2010 prog debutsProg ντεμπούτα του 2010

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

by Kostas Barbas, Vangelis Christodoulou, Paris Gravouniotis, Dimitris Kaltsas, Thomas Sarakintsis, Lefteris Statharas, Panagiotis Stathopoulos, Alexandros Topintzis, Giannis Voulgaris

Translation: Vangelis Christodoulou

Looking back to the more recent releases, we realized that many bands have emerged from the progressive spectrum with several of them now being regarded as highly promising or even significant. On the other hand, some or even many of these promising bands have not yet made the success they deserve and their promising debuts have been criminaly overlooked, buried under thousands of other releases in a time suffering by album polution.

This is the first of a series of articles devoted to the most important prog debuts since 2010. As the candidate albums proved very early to be numerous, we thought best to work in a chronological fashion and not merely remember each band’s first release, but to effectively grade each debut and band’s perspective with regards to today’s standards (see bottom of the page). Let us now remember in chronological order (based on month and day of release) the most important debut albums for 2010 and what each band has accomplished thus far.

Tonbruket – Dan Berglund’s Tonbruket

Tonbruket were formed in the wake of e.s.t.’s tragic break-up by a Dan Berglund keen to showcase his rock roots. Essentially a collective among equals, they delivered a debut album that balances through a multitude of styles and yet manages to be distinct and categorical. Much like their name suggests (Tonbruket stands for “the sound factory” in swedish) the band forged a fire-breathing creature in an imaginary epic and it’s made up of post-rock, prog, country music, modern composition and jazz. That, without losing edge or postponing experimentation, all while maintaining some pop sensibilities. An astonishing album indeed, a masterpiece.

Haken – Aquarius

The Brits’ debut was released in 2010 and came to leave their imprint really fast. Progressive metal of the Dream Theater school though unlike what the Theater had been producing for years at that time. On first listen, Aquarius might appear busy and dense but with attention and a few more spins, everything that we would come to love about the band reveals itself. The band, being eclectic and with outstanding artistic quality, show some of its facets. Symphonic prog, jazz, heavy metal, all these are combined with exceptional musicality. Haken’s debut may not be something new or groundbreaking but it arrived at a period when prog metal had nothing special to demonstrate and thus was fresh and promising.

Ciccada – A Child In the Mirror

Throughout A Child In The Mirror, the Athenian band invests in developing a resourceful melodicism the immediacy and comfort of which, is paramount to the outcome as it excellently and comfortably places itself right at the cynosure. To accomplish that, the beautiful interchanges between the tranquil and the intense are at play, besides the fine work in the orchestration and execution as well as the mixing and production.

The band euphoniously creates a prog folk scenery where the resulting style refers to the quintessence of Gentle Giant, Renaissance, Genesis and Gryphon among others. It is an achievement for Ciccada that not only do they successfully lay their influences down, but they manage to imprint their personal voice onto the listener. And they do so with a no-retro attitude.

My Brother the Wind – Twilight in the Crystal Cabinet

My Brother the Wind’s formation is the result of four musicians’ urge to jam, without necessarily having shared a studio room before. This is exactly what they accomplish on first strike in Twilight In the Crystal Cabinet. Two guitars, bass and drums in an attempt to capture spontaneous inspiration. What is more impressive is the structural potency of these newborn ideas while the overall Scandinavian psychedelic and space music feel is also significant. An essential record for jamming aficionados regardless of music style.

Sky Architect – Excavations of the Mind

Excavations of the mind is one of the most promising debut albums of the year. Within its 50-minute duration, Sky Architect manage to do everything right delivering a seminar on how the by-the-book progressive rock should be played. The truth however is that originality is the only area where the Dutch are lagging behind, since what they skillfully master is the style which was developed by bands like Gentle Giant, Genesis and Yes when those were doubting the classic rock form. They are unintimidated by long compositions while at times sounding heavy, that way summoning Dream Theater’s fans to the ball who, along with fans of bands such as Spock’s Beard should give Sky Architect a chance, if they haven’t already.

The Contortionist – Exoplanet

Exoplanet was released in 2010 and is labeled as deathcore, as in death metal riffs, drop tuning and hardcore breakdowns, but fortunately there’s more to it. The Contortionist embellish their music with djent qualities (placing them at the forefront of that style that was then at its infancy) as well as melodic themes which give them a more progressive edge and move them away from the riffraff of American mainstream groups of the era that were playing metal with pop choruses. The Between the Buried and Me and Meshuggah influences are obvious in the debut, which is however strongly personal as well (vocals, keyboards), thus rendering Exoplanet a quality album that survived the deathcore fiasco of the decade.

BunChakeze – Whose Dream

The British / Swedish BunChakeze were formed in London in the early 80s and by 1985 they had already finished recording Whose Dream which was not released before 2010. It is melodic progressive rock with clear song structure, not far from neo-prog that was then flourishing in the Isles. Colin Tench, Gary Derrick και Cliff Deighton comprised the band’s core and BunChakeze sound original even today, even if their music (naturally) lacks thickness and the production sounds mediocre despite any remastering attempt (again, naturally). This is for friends of the melodic prog rock from the past.

Amoeba Split – Dance of the Goodbyes

Who expected that this decade’s best jazz prog sample, the kind the great Canterbury scene taught us, would be released by an obscure Spanish band? Amoeba Split had already been around for 9 years before they put out Dance of the Goodbyes – their excellent debut whose release delayed due to complications. With their extraordinary skills and a loaded musical arsenal (guitar, saxophone, flute, piano, hammond, mellotron, mini-moog) as their vehicle, they perform challenging and impressive jams full of rhythm interchanges and original melodies.

Lebowski – Cinematic

The Polish quartet offered their so far sole full-length studio album in the beginning of this decade. Cinematic is a tribute to some of the band’s favorite (and largely Polish) directors, with the backstory being fully supported by the music, thus providing the listening experience with a rare cinematic flow. Neo-prog, jazz, symphonic, world music and ambient elements are mixed and combined extraordinarily in order to serve the basic concept, while the embellishment of the beautiful instrumental themes with movie dialogues certainly adds to the final result.

Nordagust – In the Mist of Morning

Following many demos and some complications which lasted about a decade, Nordagust released their first and only album in 2010 as an excellent taster of their skills. The record displays an absolutely dreary, almost suffocating ambience (partly due to Daniel Solheim’s vocal tone) with the Northern European scene as its home turf (Anekdoten, Änglagård) and of course the region’s traditional music. The use of the mellotron or the kantele gives the compositions exactly these traits and the overall result is remarkably mature for a debut. The only fundamental drawback of the album is the recording (especially when it comes to the guitars and vocals) which is reminiscent of previous decade’s amateur attempts.

Magic Bus – Magic Bus

With 2010 and their debut album as starting point and hailing from Devonshire’s Totnes in Southwestern UK, Magic Bus approach rock progressively, walking on the path first trodden by artists and groups of the legendary Canterbury sound. Nevertheless, a simultaneous tendency towards the East US coast late 60s psychedelic hippy colorfulness adds charm to their musical quest refinement. Thus, their self-titled album is comprised of delightful and irrevocably balanced interaction between rock, jazz and folk music under the prism of a psych-prog style.

It is difficult not to give in to the addictive “dialogues” between the guitars, keyboards, flute and vocals that construct Magic Bus’s lively and intelligible melodies which, combined with the rhythm section help the listener experience euphoria.

Pikapika TeArt – Moonberry

We’d have to go back to 2010 and as far as Siberia to find an offering as jaw-dropping as Moonberry, by a unit that emerged all of a sudden and seemingly out of nowhere. Pikapika TeArt is a modern chamber rock ensemble that draws from different parallels to introduce their amazing world. Influenced by such acts like Volapuk, Henry Cow, King Crimson, Igor Stravinsky and Dmitri Shostakovich as well as their own folklore roots, the ensemble managed to drop an astonishing piece of intricate art by remaining reasonably accessible. While the result is not extraordinarily groundbreaking, it nevertheless remains a unique statement at heights that few debuts have reached.

Verbal Delirium – So Close and Yet So Far Away

Following a decade rife with personnel changes and developing ideas, Verbal Delirium’s debut was an exciting taster for what was about to go down in the Greek scene. Melodic progressive rock with influences by Sylvan, Discipline as well as King Crimson and Genesis. So Close and Yet So Far Away contains brilliant ideas, beautiful melodies and originality. Besides the musicians’ undeniable skill, Jargon’s vocals stand out as they add to the compositions’ dynamic. A very good debut for the Greek scene, which while it already had the foundations laid, it had been growing bit by bit and definitely needed such releases.

