Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
by Kostas Barbas, Dimitris Kaltsas, Christos Minos, Petros Papadogiannis, Panos Papazoglou, Goran Petrić, Thomas Sarakintsis, Lefteris Statharas, Alexandros Topintzis, Giannis Voulgaris, Giannis Zavradinos
The bands that emerged from the progressive spectrum during the last decade are numerous and many of them are now regarded as highly promising or already established acts. This is the third part of a series of articles dedicated to the most important prog debuts since 2010 (check our articles on about the 2010 and 2011 prog debuts). The purpose of this article series is not only to remember these albums, but also to rate each debut as well as the prospect of each band today (at the bottom of the page). Let us now remember in chronological order (based on month and day of release) the most important debut albums of 2012 and what each band has accomplished thus far.
El Doom & The Born Electric – El Doom & The Born Electric
A new band of well-known musicians of the Norwegian progressive school is releasing an amazing debut album, led by singer, composer and producer Ole Petter Andreassen (El Doom) and developed thanks to the leading role of Hedvig Mollestad’s excellent guitar inspirations. With the participation of superb musicians from Elephant9 etc., El Doom & The Born Electric offer an inspired album with high level of musicianship, that leads to the impression of the unsuspecting listener. That is, because as heavy prog guides the effort, it develops wonderful melodies, atmospheric detours and labyrinthine paths that highlight the seven compositions; an effort that persistently seeks the continuation of its impressive completion.
Since then… Some live performances, festival appearances, but no indication of a new album. Since 2012, albums have been released by Thulsa Doom, Elephant9, Hedvig Mollestad Trio as well as solo albums. |
Soen – Cognitive
Cognitive combines the virtues of great musicians (among them ex Opeth drummer Martin Lopez, and exceptional bassist Steve DiGiorgio), and has the privilege of having Joel Ekelöf on vocals. Nice compositions, which impress with the high level of technique and the drama that pervades them. Unfortunately, next to all these positive elements there is a big shadow: Tool. Their influence goes beyond the “legitimate” limits and you often wonder if some of the songs are covers… Thus, Soen’s debut album leaves mixed impressions: a promise that is subverted by themselves…
Since then… They have managed to exorcise Tool’s influence to a great extent so that the band’s own personality can stand out. Today Soen is one of the most interesting progressive metal bands. And they still have the privilege to have Joel Ekelöf on vocals… |
T.R.A.M. – Lingua Franca
Side project T.R.A.M. was formed at the beginning of the previous decade, (the initials refer to the musicians’ surnames) consisting of members of Animals as Leaders, Suicidal Tendencies and the gods The Mars Volta. Lingua Franca was released in 2012, and it is an extremely inaccessible but at the same time tempting and ultimately attractive work of art. Here everything is defined and determined by utter unconventionality, generously providing instrumental jazz-fusion seminars, stepping into avant-prog charted waters. The guitars are superb, the drumming is irritatingly precise, imaginative, proggy and sexy, while the saxophone enriches every composition beautifully. The word that sums up the album is enthusiasm and we hope their prolonged inactivity will end soon.
Since then… The band has not officially returned, although it’s active. We do not demand from this superb project to be very productive, but their artistic level is a balm for the spirit and the mind. Music needs their essential technocracy and 30 minutes is never enough. |
Flying Colors – Flying Colors
The debut of Flying Colors could be another boring record by a supergroup. Nevertheless, Steve Morse, Neal Morse and Mike Portnoy entered the studio with a lot of enthusiasm, and created a progressive rock album, which rocks without any regrets. The hard rock air brought by Steve Morse, as well as his excellent playing, make the difference here, alongside Neal Morse’s best pop side. The only downside is the long duration, as not all the pieces are equally good, with Shoulda Coulda Woulda and Kayla being the highlights.
Since then… Unfortunately, what followed was not so good. Second Nature (2014) and Third Degree (2019) in no way justify their existence and are footnotes to the contributors’ CVs. |
AtomA – Skylight
The debut of the Swedes AtomA is a beloved mystery, as it balances in a structurally multi-layered, deeply atmospheric, epic sci fi concept style, attempting bold mixes of musical genres that we rarely hear together. Under a basic post-rock mold, the main means of expression are prog (and post-) metal, ambient and electronic music (even pure trance music). The result is a record that flows effortlessly, prompting questions that are answered (or not) upon each new listen. Skylight may not be the best prog debut of 2012, but it is definitely one of the boldest and most ambitious with some moments of greatness.
[bandcamp width=100% height=120 album=2237191305 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Since then… Skylight remains the only AtomA album to date. The good news came a few days ago, when band leader Ehsan Kalantarpour announced that AtomA will return in 2021. |
iamthemorning – ~
Marjana Semkina (vocals) and Gleb Kolyadin (piano) from St. Petersburg, Russia introduced themselves in 2012 with the self-funded debut ~. The central idea of the project was to combine chamber music with influences from progressive rock, and folk, under a pop / rock approach in the style of Tori Amos. The compositions are based on the wonderful melodies on classical piano, the melancholy tone of the cello / violin, with the electric instruments helping the small technical passages, while the lyrics are imaginary Victorian stories. ~ has been an interesting proposition for art-rock fans, but I dare say mainly for those who like Celtic and classical elements in music.
Since then… They have released 4 studio albums with Lighthouse (2016) standing out as a favorite among their fans. I think that they did not evolve as much as they could, they stagnated in the same style, and finally any element of surprise that their debut had was lost. |
Ne Obliviscaris – Portal of I
Portal of I is an amazing extreme metal album because the Australians managed to combine many different music genres in their debut, taking the archetypal black metal and coloring it with classical music melodies (using violin and classical guitar), flamenco and latin rhythmic playing on drums, clean vocals, technical guitar solos, and a diffuse prog metal mood. All of this can be heard on tracks such as Portal of I and And Plague Flowers the Kaleidoscope. The tremendous musicianship combined with the crystal clear production makes this mosaic of ideas and genres sound unified, with identity, creating expectations for the future.
[bandcamp width=100% height=120 album=1006872985 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Since then… Those expectations were met fully. Ne Obliviscaris managed to release two more equally great albums (Citadel – 2014 and Urn – 2017), and are now considered one of the biggest names in the Australian progressive metal scene. |
Headspace – I Am Anonymous
Headspace was formed by Adam Wakeman (son of legend Rick Wakeman), with Damian Wilson (ex-Threshold, Arena) as the lead vocalist. In their debut they manage to present a progressive metal album, in which the level of technique goes hand in hand with that of songwriting. The band’s style stands between the past and the future of the genre, with Haken, Dream Theater and of course Threshold coming to mind, but not too much. Wilson certainly shines with his performance, as do the rest of the band members, while the long duration and the concept are anything but tiring for the listener.
Since then… 2016’s All That You Fear Is Gone was definitely inferior to I Am Anonymous, but it had some great moments. |
Trioscapes – Separate Realities
Separate Realities is the debut album by Trioscapes, a jazz/rock fusion trio formed by Dan Briggs (Between the Buried and Me). The music is kind of heavy jamming, and the saxophone is of course a little more central due to its sound. The closest you can compare their sound to is heavier fusion bands of the seventies like Mahavishnu Orchestra (Trioscapes started playing covers of Mahavishnu Orchestra songs) or Miles Davis’ Bitches Brew. For jazz beginners, the sound might seem a bit chaotic, especially since most of the songs are also rather fast. Strongly recommended record, especially for fans of technical exhibitions and jazz fusion instrumental music.
[bandcamp width=100% height=120 album=2489593756 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Since then… Two years later, the band released their second album, the very beautiful and quite spacey/trippy Digital Dream Sequence. Since then, Briggs is more focused on working with his primary band. Trioscapes fans are still waiting for their next album that could be the culmination of everything they’ve been working towards so far. |
In the Silence – A Fair Dream Gone Mad
The debut full-length album of In the Silence from Sacramento, CA justifiably caught the attention of those who had the chance to listen to it. It was undoubtedly a wonderful version of progressive metal that developed a lot during the last decade. The basis of their sound is strictly atmospheric and ethereal, without missing the explosiveness and the compositional detail that impresses. The mix of elements reminiscent of Riverside, Katatonia, Opeth and Alcect under a melodic prog metal prism with an exceptional level of technique make A Fair Dream Gone Mad one of the most underrated prog releases of the 10’s.
[bandcamp width=100% height=120 album=3370394793 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Since then… After several years of silence, the band’s second album is expected soon, hopefully in 2021. |
Thank You Scientist – Maps of Non-Existent Places
Thank You Scientist from Montclair, NJ is among the bands that have given a refreshing air to progressive rock, based on the recent past and bands such as Coheed and Cambria, The Dear Hunter and Mars Volta, investing heavily in wind instruments and a completely personal mix of elements from jazz / fusion to math rock, and from post-hardcore to pop-rock. The result in Maps of Non-Existent Places was inconceivably technical, pluralistic and highly personal prog with a view exclusively to the future. The legacy of this debut was the apotheosis of the unpredictable element and the effortless conviction that no matter how much these guys joke about everything, you can only take their endless talent seriously.
Since then… Stranger Heads Prevail (2014) και Terraformer (2019) confirmed the high expectations and Thank You Scientist is one of the top prog rock bands of our time. |
Breaking Orbit – The Time Traveller
Breaking Orbit was one of the many talented bands that sprang up in the 00s in Australia forming that impressive alt-prog scene that to this day gives diamonds to the gray zone between rock and metal, with characteristic post-rock groove, heavy riffing, odd-time signatures and endlessly melodic vocal lines. The Time Traveler deserves a prominent place in the pantheon of this scene, gaining impressions with the perfect combination with more traditional sounds (e.g. symphonic elements, trippy psychedelia). The content fully justifies the title and even after the end of each complete listening experience, the feeling of enjoyment is always the same. That is a great achievement.
[bandcamp width=100% height=120 album=3280617354 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Since then… Unfortunately, Transcension (2015), was not as good, although it had some great moments. Hopefully, their third album, which may be released in 2021, will highlight the undoubted talent of these musicians. |
Tusmørke – Underjordisk Tusmørke
The Norwegians’ debut was a pleasant surprise for the fans of prog folk sound, with their music sounding like a mix of Jethro Tull’s folk approach with Focus’ up-tempo mood. The combination of English and Norwegian lyrics takes away a lot from the album’s homogeneity, but compositions such as the album opener Fimbul or The Quintessence of Elements are characteristic of their style, with the band relying mainly on the flute, Lars Fredrik Frøislie’s vocals, and of course the keys’ pluralism by the versatile Frøislie (White Willow, Wobbler).
[bandcamp width=100% height=120 album=4012358154 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Since then… Tusmørke are considered one of the most productive bands on the Norwegian scene, with record releases almost every year since then, sometimes with greater (Fjernsyn i farver) and sometimes with less success (Hinsides). On February 26, we are expecting their eighth studio album, entitled Nordisk Krim. |
Playgrounded – Athens
A deconstruction of the experiences of the youth in the capital city of Greece. That’s what Playgrounded managed to achieve with their debut EP Athens. Moody, dark and staccato progressive metal heavily influenced by bands like Mastodon and Tool. With their mix of heavy and electronic sounds they manage to intelligently transfer their experiences maturing during the heavy period of the economic crisis in Greece. The keyboards are adding an additional layer as they’re masterfully intertwined with the sturdy rhythm section. The vocals are calmly walking us through the music while the guitars are generally riff oriented with the one solo at the end of the album being great and leaves us wanting more…
Since then… The band moved to the Netherlands to evolve their music. Their follow up In Time with Gravity finds them trying to find their bearing and growing up in a very different environment. |
Ángel Ontalva – Mundo Flotante
With three October Equus releases to his credit, Ángel Ontalva released his forst solo album, Mundo Flotante, in 2012. His RIO / avant-prog background was enriched with harmonious lyricism, and ethnic elements within a balanced ratio of experimentation and structured composition. His ingenuity as a creator and soloist is abundantly reflected in his ambitious orchestrations. Inventive guitar riffs (e.g. in Leilya) and an atmosphere imbued with an oriental scent, exotic aspects encountered by prog-fusion masterpieces such as the Sendas de Ofir suite are presented as dominant features, as a common component of all of Ontalva’s albums to this day. Mundo Flotante is an attractive, solid, and well-structured debut.
[bandcamp width=100% height=120 album=2013589468 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Since then… Ontalva records albums of incomparable beauty with October Equus (La Isla Purgatorio – 2013), and as a solo artist (Tierra Quemada – 2015), and he’s also released two albums with the great Vespero. |
Those were the 15 prog debuts from 2012 we picked as most important. Several Progrocks.gr editors (not only those who participated in the article above) rated the albums and the prospect of all respective bands based on their activity till this day. The average of all ratings gave these results:
The bar chart above shows our rating averages regarding each record as well as the prospect of each band today. Trioscapes’ debut is appointed as the highest ranking album of the selection (8.29/10), followed by the bedut albums by Ángel Ontalva (8.2/10) and El Doom & The Born Electric (8.15/10). Trioscapes was appointed as the most promising act (8.46/10), followed by T.R.A.M. (8.3/10) and Soen (8.25/10).
We are returning soon with the third part and the prog debuts released in 2013!
Από τους: Γιάννη Βούλγαρη, Γιάννη Ζαβραδινό, Δημήτρη Καλτσά, Χρήστο Μήνο, Κώστα Μπάρμπα, Πέτρο Παπαδογιάννη, Πάνο Παπάζογλου, Goran Petrić, Θωμά Σαρακίντση, Λευτέρη Σταθάρα, Αλέξανδρο Τοπιντζή
Οι μπάντες που εμφανίστηκαν κατά την προηγούμενη δεκαετία στον προοδευτικό χώρο ήταν πολλές και αρκετές από αυτές θεωρούνται σήμερα ως άκρως ελπιδοφόρες ή ήδη σπουδαίες. Αυτό είναι το τρίτο από μια σειρά άρθρων αφιερωμένων στα σημαντικότερα prog ντεμπούτα από το 2010 μέχρι σήμερα (διαβάστε για τα prog ντεμπούτα του 2010 και του 2011). Η σειρά παρουσίασης γίνεται με βάση την ακριβή ημερομηνία κυκλοφορίας και σκοπός είναι όχι απλά να θυμηθούμε τις πρώτες κυκλοφορίες κάθε μπάντας, αλλά να βαθμολογήσουμε κάθε ντεμπούτο καθώς και την προοπτική της κάθε μπάντας με σημερινά δεδομένα (στο τέλος της σελίδας). Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τα σημαντικότερα prog ντεμπούτα του 2012 και τι έχει κάνει η κάθε μπάντα από τότε.
El Doom & The Born Electric – El Doom & The Born Electric
Ένα νέο συγκρότημα αποτελούμενο από «γνωστούς μύστες» της νορβηγικής προοδευτικής σχολής κυκλοφορεί ένα εκπληκτικό ντεμπούτο άλμπουμ, με συνθέσεις που οδηγούνται από τον τραγουδιστή, συνθέτη και παραγωγό Ole Petter Andreassen (El Doom) και αναπτύσσονται χάρη στον πρωταγωνιστικό ρόλο των εξαιρετικών κιθαριστικών εμπνεύσεων της Hedvig Mollestad. Με συμμετοχές διάφορων εκλεκτών από τους Elephant9 κ.α., οι El Doom & The Born Electric προσφέρουν ένα μοναδικής έμπνευσης και εκτέλεσης μουσικό έργο, με έντονο ενδιαφέρον που οδηγεί στον εντυπωσιασμό του ανυποψίαστου ακροατή. Γιατί, καθώς το heavy prog που καθοδηγεί την προσπάθεια, αναπτύσσει στο πέρασμά του υπέροχες μελωδίες, ατμοσφαιρικές παρακάμψεις και δαιδαλώδεις διαδρομές που αναδεικνύουν τις επτά συνθέσεις, μια προσπάθεια, η οποία επιζητά με επιμονή τη συνέχεια της εντυπωσιακής της ολοκλήρωσης.
Από τότε… Κάποιες ζωντανές εμφανίσεις, συμμετοχές σε φεστιβάλ, αλλά καμία ένδειξη για νέο άλμπουμ. Από ‘κει και πέρα, επιστροφή στη δισκογραφία με Thulsa Doom, Elephant9 και Hedvig Mollestad Trio και solo album μεταξύ άλλων. |
Soen – Cognitive
Το Cognitive συγκεντρώνει τις αρετές σπουδαίων μουσικών (ανάμεσα τους ο αποχωρήσας από τους Opeth drummer Martin Lopez, o γνωστός και μη εξαιρετέος μπασίστας Steve DiGiorgio) και έχει το προνόμιο να έχει στα φωνητικά τον Joel Ekelöf. Ωραίες συνθέσεις, που αφενός αποπνέουν μια υψηλή αίσθηση τεχνικής και αφετέρου μια δραματικότητα που τις διαπερνά. Δυστυχώς, δίπλα σε όλα αυτά τα θετικά υπάρχει μια μεγάλη σκιά: oι Tool. Η επιρροή τους υπερβαίνει τα θεμιτά εσκαμμένα και πολλές φορές έχεις την απορία αν πρόκειται για αυτούσια μεταφορά του έργο τους στον δίσκο των Soen… Ως εκ τούτου ο πρώτος δίσκος των Soen αφήνει ανάμεικτες εντυπώσεις: μια υπόσχεση που υπονομεύεται από τους ίδιους.
Από τότε… Έχουν καταφέρει να ξορκίσουν σε μεγάλο βαθμό την επιρροή των Tool για να μπορέσει να αναδειχτεί η προσωπικότητα της μπάντας. Στα σύγχρονα συμφραζόμενα του προοδευτικού metal το όνομα τους ξεπροβάλλει ανάμεσα στα πρώτα. Και έχουν το προνόμιο να συνεχίζει στα φωνητικά ο Joel Ekelöf… |
T.R.A.M. – Lingua Franca
Στις αρχές της απελθούσης δεκαετίας συγκροτήθηκε το side project των T.R.A.M. (τα αρχικά του ονόματος παραπέμπουν στα επώνυμα των μουσικών) απαρτιζόμενο από μέλη των Animals as Leaders, των Suicidal Tendencies και των θεών The Mars Volta. Το Lingua Franca κυκλοφόρησε το 2012, και πρόκειται για ένα εξαιρετικά δυσπρόσιτο μα συνάμα δελεαστικό και εν τέλει ελκυστικό τεχνούργημα. Εδώ τα πάντα καθορίζονται και ορίζονται από πλήρη αντισυμβατικότητα, παρέχοντας αφειδώς ορχηστρικά jazz-fusion σεμινάρια, πατώντας και σε avant-prog χαρτογραφημένα ύδατα. Οι κιθάρες σπαράζουν παίζοντας τα πάντα, το drumming είναι εκνευριστικά ακριβές, ευφάνταστο, proggy και sexy, ενώ το σαξόφωνο εμπλουτίζει πανέμορφα την κάθε σύνθεση. Η λέξη που συνοψίζει το τελικό αποτέλεσμα είναι ενθουσιασμός και ευελπιστούμε να δοθεί ένα τέλος στην παρατεταμένη απραγμοσύνη.
Από τότε… Δεν επανήλθαν επίσημα, αν και είναι ενεργοί. Δεν απαιτούμε από το τρομερό αυτό project να διεκδικεί δάφνες παραγωγικότητας, αλλά το καλλιτεχνικό τους εκτόπισμα είναι βάλσαμο για το πνεύμα και τον νου. Η μουσική έχει ανάγκη τον ουσιώδη τεχνοκρατισμό τους και τα 30 λεπτά δεν είναι ποτέ αρκετά. |
Flying Colors – Flying Colors
Το ντεμπούτο των Flying Colors θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα βαρετός δίσκος από ένα supergroup. Παρόλα αυτά, οι βασικοί συντελεστές Steve Morse, Neal Morse και Mike Portnoy μπήκαν με πολλή όρεξη στο studio, δημιουργώντας έναν progressive rock δίσκο μεν, που ροκάρει χωρίς τύψεις. O hard rock αέρας που φέρνει ο Steve Morse, αλλά και το εξαιρετικό παίξιμό του, κάνουν τη διαφορά. Εδώ επίσης συναντούμε την pop πλευρά του Neal Morse στα καλύτερά της. Το μόνο αρνητικό είναι η μεγάλη διάρκεια, αφού δεν είναι όλα τα κομμάτια το ίδιο καλά, με τα Shoulda Coulda Woulda και Kayla να ξεχωρίζουν.
Από τότε… Δυστυχώς, η συνέχεια των Flying Colors δεν ήταν και τόσο καλή. Τα Second Nature (2014) και Third Degree (2019) δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση την ύπαρξή τους και αποτελούν υποσημειώσεις στα γεμάτα βιογραφικά των συντελεστών τους. |
AtomA – Skylight
To ντεμπούτο των Σουηδών AtomA είναι για πολλούς ένα λατρεμένο μυστήριο, καθώς ισορροπεί σε ένα δομικά πολυεπίπεδο, βαθιά ατμοσφαιρικό, επικών διαστάσεων sci fi concept ύφος, αναμειγνύοντας με περισσή τόλμη μουσικά είδη που σπάνια ακούμε μαζί. Στο post-rock καλούπι, τα κύρια εκφραστικά μέσα είναι το prog (και post-) metal, το ambient και η ηλεκτρονική μουσική (σε σημεία ατόφια trance). Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που ρέει αβίαστα, προκαλώντας ερωτηματικά που απαντώνται (ή και όχι) σε κάθε νέα ακρόαση. Μπορεί το Skylight να μην είναι το κορυφαίο ντεμπούτο του 2012, αλλά σίγουρα είναι από τα πιο τολμηρά και πιο φιλόδοξα με μερικές μεγαλειώδεις στιγμές.
[bandcamp width=700 height=120 album=2237191305 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Από τότε… Το Skylight παραμένει η μοναδική κυκλοφορία των AtomA μέχρι σήμερα. Τα ευχάριστα νέα ήρθαν πριν λίγες ημέρες, όταν ο ηγέτης Ehsan Kalantarpour ανακοίνωσε πως το 2021 οι AtomA θα επιστρέψουν. |
iamthemorning – ~
H Marjana Semkina (φωνητικά) και ο Gleb Kolyadin (πιάνο) από την Αγία Πετρούπολη μας συστήθηκαν το 2012 με το αυτοχρηματοδοτούμενο ~. Η κεντρική ιδέα του πλαισιωμένου από διάφορους μουσικούς project ήταν ο συνδυασμός της μουσικής δωματίου με επιρροές από το προοδευτικό rock, την folk, υπό μία pop/rock προσέγγιση στο στυλ της Tori Amos. Οι συνθέσεις βασίζονται στις υπέροχες μελωδίες του κλασικού πιάνου, στη μελαγχολική χροιά του τσέλου/βιολιού, με τα ηλεκτρικά όργανα να βοηθούν στα μικρά τεχνικά περάσματα, ενώ τα φωνητικά διηγούνται φανταστικές ιστορίες Βικτωριανής εποχής. Το ~ υπήρξε μία ενδιαφέρουσα πρόταση για τους οπαδούς του art-rock, αλλά θαρρώ κυρίως για αυτούς που τους αρέσουν τα κέλτικα και κλασικά στοιχεία στη μουσική.
Από τότε… Κυκλοφόρησαν 4 στούντιο άλμπουμ με το Lighthouse (2016) να στέκει ως αγαπημένο μεταξύ των οπαδών τους. Προσωπικά θεωρώ ότι δεν εξελίχτηκαν όπως ίσως μπορούσαν, τελμάτωσαν στο ίδιο ύφος και τελικά χάθηκε το όποιο στοιχείο της έκπληξης είχε το ντεμπούτο τους. |
Ne Obliviscaris – Portal of I
Το Portal of I το είναι ένας καταπληκτικός δίσκος ακραίου metal και αυτό διότι οι Αυστραλοί καταφέρνουν να συνδυάσουν πολλά διαφορετικά είδη μουσικής στο ντεμπούτο τους, παίρνοντας το αρχετυπικό black metal και χρωματίζοντάς το με μελωδίες κλασσικής μουσικής (χρησιμοποιώντας βιολί και κλασσική κιθάρα), flamenco και latin ρυθμικό παίξιμο στα τύμπανα, καθαρά φωνητικά, τεχνικά κιθαριστικά solos και μια διάχυτη prog metal διάθεση. Όλα αυτά είναι ακούγονται σε κομμάτια όπως τα Portal of I και And Plague Flowers the Kaleidoscope. Η τρομερή εκτελεστική δεινότητα των μουσικών σε συνδυασμό με την πεντακάθαρη παραγωγή κάνει αυτό το μωσαϊκό ιδεών και ιδιωμάτων να ακούγεται ενιαίο, με ταυτότητα και να μην πατά την μπανανόφλουδα του μουσικού αχταρμά, δημιουργώντας προσδοκίες για το μέλλον.
[bandcamp width=100% height=120 album=1006872985 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Από τότε… Τις οποίες προσδοκίες, τις ικανοποίησαν μέχρι κεραίας, αφού σε μια δεκαετία κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ακόμη δυο δίσκους εφάμιλλης ποιότητας (Citadel – 2014 και Urn – 2017) και πλέον να λογίζονται ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της αυστραλιανής progressive metal σκηνής, δημιουργώντας πλέον απαιτήσεις για ανάλογου επιπέδου κυκλοφορίες. |
Headspace – I Am Anonymous
Οι Headspace είναι δημιούργημα του Adam Wakeman (γιου του θρύλου Rick Wakeman), με βασικό συνοδοιπόρο τον Damian Wilson (ex-Threshold, Arena) στα φωνητικά. Στο ντεμπούτο τους καταφέρνουν να παρουσιάσουν ένα progressive metal δίσκο, στον οποίο η τεχνική συμβαδίζει με τη σύνθεση. Το ύφος στέκεται ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον του είδους, με τους Haken τους Dream Theater και φυσικά τους Threshold να έρχονται στο μυαλό, χωρίς όμως κάποια επιρροή να ενοχλεί. Ο Wilson σίγουρα λάμπει με την ερμηνεία του, όπως και οι υπόλοιποι μουσικοί, ενώ η μεγάλη διάρκεια και το concept κάθε άλλο παρά κουράζουν τον ακροατή.
Από τότε… Η συνέχεια με το All That You Fear Is Gone του 2016 ήταν σίγουρα κατώτερη του I Am Anonymous, χωρίς όμως να στερείται μερικών πολύ καλών στιγμών. |
Trioscapes – Separate Realities
Το Separate Realities ήταν το πρώτο album των Trioscapes, ενός jazz/rock fusion trio που ίδρυσε ο Dan Briggs (Between the Buried and Me). Η μουσική τους ήταν ένα τρόπον τινά heavy jamming με το σαξόφωνο να έχει πιο κεντρικό ρόλο λόγω του ήχου του. Οι πλησιέστερες ηχητικά μπάντες είναι πιο σκληρά fusion σχήματα των 70s, όπως οι Mahavishnu Orchestra (οι Trioscapes ξεκίνησαν διασκευάζοντας τραγούδια των Mahavishnu Orchestra) ή το Bitches Brew του Miles Davis. Για τους μη μυημένους στην jazz, ο ήχος τους μπορεί να φανεί κάπως χαοτικός, ειδικά επειδή τα περισσότερα κομμάτια είναι αρκετά γρήγορα. Συστήνεται ανεπιφύλακτα, ειδικά στους φίλους της μουσικής υψηλής τεχνικής και της ορχηστρικής jazz fusion.
[bandcamp width=100% height=120 album=2489593756 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Από τότε… Δύο χρόνια μετά η μπάντα κυκλοφόρησε τον δεύτερο δίσκο της, το υπέροχο και αρκετά spacey/trippy Digital Dream Sequence. Από τότε, ο Briggs έχει αφοσιωθεί στους Between the Buried and Me. Οι φίλοι των Trioscapes περιμένουν το επόμενο album που πιθανώς θα είναι μία μίξη όλων όσων έχουν πετύχει μέχρι σήμερα. |
In the Silence – A Fair Dream Gone Mad
Το δισκογραφικό ντεμπούτο των In the Silence από το Sacramento κέντρισε απόλυτα δικαιολογημένα την προσοχή όσων είχαν τη χαρά να το ανακαλύψουν. Κι αυτό, γιατί αναμφισβήτητα αποτέλεσε μία υπέροχη εκδοχή του progressive metal που αναπτύχθηκε αρκετά κατά την προηγούμενη δεκαετία. Η βάση του ήχου τους είναι αυστηρά ατμοσφαιρική και αιθέρια, χωρίς να λείπουν οι εκρήξεις και η συνθετική λεπτομέρεια που εντυπωσιάζει. Η μίξη στοιχείων που παραπέμπουν στους Riverside, Katatonia, Opeth και Alcect υπό ένα μελωδικό prog metal πρίσμα με εξαιρετικό επίπεδο τεχνικής αναδεικνύουν το A Fair Dream Gone Mad σε μία από τις πιο αδικημένες πρόσφατες κυκλοφορίες.
[bandcamp width=100% height=120 album=3370394793 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Από τότε… Μετά από αρκετά χρόνια σιωπής, το δεύτερο album της μπάντας αναμένεται σύντομα. Μακάρι το 2021 να είναι η χρονιά επιστροφής των In the Silence. |
Thank You Scientist – Maps of Non-Existent Places
Οι Thank You Scientist από το new Jersey ανήκουν στα σχήματα που έδωσαν έναν καθαρά ανανεωτικό χαρακτήρα στον progressive rock ήχο, βασιζόμενοι στο πρόσφατο παρελθόν και συγκροτήματα όπως οι Coheed and Cambria, Dear Hunter και Mars Volta επενδύοντας πολύ στα πνευστά όργανα και την εντελώς προσωπική μίξη στοιχείων από το jazz/fusion έως το math rock και από το post-hardcore έως το pop-rock. Το αποτέλεσμα στο Maps of Non-Existent Places ήταν ασύλληπτα τεχνικό, πλουραλιστικό και άκρως προσωπικό prog με το βλέμμα αποκλειστικά στο μέλλον. Η παρακαταθήκη του ντεμπούτου αυτού ήταν η αποθέωση του απρόβλεπτου στοιχείου και η αβίαστη πειθώ ότι όσο κι αν αστειεύονται με τα πάντα, δεν μπορείς παρά να πάρεις το αστείρευτο ταλέντο τους στα σοβαρά.
Από τότε… Τα Stranger Heads Prevail (2014) και Terraformer (2019) επιβεβαίωσαν τις υψηλές προσδοκίες και πλέον συγκαταλέγονται επάξια μεταξύ των κορυφαίων prog rock σχημάτων της εποχής μας. |
Breaking Orbit – The Time Traveller
Οι Breaking Orbit ήταν ένα από τα πολλά ταλαντούχα σχήματα που ξεπήδησαν στα 00s στην Αυστραλία διαμορφώνοντας εκείνη την εντυπωσιακή alt-prog σκηνή που μέχρι σήμερα δίνει διαμάντια στην γκρίζα ζώνη μεταξύ rock και metal, με χαρακτηριστικό post-rock groove, heavy riffing, μονά μέτρα και αστείρευτα μελωδικές φωνητικές γραμμές. Το The Time Traveller δικαιούται μία περίοπτη θέση στο πάνθεον της σκηνής αυτής, κερδίζοντας τις εντυπώσεις με τον απόλυτα εύστοχο συνδυασμό με πιο παραδοσιακές φόρμες (π.χ. συμφωνικά στοιχεία, trippy ψυχεδέλεια). Το περιεχόμενο δικαιώνει απόλυτα τον τίτλο και ακόμα και μετά το πέρας κάθε ολοκληρωμένης ακρόασης, η αίσθηση απόλαυσης είναι πάντα η ίδια. Αυτό είναι σπουδαίο επίτευγμα.
[bandcamp width=100% height=120 album=3280617354 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Από τότε… Δυστυχώς, το Transcension (2015), αν και είχε δυνατές στιγμές, δεν ήταν στο επίπεδο του ντεμπούτου. Ας ελπίσουμε ότι το τρίτο τους album, που ίσως κυκλοφορήσει εντός του 2021, αναδείξει τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες των Breaking Orbit. |
Tusmørke – Underjordisk Tusmørke
Το ντεμπούτο των Νορβηγών ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για τους φίλους του prog folk ήχου, με την μουσική τους να θυμίζει μια μίξη της folk προσέγγισης των Jethro Tull με την up-tempo διάθεση των Focus. Τα τραγούδια στην Αγγλική και Νορβηγική γλώσσα αφαιρούν αρκετά από την ομοιογένεια του δίσκου, όμως συνθέσεις όπως το εναρκτήριο Fimbul ή το The Quintessence of Elements είναι χαρακτηριστικές του στυλ τους, με το γκρουπ να στηρίζεται για να λάμψει κυρίως στο φλάουτο και φωνητικά του Lars Fredrik Frøislie και βέβαια στον πλουραλισμό των πλήκτρων που χαρίζει στο album ο πολυπράγμων Frøislie (White Willow, Wobbler).
[bandcamp width=100% height=120 album=4012358154 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Από τότε… Οι Tusmørke θεωρούνται από τα παραγωγικά σχήματα της Νορβηγικής σκηνής, με κυκλοφορίες δίσκων σχεδόν κάθε χρόνο από τότε, άλλοτε με μεγαλύτερη (Fjernsyn i farver) και άλλοτε με μικρότερη επιτυχία (Hinsides). Στις 26 Φεβρουαρίου αναμένουμε την όγδοη κατά σειρά studio δουλειά τους, με τίτλο Nordisk Krim. |
Playgrounded – Athens
Η αποδόμηση των εμπειριών της νεολαίας στην πρωτεύουσα της Ελλάδας. Αυτό κατάφεραν οι Playgrounded με την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, Athens. Μουντό, σκοτεινό και στακάτο progressive metal εμφανώς επηρεασμένο από μπάντες σαν τους Mastodon και τους Tool. Με την μίξη του heavy και ηλεκτρονικού ήχου καταφέρνουν πολύ έξυπνα να μεταφέρουν της εμπειρίες τους, ωριμάζοντας κατά την διάρκεια του peak της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Τα πλήκτρα προσφέρουν μια ακόμη διάσταση στην μουσική όντας μπλεγμένα πολύ όμορφα με το στιβαρό rhythm section. Τα φωνητικά, ήρεμα μας καθοδηγούν στη μουσική, ενώ η κιθάρα εστιάζεται κυρίως στα riffs με το μοναδικό σόλο το EP να μας αφήνει να θέλουμε λίγο ακόμα…
Από τότε… Η μπάντα μεταφέρθηκε στην Ολλανδία για να εξελίξει την μουσική της. Ο δίσκος που ακολούθησε (In Time with Gravity – 2017) τους βρίσκει να ψάχνουν να βρουν τα πατήματά τους ενώ μεγαλώνουν σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον. |
Ángel Ontalva – Mundo Flotante
Έχοντας ήδη τρεις κυκλοφορίες με τους October Equus στο ενεργητικό του, ο Ángel Ontalva ανοίγει προσωπικό λογαριασμό με το Mundo Flotante το 2012. Οι RIO /avant-prog καταβολές του πλέον παρουσιάζονται εμπλουτισμένες με αρμονικό λυρισμό, ethnic στοιχεία μέσα σε πλαίσια ισορροπημένης αναλογίας πειραματισμού και δομημένης σύνθεσης. Η ευστροφία του ως δημιουργός και σολίστ αποτυπώνεται πληθωρικά στις φιλόδοξες ενορχηστρώσεις που επιμελείται με τρόπο μοναδικό. Ευρηματικά κιθαριστικά riffs όπως αυτό του Leilya και μια ατμοσφαιρικότητα εμποτισμένη με ανατολίτικο άρωμα, εξωτικές πτυχές που συναντούν prog-fusion κομψοτεχνήματα όπως η σουίτα Sendas de Ofir παρουσιάζονται ως κυρίαρχα χαρακτηριστικά, ως κοινή συνισταμένη όλων του των πονημάτων μέχρι και σήμερα. Το Mundo Flotante είναι ένα ελκυστικό ντεμπούτο με μεστή και συγκροτημένη κατεύθυνση.
[bandcamp width=100% height=120 album=2013589468 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Από τότε… Διατηρεί παράλληλη δισκογραφική δραστηριότητα με October Equus απαράμιλλης ομορφιάς με κορυφαίες στιγμές τα La Isla Purgatorio (2013), Tierra Quemada (προσωπικό album – 2015), ενώ μετράει και δύο επιτυχημένες συνεργασίες με τους υπέροχους Vespero. |
Αυτά ήταν τα 15 prog ντεμπούτα του 2012 που επιλέξαμε ως σημαντικότερα. Οι συντάκτες του Progrocks.gr (όχι μόνο όσοι συμμετείχαν στη συγγραφή του άρθρου) βαθμολόγησαν τους δίσκους και την προοπτική της κάθε μπάντας με βάση τη μέχρι σήμερα δραστηριότητά τους. Οι μέσοι όροι των βαθμολογιών έδωσαν τα παρακάτω αποτελέσματα.
Όπως φαίνεται στο ραβδόγραμμα, το ντεμπούτο των Trioscapes είχε τον υψηλότερο μέσο όρο (8.29/10), ακολουθούμενο από αυτό του Ángel Ontalva (8.2/10) και εκείνο των El Doom & The Born Electric (8.15/10). Οι Trioscapes είναι το πιο υποσχόμενο σχήμα (8.46/10), ακολουθούμενοι από τους T.R.A.M. (8.3/10) και τους Soen (8.25/10).
Επιστρέφουμε σύντομα με το τέταρτο μέρος και τα prog ντεμπούτα που κυκλοφόρησαν το 2013!
