Sylvan – One to Zero

Intro: Lefteris Statharas

While Sylvan have been steadily releasing good (maybe even sometimes great) albums, the Germans have always stayed under the radar when it comes to neo-prog releases. Sylvan spent the first decade of their career releasing albums with the frequency that would characterize the enthusiasm of a young band. While they never reached the peaks of their 2006 release Posthumous Silence their releases were always up to a great standard. In their second decade, their releases are sparser with One to Zero being the first album of the band in 6 years. The Germans like creating concepts that help create cohesion in the sound and storytelling of the album. Album number ten is not an exception with the only thing that remains to be seen is if the qualities that made the band unique are still present.

More and less at the same time

What does an AI feel? What is the experience that it (he? she? they?) has throughout its existence. Does the series of ones and zeros experience life differently than we do? This is the story that Sylvan are trying to tell in their tenth album. While it might not be the most original story (Bladerunner might be the first work?) but that doesn’t mean that a story like that can’t still be engaging.

Sylvan have not replaced guitarist Jan Petersen who left in 2012 which means that it’s the second album of the band after Home without a guitarist at the core of the band. Jonathan Beck guests just like he did in the previous album but this time One to Zero has more space for guitars. Which is a nice change and something that Sylvan have been known for. The album starts off with a futuristic feel. Bit by Bit starts with the keyboards before they move into a supporting role for the guitar and the always flawless vocals of Marco Glühmann. 

The next few songs even though different tonally are mainly focused on the vocals of Marco. Encoded at Heart is a very pretty song starting as a somber ballad, and slowly picking up at the end with more melodic guitars and a choir closing the song. Start of your life shows the other side of Sylvan with a combination of slightly heavier riffs and pop aesthetic in the way the melodies are being structured. 

Most of the tracks have an “easy” length of 3-6 minutes but they all flow with each other seamlessly which is a gift and a curse. Sylvan are masters at creating a concise thematic and make you want to continuously listen to the album. However, the spark and the content of the atmospheric and melodic parts is not so diverse, which makes it hard to distinguish if you’re at the beginning, the middle, or the end of the album. Part of Me is an exception to the “easy” length songs running at 9 minutes and 16 seconds. For the first 3 minutes or so it a pretty standard melancholic piano ballad, but after that, it slowly builds a nice soundscape with repetitive patterns that is reminiscent of a good old Arena or Porcupine Tree song. I can’t help to think how nice it would be to experience this song live (but maybe it’s because I haven’t been to a concert for 2 years).

Worlds Apart kinda falls flat since it tries to continue the atmospheric vibes after Part of Me but it can’t hold a candle to its predecessor. Go Viral was the official single coming out before the release of the album and while it does not characterize the whole album, it is a great song to showcase the energy that Sylvan can create. The keyboards create an interesting sound while the guitar solo gives hope that there is more where it came from.

Not a Goodbye closes the album with a nice amalgam of what was created in the album. The computer sounds that start the album are here to bid us farewell and signify the beginning of another cycle.

One to Zero is a nice reminder of the talent that Sylvan have. And while it is a great album there is a bit of excess fat here and there that would make the album really breakthrough to the Posthumous Silence or Sceneries.

8 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion

23 whole years after the release of Deliverance album no. 10 for the German proggers is a fact. Six years after the previous album Home, One to Zero confirms that the Hamburg quartet continues unabated. Their new album follows the successful Sylvan recipe with perfect orchestrations, well-written vocal melodies by Marco Gluhmann who stands out once again, and compositions that are impossible to leave the friends of the traditional prog unmoved. The special element here is the obvious influence from Steven Wilson’s signature melodies (with Porcupine Tree and his solo career) apart from the band’s ever dominant love for the British neo-prog sound, in a more “solid” German version. Tracks such as the ballad-like Encoded at Heart, the catchy Start of Your Life, the lyrical On My Odyssee and the epic Part of Me stand out in a perhaps too homogeneous record, that cannot be compared with Posthumous Silence and Sceneries. Maybe it’s because the coolness of the reborn neo-prog sound in the 00s has at least faded. One to Zero is good, very good at some points, but Sylvan will hardly find new listeners with it.

6.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Λευτέρης Σταθάρας

Οι Sylvan κυκλοφορούν σταθερά καλά (μερικές φορές υπέροχα) άλμπουμ αλλά δεν είναι ποτέ στο προσκήνιο των neo-prog κυκλοφοριών. Οι Sylvan πέρασαν την πρώτη δεκαετία της καριέρας τους κυκλοφορώντας δίσκους με την συχνότητα που θα χαρακτήριζε μια νέα μπάντα. Έφτασαν στο καλλιτεχνικό απόγειο με το Posthumous Silence του 2006 αλλά οι κυκλοφορίες τους ήταν πάντα ποιοτικές. Η δεύτερη δεκαετία της καριέρας τους έχει λιγότερες κυκλοφορίες  και το One to Zero είναι το πρώτο άλμπουμ μετά από 6 χρόνια. Οι Γερμανοί αρέσκονται στην δημιουργία concepts για να δημιουργούν συνοχή στον ήχο και την ιστορία των δίσκων. Ο δέκατος δίσκος δεν αποτελεί εξαίρεση και το μόνο που μένει να δούμε είναι εάν τα χαρακτηριστικά που κάνουν τους Sylvan ξεχωριστούς υπάρχουν στον νέο δίσκο.

Περισσότερο και λιγότερο ταυτόχρονα

Τι νιώθει μια τεχνητή νοημοσύνη; Ποιες είναι οι εμπειρίες της (του;). Αυτή η σειρά μηδενικών και μονάδων έχει διαφορετική εικόνα της πραγματικότητας από εμάς; Αυτές είναι οι ερωτήσεις που απασχολούν τους Sylvan στον δέκατο δίσκο τους. Η θεματική δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη (το Bladerunner ήταν αρχή ίσως;) αλλά είναι εύπορο έδαφος για μια ελκυστική ιστορία.

Οι Sylvan δεν αντικατέστησαν τον κιθαρίστα Jan Petersen μετά την φυγή του το 2012 που σημαίνει ότι είναι ο δεύτερος δίσκος μετά το Home χωρίς κιθαρίστα στην βασική τους σύνθεση. Ο Jonathan Beck κάνει guest όπως και στον προηγούμενο δίσκο με την διαφορά ότι  στο One to Zero έχει περισσότερο χώρο. Που είναι μια ωραία αλλαγή μιας και ο ήχος της κιθάρας ήταν χαρακτηριστικός στους Sylvan. Ο δίσκος ξεκινάει φουτουριστικά. Το Bit by Bit ξεκινάει με keyboards τα οποία εν συνεχεία λειτουργούν υποστηρικτικά για την κιθάρα και την άψογη φωνή του Marco Glühmann.

Τα επόμενα κομμάτια είναι διαφορετικά σε ύφος, αλλά είναι χτισμένα γύρω από την φωνή του Marco. Το Encoded at Heart είναι ένα όμορφο κομμάτι που ξεκινάει σαν ήρεμη μπαλάντα και σιγά σιγά χτίζεται με πιο μελωδικές κιθάρες και χορωδία στο τέλος του κομματιού. Το Start of your life δείχνει την πιο «άγρια» πλευρά των Sylvan με heavy riffs και ταυτόχρονα pop αισθητική.

Τα περισσότερα κομμάτια έχουν «εύκολη» διάρκεια μεταξύ 3 και 6 λεπτών αλλά ρέουν αβίαστα μεταξύ τους που είναι ευχή και κατάρα. Οι Sylvan είναι δάσκαλοι στην δημιουργία μιας περιεκτικής θεματολογίας που κάνει το immersion στον δίσκο πιο εύκολο. Ωστόσο, λείπει μια σπιρτάδα και δεν υπάρχει ιδιαίτερη ποικιλία στα μελωδικά και ατμοσφαιρικά μέρη των κομματιών. Έτσι είναι δύσκολο να καταλάβεις αν βρίσκεσαι στην αρχή την μέση ή το τέλους του δίσκου. Εξαίρεση στα παραπάνω είναι το Part of Me που διαρκεί 9 λεπτά και 16 δευτερόλεπτα. Για τα πρώτα 3 λεπτά έχουμε μια μελαγχολική μπαλάντα με πιάνο, αλλά αμέσως μετά όμορφα ηχοτοπία χτίζονται με επαναλαμβανόμενα μοτίβα που θυμίζουν τα παλιά ωραία κομμάτια των Arena ή των Porcupine Tree. Μπορώ να φανταστώ τι ωραία εμπειρία θα είναι να ακούς αυτό το κομμάτι live (ίσως βέβαια να φταίει το ότι δεν έχω πάει σε live εδώ και 2 χρόνια).

Το World Apart προσπαθεί μάταια να συνεχίσει τα ατμοσφαιρικά vibes του Part of Me. Το Go Viral είναι το επίσημο single του δίσκου. Μπορεί να μην έχει όλα τα στοιχεία του δίσκου, αλλά είναι εξαιρετική επιλογή που δείχνει την ενέργεια που δημιουργούν οι Sylvan. Τα keyboards δημιουργούν έναν ενδιαφέρον ήχο, ενώ το solo σε κάνει να ελπίζεις ότι υπάρχουν και άλλα τέτοια στο δίσκο.

Το Not a Goodbye κλείνει τον δίσκο με μια ωραία μίξη όλων των στοιχείων του δίσκου. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι που ξεκινούν τον δίσκο εμφανίζονται ξανά εδώ στο τέλος για να σημάνουν την αρχή ενός ακόμα κύκλου.

Το One to Zero είναι μία ωραία υπενθύμιση για το ταλέντο των Γερμανών. Είναι ένας πολύ καλός δίσκος, απλά υπάρχουν παραπανίσια μέρη εδώ και εκεί που κρατάνε το τελικό αποτέλεσμα πίσω.

8 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη

Ο δίσκος νο. 10 για τους Γερμανούς proggers 23 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του Deliverance είναι γεγονός. Έξι χρόνια μετά το Home, το One to Zero επιβεβαιώνει πως το κουαρτέτο από το Αμβούργο συνεχίζει ακάθεκτο. Το νέο τους album ακολουθεί την επιτυχημένη συνταγή των Sylvan με άρτιες ενορχηστρώσεις, καλογραμμένες φωνητικές μελωδίες από τον Marco Gluhmann που ξεχωρίζει για άλλη μία φορά και συνθέσεις που είναι αδύνατο να αφήσουν ασυγκίνητους τους φίλους του παραδοσιακού prog. Το ιδιαίτερο στοιχείο εδώ είναι οι εμφανείς επιρροές από τις signature μελωδίες του Steven Wilson (στους Porcupine Tree και στη solo καριέρα του) εκτός της πάντα κυρίαρχης αγάπης της μπάντας για τον neo-prog βρετανικό ήχο, σε μία πιο «στιβαρή» γερμανική εκδοχή. Κομμάτια όπως το μπαλαντοειδές Encoded at Heart, το πιασάρικο Start of Your Life, το λυρικό On My Odyssee και το epic Part of Me ξεχωρίζουν σε ένα ίσως υπερβολικά ομοιογενές σύνολο που όμως υστερούν ξεκάθαρα συγκριτικά με το Posthumous Silence και το Sceneries. Ίσως φταίει το ότι το coolness του αναγεννημένου neo-prog ήχου στα 00s έχει τουλάχιστον ξεθωριάσει. Το One to Zero είναι καλό, σε σημείο πολύ καλό, αλλά δύσκολα θα βρουν οι Sylvan νέους ακροατές με αυτό.

6.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς