Zombi – 2020

Intro: Dimitris Anastasiadis

I have always believed that pop culture references in cinema, literature and especially in music, are a trace of an intelligent being, who has a good time with itself while at the same time producing pure art and closing the eye to its aesthetic pleasures. It is in this context that Zombi emerged, coming from the city of steel, Pittsburgh, Pennsylvania. A two-piece band with great releases, which combines a huge love for Argento’s movies and the music of Goblin of course, as well as Carpenter’s films and underrated composers such as Fabio Frizzi, especially his collaboration with Lucio Fulci (Zombie 2, City of the Living Dead). This retro-synth pattern was spread on a prog rock canvas, in which the sounds of Genesis and Yes, among others, gave birth to multifaceted sonic shades and beauty.

Expectations not delivered

The sixth full-length album by Zombi, simply tilted 2020, continues from where the excellent Shape Shift had stopped, with the first track of the album, Breakthrough & Conquer (which in my opinion is the best song of the album, miles away from the second), starting the album dynamically and generally having all the necessary elements, with an emphasis on thick guitar sound, a direction foreshadowed by their previous album. And then comes one of the biggest disappointments of this year, at least considering the huge expectations. The record is not exactly bad. But it is completely uninspired. One would expect that after a five-year break / absence, Zombi would have something to say. But synths are in the background, limiting rather than adding to result. And all this for the sake of a riff-oriented album with bulky guitar sound in monotonous, repetitive and sterile patterns.

If I had to write just two words about the album, I would say that it’s cold and stale. When an artist releases an album, no matter how good or bad it is, his/her intention is obvious. What he wanted to say, where he wanted to go. I dare say that Zombi did not know what they wanted to do in 2020. Somewhere in the middle of the album comes a glow from the past, in the form of the song XYZT, with the atmospheric synths merging with the clear prog rock element. But even this expression is lost after a series of uninspired and perhaps monotonous tracks that seem to have sprung from the same source, from the same idea (Family Man, Mountain Ranges, First Flower). It is obvious that the band intends to sound heavier and sink into sludge frequencies, but in the end you feel like you’re lost in scattered ideas that end up nowhere. The album closes with the pleasantly atmospheric and Thoughtforms, a musical spasm of a more glorious past.

To sum up, I repeat and emphasize that the album is not bad by any conventional definition of the word. The production is very good, the performance is good. But it doesn’t have energy and purpose. As if the musical flesh exists but the soul, the identity, they’re not there. If it was a horror movie, it certainly wouldn’t be a giallo movie that Zombi loves so much. But I am very optimistic that they will return, their dynamics have not disappeared. Until then, however…

5.5 / 10

Dimitris Anastasiadis

2^nd opinion

Five years have passed since the release of Shape Shift and the expectations for the return of the duo from Pittsburg were high. Unfortunately, 2020 turns out to be much worse than expected. Although the album opens dynamically with the good Breakthrough & Conquer, which may not be very impressive, but at least is a complete composition. Beyond that, the listener is confronted with incomplete ideas that do not seem to lead anywhere and themes that never develop and do not justify the existence of some tracks. The atmosphere and the comfort with which Zombi create their unique retro-futuristic sound must of course be noted. But despite the pure space character, the monotonous pattern makes the compositional weakness even clearer. Zombi, being a two-man project, may have always had a DIY mentality. Here, however, despite their honest intentions, the result touches amateurism in its negative sense. The past five years do not in any way justify the 38 minutes of music in 2020, proving that if you don’t have something substantial to say, you should better wait until you do.

5 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Δημήτρης Αναστασιάδης

Πάντοτε πίστευα ότι οι αναφορές στην pop κολτούρα, σε οποιοδήποτε μέσο, είτε στον κινηματογράφο, είτε στην λογοτεχνία είτε (πολύ περισσότερο) στην μουσική είναι ίχνος μιας ευφυούς ύπαρξης, η οποία περνά μάλιστα καλά και με τον εαυτό της ενώ ταυτόχρονα παράγει ατόφια τέχνη και κλείνει το μάτι στις αισθητικές της απολαύσεις.  Σε αυτό το πλαίσιο αναδύθηκαν οι Zombi οι οποίοι μας έρχονται από την πόλη του χάλυβα, το Pittsburgh της Pensylvania. Μια διμελής μπάντα με εξαιρετικές κυκλοφορίες, η οποία συνδυάζει την αμέριστη αγάπη για τις ταινίες (και περισσότερο για τα soundtrack τους) του Argento και των Goblin βεβαίως, του Carpenter αλλά και υποτιμημένων συνθετών, όπως του Fabio Frizzi, ειδικά στη συνεργασία του με τον Lucio Fulci (Zombie 2, City of the Living Dead). Όμως όλη αυτή η retro synth μανιέρα απλωνόταν σε έναν prog rock καμβά, στον οποίο τα ηχοχρώματα των Genesis και των Yes μεταξύ άλλων προσέδιδαν πολύπλευρες αποχρώσεις και ομορφιά.

Οι προσδοκίες δεν εκπληρώθηκαν

Η έκτη κυκλοφορία των Zombi με τον λιτό τίτλο 2020 συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το εξαιρετικό Shape Shift, με το πρώτο κομμάτι του δίσκου, Breakthrough & Conquer (το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι και το καλύτερο τραγούδι του album, χιλιόμετρα μακριά από το δεύτερο), να μπαίνει δυναμικά και γενικά να έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται, με έμφαση μάλιστα στον όγκο της κιθάρας, μια κατεύθυνση που προοιωνιζόταν ο τελευταίος δίσκος τους. Και ύστερα έρχεται μια από τις μεγαλύτερες φετινές απογοητεύσεις, τουλάχιστον όσον αφορά της προσδοκίες που είχαν γιγαντωθεί. Ο δίσκος δεν είναι ακριβώς κακός. Είναι όμως τελείως ανέμπνευστος. Θα περίμενε κανείς ότι μετά από διάλειμμα / απουσία πέντε χρόνων οι Zombi θα είχαν κάτι να πουν. Όμως τα synth περιορίζονται στο μουσικό background, αφαιρώντας μάλλον παρά προσθέτοντας στο μουσικό αποτέλεσμα. Και όλα αυτά για χάρη ενός riff-oriented εγχείρημα το οποίο χαρακτηρίζεται από ογκώδεις κιθάρες αλλά σε μονότονα, επαναλαμβανόμενα και στείρα μουσικά μοτίβα.                  

Αν έπρεπε να γράψω μόνο δύο λέξεις για τον δίσκο, θα έγραφα ότι είναι ψυχρός και στάσιμος. Πολλές φορές όταν ένας καλλιτέχνης κυκλοφορεί έναν δίσκο, ανεξάρτητα από την ποιότητά του, η πρόθεσή του διαφαίνεται πίσω από την ηχητική κουρτίνα. Τι ήθελε να πει, να δημιουργήσει, πού ήθελε να κατευθυνθεί. Ασχέτως αν τα καταφέρνει ή όχι. Τολμώ να πω ότι εδώ οι Zombi δεν ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν. Κάπου στη μέση του δίσκου έρχεται μια αστραπόχρονη λάμψη από τα παλιά, στη μορφή του τραγουδιού XYZT, με τα ατμοσφαιρικά synth να σμίγουν με το ξεκάθαρο prog rock στοιχείο. Όμως και αυτή η λιγόστιγμη έκφραση χάνεται σαν φάσμα μετά από αλλεπάλληλα ανέμπνευστα και ίσως και μονότονα κομμάτια τα οποία φαντάζουν ότι ξεπήδησαν από την ίδια πηγή, από την ίδια ιδέα (Family Man, Mountain Ranges, First Flower). Είναι φανερός ο σκοπός του συγκροτήματος να βαρύνει τον ήχο του, να βυθιστεί μέχρι και σε sludge συχνότητες, αλλά τελικά νιώθεις σαν να χάνεσαι σε σκόρπιες ιδέες που δεν καταλήγουν πουθενά. Ο δίσκος κλείνει με το ευχάριστα ατμοσφαιρικό και υποδόριο Thoughtforms, μουσικός σπασμός ενός πιο ένδοξου παρελθόντος.

Κλείνοντας, επαναλαμβάνω και τονίζω ότι ο δίσκος δεν είναι κακός με κανέναν συμβατικό ορισμό του κακού. Η παραγωγή είναι πολύ καλή, το παίξιμο σωστό. Αλλά δεν έχει ζωή,  είναι χωρίς ενέργεια και χωρίς σκοπό. Σαν να υπάρχει το μουσικό σαρκίο αλλά να μην είναι εκεί η ψυχή, η ταυτότητα. Αν ήταν ταινία τρόμου, σίγουρα δεν θα ήταν ταινία giallo που τόσο αγαπάνε οι Zombi. Είμαι όμως πολύ αισιόδοξος ότι θα επανέλθουν, η μουσική τους δυναμική δεν έχει εξαφανιστεί. Ως τότε όμως…

5.5 / 10

Δημήτρης Αναστασιάδης

2^η γνώμη

Πέντε χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του Shape Shift και οι προσδοκίες για την επιστροφή του ντουέτου από την Αμερική ήταν μεγάλες. Δυστυχώς, μετά από μερικές ακροάσεις, το 2020 αποδεικνύεται πολύ κατώτερο των προσδοκιών. Παρότι ο δίσκος ανοίγει ευχάριστα με το καλό Breakthrough & Conquer, το οποίο, αν και δεν εντυπωσιάζει, αποτελεί τουλάχιστον μια ολοκληρωμένη σύνθεση. Από εκεί και πέρα, στα υπόλοιπα κομμάτια ο ακροατής έρχεται αντιμέτωπος με ανολοκλήρωτες ιδέες που δεν μοιάζουν να οδηγούν πουθενά και θέματα που δεν αναπτύσσονται ποτέ για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη των κομματιών. Η ατμόσφαιρά και η άνεση με την οποία δημιουργούν τον ιδιαίτερο ρερτοφουτουριστικό τους ήχο φυσικά πρέπει να σημειωθεί. Παρά όμως τον σαφή space χαρακτήρα, ο ξεκάθαρος τρόπος εκτέλεσης των κομματιών, κάνει ακόμα πιο έντονο το συνθετικό κενό. Μπορεί οι Zombi, όντας ένα two-man project, να είχαν πάντα μια DIY νοοτροπία. Εδώ όμως το αποτέλεσμα, παρά τις τίμιες προθέσεις τους, αγγίζει τον ερασιτεχνισμό στην αρνητική του έκφανση. Τα πέντε χρόνια που πέρασαν δεν δικαιολογούν με τίποτα τα 38 λεπτά μουσικής του 2020, αποδεικνύοντας πως αν δεν έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις, καλύτερα να περιμένεις μέχρι να έχεις.

5 / 10

Κώστας Μπάρμπας