Canvas Solaris – Chromosphere

Intro: Giannis Voulgaris

Canvas Solaris’ musical journey began in 1999 when guitarist Nathan Sapp and drummer Hunter Ginn founded the band. To this day, they are the regular band members and from time to time they are accompanied by musicians to release each new album. Today these members are Chris Rushing and Gael Pirlot on guitar and bass respectively. Until 2011, when Canvas Solaris disbanded, they had managed to release 5 pretty good to excellent records of high-tech progressive metal. Their music is very reminiscent of Watchtower when it’s more metal, Cynic in jazz aesthetics, and King Crimson when they become more rock. But do they have something to say with their new musical proposal today? Are there any listeners who still like technical prog? Is there room for Canvas Solaris in the modern music scene, since they have been absent for almost a decade?

[bandcamp width=100% height=120 album=2768280568 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Αn exciting return, a delightful journey

Canvas Solaris return after 11 years of absence with the album entitled Chromosphere. Their instrumental progressive metal features impressive instrument gymnastics and a jazzy flair. Their use of memorable melodies set to very odd timings and rhythms makes their sound very unique and compelling. I have been a fan of them since I heard their debut album, Sublimation. The band’s instrumental mix of prog, metal, and fusion really fills many needs for me and I have to admit I was a little skeptical that a long break would affect creativity, but luckily I was wrong. This is an album made up of six songs and 50 minutes of music in which these guys deliver very inspiring and refreshing material. If you think that Canvas Solaris is slowing down after ten years, you’re wrong.

From the first song, Extrasolar Biosignature, I was astounded at how well they managed to work their style, from the opening build up all the way through. From there, there is not real drop off either. This an album with a unique feel and incredible technical leanings. They use everything in moderation or in a least an appropriate amount to keep things from getting carried away. The band cited Watchtower, Coroner and Toxik as their biggest influences in making this album. It is evident that the band was more focused on the progressive metal elements of these technical giants than on those that come from the thrashy department, but without any intention of copying someone’s sound. They can play slow at times and even with the borderline pretentious solos they still get away with it because they use everything in the right context. It’s something that’s very hard to achieve in the instrumental extreme metal field.

The overall sound is somewhere between the two previous records, i.e. complex and technical, filled with spacey and atmospheric parts, only this time the keyboards have appeared sporadically mainly in the background e.g. in False Vacuum. Besides, there are very beautiful melodies to relax a little bit from the heavy and speedy race. The album is really diverse. Every track is a bit different and is demanding one’s full attention all the time. The highlight of the record for me is Zero Point. It is a 13-minute journey that takes the listener through the band’s abilities to effortlessly shift between complex, melodic, and jazz-influenced music. It seems like several different songs in one, with slow soulful passages stitched in between super-fast technical sequences.

Most of the instrumental and technical records released in recent years left me a little bit cold but Chromosphere is an exciting journey and I enjoyed this one a lot. It has a lot of variation and dynamics, and the musicianship is impeccable. Granted, this music is not for everyone, but if you’re into instrumental metal and fusion, I highly recommend this one.

8 / 10

Goran Petrić

2^nd opinion

Chromosphere was released 11 years after Irradiance and judging by the amount of music contained in its 50 minutes, I consider it quite a reasonable amount of time. Here we are dealing with an album of twisted, demanding, technical progressive metal, in the style of the band’s previous releases. The music reminds me of Spiral Architect (but softer), something that fascinated me, with constant changes in riffs, rhythms and styles, while the sound has that retro mood. These very positive elements are heard in Zero Point Field and Black Drop Effect that could very well had been included in Cortical Tectonics, while Extrasolar Biosignature is also impressive. However, Canvas Solaris’ music today sounds old, because contemporary instrumental music has moved forward with bands such as Animals as Leaders etc., but what they play no longer has the impact it had some years ago. This album can only be compared to their previous discography and imo this is where Chromosphere lags behind. They have great ideas, but there is no element of surprise and the songs do not seem to have been worked well enough for the standards of Canvas Solaris. This album brings back a lot of memories and if you are a fan of technical prog (like me) you can only hope for a speedy recovery of the band on the next album.

6 / 10

Giannis Voulgaris

Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης

Το μουσικό ταξίδι των Canvas Solaris ξεκίνησε το 1999 όπου ο κιθαρίστας Nathan Sapp και ο drummer Hunter Ginn ίδρυσαν την μπάντα. Μέχρι και σήμερα είναι τα σταθερά μέλη του συγκροτήματος και ανά χρονικές περιόδους πλαισιώνονται από μουσικούς ώστε να κυκλοφορήσουν κάποιο δίσκο. Σήμερα αυτά τα μέλη είναι οι Chris Rushing και Gael Pirlot σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα. Η μπάντα μέχρι το 2011, όταν διαλύθηκε, είχε προλάβει να κυκλοφορήσει 5 αρκετά καλούς έως εξαιρετικούς δίσκους υπερτεχνικού progressive metal. Η μουσική τους όταν «μεταλλίζει» θυμίζει πολύ τους Watchtower, Cynic στην jazz αισθητική και King Crimson όταν γίνονται πιο rock. Σήμερα όμως έχουν κάτι να πουν με την νέα τους μουσική πρόταση; Υπάρχουν ευήκοα ώτα σε αυτό που λέγεται τεχνικό prog metal; Υπάρχει χώρος για τους Canvas Solaris στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα, όταν οι ίδιοι ήταν απόντες για σχεδόν μια δεκαετία;

[bandcamp width=100% height=120 album=2768280568 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Μια συναρπαστική επιστροφή, ένα απολαυστικό ταξίδι

Οι Canvas Solaris επιστρέφουν μετά από 11 χρόνια απουσίας με το άλμπουμ με τίτλο Chromosphere. Το instrumental progressive metal τους διαθέτει εντυπωσιακή εκτελεστική δεινότητα και μια jazz αίσθηση. Οι ευμνημόνευτες μελωδίες εντός πολύ περίεργων μεταβαλλόμενων ρυθμών καθιστά τον ήχο τους πολύ μοναδικό και συναρπαστικό. Ήμουν fan τους από τότε που άκουσα το ντεμπούτο τους, Sublimation. Η ορχηστρική μίξη prog, metal και fusion καλύπτει πραγματικά πολλά πράγματα που αναμένει να ακούσει κανείς αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι ήμουν προβληματισμένος μήπως ένα τόσο μεγάλο διάλειμμα επηρεάσει τη δημιουργικότητα του σχήματος, αλλά ευτυχώς έκανα λάθος. Αυτό είναι ένα άλμπουμ αποτελούμενο από έξι τραγούδια και 50 λεπτά μουσικής στο οποίο αυτοί το κουαρτέτο αποδίδει πολύ εμπνευσμένο και αναζωογονητικό υλικό. Αν νομίζετε ότι οι Canvas Solaris έπεσαν σε επίπεδο μετά από δέκα χρόνια απουσίας, έχετε πέσει έξω.

Από το πρώτο κομμάτι, το Extrasolar Biosignature, έμεινα έκπληκτος από το πόσο καλά κατάφεραν να δουλέψουν το στυλ τους, από το πρώτο άνοιγμα και χτίσιμο μέχρι το τέλος. Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει πραγματική πτώση πουθενά. Πρόκειται για ένα άλμπουμ με μοναδική αίσθηση και απίστευτες τεχνικές γνώσεις. Χρησιμοποιούν τα πάντα με μέτρο ή τουλάχιστον σε μια κατάλληλη ποσότητα για να μην παρασυρθούν τα πράγματα. Το συγκρότημα ανέφερε τους Watchtower, Coroner και Toxik ως τις μεγαλύτερες επιρροές στη δημιουργία αυτού του άλμπουμ. Είναι προφανές ότι το συγκρότημα ήταν περισσότερο επικεντρωμένο στα progressive metal στοιχεία αυτών των τεχνικών γιγάντων παρά σε εκείνα που προέρχονται από το thrashy τμήμα, χωρίς όμως καμία πρόθεση αντιγραφής. Μπορούν να παίξουν αργά μερικές φορές και ακόμη και με τα οριακά προσχηματικά σόλο εξακολουθούν να τα καταφέρνουν επειδή χρησιμοποιούν τα πάντα στο σωστό πλαίσιο. Είναι κάτι που είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί στον τομέα του ορχηστρικού extreme metal.

Ο συνολικός ήχος βρίσκεται κάπου μεταξύ των δύο προηγούμενων δίσκων, με άλλα λόγια είναι περίπλοκος και τεχνικός, γεμάτος με spacey και ατμοσφαιρικά μέρη, μόνο που αυτή τη φορά τα πλήκτρα εμφανίζονται σποραδικά κυρίως στο παρασκήνιο, όπως π.χ. στο False Vacuum. Άλλωστε, υπάρχουν πολύ όμορφες μελωδίες για να χαλαρώσει κανείς λίγο από τον βαρύ και γρήγορο παίξιμο. Το άλμπουμ είναι πολύ διαφορετικό. Κάθε κομμάτι είναι δίνει κάτι καινούργιο και απαιτεί όλη την προσοχή του ακροατή. Το αποκορύφωμα του δίσκου για μένα είναι το Zero Point. Είναι ένα ταξίδι 13 λεπτών που οδηγεί τον ακροατή μέσα από τις δυνατότητες της μπάντας να κινείται αβίαστα μεταξύ σύνθετης, μελωδικής και jazz μουσικής. Μοιάζει με πολλά διαφορετικά τραγούδια σε ένα, με αργά ψυχωμένα περάσματα που είναι ραμμένα ανάμεσα σε εξαιρετικά γρήγορες τεχνικές ακολουθίες.

Οι περισσότεροι τεχνικοί ορχηστρικοί δίσκοι που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια με άφησαν αδιάφορο, αλλά το Chromosphere είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι και το απόλαυσα πολύ. Έχει πολλές παραλλαγές και δυναμικές και η τεχνική είναι απλά άψογη. Βεβαίως, αυτή η μουσική δεν είναι για όλους, αλλά αν σας αρέσει το instrumental metal και η fusion, το προτείνω ανεπιφύλακτα.

8 / 10

Goran Petrić

2^η γνώμη

Το Chromosphere έρχεται 11 χρόνια μετά το Irradiance και αν κρίνω από την ποσότητα της μουσικής που περιέχεται στα 50 λεπτά της διάρκειάς του, το θεωρώ αρκετά εύλογο διάστημα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο στριφνού, απαιτητικού, τεχνικού progressive metal, στο στυλ ακριβώς των προηγούμενων κυκλοφοριών. H μουσική θυμίζει τους Spiral Architect στο πιο soft, κάτι που προσωπικά με γοήτευσε, με συνεχείς εναλλαγές σε riffs, ρυθμό και ύφος, ενώ και ηχητικά έχει γίνει δουλειά ώστε να βγαίνει μια retro διάθεση από τα ηχεία. Πολύ θετικά αυτά και ακούγονται στα Zero Point Field και Black Drop Effect που θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται στο Cortical Tectonics, ενώ και το Extrasolar Biosignature έχει κάτι να πει. Βέβαια οι Canvas Solaris αυτή τη στιγμή φαίνονται εκτός εποχής, γιατί μπορεί η instrumental μουσική να περνάει δεύτερη νιότη με μπάντες όπως οι Animals as Leaders κ.τ.λ., όμως αυτό που παίζουν δεν έχει πια το impact που είχε. Μπορούν μόνο να συγκριθούν με την πρότερη δισκογραφία τους και εδώ το Chromosphere νομίζω πως υστερεί. Ιδέες ωραίες έχουν, αλλά δεν υπάρχει ο wow factor και τα τραγούδια δε φαίνονται αρκετά δουλεμένα για Canvas Solaris. Κλείνοντας, ο δίσκος αυτός είναι μια αναμνηστική δόση μουσικής (sic) και αν είσαι λάτρης του τεχνικού prog (όπως εγώ) μπορείς μόνο να ελπίζεις σε μια ταχεία ανάρρωση της μπάντας στον επόμενο δίσκο.

6 / 10

Γιάννης Βούλγαρης