Nemrud – Journey of the Shaman

Hailing from Turkey, Nemrud got together in 2008 and initially comprised of a trio that would expand to a quartet on the following two albums. Journey of the Shaman derives its artistic essence by their heroes Eloy and their great 1973-1981 golden period, crucially blending their space / symphonic / progressive rock with influences prevalent in cult rock groups such as the likewise easterners Osiris (the influences as such being primarily Camel and then Genesis). The album overall (a concept album with structure that is reminiscent of Eloy’s compositions, as in Between the Times or The Apocalypse) is not their strongest asset (that would be Ritual, the sophomore), but it nevertheless is a driven attempt and a worthwhile beginning with evident weaknesses though with some ecstatic – magic moments, by a band that knew which fields it wished to explore with its music.

Those were the 14 prog debuts from 2010 we picked as most important. Several Progrocks.gr editors (not only those who participated in the article above) rated the albums and the prospect of all respective bands based on their activity till this day. The average of all ratings gave these results:

The bar chart above shows our grading averages regarding each record as well as the prospect of each band today. Amoeba Split’s debut is appointed as the highest ranking album of the selection (8.5/10), followed by the bedut albums by Tonbruket (8.4/10) and Pikapika TeArt (8.33/10), while Verbal Delirium were appointed as the most promising act (8.77/10), followed by Ciccada (8.61/10) and Haken (8.42/10).

We are returning soon with the second part and the prog debuts released in 2011!

Από τους: Γιάννη Βούλγαρη, Πάρη Γραβουνιώτη, Δημήτρη Καλτσά, Κώστα Μπάρμπα, Θωμά Σαρακίντση, Λευτέρη Σταθάρα, Παναγιώτη Σταθόπουλο, Αλέξανδρο Τοπιντζή, Βαγγέλη Χριστοδούλου

Μετάφραση: Βαγγέλης Χριστοδούλου

Κάνοντας μία αναδρομή στα πρόσφατα χρόνια διαπιστώσαμε πως οι μπάντες που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια στον προοδευτικό χώρο ήταν πολλές και αρκετές από αυτές θεωρούνται σήμερα ως άκρως ελπιδοφόρες ή ήδη σπουδαίες.  Ωστόσο, μερικές ή αρκετές από αυτές τις υποσχόμενες μπάντες δεν έχουν γνωρίσει ακόμα την επιτυχία και την αναγνώριση που τους αξίζει και τα εξαιρετικά τους δισκογραφικά ξεκινήματα έχουν παραμείνει άγνωστα πολλούς, θαμμένα κάτω από χιλιάδες άλλες κυκλοφορίες.

Αυτό είναι το πρώτο από μια σειρά άρθρων αφιερωμένα στα σημαντικότερα prog ντεμπούτα από το 2010 μέχρι σήμερα. Επειδή τα υποψήφια albums ήταν ήδη πάρα πολλά, σκεφτήκαμε να πάρουμε τα πράγματα χρονικά και όχι απλά να θυμηθούμε τις πρώτες κυκλοφορίες κάθε μπάντας, αλλά να βαθμολογήσουμε κάθε ντεμπούτο καθώς και την προοπτική της κάθε μπάντας με σημερινά δεδομένα (στο τέλος της σελίδας). Ας θυμηθούμε όμως πρώτα τα σημαντικότερα prog ντεμπούτα του 2010 (σε σειρά με βάση τον μήνα και ημέρα κυκλοφορίας) και τι έχει κάνει η κάθε μπάντα από τότε.

Tonbruket – Dan Berglund’s Tonbruket

Οι Tonbruket σχηματίστηκαν από έναν Dan Berglund πρόθυμο να επιδείξει τις ροκ ρίζες του, ύστερα από την τραγική διάλυση των e.s.t.. Ουσιαστικά μία ισότιμη κολεκτίβα, μας παρέδωσε ένα ντεμπούτο το οποίο ισορροπεί πάνω σε μια πληθώρα από στυλ και εντούτοις καταφέρνει να είναι ξεχωριστό και αυθεντικό. Όπως προτείνει και το όνομά τους (Tonbruket σημαίνει «ηχουργείο» στα σουηδικά), η μπάντα σμίλευσε ένα πυρόπνοο ον – πρωταγωνιστή σε επική ταινία φαντασίας, το οποίο αποτελείται από post-rock, prog, country, σύγχρονη σύνθεση και jazz. Αυτό χωρίς να υστερεί σε ενέργεια ή να αναβάλλει τον πειραματισμό, ενώ διατηρεί και κάποιες ποπ ευαισθησίες. Ένα φανταστικό άλμπουμ πραγματικά, ένα αριστούργημα.

Haken – Aquarius

Το ντεμπούτο των Βρετανών ήρθε το 2010 και έδωσε πολύ γρήγορα το στίγμα της μπάντας. Progressive metal σχολής Dream Theater, όπως όμως οι Theater δεν είχαν γράψει για καιρό. Το Aquarius με μια πρώτη ακρόαση μπορεί να φανεί λίγο φλύαρο και υπερφορτωμένο, αλλά με προσοχή και παραπάνω ακροάσεις φαίνονται όλα τα στοιχεία που αργότερα θα αγαπήσουμε στη μπάντα. Εκλεκτικοί και με εξαιρετική αισθητική, η μπάντα δείχνει αρκετά από τα πρόσωπα της. Συμφωνικό prog, jazz, heavy metal και όλα αυτά συνδεδεμένα με εξαιρετική μουσικότητα. Το ντεμπούτο των Haken μπορεί να μην είναι κάτι καινούριο ή κοσμοϊστορικό, αλλά σε μια περίοδο που το prog metal δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο να αναδείξει, το Aquarius ήταν φρέσκο και ελπιδοφόρο.

Ciccada – A Child In the Mirror

Κατά τη διάρκεια του A Child In The Mirror, το αθηναϊκό σχήμα επενδύει στην ανάπτυξη μιας πηγαίας μελωδικότητας, η αμεσότητα και ευθύτητα της οποίας κυριαρχεί στο ηχητικό του αποτέλεσμα, καθώς τοποθετείται έξοχα και με άνεση στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Σε αυτό συνηγορούν οι όμορφες εναλλαγές μεταξύ νηνεμίας και έντασης, πλάι στη λεπτοδουλειά που επιτελέστηκε τόσο σε επίπεδο ενορχήστρωσης και απόδοσης, όσο και σε επίπεδο μίξης και παραγωγής.

Εντός ενός prog folk σκηνικού που διαμορφώνει μελίρρυτα το γκρουπ, διατυπώνεται ένα ύφος με αναφορές, μεταξύ άλλων, στην πεμπτουσία της δραστηριοποίησης των Gentle Giant, Renaissance, Genesis και Gryphon. Κι αποτελεί κατάκτηση για τους Ciccada το γεγονός ότι δεν απλώνουν μονάχα επιτυχημένα τις επιρροές τους, μα κατορθώνουν να εντυπώσουν στον δέκτη την προσωπική τους ηχητική άποψη, με χαρακτήρα που δεν στέκεται σε αναβιώσεις τεχνοτροπιών.

My Brother the Wind – Twilight in the Crystal Cabinet

Ο σχηματισμός των My Brother The Wind προήλθε από την ανάγκη τεσσάρων μουσικών να τζαμάρουν, χωρίς απαραίτητα να έχουν ξαναβρεθεί όλοι μαζί σε studio. Αυτό ακριβώς είναι που καταφέρνουν σε ηχογραφημένη μορφή στην πρώτη τους απόπειρα με το Twilight In the Crystal Cabinet. Δύο κιθάρες, μπάσο και ντραμς σε προσπάθεια αποτύπωσης της πηγαίας έμπνευσης. Το πλέον εντυπωσιακό όμως πίσω από το εγχείρημα αποτελεί η δομική σύσφιξη που έχουν οι νεότευκτες αυτές ιδέες, ενώ πολύ σημαντικό είναι και το άγγιγμα που υπάρχει, από το σύνολο της Σκανδιναβικής ψυχεδελικής και space μουσικής, στο τελικό αποτέλεσμα. Ένας δίσκος απαραίτητος για τους λάτρεις του jamming ανεξαρτήτου είδους.

Sky Architect – Excavations of the Mind

Το Excavations Of The Mind αποτελεί ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα ντεμπούτα της χρονιάς. Οι Sky Architect καταφέρνουν στα 50 του λεπτά να τα κάνουν όλα σωστά, παραδίδοντας ένα σεμινάριο για το πώς πρέπει να παίζεται το by the book progressive rock. Η αλήθειά είναι πως η πρωτοτυπία είναι ο μόνος τομέας που οι Ολλανδοί υπολείπονται εδώ, αφού χειρίζονται με μαεστρία τη φόρμα του ήχου όπως αυτή προέκυψε την εποχή που μπάντες όπως οι Gentle Giant, οι Genesis και οι Yes αμφισβητούσαν την κλασική rock φόρμα. Οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις δεν δείχνουν να τους φοβίζουν, ενώ ηχούν σαφέστατα heavy σε σημεία, προσκαλώντας τους οπαδούς των Dream Theater στο παιχνίδι, οι οποίοι μαζί με τους φίλους συγκροτημάτων όπως οι Spock’s Beard οφείλουν να τους δώσουν μια ευκαιρία, αν δεν το έχουν κάνει ήδη.

The Contortionist – Exoplanet

Το Exoplanet κυκλοφόρησε το 2010 και εντάσσεται στην κατηγορία του deathcore, δηλαδή death metal riffs, χαμηλό κούρδισμα και hardcore breakdowns, ευτυχώς όμως δε μένει μόνο εκεί. Οι The Contortionist διανθίζουν τη μουσική τους με djent στοιχεία (κάνοντάς τους πρωτοπόρους του ιδιώματος που τότε ήταν στην αρχή του) αλλά και με μελωδικά σημεία, τα όποια τους δίνουν έναν πιο progressive χαρακτήρα και τους απομακρύνουν από τον συρφετό των αμερικάνικων συγκροτημάτων που έπαιζαν metal με pop refrain και κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή. Οι επιρροές από Between the Buried and Me και Meshuggah είναι έκδηλες στο ντεμπούτο, όμως έντονο είναι και το προσωπικό στοιχείο στον ήχο τους (φωνή, πλήκτρα), καθιστώντας το Exoplanet έναν ποιοτικό δίσκο που επιβίωσε από τη deathcore λαίλαπα της δεκαετίας που διανύουμε.

BunChakeze – Whose Dream

Οι Αγγλο-Σουηδοί BunChakeze σχηματίστηκαν στις αρχές των 80s στο Λονδίνο και μέχρι το 1985 είχαν ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις του Whose Dream το οποίο δεν είδε το φως μέχρι το 2010. Πρόκειται για μελωδικό progressive rock με σαφή δομή κομματιών και όχι ατελείωτα σόλο, μουσική ηχητικά σχετική με το neo-prog που άνθιζε τότε στη Βρετανία. Ο πυρήνας της μπάντας ήταν οι Colin Tench, Gary Derrick και Cliff Deighton και ακόμα και σήμερα οι BunChakeze ακούγονται πρωτότυποι, αν και ο όγκος (λογικά) απουσιάζει από τη μουσική τους και η παραγωγή της εποχής παρά το όποιο remastering ακούγεται μέτρια και επίπεδη (επίσης λογικά). Προτείνεται στους φίλους του μελωδικού prog rock του παρελθόντος.

Amoeba Split – Dance of the Goodbyes

Ποιος θα το περίμενε πως το καλύτερο δείγμα jazz prog της δεκαετίας που διανύουμε όπως το διδαχθήκαμε από τη σπουδαία Σκηνή του Canterbury θα κυκλοφορούσε από μία άσημη ισπανική μπάντα; Οι Amoeba Split πριν μας προσφέρουν το εξαιρετικό τους ντεμπούτο Dance Of The Goodbyes μετρούσαν ήδη 9  χρόνια ζωής, ωστόσο μερικές δυσκολίες τους ανάγκασαν να καθυστερήσουν αρκετά την κυκλοφορία του. Με όχημα το πολύ υψηλό τεχνικό τους επίπεδο και το γεμάτο μουσικό οπλοστάσιο (κιθάρα, σαξόφωνο, φλάουτο, πιάνο, Hammond, Mellotron, mini-Moog), επιδίδονται σε μεγαλόπνοα και εντυπωσιακά τζαμαρίσματα γεμάτα με αλλαγές ρυθμών και  εμπνευσμένες μελωδίες.

Lebowski – Cinematic

Το πολωνικό κουαρτέτο των Lebowski μας προσέφερε στην αρχή της τρέχουσας δεκαετίας τον μοναδικό δυστυχώς μέχρι και σήμερα full length studio δίσκο τους. Το Cinematic αποτελεί έναν φόρο τιμής σε μερικούς αγαπημένους Πολωνούς (κυρίως) σκηνοθέτες των Lebowski, με τη βασική ιδέα να υποστηρίζεται απόλυτα από το μουσικό περιεχόμενο καθώς η ακρόαση του δίσκου αποκτά μία σπάνια κινηματογραφική ροή. Στοιχεία από neo prog, jazz, symphonic, world music και ambient μπλέκονται και συνδυάζονται μοναδικά υπηρετώντας το κεντρικό concept, ενώ η διάνθιση των πανέμορφων instrumental θεμάτων με αποσπάσματα διαλόγων από ταινίες προσδίδει το κάτι παραπάνω στο τελικό αποτέλεσμα.

Nordagust – In the Mist of Morning

Με πολλά demo και διάφορα μπρος-πίσω που κράτησαν περίπου μια δεκαετία, οι Νορβηγοί Nordagust κυκλοφορούν το 2010 το πρώτο και μοναδικό album τους, ένα εξαιρετικό δείγμα των ικανοτήτων τους. Με τον δίσκο να διαθέτει καθολικά μια μουντή, σχεδόν πνιγηρή ατμόσφαιρα (σε αυτό συμβάλει η χροιά της φωνής του Daniel Solheim) που εδράζει στην σκηνή της Βόρειας Ευρώπης (Anekdoten, Änglagård) και βεβαίως στην παραδοσιακή μουσική της περιοχής. Η χρήση οργάνων όπως το mellotron ή το kantele, προσδίδει στις συνθέσεις ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά με το συνολικό αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα ώριμο για ντεμπούτο. Το μοναδικό, ουσιώδες σημείο στο οποίο υστερεί ο δίσκος είναι η ηχογράφηση (ειδικά στις κιθάρες και τα φωνητικά), που θυμίζει ερασιτεχνικές προσπάθειες της προηγούμενης δεκαετίας.

Magic Bus – Magic Bus

Με απαρχή το 2010 και την παρθενική τους στούντιο κυκλοφορία, οι Magic Bus από την κωμόπολη Totnes, επί της κομητείας τού Devon της νοτιοδυτικής Αγγλίας, προσεγγίζουν με προοδευτικότητα τον rock ήχο, από τη σκοπιά που πρωτοφανέρωσαν κυρίως καλλιτέχνες και σχήματα του περίφημου Canterbury ήχου. Εντούτοις, μία παράλληλη ροπή προς τη χίπικη ψυχεδελική πολυχρωμία της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ των τελών της δεκαετίας του ’60, προσδίδει επιπρόσθετη σαγήνη στο καταστάλαγμα των μουσικών τους αναζητήσεων. Ως εκ τούτου, στο ομώνυμο άλμπουμ τους συντελείται μια απολαυστική και εν τέλει ισορροπημένη επικοινωνία μεταξύ rock, jazz και folk υπό το πρίσμα μιας psych-prog τεχνοτροπίας.

Είναι δύσκολο να μην υποκύψει κανείς στις εθιστικές “συνομιλίες” μεταξύ κιθάρων, πλήκτρων, φλάουτου και φωνητικών που οικοδομούν τις σφριγηλές και εύληπτες μελωδίες των Magic Bus. Μελωδίες, οι οποίες σε συνδυασμό με το ρυθμικό section δημιουργούν μια υπέροχη ευφορία στον επίδοξο ακροατή.

Pikapika TeArt – Moonberry

Θα έπρεπε να πας πίσω στο 2010 και όχι μακρύτερα από την Σιβηρία για να βρεις ένα άλμπουμ τόσο εντυπωσιακό όσο το Moonberry, από ένα σύνολο που προήλθε ξαφνικά σχεδόν από το πουθενά. Οι Pikapika TeArt είναι ένα μοντέρνο chamber rock σύνολο το οποίο αυτοσυστήνεται αντλώντας τις επιρροές του από διάφορες πλευρές. Επηρεασμένοι από περιπτώσεις όπως οι Volapuk, οι Henry Cow, οι King Crimson, ο Igor Stravinsky και ο Dmitri Shostakovich αλλά και οι παραδοσιακές τους ρίζες, κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα εξαιρετικό κομμάτι πολυσύνθετης τέχνης το οποίο παρόλα αυτά είναι προσβάσιμο. Ακόμη και αν το αποτέλεσμα δεν είναι εξαιρετικά πρωτοποριακό, παραμένει ωστόσο μία μουσικά μοναδική πρόταση τέτοιας αξίας που λίγα δισκογραφικά ντεμπούτα έχουν να επιδείξουν.

Verbal Delirium – So Close and Yet So Far Away

Μετά από μια δεκαετία γεμάτη από αλλαγές μουσικών και ζυμώσεις ιδεών, το ντεμπούτο των Verbal Delirium ήταν μια εξαιρετική πρώτη γεύση για το τι θα ακολουθήσει στην ελληνική σκηνή. Μελωδικό progressive rock με επιρροές από Sylvan, Discipline αλλά και από King Crimson και Genesis. To So Close and Yet So Far Away περιέχει εξαιρετικές ιδέες, ωραίες μελωδίες και προσωπικότητα. Πέρα από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες των μουσικών, τα φωνητικά του Jargon ξεχωρίζουν στο δίσκο, μιας και προσφέρουν μια παραπάνω δυναμική στα κομμάτια. Ένα πολύ καλό ντεμπούτο για την ελληνική σκηνή η οποία ενώ είχε ήδη τα θεμέλια σιγά σιγά εξελισσόταν και χρειαζόταν κυκλοφορίες σαν αυτή.

Nemrud – Journey of the Shaman

Το εκ Τουρκίας συγκρότημα συνευρέθηκε για πρώτη φορά το 2008 και σχηματίστηκε από μία τριάδα μουσικών για να καταλήξει στους επόμενους δύο δίσκους σε κουαρτέτο. Το Journey of the Shaman αντλεί καλλιτεχνική υπόσταση από την πιο λαμπρή περίοδο των αγαπημένων τους Eloy της περιόδου 1973-1981 διαποτίζοντας καταλυτικά το space / symphonic / progressive rock τους μαζί με ψήγματα επιρροών που ενυπήρχαν σε cult prog rock σχήματα όπως στους επίσης Ανατολίτες Osiris (δηλαδή Camel και δευτερευόντως Genesis). Ο δίσκος στο σύνολό του (concept album με δομή που παραπέμπει σε συνθέσεις των Γερμανών προτύπων τους όπως το Between the Times ή το The Apocalypse) δεν αποτελεί το δυνατότερό τους χαρτί (αυτό είναι το επόμενο, Ritual), αλλά παρόλα αυτά συνιστά μία εργώδης προσπάθεια και μία αξιόλογη εκκίνηση με χτυπητές αδυναμίες αλλά και με κάποιες εκστατικές – μαγικές στιγμές, ενός σχήματος που εξ αρχής γνώριζε ποια πεδία ήθελε να εξερευνήσει με τη μουσική της.

Αυτά ήταν τα 14 πιο σημαντικά ντεμπούτα που ξεχωρίσαμε από το 2010. Οι συντάκτες του Progrocks.gr editors (όχι μόνο όσοι υπογράφουν το άρθρο) βαθμολόγησαν τα album αυτά καθώς και την προοπτική κάθε μπάντας με βάση την μέχρι σήμερα πορεία τους. Οι μέσοι όροι των βαθμολογιών έδωσαν τα παρακάτω αποτελέσματα:

Στο παραπάνω ραβδόγραμμα φαίνονται οι μέσοι όροι των βαθμολογιών μας τόσο για κάθε δίσκο όσο και για την προοπτική κάθε μπάντας σήμερα. Το πρώτο album των Amoeba Split αναδείχθηκε κορυφαίο (8.5/10), και ακολούθησαν τα ντεμπούτα των Tonbruket (8.4/10), Ciccada (8.35/10) και Pikapika TeArt (8.33/10), ενώ ως  πιο ελπιδοφόρες μπάντες αναδείχθηκαν οι Verbal Delirium (8.77/10) και ακολούθησαν οι Ciccada (8.61/10) και οι Haken (8.42/10).

Επανερχόμαστε σύντομα με το δεύτερο μέρος και τα prog ντεμπούτα του 2011!