which does not tire at all, even in the djenty rhythmic parts. This is evident in the title track and Last Call. Especially the latter brings Vai’s style to mind and is in itself a masterpiece.

After listening to Impulse Voices, I conclude that what differentiates Plini from the rest of modern prog guitarists is that he does almost everything “upside down”. He does not use his incredible technique to play complex solos, but to write sweet and strange melodies. He does not expect his musicians to play just what he recorded, but lets them express themselves giving the feeling of jamming and improvisation. All in all, his charismatic musician has created one of the best albums of 2020, not just for guitarists.

8.5 / 10

Giannis Voulgaris

2^nd opinion

Impulse Voices is the second full-length album of Australian guitar hero Plini. After the exceptional Handmade Cities Plini returns to further establish himself as a musician with a unique talent to combine melody, technicality and rhythm. Where this album excels is the songwriting. While the guitar is the main instrument in the 38 minutes of the album, there are complete songs here with a great rhythm section, the melodies and atmospheres completing the songwriting and even room for a sax solo on the track Pan (The sax-guitar solo interplay is exceptional). Most of the songs are less than 5 minutes long and they are quite different with each other giving the album variety and freshness. The djent rhythms of one track are followed by the prog rock and jazz influences of the next one making this album a versatile addition to any rock playlist. It’s “easy” for a guitar hero like Plini to create a completely technically sound album, the great win for him is his understanding of songwriting and creating albums that go a step further in his discography.

8.5 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης

Η κιθαριστική μουσική περνάει μια δεύτερη νιότη εδώ και λίγα χρόνια. Ναι, το facebook έχει παίξει το ρόλο του και ναι το youtube έχει δώσει βήμα σε πολλούς μουσικούς να επικοινωνήσουν τις ιδέες τους, αλλά αν η μουσική σου δεν είναι ωραία δεν θα ξεχωρίσεις. Στην τελευταία κατηγορία ανήκει ο Αυστραλός Plini που με το ντεμπούτο του Handmade Cities έκανε πολλούς να ψαχτούν με τη μουσική του πρόταση. Τέσσερα χρόνια μετά επανέρχεται με νέο album και πλέον η μπάλα είναι στο δικό μας μέρος να κρίνουμε αν έχουμε να κάνουμε με έναν διάττοντα αστέρα μουσικό ή ένα φαινόμενο που θα μας απασχολήσει για πολύ καιρό. Είναι το Impulse Voices ένας δίσκος ουσίας και έμπνευσης ή πρόκειται για μια κυκλοφορία που σκοπό έχει τα endorsements και την αύξηση του αριθμού των followers στα κοινωνικά δίκτυα; Για να δούμε!

[bandcamp width=100% height=120 album=2929314738 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ένας υπέροχος follow-up δίσκος

Αυτό που κατάλαβε μάλλον γρήγορα ο Plini είναι το ότι αντί να αναλώνεται σε επίδειξη ικανοτήτων έπρεπε να αφοσιωθεί σχεδόν αποκλειστικά στο κομμάτι της σύνθεσης και της ηχητικής ταυτότητας και το αποτέλεσμα είναι ότι αν και το Impulse Voices είναι μόλις το δεύτερο full-length album του, ξεχειλίζει από προσωπικότητα και δίνει την εντύπωση πως ο Plini είναι ένας βετεράνος στον χώρο του μοντέρνου prog.

Ο νέος του δίσκος είναι μια εξέλιξη του Handmade Cities, που όμως κινείται σε λίγο πιο jazz μονοπάτια (The Glass Bead Game), αλλά κατά βάση η μουσική παραμένει progressive στον πυρήνα της. Την οποία μουσική συνθέτει αποκλειστικά ο ίδιος και ηχογραφεί παρέα με τον επί χρόνια μπασίστα του, Simon Grove. Και τι παραγωγή! Καθαρή και ισορροπημένη, ώστε κανένα όργανο να μην επισκιάζει τα άλλα. Σε αυτό το ντουέτο έχει προστεθεί στις τελευταίες κυκλοφορίες ο Chris Allison στα ντραμς, δημιουργώντας την αίσθηση μπάντας πλέον. Αυτή η κάπως old-school νοοτροπία είναι νομίζω αυτό που ξεχωρίζει τον Plini από την πλατιά μάζα των κιθαριστών των social media.

Τα τραγούδια έχουν αυτή τη μοντέρνα prog / djenty διάθεση, αλλά υπάρχουν ψήγματα επιρροών από 70s prog μπάντες. Για παράδειγμα το Papelillo είναι λίγο Genesis-meet-djent ή το Ona_1154 μπλέκει ωραία τους King Crimson με το μοντέρνο prog. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο του Plini είναι ότι τα τραγούδια του δεν χτίζονται γύρω από κάποιο riff ή κάποια κιθαριστική άσκηση, αλλά γύρω από μια ακολουθία συγχορδιών οι οποίες μπορεί να διανθιστούν από ένα lead στο μπάσο ή μια μελωδία στο πιάνο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Pan με το φοβερό σόλο σαξόφωνο και την απίστευτη μπασογραμμή. Επίσης, μεγάλη σημασία παίζει ο ήχος της κιθάρας, ο οποίος είναι καθαρός και με βάθος δημιουργώντας ένα ταξιδιάρικο συναίσθημα, ενώ ακόμα και στα djenty ρυθμικά μέρη δεν κουράζει καθόλου. Αυτό είναι έκδηλο στο ομώνυμο κομμάτι και στο Last Call. Ειδικά το τελευταίο φέρνει στο μυαλό τον Vai σε ύφος και είναι από μόνο του ένα αριστούργημα.

Ακούγοντας το Impulse Voices καταλήγω πως αυτό που διαφοροποιεί τον Plini από τους υπόλοιπους σύγχρονους κιθαρίστες αυτού του ιδιώματος είναι πως κάνει σχεδόν τα πάντα «ανάποδα». Δεν χρησιμοποιεί την απίστευτη τεχνική του για να παίξει πολύπλοκα σόλο, αλλά για να γράψει εύηχες και περίεργες μελωδίες. Δεν βάζει τους μουσικούς του να παίξουν μόνο αυτά που έγραψε, αλλά τους αφήνει να εκφραστούν δίνοντας την αίσθηση του jamming και του αυτοσχεδιασμού. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, καταλήγω στο ότι αυτός ο χαρισματικός μουσικός δημιούργησε έναν από τους ωραιότερους δίσκους της χρονιάς, ο οποίος ακούγεται ευχάριστα και από μη κιθαρίστες.

8.5 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

2^η γνώμη

Το Impulse Voices είναι ο δεύτερος full-length δίσκος του Αυστραλού guitar hero Plini. Μετά από το εξαιρετικό Handmade Cities, ο Plini επιστρέφει για να εδραιωθεί πλέον σαν μουσικός που μπορεί να συνδυάζει έξοχα μελωδία, τεχνική αρτιότητα και ρυθμό. Το μεγάλο ατού το δίσκου είναι οι σύνθεση. Ενώ η κιθάρα είναι το κυρίως όργανο στα 38 λεπτά του δίσκου, υπάρχουν ολοκληρωμένα τραγούδια εδώ με φανταστικό rhythm section, με ωραίες μελωδίες και ατμόσφαιρα. Υπάρχει χώρος ακόμα και για σόλο σαξόφωνο στο Pan (ο συνδυασμός σαξόφωνου και κιθάρας είναι highlight εδώ). Τα περισσότερα κομμάτια είναι μικρότερα από 5 λεπτά και είναι αρκετά διαφορετικά, πράγμα που δίνει φρεσκάδα και ποικιλία στο δίσκο. Οι djent ρυθμοί στο ένα κομμάτι, ακολουθούνται από prog rock και jazz επιρροές στο επόμενο, κάτι που κάνει τον δίσκο μια καλή προσθήκη σε οποιαδήποτε rock playlist. Είναι «εύκολο» για έναν guitar hero σαν τον Plini να δημιουργήσει έναν τεχνικά άρτιο δίσκο. Το στοίχημα που κερδίζει, όμως, είναι πως ο δίσκος αποτελεί ένα βήμα μπροστά για τον καλλιτέχνη.

8.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας