Black Midi – Hellfire

Intro: Panagiotis Stathopoulos

On two records (Schlagenheim and Cavalcade) between 2019 and 2021, which dramatically capture the confusing times we’re going through, Londoners Black Midi shockingly found purpose and gained a wildly diverse audience thanks to their panspermia of ideas and shifting elements and moods. And the diversity that one finds between the parts of their albums not only does not disrupt their coherence but contributes to their fascinating mix. Post-punk, prog, math, jazz-fusion and many other definitions of the group’s style fall into the void as one inspiration after another unfolds before the bewildered listener. This realization more or less sees the light and characterizes their third full-length project which was released this year.

Enriching a purely personal and well-executed recipe

Picking up where they left off with the electric swirls of Cavalcade, these Brits aren’t content with just shuffling the patterns of their new LP’s predecessor. Instead, in Hellfire (which sounds exactly like the title) they reconfigure a sequence of mostly stormy sound combinations, turning the listening experience into a dizzyingly beautiful condition.

With their tongue-in-cheek spirit giving the mark, the now trio is in tune with the global chaos of the time, drawing jagged lines that unite various emotional states that one can experience today. In their frame they ecstatically place the roadblock of capitalism, homophobia, the violent competition imposed by competitive sports, the farewell that an accomplished performer supposedly owes like a swan song. In all their narratives they show their preference for imaginary events, but also their need to talk about possible situations. These are wild stories that could happen, today and tomorrow…

In the 38 minutes of Hellfire they manage with executive skill to combine cabaret decadence with avant-garde craftsmanship that reminds of Captain Beefheart-esque days, the idyllic imprint of a flamenco with electronic distortions, sensual vocal harmonies with carnivalesque utterances, furious metal drum blasts with atmospherics and lyrically rich orchestrations with stormy guitar and piano passages punctuated with sharpness and ferocity. In other words, a highly effective mix of moods, and styles hits the track The Race is About to Begin. The Italian Marta Salogni did her best in tying the individual components together, and seems to act as a fourth member behind the production console, taking on a terribly difficult task: An adhesive substance is needed both for the album pieces as a whole and also for the elements that make them up.

At every turn of this journey, Black Midi clearly show that what looks like a successful Shock Doctrine to us, is just another day at work for them. Education and aesthetics are the pillars on which these seemingly crazy young people patiently and persistently build their entire Babel tower, always having a seductive Hellfire burning around them.

8 / 10

Panagiotis Stathopoulos

2^nd opinion

The release of Hellfire just one year after Cavalcade could be the record that cemented Black Midi as the most hyped band for every unconventional music geek in the world. The truth is that many people believe the band from London proved that they are the next big thing, something like the new Mars Volta. Of course this would be a dream come true for any avant-garde progressive fan, but in order to achieve it, it requires compositional depth without the alibi of experimentation, as well as melodies, tight playing and vocals highlighting the compositions. Aside from how well the three musicians play together, Greep’s irritating endless narrations and generally vocals below average show weakness rather than artistic opinion, the melodies are missing or come across mostly as not-so-inspired jazz elements, while overall the ideas, riffs and rhythms alternate erratically. Even if inspiration was at a higher level, the conclusion that Black Midi released the album too early is the most optimistic scenario. Hellfire includes some scattered good ideas that could have been developed differently. Unfortunately, the energy of a band in its prime is not enough, and I think the band is exposed with these choices.

3.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Παναγιώτης Σταθόπουλος

Σε δύο δίσκους (Schlagenheim και Cavalcade) στην τριετία 2019-21, οι οποίοι αποτυπώνουν δραματικά τους μπερδεμένους καιρούς που διασχίζουμε, οι λονδρέζοι Black Midi βρήκαν συγκλονιστικά στόχο και απέσπασαν προσοχή από εξαιρετικά ετερόκλητο κοινό χάρις στην πανσπερμία ιδεών και τις εναλλαγές στοιχείων και διαθέσεων. H δε διαφορετικότητα που εντοπίζει κανείς ανάμεσα στα μέρη των άλμπουμ τους όχι μόνο δεν διαταράσσει τη συνοχή αυτών αλλά συντελεί στο συναρπαστικό πρόσωπό τους. Post-punk, prog, math, jazz-fusion και πολλοί άλλοι προσδιορισμοί για το ύφος του γκρουπ πέφτουν στο κενό όταν η μια μετά την άλλη έμπνευσή τους ξεδιπλώνεται μπροστά στον σαστισμένο δέκτη. Αυτή η διαπίστωση λίγο-πολύ βλέπει φως και χαρακτηρίζει και το τρίτο πλήρους διαρκείας έργο τους που κυκλοφόρησε φέτος.

Εμπλουτίζοντας μια αμιγώς προσωπική και καλά εκτελεσμένη συνταγή

Πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησαν στους ηλεκτρικούς στροβίλους του Cavalcade, οι προκείμενοι Βρετανοί δεν αρκούνται στο ανακάτεμα των μοτίβων του προκατόχου του νέου τους LP. Αντιθέτως, στο -όνομα και πράγμα- Hellfire διαμορφώνουν εκ νέου μια αλληλουχία από καταιγιστικούς ως επί το πλείστον ηχοσυνδυασμούς, μετατρέποντας την ακρόαση σε μια ζαλιστικά όμορφη συνθήκη.

Με το στηλιτευτικό τους πνεύμα να δίνει το στίγμα, το τριμελές πια σχήμα συντονίζεται με το παγκόσμιο χάος της εποχής, τραβώντας τεθλασμένες γραμμές που ενώνουν ποικίλες συναισθηματικές καταστάσεις που δύναται κανείς να βιώσει σήμερα. Στο κάδρο τους τοποθετούν εκστατικά τον οδοστρωτήρα του καπιταλισμού, την ομοφοβία, τον βίαιο ανταγωνισμό που επιβάλλει ο πρωταθλητισμός, τον αποχαιρετισμό που δήθεν οφείλει σαν κύκνειο άσμα ένας φτασμένος περφόρμερ. Σε όλες τους τις αφηγήσεις δείχνουν την προτίμησή τους σε φανταστικά γεγονότα, μα και την ανάγκη τους να συνομιλήσουν με εφικτές συγκυρίες. Αυτές είναι ξεκούρδιστες ιστορίες που θα μπορούσαν να συμβούν, σήμερα και αύριο…

Στα 38 λεπτά του Hellfire προφτάνουν με εκτελεστική δεινότητα να συγκεράσουν καμπαρέ παρακμή με avant μαστοριά που φέρνει σε Captain Beefheart-ικές μέρες, το ειδυλλιακό αποτύπωμα ενός flamenco με ηλεκτρονικές παρεκτροπές, αισθαντικές φωνητικές αρμονίες με καρναβαλίστικες εκφορές του λόγου, εξαγριωμένα metal blast τύμπανα με ατμοσφαιρικότητα και λυρικά πλούσιες ενορχηστρώσεις με τρικυμιώδη κιθαριστικά και πιανιστικά περάσματα διάστικτα σε αιχμηρότητα και σφοδρότητα. Φερ ειπείν, μια εξαιρετικά αποτελεσματική μείξη διαθέσεων, και στυλ κάνει κρότο στο κομμάτι The Race is About to Begin. Στο δέσιμο των επιμέρους συστατικών, ίδρωσε τη φανέλα η Ιταλίδα Marta Salogni, που θαρρείς πως λειτουργεί σαν τέταρτο μέλος πίσω από την κονσόλα της παραγωγής, αναλαμβάνοντας ένα τρομερά δύσκολο έργο: Χρίζεται συγκολλητική ουσία τόσο για τα κομμάτια του άλμπουμ ως ολότητες όσο και διάσπαρτα, στα σλάλομ που τα απαρτίζουν.

Σε κάθε στροφή αυτής της πορείας, οι Black Midi δείχνουν το δίχως άλλο πως αυτό που για εμάς μοιάζει με επιτυχημένο Δόγμα του Σοκ, για εκείνους είναι άλλη μια μέρα στη δουλειά. Παιδεία, αισθητική και επίπεδο είναι οι πυλώνες στους οποίους τούτοι οι φαινομενικά σαλεμένοι νεανίες χτίζουν με υπομονή και επιμονή τον ολοδικό τους βαβελικό πύργο, έχοντας πάντα αναμμένη γύρω τους μια σαγηνευτική Hellfire.

8 / 10

Παναγιώτης Σταθόπουλος

2^η γνώμη

Η κυκλοφορία του Hellfire μόλις ένα χρόνο μετά το Cavalcade θα μπορούσε να είναι ο δίσκος που θα εδραίωνε του Black Midi ως την πιο hype μπάντα για κάθε μη συμβατικό music geek παγκοσμίως. Η αλήθεια είναι πως για πολλούς η μπάντα από το Λονδίνο απέδειξε πως είναι το next big thing, κάτι σαν νέοι Mars Volta. Φυσικά αυτό θα ήταν το ιδανικό για κάθε λάτρη του avant-garde προοδευτικού ήχου, αλλά για να επιτευχθεί απαιτείται συνθετικό βάθος χωρίς το άλοθι του πειραματισμού, με μελωδίες, δεμένο παίξιμο και φωνητικά που αναδεικνύουν τις συνθέσεις. Αν εξαιρέσουμε το πόσο καλά παίζουν μαζί οι τρεις μουσικοί, οι εκνευριστικές συνεχείς απαγγελίες του Greep και τα γενικά κάτω του μετρίου φωνητικά δείχνουν αδυναμία παρά άποψη, οι μελωδίες λείπουν ή εμφανίζονται κυρίως ως όχι πολύ εμπνευσμένα jazz στοιχεία, ενώ γενικά οι ιδέες, τα riffs και οι ρυθμοί εναλλάσσονται άτακτα. Ακόμα κι αν η έμπνευση ήταν σε υψηλότερα επίπεδα, το συμπέρασμα ότι οι Black Midi βιάστηκαν είναι το πιο αισιόδοξο σενάριο. Στο Hellfire υπάρχουν διάσπαρτες εξαιρετικές ιδέες που θα μπορούσαν να είχαν αναπτυχθεί διαφορετικά. Δυστυχώς, η ενέργεια μιας μπάντας που βρίσκεται στο prime της δεν είναι αρκετή και νομίζω πως εδώ η μπάντα εκτίθεται με τις επιλογές της.

3.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς