Ihsahn – Arktis.

Intro: Giannis Voulgaris
31 / 05 / 2016

Following Ihsahn’s music career for some years now, it reminds me of Chuck Schuldiner’s (Death, Control Denied). And this can be based on several arguments. 1) His first band (Emperor) laid the foundation of how black metal should be played, 2) being the band’s main composer, he didn’t rest on that, but from album to album he evolved the compositions, 3) when he felt that what he composed was very different from what his band repsresented, he started something new without betraying the history and the fans of his previous band. Maybe I’m exaggerating things, but I believe that he is an artist of high caliber and I hope you continue reading the review.

His 6^th and best album

Three years after the good, but rather the weakest of Ihsahn’s album, Das Seelenbrechen, Arktis. comes out, in which Ihsahn, as the only member of the band, plays all instruments except for the drums, with Tobias Ørnes Andersen (ex-Leprous) taking up that role. The production is clear and relatively strong, with the guitars and the vocals being a step forward and the drums on the background, while the bass and the keys help to make the final result sound not flat at all.

Generally, in each album, Ihsahn mixes different genres with the special melodies he composes, but in Arktis. I have the impression that he followed the reverse procedure. He wrote different musical idioms and pulled it off to be a good match. For example, Until I Too Dissolve is a hard rock track, but he tailored it in such a way that it does not sound incongruous, while In the Vaults proves how pop music should sound in his view. This happens in other tracks too, such as in Frail which is an electronic piece, in Mass Darkness, that could have been included in a melodic epic metal album, or in My Heart Is Of The North, a 70s piece à la Ihsahn. I also found Disassembled and Celestial Violence wonderful which are more direct songs and remind of Leprous, but what stood out in my opinion is Crooked Red Line with the saxophone and the soft melody, and Pressure that reminded me of  Emperor.

In his sixth solo album, Ihsahn probably delivers the best work of his solo career so far, an album full of inspiration that retains all the key features of the synthesis he has developed, being more melodic and easy to listen alike. For those following his discography, Arktis. might perhaps remind them of After in its more melodious parts, but the production is a far better one. The rest of you, just get ready to listen to a progressive metal album that goes beyond the barriers of progressive metal. Give it the time it deserves and you will be rewarded. It is definitely one of the best albums of the year so far!

9 / 10

Giannis Voulgaris

2^nd opinion 

The logical sequence of a solo career listing six albums in a decade is the sharp variation of the quality of releases. As an exception to the rule, Ihsahn and his album Arktis. confirm his constant commitment to the Art he stubbornly defends. 80s metal, modern Norwegian metal (I hate the term avant-garde), experimental approach to link disparate influences are few of the best brother in law someone could ever have.

8 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης
31 / 05 / 2016

Παρακολουθώντας την μουσική πορεία του Ihsahn εδώ και κάποια χρόνια, προσωπικά μου θυμίζει την αντίστοιχη του Chuck Schuldiner (Death, Control Denied). Κι αυτό για πάνω από έναν λόγους. 1) Το πρώτο του συγκρότημα (Emperor) έβαλε τις βάσεις για το πώς θα παίζεται το black metal, 2) ως βασικός συνθέτης της μπάντας δεν επαναπαύθηκε, αλλά από δίσκο σε δίσκο εξέλισσε τις συνθέσεις, 3) όταν ένιωσε πως αυτό που συνθέτει είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που πρεσβεύει το συγκρότημά του ξεκίνησε κάτι νέο χωρίς να προσβάλει την ιστορία και τους οπαδούς του προηγούμενου. Ίσως είναι υπερβολικό αυτό που λέω, όμως πιστεύω ότι είναι καλλιτέχνης τέτοιου διαμετρήματος και ελπίζω να συνεχίσετε να διαβάζετε την κριτική.

6^ο και καλύτερο

Τρία χρόνια μετά το καλό, αλλά μάλλον πιο αδύναμo δίσκο του Ihsahn, το Das Seelenbrechen, κυκλοφορεί το Arktis. όπου ο ίδιος ως το μόνο μέλος της μπάντας παίζει όλα τα μουσικά όργανα εκτός από drums, με τον Tobias Ørnes Andersen (ex-Leprous) να έχει αυτό το ρόλο. Η παραγωγή είναι καθαρή και σχετικά δυνατή, με τις κιθάρες και τα φωνητικά να έχουν μια εύνοια και τα τύμπανα να είναι λίγο πιο πίσω, ενώ το μπάσο και τα πλήκτρα βοηθούν ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μην είναι επίπεδο.

Γενικότερα σε κάθε δίσκο του ο Ihsahn μπλέκει διαφορετικά μουσικά είδη με τις ιδιαίτερες μελωδίες που συνθέτει, όμως στο Arktis. έχω την εντύπωση ότι ακολούθησε την αντίστροφη διαδικασία. Έγραψε μουσική διαφορετικών ιδιωμάτων και την έφερε στα μέτρα του. Για παράδειγμα το Until I too Dissolve είναι ένα hard rock κομμάτι, όμως το πείραξε με τον τρόπο του και δε μοιάζει παράταιρο, ενώ το In the Vaults δείχνει το πώς θα έπρεπε να ακούγεται η pop κατά την άποψή του. Αυτό υπάρχει και σε άλλα κομμάτια, όπως στο Frail που είναι ένα ηλεκτρονικό κομμάτι, στο Mass Darkness που αν δεν είχε τις πινελιές του θα μπορούσε να ήταν σε μελωδικό, επικό, metal δίσκο, ή στο My Heart is of the North ένα 70s κομμάτι αλα Ihsahn. Υπέροχα είναι επίσης και τα Disassembled και Celestial Violence που είναι πιο άμεσα τραγούδια και θυμίζουν Leprous, όμως αυτά που ξεχώρισα είναι τα Crooked Red Line με το σαξόφωνο και την απαλή του μελωδία και το Pressure που μου θύμισε αρκετά Emperor.

Στον έκτο προσωπικό του δίσκο ο Ihsahn μας παραδίδει ίσως το καλύτερο πόνημα της δεύτερης καριέρας του, έναν δίσκο γεμάτο έμπνευση που διατηρεί όλα τα βασικά χαρακτηριστικά του τρόπου σύνθεσης που έχει αναπτύξει, όντας παράλληλα πιο μελωδικός και ευκολοάκουστος. Όσοι παρακολουθούν τη δισκογραφία του, το Arktis. ίσως τους θυμίσει το After στα πιο μελωδικά σημεία του, με καλύτερη όμως παραγωγή. Οι υπόλοιποι ας ετοιμαστούν να ακούσουν έναν προοδευτικό metal δίσκο που ξεφεύγει από τα στεγανά του progressive metal. Δώστε του χρόνο και θα σας ανταμείψει πλουσιοπάροχα. Ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.

9 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

2^η γνώμη 

Η λογική ακολουθία μιας solo πορείας που απαριθμεί 6 δίσκους σε μια δεκαετία, είναι η έντονη διακύμανση της ποιότητας των κυκλοφοριών. Ως εξαίρεση, ο Ihsahn και το Arktis. album του επιβεβαιώνουν την σταθερή προσήλωσή του στην Τέχνη που πεισματικά υπερασπίζεται. 80s metal, σύγχρονο νορβηγικό metal (σιχαίνομαι τον όρο avant-garde), πειραματική προσέγγιση στη σύνδεση ετερόκλητων επιρροών και ο καλύτερος κουνιάδος που θα μπορούσε να σου τύχει.

8 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής