Scaphoid – Absent Passages

Intro: Kostas Barbas

Scaphoid is a one-man band from Austin, Texas, and essentially it’s the musical vehicle of multi-instrumentalist Matt Hobart, who, of course, writes all the music. Four years ago he released his first, quite interesting EP, entitled Dies Mercurii. Absent Passages is Scaphoid’s first full-length album and according to the description on their bandcamp page, it sounds like a mix of several genres, such as prog rock, post-metal, post-rock, space rock, psychedelia, and djent. Thus, the question is: was Hobart able to tame all these influences and sounds on a record with coherence and good compositions?

[bandcamp width=100% height=120 album=4201072479 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Progressive post-rock from the depths of the internet underground

The number of one-man bands in modern progressive rock is increasing more and more, especially since music has been available online. Obviously, technology has now reached a level where even the most demanding genres, with complex instrumentations and demanding productions can be recorded much more easily, even by a single person. The results vary. Several of these albums are lost because of amateurism or an overly childish progressive fanaticism. In the case of Matt Hobart and Scaphoid, fortunately none of the above is true. There is almost no hint that suggests the existence of a single musician. Absent Passages flows effortlessly in the 55 minutes it lasts and has the ability to invite the listener to play it again and again.

The harmony with which Hobart’s musical vision is built makes it difficult to categorize the album. It is not clear whether this is progressive rock with a post-rock element or vice versa. In general, post-rock exists as a compositional pattern, and fortunately not as a general style, adding to the soundtrack narrative of the album. The progressive rock influence comes mainly from the line that connects Floyd with Porcupine Tree (with a bit of Opeth), so this is how the low-key psychedelic feeling is justified in several parts. Also in a very clever way, the djent rhythmic patterns are sewn on the development of the compositions, with the metal dosage at low levels. The tracks themselves have the aforementioned excellent flow, but also the ideas that make them memorable. Many of the themes have a strong compositional weight, and although in some places there are some more predictable ones, they keep the listener until the end.

Apart from being a very good composer, Hobart is also an excellent guitarist. His style is very melodic and Gilmour-ish, without, however, lacking a more modern touch. The guitar is definitely the voice and the personality carrier of the album, but apart from that all the instruments are played to perfection. Special mention must be made of rhythmic patterns. Most of the drums has been programmed, but it’s still very inspiring. Finally, the mixing and production of Jamie King is very good for such an underground release and most importantly, it helps a lot in the clarity of the sound.

Absent Passages fulfills what its creator promises and although in some places the influences are too obvious, it manages to stand as a homogeneous album. Moments like the outro of Celestial Ego make it clear that Matt Hobart is a very good composer, and a great connoisseur of the genres he deals with. If these moments are multiplied in the future, Scaphoid will have the chances to be upgraded from a promising act to an acclaimed band.

7.5 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion

The magical composition that opens this instrumental album manages to invite the listener in a dreamy and nostalgic mood, where continuous melodic guitar solos and technical parts of modern prog / post-rock / metal unfold. The next two tracks continue in the same style and before the listener asks for something different, Scaphoid cleverly drop the rhythm for the next three compositions. Here, prog technique and guitar solos at reduced speed will be maintained, but the post-rock atmosphere prevails. The last two tracks restore the original mood with even more intensity, while the 14-minute Infrastricken leans towards prog metal.

Absent Passages is dominated by Matt Hobart’s guitar, but at key points there are the necessary keyboard melodies and heavy bass. The only downside seems to be the dry and plastic sound of the drums (I do not know if the sound is natural). Even so, the album is a very good example of a perfect combination of post-rock and prog.

7 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας

Οι Scaphoid είναι μια one-man band από το Austin του Texas και στην ουσία αποτελεί το μουσικό όχημα του πολυοργανίστα Matt Hobart, ο οποίος γράφει φυσικά και όλη τη μουσική. Πριν τέσσερα χρόνια κυκλοφόρησε το πρώτο του αρκετά ενδιαφέρον EP, υπό τον τίτλο Dies Mercurii. Το Absent Passages αποτελεί την πρώτη full-length δουλειά των Scaphoid και σύμφωνα με την περιγραφή στη σελίδα τους στο bandcamp, ακούγεται ως μία μίξη αρκετών ειδών, όπως το prog rock, το post-metal, το post-rock, το space rock, η ψυχεδέλεια και το djent. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: μπόρεσε ο Hobart να τιθασεύσει όλες αυτές οι επιρροές και τους ήχους σε έναν δίσκο με συνοχή και καλές συνθέσεις;

[bandcamp width=100% height=120 album=4201072479 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Progressive post-rock από τα βάθη του ιντερνετικού underground

Οι περιπτώσεις των one-man bands στο σύγχρονο progressive rock γίνονται όλο και περισσότερες, ειδικά από τότε που διαδόθηκε η online διάθεση της μουσικής. Προφανώς, η τεχνολογία έχει φτάσει πλέον σε ένα επίπεδο που ακόμα και πιο απαιτητικά είδη, με πολύπλοκες ενορχηστρώσεις και παραγωγές μπορούν να ηχογραφηθούν πολύ ευκολότερα, ακόμα και από έναν μόνο άνθρωπο. Τα αποτελέσματα ποικίλουν, με πολλές προσπάθειες να χάνονται σε έναν κακώς εννοούμενο ερασιτεχνισμό και πολλές φορές σε έναν υπερβολικά παιδαριώδη progressive οπαδισμό. Στην περίπτωση του Matt Hobart και των Scaphoid, ευτυχώς δεν συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα στο τελικό αποτέλεσμα που να υποδηλώνει την ύπαρξη ενός μόνο μουσικού. Το Absent Passages ρέει αβίαστα στα 55 λεπτά που διαρκεί και εκτός αυτού έχει την ιδιότητα να προσκαλεί τον ακροατή σε περαιτέρω ακροάσεις.

Η αρμονία με την οποία έχει χτιστεί το μουσικό όραμα του Hobart κάνει δύσκολη και την ταμπελοποίηση του δίσκου. Δεν είναι ευδιάκριτο αν ακούει κανείς progressive rock με post-rock στοιχείο ή το ανάποδο. Γενικότερα το post-rock υπάρχει ως βοήθεια στην σύνθεση και ευτυχώς όχι ως μανιέρα, προσθέτοντας στην soundtrack-ική αφηγηματικότητα του δίσκου. Η progressive rock επιρροή προέρχεται κυρίως από την γραμμή που ενώνει τους Floyd με τους Porcupine Tree (με λίγο από Opeth), οπότε κάπως έτσι δικαιολογείται και η low-key ψυχεδελική αίσθηση σε αρκετά σημεία. Επίσης με πολύ έξυπνο τρόπο, djent ρυθμικά μοτίβα ράβονται πάνω στην εξελικτική διαδικασία των συνθέσεων, με την metal δοσολογία σε χαμηλά μεν, αλλά ευπρόσδεκτα δε, επίπεδα. Οι ίδιες οι συνθέσεις διαθέτουν την προαναφερθείσα εξαιρετική ροή, αλλά και τις ιδέες που θα τις κρατήσουν στον αφρό. Πολλά από τα θέματα έχουν ένα έντονο συνθετικό βάρος και παρόλο που σε κάποια σημεία εναλλάσσονται με κάποια πιο κοινότυπα, κρατούν τον ακροατή μέχρι το τέλος.

Ο Hobart εκτός από πολύ καλός συνθέτης είναι και ένας εξαιρετικός κιθαρίστας. Ο ήχος που βγάζει είναι ξεκάθαρος και το παίξιμό του μελωδικότατο και Gilmour-ικο, χωρίς ωστόσο να στερείται ενός σύγχρονου αγγίγματος.  Η κιθάρα αποτελεί σίγουρα τη φωνή και τον φορέα προσωπικότητας του δίσκου, αλλά εκτός αυτού όλα τα όργανα είναι παιγμένα στην εντέλεια. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στα ρυθμικά μοτίβα. Μπορεί μεγάλο μέρος των τυμπάνων να είναι προγραμματισμένο, αλλά παρόλα αυτά το drumming είναι ευφάνταστο από συνθετικής απόψεως. Τέλος, η μίξη και η παραγωγή του Jamie King είναι πολύ καλή για τα δεδομένα μιας τόσο underground κυκλοφορίας και το κυριότερο, βοηθά πολύ στην καθαρότητα του ήχου.

Το Absent Passages φέρνει εις πέρας όσα υπόσχεται ο δημιουργός του και παρόλο που σε κάποια σημεία κάνει σαφείς τις επιρροές του, καταφέρνει να στέκεται ως πολυσυλλεκτικό αλλά και ομοιογενές έργο. Στιγμές όπως το outro του Celestial Ego κάνουν σαφές ότι ο Matt Hobart είναι ένας πολύ καλός συνθέτης, εκτός από μεγάλος γνώστης των ειδών με τα οποία καταπιάνεται. Αν πολλαπλασιαστούν αυτές οι στιγμές στο μέλλον, οι Scaphoid θα έχουν τις πιθανότητες να αναβαθμιστούν από την κατηγορία του ελπιδοφόρου σε αυτή του καταξιωμένου.

7.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη

Η μαγική σύνθεση που ανοίγει αυτό το instrumental άλμπουμ καταφέρνει εξαρχής να βάλει τον ακροατή σε μία ονειρική και νοσταλγική διάθεση, όπου ξεδιπλώνονται συνεχή μελωδικά solos της κιθάρας και τεχνικά σημεία σύγχρονου prog / post-rock / metal. Τα επόμενα δύο κομμάτια συνεχίζουν στο ίδιο ύφος και πάνω που o ακροατής θα ζητήσει μία διαφοροποίηση, οι Scaphoid θα ρίξουν έξυπνα τον ρυθμό για τις επόμενες τρεις συνθέσεις. Εδώ, θα διατηρηθεί η τεχνική του prog και τα solos της κιθάρας με μειωμένη ταχύτητα, αλλά υπερισχύει περισσότερο η post ατμόσφαιρα. Πρόκειται για πανέμορφες συνθέσεις που με τη συνεχή ακρόαση αποκαλύπτονται όλο και περισσότερο. Τα δύο τελευταία κομμάτια θα επαναφέρουν την αρχική διάθεση με ακόμα περισσότερη ένταση, με το 14λεπτο Infrastricken να γέρνει προς το prog metal.

Στο Absent Passages κυριαρχεί η δουλειά στις κιθάρες αλλά σε καίρια σημεία υπάρχουν οι απαραίτητοι τονισμοί από τα πλήκτρα και το βαρύ μπάσο. Το μόνο που φαίνεται να μειονεκτεί είναι ο ήχος των drums που ακούγεται ξερός και πλαστικός (δεν γνωρίζω αν ο ήχος είναι φυσικός). Ακόμα και έτσι όμως, το άλμπουμ είναι ένα πολύ καλό δείγμα ιδανικού συγκερασμού post-rock και prog.

7 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης